Aanspraakmakers op die troon van Rusland

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Die keiserdom van Rusland is in 1917, ’n paar maande ná die Februarie-rewolusie, afgeskaf toe tsaar Nikolaas II gedwing is om te abdikeer. Die vraag wie die huidige aanspraakmaker op die hoofskap van die Huis van Romanof is, is debatteerbaar.

Moontlike opvolgers in Maart 1917[wysig | wysig bron]

Die syfers ná die geboorte- en sterfdatum dui die afkoms van tsaar Nikolaas I en genealogiese senioriteit aan. Aleksei Nikolajewitsj is byvoorbeeld 1.2.1.1, wat sy afstamming van Nikolaas I aandui:[1]

Nikolaas I → Aleksander II (1ste seun) → Aleksander III (2de seun) → Nikolaas II (1ste seun) → Aleksei Nikolajewitsj (1ste en enigste seun)

  1. Groothertog Aleksei Nikolajewitsj, tsarewitsj (1904–1918, 1.2.1.1)
  2. Groothertog Michail Aleksandrowitsj (1878–1918, 1.2.3)
  3. Groothertog Kirill Wladimirowitsj (1876–1938, 1.3.1)
  4. Groothertog Boris Wladimirowitsj (1877–1943, 1.3.2)
  5. Groothertog Andrei Wladimirowitsj (1879–1956, 1.3.3)
  6. Groothertog Pawel Aleksandrowitsj (1860–1919, 1.6)
  7. Groothertog Dmitri Pawlowitsj (1891–1941, 1.6.1)
  8. Groothertog Nikolaas Konstantinowitsj (1850–1918, 2.1, amptelik geestelik gestrem verklaar en in 1874 verban ná beskuldigings van diefstal)
  9. Prins Ioann Konstantinowitsj (1886–1918, 2.2.1)
  10. Prins Wsewolod Iwanowitsj (1914–1973, 2.2.1.1)
  11. Prins Gawriil Konstantinowitsj (1887–1955, 2.2.2)
  12. Prins Konstantyn Konstantinowitsj (1891–1918, 2.2.3)
  13. Prins Igor Konstantinowitsj (1894–1918, 2.2.5)
  14. Prins Giorgi Konstantinowitsj (1903–1938, 2.2.6)
  15. Groothertog Dmitri Konstantinowitsj (1860–1919, 2.3)
  16. Groothertog Nikolaas Nikolajewitsj (1856–1929, 3.1)
  17. Groothertog Pjotr Nikolajewitsj (1864–1931, 3.2)
  18. Prins Roman Petrowitsj (1896–1978, 3.2.1)
  19. Groothertog Nikolaas Michailowitsj (1859–1919, 4.1)
  20. Groothertog Michail Michailowitsj (1861–1929, 4.2)
  21. Groothertog Giorgi Michailowitsj (1863–1919, 4.3)
  22. Groothertog Aleksander Michailowitsj (1866–1933, 4.4)
  23. Prins Andrei Aleksandrowitsj (1897–1981, 4.4.1)
  24. Prins Fjodor Aleksandrowitsj (1898–1968, 4.4.2)
  25. Prins Nikita Aleksandrowitsj (1900–1974, 4.4.3)
  26. Prins Dmitri Aleksandrowitsj (1901–1980, 4.4.4)
  27. Prins Rostislaf Aleksandrowitsj (1902–1978, 4.4.5)
  28. Prins Wasili Aleksandrowitsj (1907–1989, 4.4.6)
  29. Groothertog Sergei Michailowitsj (1869–1918, 4.5)

Baie van die individue op die lys is sonder kinders oorlede; sommige is tydens die Russiese Rewolusie van 1917 vermoor.

Aanspraakmakers[wysig | wysig bron]

Kirill Wladimirowitsj (1924–1938)[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Kirill Wladimirowitsj van Rusland

Aanvanklik wou lede van die keiserlike familie nie die nuus glo dat die tsaar en sy gesin vermoor is nie. Kampe het egter later in die monargiste se geledere gevorm. Verskeie van hulle het hulle geskaar by Kirill Wladimirowitsj, wat die eerste aanspraakmaker op die troon was naas die vermoorde Aleksei Nikolajewitsj en Michail Aleksandrowitsj. Baie van sy teenstaanders het die jong groothertog Dmitri Pawlowitsj gesteun, wat die volgende aanspraakmaker was naas Kirill en sy broers, die Wladimirowitsji. (Pawel Aleksandrowitsj, wat voor Dmitri was, is in 1919 dood.) Ander het hulle geskaar by groothertog Nikolaas Nikolajewitsj, ’n generaal en voormalige bevelvoerder asook die oudste lid van die familie.

Nikolaas en Dmitri het nooit openlik verklaar dat hulle op die troon aanspraak maak nie, maar Kirill Wladimirowitsj het op 8 Augustus 1922 die posisie van "kurator van die Russiese troon" aangeneem. Op 31 Augustus 1924 het hy homself verklaar tot Kirill I, keiser van Rusland. Hy het sy kinders die titels groothertoë en -hertoginne van Rusland gegee, hoewel hulle nie die kinders of kleinkinders van ’n regerende monarg was nie en die titels prinse en prinsesse gehad het.[2] Nikolaas, wat meer ernstig was, is in 1929 dood. Kirill het sy hof in bannelingskap in Frankryk opgerig.

Wladimir Kirillowitsj (1938–1992)[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Wladimir Kirillowitsj van Rusland

Kirill is in 1938 dood en is opgevolg deur sy seun, Wladimir. Hy het hom nie die titel keiser toegeëien nie en was bekend as groothertog. Wladimir het sy pa se kleinneef en ’n getroue ondersteuner, prins Gawriil Konstantinowitsj, ook die titel groothertog gegee.

Die Wladimirowitsji-ondersteuners beweer groothertog Wladimir Kirillowitsj was die enigste manlike dinas van die keiserlike huis wat ná 1917 ’n "gelyke" huwelik aangegaan het. (Kragtens die opvolgingswette van die Russiese Ryk moes troonopvolgers "gelyke" huwelike aangaan met ander koninklikes, anders kon hul kinders hulle nie opvolg nie.) Teenstanders trek die gelykheid van sy huwelik op 13 Augustus 1948 met prinses Leonida Bagration-Moukhransky in twyfel. Sommige beskou dit as ’n morganatiese huwelik (hoewel die prinses afgestam het van ’n dinastie wat sedert die Middeleeue in Georgië regeer het). Hulle is daarna as Russiese adel (dus nie koninklik nie) beskou. Leonida se tak van die familie het laas in 1505 regeer.[3] Die Romanof-familievereniging beskou Wladimir se dogter, groothertogin Maria Wladimirowna, daarom nie as gemagtig as aanspraakmaker nie. Tog het groothertog Wladimir, terwyl hy hoof van die huis was, sy huwelik as gelyk verklaar en daarom beskou ondersteuners sy huwelik as wel gelyk.

Op 23 Desember 1969 het haar pa, wat die einde van sy tak se manlike lyn sien kom het omdat hy net ’n dogter gehad het, ’n dekreet uitgevaardig dat Maria hom moet opvolg as kurator van die Russiese troon indien hy sou sterf voor ander manlike Romanof-aanspraakmakers.[4] Dit is beskou as ’n poging van Wladimir om die opvolging in sy tak van die familie te hou,[5] en is deur die hoofde van ander takke as onwettig verklaar.

In 1989, met die dood van die prins Wasili Aleksandrowitsj, die hoof van die Romanof-familievereniging, het Wladimir sy dogter as erfgenaam van die dinastie verklaar omdat prins Wasili die laaste Romanof was wat Wladimir as ’n dinas beskou het.

Maria Wladimirowna (1992-hede)[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Maria Wladimirowna van Rusland

Toe Wladimir in 1992 sterf, het sy dogter, Maria, haarself verklaar tot hoof van die keiserlike huis en haar seun, Georgi Michailowitsj, die titel groothertog gegee. Maria noem haarself "Haar Keiserlike Hoogheid Groothertogin Maria Wladimirowna van Rusland".

Nikolaas Romanof (1992–2014)[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Prins Nikolaas Romanof

In 1979 het sewe keiserlike dinaste die Romanof-familievereniging gestig, waartoe meer as die helfte van die oorlewende dinaste destyds behoort het. Wladimir Kirillowitsj en Maria het nooit by die vereniging aangesluit nie. Die vereniging het prins Nikolaas Romanof in 1989 as president gekies. Hul amptelike standpunt was dat die Russiese volk moet besluit wie hulle wil hê moet hulle regeer, en as hulle op ’n monargie besluit, wie die monarg moet wees. Nikolaas het homself egter as aanspraakmaker op die troon beskou ná die dood van Wladimir Kirillowitsj in April 1992.[6][7]

Dmitri Romanof (2014–2016)[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Prins Dmitri Romanof

Ná Nikolaas se dood in 2014 het sy broer, prins Dmitri Romanof, sy plek as aanspraakmaker ingeneem.

Andrei Romanof (2016-tans)[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Prins Andrei Romanof

Ná prins Dmitri se dood in Desember 2016 is prins Andrei Romanof president van die Romanof-familievereniging en maak hy aanspraak op die hoofskap van die Huis van Romanof.

Prins Andrei is ’n kleinneef van Nikolaas II en die oudste lewende kleinseun in die manlike lyn van groothertog Aleksander Michailowitsj van Rusland en sy vrou, groothertogin Ksenia Aleksandrowna, Nikolaas II se oudste suster;[8] hy is dus die laaste tsaar se naaste verwant in die Romanof-familie.

Twispunte[wysig | wysig bron]

Verskeie mense kan aanspraak maak op die hoofskap van die familie, na gelang van die toepassing van die Russiese opvolgingswette. Eerstens moet bepaal word of daar ’n oolewende manlik dinas is; indien wel, is hy die wettige erfgenaam. Indien nie, moet die titel gaan na die naaste vroulike familielid van die laaste oorlewende manlike dinas.

Maar wie is of was die laaste oorlewende manlike dinas?

Het Wladimir Kirillowitsj se huwelik die opvolgingswette oortree?[wysig | wysig bron]

  • Kragtens die opvolgingswet van tsaar Paul van Rusland is die erfgenaam van die dinastie indien die laaste manlike Romanof-dinas sterf, die naaste vroulike familielid. Wladimir Kirillowitsj was van mening dat hy die laaste manlike dinas was omdat alle ander manlike afstammelinge van Nikolaas I morganatiese, of ongelyke, huwelike aangegaan het. Daarom het hy sy dogter, Maria, beskou as die wettige erfgenaam.
  • Die grootste beswaar hierteen is dat Maria se ma, prinses Leonida Bagration-Moukhransky, nie lid was van ’n regerende huis nie en daarom was haar ouers se huwelik nie gelyk nie. Prinses Leonida se familie is beskou as Russiese adel, nie koninklikes nie. Die Bagratid-tak van die Huis van Moukhrani het egter sedert 1957 aanspraak daarop gemaak dat hulle die koningshuis van Georgië is. Maar dit word betwis omdat afstammelinge van die laaste koning van Georgië deur die manlike lyn – die Bagration-Groezinsky's – steeds in Georgië woon.
  • Die tsaar was die enigste persoon wat kon besluit of ’n huwelik gelyk is of nie. Aangesien Wladimir, wat die de jure-tsaar was, besluit het die Bagratid-tak is koninklik, was die huwelik dus gelyk volgens sy aanhangers. Dit weerspreek die Almanach de Gotha, wat ’n ander huwelik met dié huis as morganaties beskou. Prinses Leonida is ’n afstammeling van hierdie huwelik.[9]
  • Maria se teenstanders meen as haar pa se huwelik met ’n prinses wat nie koninklik was nie, as gelyk beskou word, kan dieselfde gedoen word met die huwelike van ander dinaste met adellike bruide, soos die dogter van die Hertog van Sasso-Ruffo, prinses Irina Palei, en prinsesse Natalia en Alexandra Galitzine, afstammelinge van die Huis van Gediminas, die Middeleeuse regeerders van Litaue en Belarus wat dieselfde status as die Moukhrani-Bagrations het. As dit die geval is, is die manlike Romanof-dinaste nie uitgesterf nie en is die afstammelinge van sulke huwelik net so geregtig of meer geregtig op die titel as Maria.[10]

Het Kirill Wladimirowitsj se huwelik die opvolgingswette oortree?[wysig | wysig bron]

  • Kirill Wladimirowitsj se huwelik in 1905 met prinses Victoria Melita van Sakse-Koburg en Gotha is nie deur die tsaar goedgekeur nie. Maria se ondersteuners wys egter daarop dat Nikolaas II die huwelik in 1907 goedgekeur het en hy haar die titel "Haar Keiserlike Hoogheid Groothertogin Wiktoria Fjodorowna van Rusland" gegee het.
  • Prinses Victoria was voorheen getroud met Ernst Ludwig, Groothertog van Hesse. Maria se ondersteuners meen die opvolgingswette verbied nie ’n huwelik met ’n geskeide persoon nie.
  • Kirill en Victoria was neef en niggie en die Russies-Ortodokse Kerk verbied sulke huwelike. Maria se ondersteuners wys daarop dat alle ander aanspraakmakers afstammelinge is van tsaar Nikolaas I en sy kleinniggie, ’n huwelik wat ook deur die Russies-Ortodokse Kerk verbied word. Dus sou Aleksander II, Aleksander III en Nikolaas II se opvolging nie wettig gewees het nie. Boonop het die tsaar sy goedkeuring gegee vir die huwelik van Kirill en Victoria, en hy was in daardie stadium die opperhoof van die Russies-Ortodokse Kerk. Teenstanders meen die tsaar kon nie die kerkwette verander het nie; ’n sinode- of konsiliebesluit sou nodig gewees het.
  • Ten tyde van Kirill en Victoria se troue was sy Protestants, nie Oosters-Ortodoks nie. Maria en haar ondersteuners meen dié beswaar is ongeldig in die lig daarvan dat die tsaar die huwelik goedgekeur het. Volgens hulle het die tsaar besluit wie met Ortodokse vroue moes trou, en dit was net die belangrikste aanspraakmakers op die troon, wat Kirill nie was ten tyde van sy troue nie. Die Ortodokse Kerk verbied nie sy lidmate om met Protestante te trou nie, en Victoria het later wel die Ortodokse geloof aangeneem. Met Wladimir se geboorte was sy ma lank reeds Ortodoks.

Het Kirill Wladimirowitsj se pa se huwelik die opvolgingswette oortree?[wysig | wysig bron]

  • Kirill Wladimirowitsj se pa, groothertog Wladimir Aleksandrowitsj, is met Marie van Mecklenburg-Schwerin, ’n Lutheraan, getroud. Sy het eers ná sy dood Ortodoks geword. Die argument is dieselfde as vir Kirill Wladimirowitsj se huwelik, en Kirill en sy broers is regdeur hul lewe as aanspraakmakers op die troon beskou.

Het Nikolaas en Dmitri Romanof se pa se huwelik die opvolgingswette oortree?[wysig | wysig bron]

  • As enige van Maria Wladimirowna se voorouers se huwelik morganaties was, het sy geen groter aanspraak op die titel as enige ander lid van die familie nie. Nikolaas se ondersteuners het gemeen hy is die regmatige erfgenaam omdat hy die senior afstammeling van Nikolaas I deur die manlike lyn was. Daar is wel afstammelinge van ouer seuns van Nikolaas I, maar hulle het almal hul aanspraak verloor.[7] Nikolaas se oudste seun, tsaar Aleksander II, se jongste seun was byvoorbeeld groothertog Paul Aleksandrowitsj. Paul se oudste seun was Dmitri Pawlowitsj, en Dmitri se seun by Audrey Emery, ’n Amerikaner, was Paul Romanovsky-Ilyinsky, wie se seun Dimitri Romanovsky-Ilyinsky, ’n Amerikaanse burger, is. Dmitri se huwelik met Audrey was morganaties, en daarom het Dimitri Romanovsky-Ilyinsky, die senior lewende manlike-lyn-afstammeling van Aleksander II, geen aanspraak nie.
  • Nikolaas se ma was ook nie ’n koninklike nie, maar hy het gemeen die Russiese opvolgingswette het net vereis dat groothertoë met bruide van gelyke rang moes trou. Aangesien net die seuns en seuns van seuns van ’n keiser groothertoë was en Nikolaas se pa net ’n prins was, was dit nie nodig dat sy huwelik gelyk moes wees nie. Daarom het Nikolaas gemeen hy is in ’n ander bootjie as Kirill Wladimirowitsj en Dmitri Pawlowitsj.[7] Baie mense verskil van dié vertolking van die opvolgingswette. Die uitgawe van 1942 van die Almanach de Gotha maak geen melding daarvan dat prins Nikolaas se ouers se huwelik morganaties was nie en lys hom en Dmitri as lede van die keiserlike huis. Die laaste uitgawe van die Almanach de Gotha, wat in 1944 deur Justus Perthes gepubliseer is, noem egter die huwelik van Nikolaas en Dmitri se ouers "was nie in ooreenstemming met die wette van die huis nie".[11]

Ander faktore[wysig | wysig bron]

  • Die keiserlike weduwee Maria Fjodorowna en ander senior lede van die Romanof-familie het nie in die 1920's Kirill se aanspraak as hoof van die familie erken nie.
  • Kirill Wladimirowitsj was een van die eerste oorlopers tydens die Februarie-rewolusie toe hy in Sint Petersburg daarby aangesluit en met ’n rooi band aan sy uniform trou aan die Russiese Oorgangsregering gesweer het. Sommige meen as ’n Rus, ’n soldaat, ’n groothertog en ’n Romanof was dit ’n daad van die hoogste verraad, wat ’n klad plaas op sy aanspraak op die troon.

Steun[wysig | wysig bron]

Dit lyk of Maria Wladimirowna die steun van baie monargiste het,[12] asook van die hoof van die Russies-Ortodokse Kerk, patriarg Kirill van Moskou.[13] Aan die ander kant het die Romanof-familievereniging die meeste van die oorlewende afstammelinge van die dinastie as lede,[12] en die steun van baie monargistiese organisasies. Hulle steun prins Andrei Romanof se aanspraak as hoof van die huis.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ "Offical Court Calendar, 1917". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Augustus 2010. Besoek op 22 April 2013.
  2. ↑ Almanach de Gotha (182ste uitg.). Almanach de Gotha. 1998. p. 214. ISBN 0-9532142-0-6.
  3. ↑ Toumanoff, Cyril. "The Fifteenth-Century Bagratides and the Institution of Collegial Sovereignty in Georgia". Traditio. Volume VII, Fordham University Press, New York 1949–1951, ble. 169-221.
  4. ↑ "Maria I Wladimirovna". imperialhouse.ru. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Oktober 2008. Besoek op 11 Augustus 2008.
  5. ↑ Massie p 263
  6. ↑ "Nikolai Romanov Prins of Russia Presentation". nikolairomanov.com. 26 September 2002. Besoek op 19 Augustus 2008.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Horan, Brien Purcell (September 1998). "The Russian Imperial Succession" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Desember 2012. Besoek op 19 Augustus 2008.
  8. ↑ Lundy, Darryl. "The Peerage". Besoek op 3 Oktober 2007.
  9. ↑ Almanach de Gotha, Russie, (Gotha: Justus Perthes, 1944), bl. 107.
  10. ↑ "Pieter Broek". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Februarie 2002. Besoek op 12 Februarie 2002.
  11. ↑ "Almanach de Gotha", Russie, (Gotha: Justus Perthes, 1944), bl. 107, (fr) "en mariage non conforme aux lois de la maison".
  12. ↑ 12,0 12,1 Perry, John C. en Pleshakov, Constantine (1999). The Flight of the Romanovs. New York: Basic Books. pp. 353–359, . ISBN 0-465-02462-9.{{cite book}}: AS1-onderhoud: ekstra leestekens (link) AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  13. ↑ Kirill I, patriarg van Moskou (9 Maart 2013). The Shepherd’s Word (Televisie). Rusland: Press Service of the Moscow Patriarchate.

Bibliografie[wysig | wysig bron]


Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Aanspraakmakers_op_die_troon_van_Rusland&oldid=2472463"