Bespreking:Luis Fernando Verissimo
| Hierdie bladsy is 'n besprekingsbladsy waar verbeteringe tot die Luis Fernando Verissimo-artikel bespreek word. Hierdie bladsy is nie 'n forum vir 'n algemene bespreking van die artikel se onderwerp nie. |
|||
|
| Artikelriglyne
|
|
.svg){kind=small} | Daaglikse bladtrekke van Luis Fernando Verissimo
'n Grafiek sou hier vertoon word, maar grafieke is tydelik afgeskakel. Besoek intussen gerus die interaktiewe grafiek by pageviews.wmcloud.org. |
MASJIENVERTALING UIT PORTUGEES - MACHINE TRANSLATION FROM PORTUGUESE
Luis Fernando Verissimo (Porto Alegre, 26 September 1936) is 'n Brasiliaanse skrywer. Beste bekend vir sy kronieke van humor en tekste gepubliseer word daagliks in verskeie Brasilië koerante, Verissimo is ook 'n spotprenttekenaar en vertaler, en televisie skrywer, dramaturg en romanskrywer spring. Dit is advertensie en koerant kopie lessenaar. Dit is ook 'n musikant, wat gespeel word op' n aantal stelle saxofoon. Met meer as 60 gepubliseerde titels, is een van die gewildste hedendaagse Brasiliaanse skrywers. Die seun van die skrywer Érico Veríssimo.
Skool onderwys[wysig bron]
Gebore en grootgemaak in Porto Alegre, Luis Fernando gewoon deel van sy kinderjare en adolessensie in die Verenigde State met sy familie, as gevolg van professionele verpligtinge wat deur sy vader - 'n professor by UC Berkeley (1943-1945) en direkteur van die kulturele PAU American in Washington (1953-1956). As gevolg hiervan, wat deel uitmaak van die basiese skool het hy bygewoon in San Francisco en Los Angeles, en op hoërskool voltooi Roosevelt High School in Washington.
Op 14 jaar geproduseer word, saam met haar suster Clarissa en 'n neef,' n plaaslike tydskrif met die nuus van die gesin, wat in die badkamer van die huis opgehang is, en was bekend as "Die Patentinis" (patent staan bekend as 'n privaat in Rio Grande do Sul).
Gedurende die tydperk het hy in Washington, Verissimo ontwikkel sy passie vir jazz en begin studeer saxofoon, en gereelde reise na New York, bygewoon prestasie van die grootste musikante van die era, insluitende Charlie Parker en Dizzy Gillespie.
Vroeë werk[wysig bron]
Terug in Porto Alegre is in 1956, begin werk het in die kuns departement by Editora Globo. Sedert 1960 was hy deel van die musiek groep Renato en sy Sextet, wat professioneel begin optree by die dans in die hoofstad, en was bekend as "die grootste sextet van die wêreld," want hy het nege lede.
Tussen 1962 en 1966, het in Rio de Janeiro, waar hy gewerk as 'n vertaler en kopieskrywer, en waar hy ontmoet en getroud (1963) met carioca Lucia Helena Massa, sy vennoot, vandag, en moeder van hul drie kinders (Fernanda, 1964, Mariana, 1967, en Petrus, 1970).
In 1967, toe weer in sy tuisdorp, het hy begin werk aan Zero Hora koerant, eers as 'n resensent van die tekste (afskrif lessenaar). In 1969, nadat vir die vakansie van rubriekskrywer Sergio Jockymann en te wys die kwaliteit en spoed van die teks, begin sy eie daaglikse kolom te teken op die koerant. Sy eerste kolomme is oor sokker, die aanspreek van die grondlegging van die Beira-Rio stadion en die spel van die International, sy klub se hart. In dieselfde jaar het hy die redakteur van die reklame-agentskap MPM propaganda.
In 1970 verhuis hy na die koerant Folha da Manha, waar hy sy daaglikse kolom tot 1975, skryf oor sport, teater, literatuur, musiek, kook, politiek en die gedrag, maar altyd met ironie en persoonlike idees, en kort stories vir humor illustreer hul standpunte.
Maak in 1971 met 'n groep vriende van die pers en reklame Porto Alegre, die alternatiewe weeklikse Die Macho Duck, met tekste van humor, spotprente, essays en onderhoude, en sal versprei dwarsdeur die jaar in die stad.
Eerste gepubliseerde boeke[wysig bron]
In 1973, van stapel gestuur deur Editora José Olympio, sy eerste boek, die mense, ondertiteld "kronieke, of iets," 'n versameling van tekste al klaar gespeel het in die pers, wat die formaat van die meeste van sy publikasies tot op datum wees. Die boek debuut Verissimo ontvang lof van literêre kritikus Wilson Martins, o Estado de São Paulo.
In 1975 keer hy terug na die koerant Zero Hora, waar dit steeds vandag, en het voortgegaan om ook weeklikse skryf in die Jornal do Brasil, wat oorslaan na nasionaal bekend. Hy verskyn sy tweede boek van die essays, Die Groot naakte vrou en begin die tekens van die reeks "Die Cobras" In dieselfde jaar het `n eerste publikasie van spotprente.
In 1979 publiseer hy sy vyfde boek van die essays, "Ed Mort en ander stories", die eerste deur die Maatskappy L & AM, met wat werk vir 20 jaar. Die boek se titel verwys na wat dit sou wees een van die gewildste karakters van Luis Fernando Verissimo. 'N satire van die polisie noir, verewig deur die literatuur van Raymond Chandler en Dashiell Hammett en films gespeel deur Humphrey Bogart, Ed Mort is' n private speurder in Rio, skerp-tand-, sagte-hart en sonder 'n sent in my sak, nou ster in' n strook spotprent geteken deur Michael Paiva en gepubliseer in honderde van koerante, gegenereer word 'n reeks van vyf albums van strokiesprente (1985-1990) en selfs' n film withn Paulo Betti in die titelrol.
Tussen 1980 en 1981, Verissimo het saam met die familie vir ses maande in New York, wat later opbrengs van die boek "Mapping New York," die eerste van 'n reeks van ses reis boeke geskryf in' n vennootskap met die illustreerder en gepubliseer Joaquim da Fonseca Kuns en Kunsvlyt deur die uitgewer.
Nasionale populariteit[wysig bron]
In 1981 het die boek "Die Analyst Bage", van stapel gestuur by die Book Fair van Porto Alegre, verkoop sy eerste uitgawe in die twee dae, wat oorslaan na 'n verkope verskynsel regoor die land. Die karakter is gemaak (maar nie uitgebuit word) na 'n TV-komedie program met Joe Smith, is' n Freudiaanse psigoanalitiese ortodokse opleiding, maar met die klem, taal en gewoontes wat tipies is van die grens van die Rio Grande do Sul, Uruguay en Argentinië . Die teenstelling tussen die gesofistikeerdheid van die psigoanalise en die "dikte" van die cowboy karikatuur van die grens het gelei tot baie snaakse situasies, wat Verissimo weet hoe om die talent in die twee boeke van kortverhale, 'n komiese (met kuns van Edgar Vasques) en' n digbundel uit te buit.
In 1982 begin met 'n weeklikse humor bladsy in die tydskrif Veja, wat sou hou tot 1989 te publiseer.
In 1983, sy tiende volume van ongepubliseerde kronieke, het 'n nuwe karakter wat sou ook' n groot sukses te maak, die ou tannie van Taubate, gedefinieer as "die enigste persoon wat nog glo in die regering." Die naïef karakter, wat sy troeteldier het kat die naam van die woordvoerder van die Voorsitter genl Figueiredo, was die daling van die Brasiliaanse militêre regering, wat reeds byna 20 jaar te voltooi. Maar jaar later, in volle demokrasie, sou Veríssimo lewe aan die Ou Dame van Taubate, spot die geloofwaardigheid van die burger presidente, veral Fernando Collor en Fernando Henrique Cardoso.
Gedurende die 1980's, het Verissimo homself gevestig as 'n seldsame verskynsel van gewildheid onder die Brasiliaanse skrywers, hou weekliks kolomme in verskeie koerante en gooi ten minste een boek per jaar, wat altyd op die bestseller lyste, benewens skryf vir sitcoms TV Globo.
In 1986 het ses maande lank met sy familie in Rome, en bedek die Wêreldbeker vir Playboy tydskrif. In 1988, op maat MPM Propaganda, het sy eerste roman, Die duiwel se tuin.
Man van idees[wysig bron]
In 1989 het hy begin skryf 'n artikel vir die Sondag koerant o Estado de Sao Paulo, tot vandag gehandhaaf word, en wat het die groep van karakters uit Familie Brasilië. In dieselfde jaar, het sy gespeel het in Rio de Janeiro sy eerste teks geskryf spesifiek vir die teater, "Brasiliane". En tog het die menseregte van on line adresboek.
In 1990 het hy 10 maande saam met sy familie in Parys en bedek die Italiaanse Beker vir die Zero Hora koerant, Jornal doen Brasilië en die staat São Paulo, wat weer doen in 1994, 1998, 2002 en 2006.
In 1991 verskyn 'n digbundel van die kinders se chroniese ("O, Seën," met illustrasies deur Edgar Vasquez) en een vir tieners ("Vader het nie beteken niks").
In 1994 het die bundel van kortverhale van humor "Komedies van die private lewe" met 'n groot sukses van stapel gestuur, groei' n spesiale TV Globo (1994) en dan 'n reeks van 21 programme (1995-1997), met skrifte te raak en geregisseer deur Jorge Guel Arraes Furtado. Verissimo publiseer ook 'n nuwe bundel kortverhale, "Nuwe Komedies van die private lewe" (1996) en, in teenstelling,' n reeks van politieke geskrifte tot dusver ongepubliseerde boek, "Komedie van die openbare lewe" (1995).
In 1995 het Brasilië intellektuele uitgenooi deur die boek "Idees" Jornal Luis Fernando do Brasil Verissimo verkies Man van idees van die jaar. Dit is opgevolg ander honneurs: in 1996, medalje van die Verset Chico Mendes "Never Again NGO marteling," Pedro Ernesto Meriete Medalje "van die Stadsraad van Rio de Janeiro en" Toekenning van meningsvormers "van die Brasiliaanse vereniging Openbare Betrekkinge Firmas hoogtepunt in 1997 met "Joey Duck Award" van die Brasiliaanse Unie van skrywers soos die intellektuele van die jaar. In 1999, het ook die toekenning Multikulturele Associated Press.
Terug na die musiek[wysig bron]
Ook in 1995, 'n inisiatief van die baskitaarspeler George Gerhardt, Jazz-groep is gestig in Junie, dit beslis "die laagste sextet van die wêreld, met net vyf lede, behalwe Verissimo op sax en Gerhardt op bas,' n deel van die groep Luiz Fernando Rocha (trompet en bugel), Adam Pine (klavier) en Gilberto Lima (tromme).
Soos Gerhardt, Rocha, en Pinheiro Lima "full-time musikante," het die groep afhanklik van die agenda Verissimo aan te bied, maar het al 13 jaar van die pad en vier CD's vrygestel: "Nou is die tyd" (1997), "Praat Lae "(2000)," Bossa Jazz "(2003) en" Vier "(2006).
Nuwe rigtings[wysig bron]
In 1999 het die repe Verissimo van slange te trek en verander die etiket, die verandering van die L & P deur die doelstelling, wat begin publiseer van al sy werk. Een van hierdie bloemlesings, "die leuens wat die mense grafte" (2000), het meer as 350,000 kopieë verkoop.
In 2003 het hy besluit om die werkslading in die pers te verminder, van ses tot net twee weeklikse kolomme, wat nou bekend gemaak in Zero Hora, O Globo en o Estado de São Paulo.
Van die eise wat deur uitgewers, Veríssimo nie meer die "groot skrywer van kort tekste en verander van 'n reeks romans en liefdes:" gierigheid - Die Club of Angels (1998) versameling "Volledige sondes" van die doelstelling, "Borges en die Ewige Orang "(2000), vir die afhaal" Letterkunde of Dood "amaya Cia," die ander "(2004) vir die versameling" Vyf vingers van Prosa "van die doelstelling," Die Twaalfde Nag "(2006) vir die versameling "Devouring Shakespeare se doelwitte, en selfs" Sport Club Internacional, Outobiografie van 'n Passie "(2004), vir die afhaal" Camisa 13 "van Ediouro.
A 2003 dekking storie in Veja magazine sê Verissimo as "die skrywer wat meer boeke verkoop in Brasilië." Terselfdertyd, is die Engelse weergawe van "Club of Angels" ("The Club of Angels") wat deur die New York Openbare Biblioteek as een van die 25 beste boeke van die jaar.
In 2004, in Frankryk, ontvang die Prix Deux Oseane Festival van kulture van Latynse Biarritz.
In 2006, Verissimo bereik die ouderdom van 70 jaar gevestig as een van die grootste moderne Brasiliaanse skrywers, wat verkoop alles, meer as vyf miljoen eksemplare van sy boeke. In 2008 het haar dogter het haar eerste Fernanda kleindogter, Lucinda, gebore op die verjaardag van Sport Club Internacional, April 4.