Eduard II van Engeland

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Eduard II
Koning van Engeland

Huis Angevyne
Regeer 7 Julie 130725 Januarie 1327
Voorganger Eduard I
Opvolger Eduard III
Eggenote Isabella van Frankryk
Kinders Eduard III
John
Eleanor
Johanna
Gebore 25 April 1284; Gwynedd
Oorlede 21 September 1327
Vader Eduard I
Moeder Eleanor van Kastilië

Eduard II (25 April 1284 – 21 September 1327) was van 1307 koning van Engeland totdat hy deur sy vrou, Isabella, in Januarie 1327 onttroon is. In vergelyking met die bewind van sy pa, Eduard I, en sy seun, Eduard III, was sy regering ’n tydperk van onbevoegdheid, ’n politieke gekibbel en militêre nederlae.

Daar word vermoed dat hy óf homoseksueel óf biseksueel was. Hy het egter minstens vyf kinders by twee vroue gehad. Sy onvermoë om selfs die uitspattigste eise van sy manlike gunstelinge te weier het gelei tot konstante politieke onrus en sy eindelike ondergang.

Eduard I het vrede gebring in Gwynedd en ander dele van Wallis en die Skotse laaglande, maar het nooit ’n besliste oorwinning behaal nie. Sy leër is egter by Bannockburn verslaan en daardeur is Skotland bevry van Engelse oorheersing. Skotse magte het daarna vryelik in die noorde van Engeland geplunder.

Prins van Wallis[wysig | wysig bron]

Eduard was die vierde seun van Eduard I by sy eerste vrou, Eleanor van Kastilië. Hy was die eerste Engelse prins wat die titel Prins van Wallis gekry het.

Hy was net ’n paar maande oud toe hy die troonopvolger geword het ná die dood van sy ouer broers. Sy pa het hom in oorlogvoering en regering touwys gemaak, maar die prins het meer belanggestel in bootvaart en handwerk, wat destyds as benede ’n prins se waardigheid beskou is.

Koning van Engeland[wysig | wysig bron]

Koning Eduard II.

Eduard I is op 7 Julie 1307 dood op pad na een van die veldtogte teen die Skotte wat sy bewind gekenmerk het. Eduard II was net so groot en sterk soos sy pa, maar het nie laasgenoemde se ambisie en dryfkrag gehad nie. Hy is so deur sy pa oorheers dat hy min selfvertroue gehad het en hy het dikwels hofgunstelinge gehad wat ’n sterker wil as hy gehad het.

Op 25 Januarie 1308 is Eduard getroud met Isabella, dogter van koning Philip IV van Frankryk in ’n poging om nouer bande met Frankryk te smee. Die huwelik was egter van die begin af gedoem. Die koning het Isabella dikwels verwaarloos omdat hy ’n groot deel van sy tyd deurgebring het met sy gunstelinge en met sameswerings oor hoe om die magte van die adel te verminder om sy pa se nalatenskap vir homself toe te eien.

Uit die huwelik is twee seuns gebore: Eduard, wat sy pa as Eduard III opgevolg het, en John, later die Graaf van Cornwallis, asook twee dogters, Eleanor en Johanna, wat later met Dawid II van Skotland getroud is. Hy het ook minstens een buite-egtelike seun gehad: Adam FitzRoy, wat in 1322 saam met sy pa op ’n Skotse veldtog was en kort daarna dood is.

Later tydens sy bewind het die koning die regering grootliks in die hande van een van sy gunstelinge, Hugh Despenser, gelaat. Die baronne het daarteen in opstand gekom en Despenser en sy familie verban. Die koning het egter die verbanning in 1322 opgehef en in die jare daarna is Engeland feitlik deur die Despensers regeer.

Ná ’n dispuut met Frankryk oor die gebied Gascogne, het die koning sy vrou, Isabella, na haar vaderland gestuur om oor vrede te onderhandel. Sy het op 31 Mei 1325 ingestem tot ’n vredesooreenkoms wat Frankryk bevoordeel het. Sy het ook ’n ooreenkoms in Parys aangegaan met ’n verbanne baron, Roger Mortimer, en hulle het Engeland in September 1326 saam met die koningin se oudste seun binnegeval. Baie Engelse soldate het geweier om teen hulle te veg en op 2 Oktober het Eduard uit Londen gevlug. Hy is kort daarna in hegtenis geneem.

In Januarie 1327 is hy aangekla van onbevoegdheid en verskeie soorte wangedrag en gedwing om te abdikeer ten gunste van sy seun. In werklikheid het Isabella en Mortimer die regering oorgeneem. Eduard II is September van dieselfde jaar vermoor.

Toe Eduard III in 1330 meerderjarig word, het hy Mortimer as ’n verraaier laat teregstel en sy ma van enige mag gestroop.

Sommige skrywers het beweer die koning is nooit vermoor nie en dat hy tot minstens 1330 gelewe het.[1] Daar is egter geen bewyse vir dié bewering nie.[2]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Ian Mortimer, 'The Death of Edward II in Berkeley castle', English Historical Review cxx (2005), pp. 1175–1224
  2. "argiefkopie". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Augustus 2009. Besoek op 24 Mei 2011.

Skakels[wysig | wysig bron]