Ford Ka

Ford Ka Kool

'n Ford Ka Trend in die Hexriviervallei.

Die Ford Ka is 'n klein motortjie wat deur die Ford Motormaatskappy in Spanje, Pole en Brasilië gebou word. Die Ka het drie deure en is besonder gewild in Europa, waar ongeveer 1.5 miljoen reeds verkoop is.

Geskiedenis

Die motor is op 11 September 1996 as 'n klein, laekostemodel in die Ford-stal bekendgestel. Dit is gebaseer op die Ford Fiesta Mk IV platform, maar met 'n heel ander buite-ontwerp. Die ontwerp is ontleen aan Ghia se "saetta"-skoumotor, 'n roadster ontwerp deur Filippo Sapino. Die voertuig word vervaardig op die bestaande Fiesta produksielyn in Almussafes, Valencia, dus 'n vermindering van nuwemodelbeleggingskoste vir Ford. Die hoofprogramingenieur was Kevin O'Neill.

Dit is een van die min konsepvoertuie wat dit ooit tot by produksie gemaak het, al is dit met 'n paar veranderinge. Net die vooraansig het grootliks ongedeerd op die produksievoertuig gebly; die kant- en agteraansigte is verander en 'n dak is bygevoeg om die produksiekoste te verminder. Die groot, eenstukgevormde buffers en wielboë maak die voertuig meer duursaam en makliker om te herstel.

Bekendstelling

Toe die Ka die eerste keer aan die publiek vertoon is, het dit gemengde reaksie uitgelok, as gevolg van sy oorspronklike en treffende "New Edge" ontwerp, onder toesig van Jack Telnack en uitgevoer deur Claude Lobo.

Die motorpers was vol lof vir die Ka se vars stilering asook sy ratse hantering, net soos sy sustermotors die Fiesta en Puma. Onder Richard Parry-Jones se toesig, laat die suspensie- en stuurinstellings begeesterde draaie en hoë vlakke van padklouvermoë toe, en maak dit een van die klein motors met die beste hantering.

Tydens sy bekendstelling is die Ka slegs as 'n enkele model geproduseer, met 'n aantal opsies insluitend lugversorging, kragstuur, hoogteverstelbare bestuurdersitplek, verstelbare posisie agtersitplek met kopstutte, passasierslugsak, sentrale sluiting en elektriese vensters. 'n Sluitweerremstelsel is as 'n opsie bygevoeg in Januarie 1997.

Afgesien van roes, was die grootste nadeel die 1300 cc OHV-viersilinder Endura-E-enjin, 'n ontwerp wat terugdateer na die 1950's Kent enjin wat toendertyd in die Ford Anglia diens gedoen het. Alhoewel dit nie baie modern is nie, verskaf dit nogtans genoeg wringkrag om mens ontspanne, indien nie begeesterd nie, te laat ry. In 2002 is die Endura-E vervang deur die bonokas Duratec-enjin, te midde van eise van verbeterde brandstofdoeltreffendheid en verhoogde verfyning.

In die eerste drie jaar van produksie het al die modelle 'n swart plastiekbuffer gehad om parkeerskade aan verfwerk in die stad te verminder. Hierdie buffers het 'n stabiliseerder bevat om UV-agteruitgang te verhoed, wat hulle ongeskik gemaak het vir kleurkodering omdat die verf nie behoorlik sou kleef aan die buffer nie. Dit het egter gou duidelik geword dat meeste eienaars kleurgekodeerde buffers verkies, dus is bakkleure in 1999 ingevoer met behulp van verskillende buffergietwerk (sonder die stabiliseerder), wat geïdentifiseer kan word as 'n ligte stileringslyn oor die agterste buffer.

Die Ka is as hoogs winsgewend vir Ford bewys, ten spyte van sy lae verkoopsprys, maar grootliks te danke aan sy lae ontwikkelingskoste. Slegs in 2006 het Ford 17 000 eenhede van die Ka-model in die Verenigde Koninkryk verkoop. Soos met die ander Ford-modelle, het onvoldoende teenroesbehandeling tydens vervaardiging en die gebruik van niegegalvaniseerde staal die resultaat gehad van voortydige oppervlak- en strukturele roes in motors wat in klam klimate gebruik is.

Verwysings

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.