Harry Schwarz

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Harry Schwarz
Harry Schwarz
Harry Schwarz as ambassadeur in Washington, D.C.

13de Suid-Afrikaanse ambassadeur in die Verenigde State
Ampstermyn
6 Maart 1991 – 12 Januarie 1995
President Frederik Willem de Klerk
Nelson Mandela
Voorafgegaan deur Piet Koornhof
Opgevolg deur Franklin Sonn

1ste Suid-Afrikaanse ambassadeur in Barbados
Ampstermyn
1993 – 1995

Skadu-minister van Finansies
Ampstermyn
30 November 1977 – 5 Mei 1987
Voorafgegaan deur John Jaminan
Opgevolg deur Jan van Zyl

Skadu-minister van Verdediging
Ampstermyn
1977 – 1984
Voorafgegaan deur Vause Raw
Opgevolg deur Roger Hulley

Ampstermyn
1963 – 1974
Voorafgegaan deur Marais Steyn
Opgevolg deur Alf Widman

Ampstermyn
24 April 1974 – 6 Februarie 1991
Voorafgegaan deur Marais Steyn
Opgevolg deur Douglas Gibson

Ampstermyn
1958 – 1974

Persoonlike besonderhede
Gebore Harry Heinz Schwarz
13 Mei 1924
Keulen, Republiek van Weimar
Sterf 5 Februarie 2010 (op 85)
Johannesburg, Gauteng, Suid-Afrika
Politieke party Verenigde Party
Reformisteparty
Progressiewe Reformisteparty
Progressiewe Federale Party
Demokratiese Party
Eggenoot/-note Annette Louise Schwarz
Kind(ers) Jonathan, Allan en Michael Schwarz
Alma mater Universiteit van die Witwatersrand
Universiteit van Londen
Religie Judaïsme
Harry Schwarz (links) saam met oudpresident George H.W. Bush (regs) in 1991.
Die destydse Suid-Afrikaanse ambassadeur tot die Verenigde State, Harry Schwarz, onthul die nuwe vlag van Suid-Afrika op 6 Mei 1994.

Harry Heinz Schwarz (Keulen, Republiek van Weimar, 13 Mei 19245 Februarie 2010, Johannesburg, Suid-Afrika[1]) was 'n Suid-Afrikaanse politieke leier en leier van die kortstondige Reformisteparty.

Hy emigreer as seun na Suid-Afrika weens die toename in Jodehaat in Duitsland, waarna hy 'n leerder was aan die Laerskool Tamboerskloof, die SACS in die Kaap en die Hoër Seunskool Jeppe in Johannesburg. Na matriek het hy hom as regsgeleerde aan die Universiteit van die Witwatersrand en aan die Universiteit van Londen bekwaam.

Sy politieke loopbaan het in 1951 begin toe hy as kandidaat van die Verenigde Party lid van die Johannesburgse stadsraad word. In 1958 word hy tot die Transvaalse Provinsiale Raad verkies en word leier van die Amptelike Opposisie. Hy word in 1974 verkies as Volksraadslid vir Yeoville.

Schwarz verlaat die Verenigde Party vroeg in die parlementsitting van 1975 saam met vier ander Volksraadslede en stig saam met hulle op 11 Februarie 1975 die Reformisteparty. Ná geslaagde onderhandelings met die Progressiewe Party smelt die twee partye saam as die Progressiewe Reformisteparty op 25 Julie 1975 met Colin Eglin as leier. Hy bly daarna lewenslank lid van agtereenvolgens die Progressiewe Federale Party, Demokratiese Party en Demokratiese Alliansie.

Schwarz is deur sy ou skool, die Hoër Seunskool Jeppe in Johannesburg, aangewys as politikus van die eeu[2] vir sy werk as lid van die verdediging in die Rivonia-verhoor.

Sedert 1991 en ook tydens die bewind van die Regering van Nasionale Eenheid was hy Suid-Afrika se ambassadeur in Washington, D.C., nadat hy deur president Nelson Mandela versoek is om in die posisie aan te bly tot in Januarie 1995.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. "News24.com". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Augustus 2011. Besoek op 5 Augustus 2011.
  2. "Politikus van die Eeu". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Maart 2007. Besoek op 27 April 2007.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]