Lourensrivier

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Lourensrivier
Lourensrivier op die Vergelegen-landgoed.
Lourensrivier op die Vergelegen-landgoed.
Lourensrivier op die Vergelegen-landgoed.
Stroomgebied Wes-Kaap, Suid-Afrika
Oorsprong Sneeukop, Helderberg, die Hottentots-Hollandberge, Stellenboschberg en die Jonkershoekberge, Wes-Kaap (Suid-Afrika)
Monding Valsbaai, naby Kaapstad
Ligging van Lourensrivier op 'n kaart (Wes-Kaap)
Lourensrivier
Lourensrivier
Koördinate: 34°06′03″S 18°48′49″O / 34.10083°S 18.81361°O / -34.10083; 18.81361Koördinate: 34°06′03″S 18°48′49″O / 34.10083°S 18.81361°O / -34.10083; 18.81361

Die Lourensrivier vloei deur Somerset-Wes en die Strand.

Die rivier ontspring in die klowe van Sneeukop, Helderberg, die Hottentots-Hollandberge, Stellenboschberg en die Jonkershoekberge. Daar is die jaarlikse reënval 2 500mm en meer per jaar. Die rivier is 16 km lank en loop deur Lourensford, Vergelegen, Morningside, Bridgewater, kruis die N2-nasionale pad en net daarna sluit die Melksloot van wes by die rivier aan. In die Strand vloei dit onder Broadway verby, suid van die Strand-gholfbaan, onder deur Strandweg en mond by die piekniekterrein in Valsbaai uit.

Die rivier tree in die wintermaande dikwels buite sy oewers en het so al baie skade veroorsaak. Paardevlei word deur die Melksloot met die Lourensrivier verbind. Alhoewel die bolope van die rivier nog in 'n redelike natuurlike toestand is, ly die laer dele wat deur stadsgebied loop onder besoedeling en indringerplante. Langs 'n deel van die oewer is die Lourens River Protected Natural Environment. Naby die mond is 10 ha hiervan opsygsit as die Dick Bent Voëlreservaat.

Aanvanklik het die rivier as die Tweederivier bekendgestaan. Na wie die rivier later vernoem is, kan nie met sekerheid agterhaal word nie. Reeds in 1845 is 'n brug oor die Lourensrivier gebou. Hierdie brug in Somerset-Wes is op een na die oudste brug in Suid-Afrika en is in 1938 tot gedenkwaardigheid verklaar.

Trivia[wysig | wysig bron]

Die oudste brug in Suid-Afrika is in die Franschhoekpas.

Bibliografie[wysig | wysig bron]