Richard Branson

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Richard Branson
Richard Branson in 2015
Gebore
Richard Charles Nicholas Branson

18 Julie 1950
Londen, Engeland
NasionaliteitVlag van Verenigde Koninkryk Verenigde Koninkryk
BeroepStigter van die Virgin Groep
EggenootKristen Tomassi (1972–1979) (geskei)
Joan Templeman (1989-hede)
KindersClare Sarah (oorlede)
Holly en Sam
Ouer(s)Edward James Branson
Eve Branson

Richard Charles Nicholas Branson (gebore te Blackheath, Londen, op 18 Julie 1950) is 'n Engelse sakeman. Hy is veral bekend vir sy Virgin-handelsnaam wat deur meer as 350 maatskappye gebruik word. Met sy lang hare en informele kleredrag lyk hy nie na ’n tipiese sakeman nie.[1]

Branson het sy eerste suksesvolle sakeonderneming op die ouderdom van 16 begin toe hy 'n tydskrif genaamd Student gepubliseer het. Hy het toe later in 1970 'n posbestellingsonderneming tot stand gebring. In 1971 het hy begin met 'n kettingwinkel wat plate verkoop het. Met sy flambojante en mededingende styl het Branson die Virgin-handelsnaam vinnig laat groei in die 1980's – toe hy die lugredery Virgin Atlantic Airways gestig het en sy platemaatskappy, Virgin Records, verder uitgebrei het.

In 2006 is sy welvaart op meer as £4 miljard beraam deur The Times se lys van rykste persone.[2]

Biografie[wysig | wysig bron]

Onderwys[wysig | wysig bron]

Branson het opleiding ontvang by die Scaitcliffe-skool (tans bekend as Bishopsgate)[3] tot op dertienjarige ouderdom. Hy het toe by Stowe skoolgegaan tot op vyftienjarige ouderdom. Branson het aan disleksie gely wat meegebring het dat hy akademies swak presteer het. Hy was kaptein van sy skool se rugby- en krieketspanne gewees. Hy het op 'n jeugdige ouderdom reeds ondernemingsgees getoon deur twee ondernemings te probeer: een om kersbome te kweek en 'n ander om parkiete (budgies) te teel.

Op sestien het Branson die skool verlaat en na Londen verhuis waar hy sy eerste suksesvolle onderneming, die tydskrif Student begin het. Op sewentienjarige ouderdom het hy sy eerste liefdadigheidsorganisasie begin, die "Student Advisory Centre" wat studente bygestaan het met raad oor sensitiewe aangeleenthede soos geslagsiektes en aborsies.

Plate-onderneming[wysig | wysig bron]

Branson het sy eerste plate-onderneming begin nadat hy die Engelse Kanaal oorgesteek het om kratte plate aan te koop by 'n afslagwinkel. Hy het die plate uit die kattebak van sy motor verkwansel aan winkels in Londen. Hy het hierdie plate ook op posbestelling begin verkoop in 1969. Die plate wat hy onder die handelsnaam "Virgin" verkoop het was baie goedkoper as dié wat deur gevestigde handelaars in Londen verkoop is. Op hierdie tydstip is baie produkte verkoop onder beperkende herverkoop-ooreenkomste wat groothandelaars met kleinhandelaars aangegaan het in 'n poging om 'n minimumvloerprys vir produkte daar te stel. Branson het sodoende 'n reeks veranderinge aan die gang gesit wat gelei het tot grootskaalse afslag op die pryse van plate. Richard en van sy kollegas het op die naam Virgin besluit nadat een van hulle opgemerk het dat hulle maar almal nog maagde in die besigheidswêreld was.

Branson het uiteindelik 'n platewinkel in Oxfordstraat in Londen begin en kort daarna die Virgin Records-handelsmerk saam met Nik Powell geloods. Branson het genoeg geld uit sy platewinkel verdien om 'n herehuis op die platteland te koop wat hy in 'n ateljee omskep het. Hy het die ateljee aan opkomende kunstenaars verhuur, insluitende die musikant Mike Oldfield.

In 1971 is Branson gearresteer en daarvan aangekla dat hy plate in Virgin se winkels verkoop het wat vir uitvoer gemerk was, en waarop daar dus nie die nodige belasting op betaal was nie. Hy het 'n skikking buite die hof met die Britse Doeanediens aangegaan waarvolgens hy die onbetaalde belastings tesame met 'n boete sou terugbetaal. Branson se moeder moes weer 'n verband op hul huis uitneem om te help betaal aan die skikkingsbedrag.

Virgin Records se eerste vrystelling was Mike Oldfield se Tubular Bells, wat 'n topverkoper was en die eerste plek op die Britse langspeelplaat-ranglys behaal het. Die maatskappy het ook ooreenkomste met ander omstrede groepe soos die Sex Pistols aangegaan met wie ander maatskappye huiwerig was om sake mee te doen. Virgin het lof ontvang vir hulle bekendstelling van obskure avant-garde musiek soos die krautrockgroepe Faust en Can. Virgin Records het ook Culture Club aan die musiekwêreld bekendgestel.

In die vroeë 1980's het Virgin die gay-nagklub Heaven aangekoop. Branson het in 1992 sy Virgin-musiekhandelsmerk aan EMI verkoop ten einde sy lugredery aan die gang te kan hou. Later jare sou hy weer die musiekwêreld betree met die stigting van V2 Records.

Persoonlike lewe[wysig | wysig bron]

Branson is tans met sy tweede vrou, Joan Templeman, getroud by wie hy twee kinders het, Holly en Sam Branson. Hy is die eienaar van Necker-eiland, 'n 74-akker eiland in die Britse Maagde-eilande. Branson het sy outobiografie, getiteld Losing My Virginity, in 1998 gepubliseer.

Besigheidswedervaringe[wysig | wysig bron]

Branson het Virgin Atlantic Airways in 1984 gestig, Virgin Mobile in 1999 geloods en Virgin Blue in Australië in 2000 en het later in dieselfde jaar 'n mislukte bod gemaak om die Britse Nasionale lotery te bestuur.

In 1997, het Branson 'n stap geneem wat deur baie as waaghalsig beskou is deur die spoorwegbedryf te betree. Virgin Trains het twee konsessies van die voormalige Intercity oorgeneem. Infrastruktuurprobleme het byna daartoe gelei dat Virgin se reputasie blywende skade berokken is.

Virgin het die kortafstand Europese lugredery Euro Belgian Airlines in 1996 aangekoop en dit herdoop na Virgin Express. In 2006 het die lugredery met SN Brussels Airlines saamgesmelt om Brussels Airlines te vorm. Die maatskappy het ook 'n nasionale lugredery gebaseer in Nigerië begin met die naam Virgin Nigeria. 'n Ander lugredery, Virgin America, sou in 2007 nog vanaf San Francisco Internasionale Lughawe sake doen. Branson het ook die Virgin Cola handelsnaam ontwikkel en selfs Virgin Vodka wat 'n minder suksesvolle onderneming was. As gevolg van hierdie swakker presterende ondernemings moes Branson heelwat kritiek deur die pers verduur.

Na 'n veldtog van slinkse streke wat British Airways teen Virgin geloods het, het Branson besluit om hulle in 1992 hof toe te sleep en van laster aan te kla. John King, die destydse voorsitter van British Airways, het 'n teenklag gelê en die saak is in 1993 na die hof. British Airways het buite die hof geskik toe dit blyk dat hulle die saak kon verloor en Branson 'n vergoeding van £500,000 betaal en 'n verdere £110,000 aan sy lugredery en moes ook regskoste van £3 miljoen betaal. Branson het die vergoeding verdeel en aan sy personeel as 'n bonus uitbetaal.

Op 25 September 2004 het Branson aangekondig dat 'n ooreenkoms bereik is waarvolgens 'n nuwe ruimtetoerismemaatskappy, Virgin Galactic die Spaceship One tegnologie onder lisensie sou gebruik om toeriste na die ruimte te neem. Virgin Galactic (ten volle in besit van die Virgin Groep) beplan om vlugte aan die publiek teen laat 2009 met kaartjies geprys teen rondom VSA $200 000.

Branson se volgende onderneming met die Virgin groep is Virgin Fuels, wat 'n poging gaan wees om te reageer op aardverwarming en die skerp stygings in brandstofkostes wil uitbuit om rewolusionêre, goedkoper brandstowwe vir motors en in die afsienbare toekoms ook vliegtuie te verskaf. Branson het erken dat hy voorheen skepties was oor aardverwarming, maar na 'n ontbytvergadering saam met Al Gore tot ander insigte gebring is.[4]

Branson staan in die besigheidswêreld as 'n transformasieleier bekend, vanweë sy ongewone strategieë en sy beklemtoning op informele bestuur met 'n breë laevlak basis eerder as een wat in die wurggreep van topbestuur vasgevang is.

Op 4 Julie 2006 het Branson sy Virgin Mobile maatskappy vir byna £1 miljard aan Telewest verkoop. As deel van die verkoopsooreenkoms betaal die maatskappy ook 'n minimum fooi van £8.5 miljoen per jaar vir die gebruik van die Virgin handelsnaam en Branson self het ook die grootste aandeelhouers geword. Die nuwe maatskappy is met groot geskal op die 8ste Februarie 2007 geloods onder die naam, Virgin Media.

In 2006 het Branson ook Virgin Comics en Virgin Animation, 'n vermaaklikheidsmaatskappy, gestig. Die maatskappy is saam met die bekende skrywer Deepak Chopra, die filmmaker Shekhar Kapur en entrepreneurs Sharad Devarajan en Gotham Chopra gestig.

Branson het ook die Virgin Health Bank op 1 Februarie 2007 geloods wat aan voornemende ouers die geleentheid bied om die stamselle uit hulle babas se naelstringbloed in private en publieke selbanke te stoor.

Op 9 Februarie 2007 het Sir Richard Branson 'n nuwe wêreldwye wetenskap- en tegnologieprys, die Virgin Earth Challenge, aangekondig. Die Virgin Earth Challenge bied 'n prysgeld van $25 miljoen aan vir die indiwidu of groep wat 'n kommersieel-lewensvatbare ontwerp kan uitvind wat sal lei tot die netto verwydering van antropogeniese, atmosferiese kweekhuisgasse, vir 'n tydperk van minstens tien jaar sonder enige nadelige newe-effekte.

Branson het ook aangekondig dat 'n paneel van vyf kundiges op verskeie gebiede hom sal bystaan met die beoordeling van die prys.

Humanitêre inisiatiewe[wysig | wysig bron]

Op 18 Julie 2007 het Nelson Mandela in Johannesburg aangekondig dat 'n nuwe groep genaamd The Elders oftewel die ouderlinge gevorm gaan word ('n idee wat eers deur Branson geopper is). Die doelwit van die groep is om moeilike wêreldwye konflikte te probeer oplos. Die eerste lede van die groep is Desmond Tutu, Graça Machel, Kofi Annan, Ela Bhatt, Gro Harlem Brundtland, Jimmy Carter, Li Zhaoxing, Mary Robinson en Muhammad Yunus.[5] Die groep word onafhanklik gefinansier deur onder andere Branson en Peter Gabriel.

Wêreldrekordpogings[wysig | wysig bron]

Richard Branson was betrokke by 'n aantal pogings om wêreldrekords te breek sedert 1985, toe hy in die gees van die Blou Lint kompetisie probeer het om die Atlantiese Oseaan in die vinnigste tyd ooit per boot oor te steek. Sy eerste poging in die "Virgin Atlantic Challenger" het geëindig toe die boot in Britse waters omgeslaan het en hy en die res van die bemanning deur 'n helikopter gered moes word. In 1986 het hy die Atlantiese Oseaan suksesvol oorgesteek met die "Virgin Atlantic Challenger II" en die vorige rekord met twee ure verbeter. In die daaropvolgende jaar het hy weer die Atlantiese Oseaan oorgesteek met 'n warmlugballon, die "Virgin Atlantic Flyer" oorgesteek. Dit was nie alleen die eerste warmlugballon om die Atlantiese oseaan oor te steek nie maar ook die grootste wat ooit gevlieg het met 'n kapasiteit van 65 000 m³. Die ballon het snelhede van meer as 200 km/h bereik.

In Januarie 1991 het Branson die Stille Oseaan vanaf Japan na die noorde van Kanada oorgesteek, 'n afstand van 10 700 km. Weereens het hy alle bestaande rekords verbeter met snelhede van 390 km/h in 'n ballon met 'n kapasiteit van 73 600 m³.

Tussen 1995 en 1998 het Branson, Per Lindstrand en Steve Fossett 'n aantal pogings aangewend om rondom die aarde in 'n ballon te reis. In laat 1998 het hulle vanaf Morokko na Hawaii gevlieg, maar kon nie 'n verdere poging aanwend voordat 'n ander span wat bestaan het uit Bertrand Piccard en Brian Jones in die Breitling Orbiter hulle voorgespring het met 'n ballonvaart om die wêreld in 1999 nie.

In Maart van 2004 het Branson nóg 'n wêreldrekord opgestel deur die Engelse Kanaal die vinnigste ooit oor te steek met 'n amfibiese voertuig. Die reis het 1 uur 40 minute en 6 sekondes geduur. Die vorige rekord is deur twee Fransmanne in 6 ure opgestel.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  • Branson, Richard. Losing My Virginity: How I've Survived, Had Fun, And Made a Fortune Doing Business My Way, 1999, Three Rivers Press. ISBN 0-8129-3229-3
  • Branson, Richard. Losing My Virginity, Hersiene uitgawe, aanvanklik gepubliseer in Groot-Brittanje deur Virgin Books Limited, Londen, 2002
  • Branson, Sir Richard and Prescott, Colin. To the Edge of Space: The Adventures of a Balloonist, 2000, Box tree. ISBN 0-7522-1865-4
  • Branson, Sir Richard. Sir Richard Branson, the Autobiography, 2002, Longman. ISBN 0-582-51224-7
  • Branson, Sir Richard. Losing my virginity: The autobiography, 2005, ISBN 0-7535-1020-0
  • Bower, Tom. Branson, 2001, ISBN 1-84115-400-8
  • Branson, Sir Richard. Screw It, Let's Do It: Lessons in Life, 2006, ISBN 0-7535-1099-5
  • Branson, Sir Richard. Screw It, Let's Do It Expanded: Lessons in Life and Business, 2007, ISBN 978-0-7535-1149-7
  • Specter, Michael. "Profiles: Branson's Luck". The New Yorker, 14 May 2007, pp. 114-25.

Voetnotas[wysig | wysig bron]

  1. ↑ HAT Taal-en-feitegids, Pearson, Desember 2013, ISBN 978-1-77578-243-8
  2. ↑ The Times Rich List. Laas nagegaan op 2022-08-16
  3. ↑ Bishopsgate se webblad Geargiveer 4 Oktober 2006 op Wayback Machine. Laas nagegaan op 2006-09-19
  4. ↑ ABC storie oor Al Gore en Branson se vergadering
  5. ↑ "argiefkopie" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 22 Desember 2009. Besoek op 4 Augustus 2007.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Richard_Branson&oldid=2570694"