Suid-Afrikaanse algemene verkiesing van 1974

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Suid-Afrikaanse politiek
Parlement van Suid-Afrika
Nasionale Vergadering
Nasionale Raad van Provinsies
President
Adjunkpresident
Ministers
Speaker van die Nasionale Vergadering
Opposisieleier
Politici
Politieke partye
Konstitusionele Hof
Hoogste Hof van Appèl
Hooggeregshof
Verkiesings

Die Suid-Afrikaanse parlementsverkiesing van 1974 het op 24 April 1974 plaasgevind.

Die Nasionale Party het sy posisie van 1970 verbeter, en vyf meer setels gewen. Die regse Herstigte Nasionale Party van Albert Hertzog het weer geen setels gewen nie. Die amptelike opposisie, die Verenigde Party van De Villiers Graaff, het 6 setels verloor. Die grootste wenner was die Progressiewe Party, wat 5 setels wen. Later het die party nog een setel gewen, na die verkiesing in Pinelands. Die party, wat vanaf 1961 met een setel in die parlement verteenwoordig is (in die persoon van Helen Suzman), is beloon vir haar doeltreffende opposisie teen apartheid.

Uitslag[wysig | wysig bron]

Setels in die Volksraad van Suid-Afrika na die 1974-verkiesing

   Nasionale Party: 123 setels

   Verenigde Party: 41 setels

   Progressiewe Party: 7 setels

Party Leier % Setels Verskil
Nasionale Party John Vorster 57,1% 123 +5
Verenigde Party De Villiers Graaff 32,7% 41 -6
Progressiewe Party Helen Suzman 5,3% 7 +6
Herstigte Nasionale Party Albert Hertzog 3,6% 0 -
Demokratiese Party Theo Gerdener 0,9% 0 -
Ander 0,4% 0 -
Totaal 100% 171 +5

Nasleep[wysig | wysig bron]

Een jaar na die verkiesing het vier progressiewe lede van die Verenigde Party weggebreek. Ontevrede oor die konserwatiewe koers van die party, het hulle die Reformiste Party gestig, onder die leierskap van Harry Schwartz. Op 25 Julie 1976 het die Reformiste Party en die Progressiewe Party saamgesmelt, onder die naam van die Progressiewe Reformiste Party en die leierskap van Colin Eglin.

Die party het nooit 'n verkiesing betwis nie, want op 5 September 1977 smelt dit saam met 'n groep lede van die Verenigde Party wat nie bereid was om by die Nuwe Republiek Party aan te sluit nie. Die eerste leier was weer Eglin. Die nuwe party het as die Progressiewe Federale Party bekend gestaan.