Windmeul

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
'n Nederlandse windmeul in Sønderho, Fanø, Denemarke. Dit is in 1895 gebou om 'n ouer een te vervang wat in 1894 in 'n brand vernietig is.
Moulins en Hollande (Windmeul in Holland), Armand Guillaumin (1904).

'n Windmeul (ook 'n aërogenerator genoem) is 'n tipe masjien wat deur wind aangedryf word. Daar is twee soorte windmeulens: dié met 'n vertikale as, en dié met 'n horisontale as; elk waarvan daar twee subsoorte is, naamlik: windmeulens wat vir landbou bedoel is (vir waterpomp en graan maal), en windmeulens vir kragopwekking. Windmeulens wat windenergie (of kinetiese energie) in meganiese energie omsit word soms na verwys as aërogenerators, moontlik om verwarring te voorkom. Meulens met 'n vertikale as draai soos spinwiele in die wind en kan deur wind uit enige rigting aangedryf word. Hulle is nie baie doeltreffend nie, en word dus nie so algemeen gebruik soos die meer konvensionele soort nie. Meulens met die gebruiklike horisontale as kan enige aantal blaaie hê, maar navorsing het bewys dat die ontwerp met twee blaaie die doeltreffendste is.

Hoe groter die deursnee van die rotorblaaie, hoe groter is die beskikbare energie. Die kragtigste windmeul wat nog gebou is, is gedurende die Tweede Wêreldoorlog in Vermont, VSA opgerig. Dié meul, met twee rotorblaaie 53 meter in deursnee, is ontwerp om 1,25 MW teen 'n windsnelheid van 13,4 m·s-1 op te wek. Die projek is ná slegs 23 dae laat vaar, nadat een van die rotorblaaie gebreek het.

Dit is miskien betekenisvol dat 'n soortgelyke lot in 1962 die naasgrootste windmeul in Frankryk getref het. Hierdie meul is ook nie weer herstel nie. Hoewel klein windmeulens al eeue lank suksesvol gebruik word, het ervaring geleer dat die masjienbou-probleme wat met groot strukture gepaard gaan eers oorkom sal moet word voordat verdere vordering gemaak kan word.

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

In die tiende eeu vermeld Arabiese bronne horisontale windmeulens wat in Persië gebruik word. Dit is dikwels veronderstel dat dit die inspirasiebron vir die vertikale windmeulens van die Weste is en dat die Kruisvaarte die idee na die Weste gebring het. Die konstruksie is egter baie verskillend en die eerste melding van 'n windmeul in Palestina dateer van 1190 en verwys na 'n installasie wat deur die Kruisvaarders by die beleg van Akko gebruik is en waarskynlik van die westerse tipe is. Die oudste windmeulens in Europa word ongeveer 1150 in Engeland gevind en het moontlik onafhanklik ontstaan. In China word die windmeul van ongeveer 1230 gebruik. Hulle word vermeld in die memoires van Ch'hui-Tsai wat minister van Gengis Khan was. Sy beskrywing toon dat dit 'n Persiese tipe was.[1]

Toekomstige potensiaal en moontlike probleme[wysig | wysig bron]

'n Windplaas in Mecklenburg, noordoos-Duitsland.

Die geskikste gebiede vir die oprigting van windmeulens is òf aan die kus, òf in bergagtige streke. Die meeste lande besit dus die potensiaal om windenergie op groot skaal te benut. Die vernaamste probleme sluit in die hoë ontwikkelingskoste, onderbrekings in die voorsiening as gevolg van weersomstandighede en die vervoer van elektrisiteit van die kus na plekke waar dit benodig word.

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Power from Wind: A History of Windmill Technology, Richard Leslie Hills, Cambridge University Press, 1996, ISBN 0-521-56686-X, ISBN 978-0-521-56686-5