Albatros W.4
| Albatros W.4 | |
|---|---|
 | |
| Tipe | Veg-vliegboot |
| Vervaardiger | Albatros Flugzeugwerke |
| Nooiensvlug | 1916 |
| Aantal gebou | 118 |
| Ontwikkel van | Albatros D.I |
Die Albatros W.4 was 'n Duitse enkelsitplek, dubbeldekkervlottervliegtuig wat tydens die Eerste Wêreldoorlog diens gedoen het. Die Duitse Vloot was bekommerd oor die aanvalle op hulle vliegbootbasisse langs die kus van Vlaandere en het in die somer van 1916 'n spesifikasie uitgereik vir 'n enkelsitplekvegter wat vir die verdediging van hierdie basisse gebruik kon word. Die eenvoudigste manier om die prototipe te ontwikkel was om 'n bestaande model aan te pas. Albatros Flugzeugwerke het gou 'n vlottervliegtuig geproduseer gebaseer op die ontwerp van die Albatros D.I. Die nuwe vegvliegtuig, met die kode W.4, het 'n paar onderdele van die D.I gebruik maar daar was 'n groter gaping tussen die romp en boonste vlerke. Die vlerke het ook 'n een meter langer span gehad. Die vin onder die stert is verwyder en die stertvin was normaal alhoewel 'n bietjie groter. Die vliegtuig was gemonteer op twee vlotte wat aan die onderste vlerk geheg was.
Die eerste W.4 is in September 1916 aan die Duitse Vloot afgelewer, met 'n tweede vliegtuig later in die maand. Die derde model is eers in Desember afgelewer. Die vliegtuig was toegerus met die bekende Mercedes D.III inlynenjin asook 'n paar Spandau 7,92 mm masjiengewere. Laasgenoemde was bo-op die romp gemonteer, weerskante van die silinderkop.
Die eerste tien produksiemodelle is vanaf Februarie tot April 1917 afgelewer. Hulle het oor beter stroombelynde vlotte beskik, die kajuit was ietwat kleiner en die stutte tussen die vlerke verbeter. Daarna het aflewering geskied in groepe van 20, 10, 25, 30 en 20 wat die totaal afgelewer in Desember 1917 op 118 gebring het. Latere aflewerings het 'n afkoeler op die stuurboordvlerk gehad (wat die Windhoff verkoelers vervang het) en rolroere was aan al vier vlerke aangebring.
Die W.4 was hoofsaaklik gebruik aan die kus van Vlaandere; daar is ook bespiegelinge dat van hulle gebruik is aan die Egeïese See. Teen die tyd dat die laaste produksiemodelle afgelewer is, was die W.4 reeds besig om vervang te word met die beter Hansa-Brandenburg W.12, tweesitplek vliegtuig. Laasgenoemde was beter bewapen vir verdediging.
Die W.4 het goeie uithouvermoë en 'n aanvaarbare topsnelheid gehad. Dit was beweegbaar met die nodige slaankrag en het goeie rekenskap gegee teen die Geallieerde vliegbote, maar is later oorskadu deur die Britse Vloot se vliegbote. Dit kon binne vyf minute tot 1 000 m klim.
Tegniese besonderhede[wysig | wysig bron]
| Item | Statistiek |
|---|---|
| Aantal motore | 1 |
| Tipe motor | Skroef |
| Vervaardiger | Mercedes DIII waterverkoelde inlynenjin |
| Kraglewering per motor | 160 perdekrag |
| Vlerkspan | 9,50 m |
| Lengte | 8,50 m |
| Hoogte | 3,7 m |
| Vlerkoppervlakte | 31,60 m2 |
| Maks. opstygmassa | 1 070 kg |
| Maksimum snelheid | 160 km/h by seevlak |
| Operasionele hoogte | 3 000 m |
| Uithouvermoë | 3 ure |
| Klimvermoë | 1 000 m binne 5 minute |
| Bewapening | Twee 7,92 mm Spandau masjiengewere |
Sien ook[wysig | wysig bron]
Bron[wysig | wysig bron]
- Fighters 1914-1919: Attack and Training Aircraft, Kenneth Munson, 2004, ISBN 978-0-753721-73-5