Alexander Melnikof

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
(Aangestuur vanaf Aleksander Melnikof)

Alexander Markowitsj Melnikof (1973) is 'n Russiese pianis.

Vroeë loopbaan[wysig | wysig bron]

Melnikof[1] het onder Lev Naumov studeer en aan die Moskouse Konservatoria gegradueer. Sy belangrikste musikale oomblikke in Moskou sluit sy vroeë kontak met Sviatoslav Richter in. Na die ontmoeting het Richter hom gereeld uitgenooi na feeste in Rusland en Frankryk. Melnikof het reeds verskeie pryse gewen, onder meer tydens die Robert Schumann Internasionale Kompetisie vir Pianiste en Sangers in Zwickau (1989) en die Koningin Elisabeth Musiekkompetisie in Brussel (1991).

Styl[wysig | wysig bron]

Melnikof is bekend om sy ongewone musikale besluite, en het op jeugdige leeftyd 'n lewenslange belangstelling in die historiese-uitvoeringspraktyk ontwikkel. Sy grootste invloede in die veld sluit die klavesimbelspeler Andreas Staier en Alexei Lubimov, saam met wie hy op verskeie projekte saamgewerk het, in. Melnikof hou gereeld uitvoerings saam met periode-instrument ensembles soos Concerto Köln en die Akademie für Alte Musik Berlin. Melnikof het saam met Staier 'n program ontwikkel wat uittreksels uit Bach se Das wohltemperierte Klavier kontrasteer met Sjostakowitsj se 24 Preludes en Fugas. Hy het in kamermusiek saam met die tjelliste Alexander Rudin en Jean-Guihen Queyras gewerk, en ook saam met die bariton Georg Nigel.

Opnames[wysig | wysig bron]

Melnikof se verbintenis met die plaatetiket Harmonia Mundi het ontstaan vanweë sy vennootskap met die violis Isabelle Faust. Hul opname in 2010 van die volledige Beethoven sonates vir viool en klavier het beide die Gramophone-prys en Duitsland se ECHO Klassik-prys gewen. Hul nuutste CD, wat bestaan uit die werke van Weber, is in Januarie 2013 vrygestel. In 2014 het Melnikof saam met Jean-Guihen Queyras 'n album van Beethoven se volledige werke vir tjello en klavier op die Harmonia Mundi plate-etiket vrygestel. Melnikof se opname van die preludes en fugas van Sjostakowitsj het die BBC Music Magazine-prys, Choc de classica en die Jahrespreis der Deutschen Schallplattenkritik gewen. Dit was in 2011 ook deur BBC Music tydskrif as een van die "50 Grootste Opnames van Alle Tye.” gelys. Bykomend hiertoe, bevat Melnikof se diskografie werke deur Brahms, Rachmaninoff en Skriabin.

Uitvoerings[wysig | wysig bron]

Melnikof het as solis saam met orkeste soos die Koninklike Concertgebouw-orkes, Gewandhaus Simfonieorkes Leipzig, Philadelphia Simfonieorkes, NDR Simfonieorkes, HR-Simfonieorkes, Russiese Nasionale Simfonieorkes, München Filharmoniese Orkes, Rotterdam Filharmoniese Orkes, BBC Filharmoniese Orkes en die NHK Simfonieorkes verskyn onder dirigente soos Mikhail Pletnev, Teodor Currentzis, Charles Dutoit, Paavo Järvi en Waleri Gergijef.

Melnikof was die inwonende kunstenaar in 2013/14 by die Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam. Die seisoen het 'n aanvang geneem met Melnikof se debuutopvoering tydens die BBC Proms saam met die Warskou Filharmoniese Orkes onder Antoni Wit, gevolg deur opvoerings tydens die openingskonserte van die Tsjeggiese Filharmoniese Orkes onder Jiří Bělohlávek.

Verdere musikale vennote van die seisoen het die Mahler Kamerorkes, Freiburger Barockorchester, Amsterdam Sinfonietta, Seattle Simfonieorkes, Utah Simfonieorkes en die Nieu-Seelandse Simfonieorkes ingesluit. Melnikof se solo betrekkinge het hom na liggings soos die Maison symphonique de Montreal, Wigmore Hall in Londen, De Singel in Antwerpen en die Mozarteum Salzburg geneem, sowel as konsertsale in Osaka, Nagoya en Tokio.

Toekennings[wysig | wysig bron]

  • Geëerde Kunstenaar van die Russiese Federasie (1999)
  • BBC Radio 3 New Generation Artists scheme (2000-2002)
  • Triomf (Rusland) (2002, 2008)
  • Classics Today (2005, 2006, 2008, 2009)
  • Editor's Choice Gramophone tydskrif (2006)
  • Diapason d'Or (2007, 2013)
  • Gramophone Critic's Choice (2009)
  • BBC Music Choice award (2010)
  • Choix France Musique (2010)
  • Preis der deutschen Schallplattenkritik (2010, 2013)
  • Echo Klassik (2010)
  • Choc de classica del'annee (2010)
  • Gramophone-prys (2010)
  • Grammy (nominasie) (2010)
  • BBC Music Magazine Toekennings (2011)

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. 88 notes pour piano solo, Jean-Pierre Thiollet, Neva Editions, 2015, bl. 126. ISBN 978-2-3505-5192-0

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Biografie van die Impresariat Simmenauer webwerf