Eta Piscium

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
(Aangestuur vanaf Alpherg)
Eta Piscium
Eta Piscium se ligging (in die rooi sirkel).
Eta Piscium se ligging (in die rooi sirkel).
Sterrebeeld Visse
Spektraaltipe G7 IIIa[1]
Soort Dubbelster
Waarnemingsdata (Epog J2000)
Regte klimming 01h 31m 29.01026s[2]
Deklinasie +15° 20′ 44.9685″[2]
Skynmagnitude (m) 3,611[3] (3,83 + 7,51)[4]
Absolute magnitude (M) -1,52[5]
B-V-kleurindeks  +0,976[3]
U-B-kleurindeks  +0,730[3]
Besonderhede
Komponent 1 η Psc A[6]
Massa (M) 3,78±0,16
Radius (R) 26,48±2,15
Ligsterkte (L) 457
Temperatuur (K) 4 937±40
Rotasiespoed (km/s) 8,4[7]
Metaalinhoud [Fe/H] −0,13±0,06
Eienskappe
Afstand (ligjaar) 350
Ouderdom (jaar) 220±30
Veranderlikheid γ Cas
Ander name
99 Piscium, BD+14° 231, FK5 50, HD 9270,
HIP 7097, HR 437, SAO 92484,
WDS=J01315+1521AB[8]
Portaal  Portaalicoon   Sterrekunde

Eta Piscium (afgekort as η Psc) is ’n dubbelster en die helderste ligpunt in die sterrebeeld Visse (Pisces); dit het ’n skynbare magnitude van 3,6[3] en volgens parallaksmetings is dit sowat 350 ligjare van die Son af.[6]

Die twee komponente word Eta Piscium A (amptelik bekend as Alpherg)[9] en B genoem.

Name[wysig | wysig bron]

Die dubbelster se Bayer-naam is "Eta Piscium". Dit het die tradisionele name "Al Pherg" en "Kullat Nunu" gehad. Die tyd toe die dag-en-nag-ewening die Visse binnegegaan het, was die stelsel geleë in die eerste ekliptiese sterrebeeld van die Nieu-Babiloniërs, Kullat Nūnu (Nūnu is die Babiloniese woord vir "vis" en Kullat verwys na óf die emmer óf die koord wat die vis bymekaarhou.[10] In 2016 het die Internasionale Astronomiese Unie se sternaamwerkgroep (WGSN) besluit om name eerder aan individuele sterre as stergroepe te gee[11] en op 1 Junie 2018 het dit die naam "Alpherg" vir die komponent Eta Piscium A goedgekeur.

Eienskappe[wysig | wysig bron]

Op die huidige afstand word die stelsel se skynbare magnitude met ’n faktor van 0,09±0,06 verdof vanweë interstellêre ruimtestof.

Die amateursterrekundige S.W. Burnham het in 1878 ontdek Eta Piscium is ’n dubbelster.[12]. Die komponente wentel rofweg elke 850 jaar om mekaar met ’n halwe lengteas van 1,2 boogsekondes en ’n wentelbaan-eksentrisiteit van 0,47.

Die primêre ster, A, is ’n geëvolueerde G-tipe reusester met ’n skynmagnitude van 3,83[4] en ’n sterreklassifikasie van G7 IIIa.[1] Dit het ’n swak magneetveld en is ’n Gamma Cassiopeiae-veranderlike.[12] Komponent B het ’n skynmagnitude van 7,51.[4]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. 1,0 1,1 Keenan, Philip C.; McNeil, Raymond C. (1989), "The Perkins catalog of revised MK types for the cooler stars", Astrophysical Journal Supplement Series 71: 245, doi:10.1086/191373, Bibcode1989ApJS...71..245K. 
  2. 2,0 2,1 van Leeuwen, F. (2007), "Validation of the new Hipparcos reduction", Astronomy and Astrophysics 474 (2): 653–664, doi:10.1051/0004-6361:20078357, Bibcode2007A&A...474..653V. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Oja, T. (Maart 1985), "UBV photometry of stars whose positions are accurately known. II", Astronomy and Astrophysics Supplement Series 59: 461–464, Bibcode1985A&AS...59..461O. 
  4. 4,0 4,1 4,2 Eggleton, P. P.; Tokovinin, A. A. (September 2008), "A catalogue of multiplicity among bright stellar systems", Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 389 (2): 869–879, doi:10.1111/j.1365-2966.2008.13596.x, Bibcode2008MNRAS.389..869E. 
  5. Anderson, E.; Francis, Ch. (2012), "XHIP: An extended hipparcos compilation", Astronomy Letters 38 (5): 331, doi:10.1134/S1063773712050015, Bibcode2012AstL...38..331A. 
  6. 6,0 6,1 Maldonado, J. et al. (Junie 2013), "The metallicity signature of evolved stars with planets", Astronomy & Astrophysics 554: 18, doi:10.1051/0004-6361/201321082, A84, Bibcode2013A&A...554A..84M. 
  7. Aurière, M.; Konstantinova-Antova, R.; Charbonnel, C.; Wade, G. A.; Tsvetkova, S.; Petit, P.; Dintrans, B.; Drake, N. A. et al. (Februarie 2015), "The magnetic fields at the surface of active single G-K giants", Astronomy & Astrophysics 574: 30, doi:10.1051/0004-6361/201424579, A90, Bibcode2015A&A...574A..90A. 
  8. "eta Psc". Simbad. Centre de données astronomiques de Strasbourg. Besoek op 30 Julie 2017.
  9. "Naming Stars" (in Engels). IAU.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 April 2020. Besoek op 18 Junie 2018.
  10. Allen, Richard Hinckley (1963) [1899], Star Names: Their Lore and Meaning (Herdruk ed.), New York, NY: Dover Publications Inc., pp. 328–29, ISBN 0-486-21079-0, http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Gazetteer/Topics/astronomy/_Texts/secondary/ALLSTA/Pisces*.html 
  11. "WG Triennial Report (2015-2018) - Star Names" (PDF). p. 5. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 23 Augustus 2019. Besoek op 14 Julie 2018.
  12. 12,0 12,1 Cvetković, Z.; Novaković, B. (March 2010), "Eight new and three recalculated orbits for binaries", Astronomische Nachrichten 331 (3): 304, doi:10.1002/asna.200911250, Bibcode2010AN....331..304C. 

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]