Bespreking:Fantasieroman

Interessant genoeg val Middeleeuse Artusepiek en vergelykbare genres soos Ridderromans (tegnies gesproke) ook binne hierdie genre. Middeleeuse hoofse gehore was gaande oor die geïdealiseerde wêreld in hierdie werke. Europese kastele was vol van muurskilderye met motiewe daaruit, adellike vroue het hul kinders na romanhelde genoem. Hoekom? Ek is nog besig met leeswerk. Voyageur (kontak) 22:56, 15 Julie 2018 (UTC)

Die Arthurepiek ressorteer wel ook onder epiek:

De wortels van de Arthurepiek mogen dan in het Keltische cultuurgebied liggen, de grote bloei begint in het Frankrijk van de twaalfde eeuw, vooral in het werk van Chrétien de Troyes (bv. Li chevaliers de la Charrete, Li contes del Graal) en zijn directe navolgers (bv. Guillaume li Clers, Fergus). Chrétien schreef korte, episodische romans in verzen (in de traditie van de hoofse roman), waarin de morele betekenis zwaarder weegt dan de historische lading. Chrétien erkent a.h.w. fictie te schrijven (een nieuwigheid!) en dat roept vanaf ongeveer 1200 een reactie op: er ontstaat de grote historiserende prozacyclus rond koning Arthur (met als kern het drieluik Lancelot propre, Queste del Saint Graal en La Mort le Roi Artu). Deze cyclus leunt in zijn vormgeving (zeer complexe intrige, Structuur, , zeer vele personages) sterk aan bij de middeleeuwse kroniek in een streven naar historiciteit. In de Arthurepiek is een zeker basisstramien herkenbaar: de rust en orde aan het hof van koning Arthur wordt verstoord door de komst van een vreemd object (het zwevende schaakbord in de Middelnederlandse Roman van Walewein) of een persoon (Galahad in La Queste del Saint Graal). Dan trekt een ridder (soms meerdere) erop uit om de aldus ontstane inbreuk op de hoofse orde (de inordinatio) te herstellen (het queeste-motief). Hoewel dit episch subgenre vooral in het Franse taalgebied opkwam en floreerde, heeft het ook in het Germaanse taalgebied een grote populariteit gekend. De Duitse dichters Wolfram von Eschenbach (Parzival, ca. 1210) en Gottfried von Strassburg (Tristan, ca. 1200) moeten hier genoemd worden, maar ook de rijke Middelnederlandse traditie met ten minste drie onafhankelijke vertalingen van de Oudfranse prozacyclus en een aantal oorspronkelijke Arthurromans (bv. de Roman van Walewein, de Moriaen en De Riddere metter Mouwen).

En dit is juis die probleem van genres oor die algemeen - die oorvleueling. Want as ons nou mitologie ook hierby inwerp as versinsel en fantasie, dan is die Aeneïs en Jason en die goue vlies ook deel hiervan. Meer omtrent epiek.

Net 'n vraag: stel jy self belang om te skryf? Want ek het self gewonder of ek moet en of ek soos Bruce Wilkonson eerder maar moet punte aanteken in die hemel deur onbaatsugtige liefdadigheid op Wikipedia [daar is immers meer fiksie as niefiksieboeke daarbuite?].

Op die huidige oomblik druk die Afrikaanse literatuur mens se hele selfwaarde so in die grond in met hul fokus op prosaïese maatskaplike probleme, ek het 'n paar jaar terug 'n ellelange betoog gerig. Miskien moet ek tog vir 'n wolfinnetjie, staangemaak op twee pote, skep met potblou-oë, vermiljoenkleurige hare [want "voshaarnooi" is 'n cliché] met blou polisieuniform wat haar oë aksentueer. Ray-Ban Aviator-sonbril en menttandestokkie om met die skitterblink slagtande te pruil. Dan wil ek, toevallig die hoofkarakter, as mens, my anima bevredig, teen die waterbed vaspen en vry. Dit sou die teenoorgestelde oproep van 'n hoererige lupa, maar gelukkig sonder die Lolita-kompleks. Ek het aanvanklik 'n swartluiperdinnetjie oorweeg, maar die akademici sal nog nooit van die Swart Madonna in die Jungiaanse sielkunde gehoor het nie en outomaties "rysist!" skree.

En deur hierdie wisselwerking bring ons die ou epiek van die Griekse en Romeine gode terug, tot ek deur individuasie 'n god word en die sterre vir die sterflinge pluk. En in die niet verdwyn, na die volgende vlak van bewussyn.

Die probleem met godword/selfvergoddeliking: jy kan nie die gode dwing om jou 'n god te maak nie. Dit werk nie so in die mitologie of enige wêreldgeloof so nie. Of jy plaas jou naam op die waglys, of jy is uitverkies, of deur meriete, of deur familieverwantskap [soos as 'n god 'n sterfling as Saterdagaandplesiertjie gebruik het en die Saterdagskind vir Saturnus wil aanvat] of... jy probeer die duiwel omkoop met 'n Google Play-kaart.

Die probleem in Afrikaans is ongelukkig eendagsvlieë, iets wat lyk my ongelukkig ook 'n simptoom is in Nederland. Daar is dikwels geen sprake van 'n "Fanclub" rondom 'n roman wat ontwikkel nie, anders as in die Verenigde State. Nie eens hutsmerk (#) op twitter help nie. Die boek kry miskien een herdruk of twee, en dan nie meer nie, afhangend of dit 'n voorgeskrewe boek is of nie. Jy kan jou dus indink tot watter mate die Afrikaanse lesers veral boer by die Engelse rakke; diegene wat wél lees. Suidpunt (kontak) 06:07, 16 Julie 2018 (UTC)

Die epiese formaat is die gestruktureerde literêre vorm wat deur die outeur gekies word. Belangriker is die sentrale onderwerp, byvoorbeeld die quest of soektog (vergelyk die Heilige Graalslegendes en Lord of the Rings), en die fiktiewe / reële historiese en geografiese wêreld waarin die karakters geplaas word, asook die teikengroep (dikwels vroulike lesers). Ons mag Artusepiek as Middeleeuse fantasieliteratuur en hoofse popkultuur kategoriseer wat tydloos geword het. Voyageur (kontak) 06:22, 16 Julie 2018 (UTC)

hoofse popkultuur - jammer, ek moes nou lag... Die woord vloek behoorlik tussen die "nakomelinge van die patrisiërs, soos deur God uitverkies" vs. die "volk/plebs". Maar ek verstaan wat jy bedoel - dit het immers ook gewild geword onder die ongeletterdes en halfgeletterdes en sakemanne. Later... Suidpunt (kontak) 07:07, 16 Julie 2018 (UTC)

Vermaak is vermaak… 'n Hele bedryf het rondom hierdie soort literatuur ontwikkel. Die vertrekke in kastele is klaarblyklik met fan art versier... Voyageur (kontak) 07:18, 16 Julie 2018 (UTC)