David Glasser
| David Glasser | |
|---|---|
| Gebore | 26 September 1936 Alexandria, Oos-Kaap |
| Alma mater | Imperial College in Londen |
| Bekend vir | Bereikbaregebiedsteorie |
| Vakgebied | Chemiese ingenieurswese |
| Instellings | |
| PhD Proefskrif | Some Kinetic Problems in Oxidation Chain Reactions (1964) |
| Eggenoot | Sylvia |
| Kinders |
|
David Glasser FRSSAf[1] (gebore 29 September 1936) is 'n Suid-Afrikaanse chemiese ingenieur wat veral bekend is vir sy mede-ontwikkeling van bereikbaregebiedsteorie en navorsing oor die verbetering van die doeltreffendheid van chemiese prosesse.[2] In 2001 was hy die eerste ontvanger van die Harry Oppenheimer Fellowship-toekenning.[3] Hy is ook bekroon met die Bill-Neale May-goue medalje deur die Suid-Afrikaanse Instituut vir Chemiese Ingenieurs, sowel as die Science for Society-goue medalje van die Akademie vir Wetenskap van Suid-Afrika.
Hy werk tans as Professor Extraordinarius aan die Universiteit van Suid-Afrika en woon in Australië.
Biografie[wysig | wysig bron]
Glasser is in Alexandria in die Oos-Kaap gebore. Hy het die St Andrews-skool in Bloemfontein en die Hoërskool Grey in Port Elizabeth bygewoon. Hy het in 1958 'n B.Ing (chemies) aan die Universiteit van Kaapstad verwerf en 'n PhD aan die Imperial College of Science, Technology and Medicine in Londen in 1964.[4] Hy het na Suid-Afrika teruggekeer en later in 1964 as dosent by die Universiteit van die Witwatersrand aangesluit.[5] Sy navorsingswerk by WITS het kinetika, termodinamika, modellering en optimalisering ingesluit.[2]
In samewerking met Diane Hildebrandt en Martin Feinberg het hy 'n nuwe metode ontwikkel vir die optimalisering van chemiese reaktore genaamd bereikbaregebiedsteorie. Dit is op baie velde toegepas, insluitend biomediese navorsing in die interpretasie van beeldingseksperimente, die verwydering van heparien[Nota 1] uit bloed en die ontwikkeling van 'n kunsmatige lewer.[2]
Hy het ook navorsing gedoen op die gebied van prosessintese, waar koolstofdioksiedvrystellings tot die minimum beperk en grondstowwe doeltreffend gebruik kon word deur die herontwerp van chemiese aanlegte deur die gebruik van fundamentele termodinamiese prosesse.[2]
Glasser het meer as 300 publikasies gepubliseer, in eweknie-geëvalueerde publikasies, insluitend die AIChE Journal, Chemical Engineering Science, Industrial and Engineering Research, en ook 4 boeke geskryf.[6] Hy het as redakteur en resensent vir baie tydskrifte oor die tydperk 1998 tot 2003 gedien. Hy was Hoofredakteur van die boek Series on Chemical Engineering and Technology, uitgegee deur Kluwer Academic Publishers of the Netherlands.[7] In 2011 was hy mede-outeur van die boek Membrane Process Design Using Residue Curve Maps.[8]
Hy het vier patente, insluitend patente vir die verbetering van chemiese aanlegdoeltreffendheid, die verbetering van koolstofdoeltreffendheid in koolwaterstofproduksie en die produksie van sintesegas.[2][5]
Alhoewel hy in 2004 afgetree het, het hy voortgegaan om navorsingstudente toesig te hou, nagraadse kursusse te ontwikkel en aan te bied, toesig te hou oor navorsingskontrakte en voortgegaan om akademiese referate te publiseer.[5] Hy het meer as 50 MSc-studente en 52 PhD-studente gementor tydens sy tyd by WITS.[4]
In 2015 het Glasser na Australië verhuis om by sy kleinkinders te gaan woon. Hy werk steeds as Professor Extraordinarius aan UNISA ('n "skaars, nie-vasgestelde pos vir skoliere wat akademiese uitnemendheid bereik het en erken word as globale leiers in hul velde.")[6]
In 2016 was hy mede-outeur van die boek Attainable Region Theory: An introduction to choosing an optimal reactor (Wiley USA 2016).[6][9]
Transformasie[wysig | wysig bron]
Glasser se tydperk as dekaan by WITS het saamgeval met 'n tydperk van politieke verandering in Suid-Afrika. Hy was deurslaggewend in die ontwikkeling van belowende jong studente uit benadeelde agtergronde met die doel om getalle en sukseskoerse te verhoog. Die Anglo-American-kadetskema, 'n jaarlange program vir jong swart ingenieurstudente voor toelating tot universiteit wat hulle voorberei het om op universiteit uit te blink, is deur die ingenieursdepartement van WITS onder Glasser oorgeneem.[4]
Aantekeninge[wysig | wysig bron]
- ↑ Heparien is 'n antistolmiddel wat spesifiek gebruik word in die behandeling van hartaanvalle.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ "Fellows of the Royal Society of South Africa - Royal Society of South Africa". Royal Society of South Africa (in Engels). 4 April 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 April 2021. Besoek op 15 Februarie 2022.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 "Ahead of the game". The M&G Online (in Engels). 20 November 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 November 2011. Besoek op 15 Februarie 2022.
- ↑ "The Oppenheimer Memorial Trust | 2001 — David Glasser". www.omt.org.za (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Februarie 2022. Besoek op 15 Februarie 2022.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 "David Glasser: working towards economic benefits". SciBraai (in Engels). 9 April 2018. Besoek op 15 Februarie 2022.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 "Citation: David Glasser". WITS.ac.za. University of the Witwatersrand. Besoek op 15 Februarie 2022.
Professor David Glasser is een van die wêreld se intellektuele leiers in chemiese ingenieurswese. Dit is om hierdie rede dat ons glo dat hy 'n eredoktorsgraad van die Universiteit van die Witwatersrand verdien.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 "Four straight A1s put David Glasser in a class of his own". www.unisa.ac.za (in Engels). Besoek op 15 Februarie 2022.
- ↑ "Professor David Glasser". AIChE (in Engels). 29 Februarie 2012. Besoek op 15 Februarie 2022.
- ↑ Peters, M.; Glasser, D.; Hildebrandt, D.; Kauchali, S. (2011). Membrane Process Design Using Residue Curve Maps (in Engels). Wiley. ISBN 978-0-470-92283-5.
- ↑ Ming, D.; Glasser, D.; Hildebrandt, D.; Glasser, B.; Metgzer, M. (2016). Attainable Region Theory: An Introduction to Choosing an Optimal Reactor (in Engels). Wiley. ISBN 978-1-119-24471-4.
