Gaan na inhoud

Deflasie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

In ekonomiese terme is deflasie 'n afname in die algemene prysvlak van goedere en dienste.[1] Gedurende 'n tydperk van deflasie daal die inflasiekoers tot onder 0% ('n negatiewe inflasiekoers geld dus). Oor tyd verminder inflasie die waarde van die geldeenheid terwyl deflasie dit verhoog. Gevolgllik kan meer goedere en dienste as voorheen met dieselfde bedrag geld gekoop word. Deflasie moet van disinflasie onderskei word. Disinflasie is 'n verlangsaming in die inflasiekoers, dit is wanneer inflasie tot 'n laer koers daal maar steeds positief is.[2] In Suid-Afrika het brandstofpryse vir die twaalf maande tot einde April 2022 met 29,2% gestyg en na Julie na 56,2% versnel (inflasie). Dit is gevolg deur ' n tyd van disinflasie toe die jaar-op-jaar koers van toename na 3,5% afgeneem het in Mei 2023, gevolg deur 'n tyd van deflasie tussen Junie 2023 en Augustus 2023.[3]

As deflasie onverwags voorkom, glo baie ekonome dat dit 'n deflasionêre skok veroorsaak, wat problematies vir die ekonomie is, aangesien dit die reële waarde van skuld verhoog. Deflasie kan ook resessies vererger en kan voorts lei tot 'n deflasionêre spiraal.[4][5][6][7][8][9][10]

Sommige ekonome is van mening dat langdurige deflasie verband hou met tegnologiese vooruitgang, want soos produktiwiteit toeneem, daal die koste van goedere en dienste.[11]

Deflasie vind gewoonlik plaas gedurende tye van hoë aanbod (wanneer oortollige produksie plaasvind), lae vraag (wanneer verbruik afneem), of wanneer die geldvoorraad afneem (soms in reaksie op 'n inkrimping wat veroorsaak word deur sorgelose investering of 'n kredietkrisis) of as gevolg van 'n netto kapitaaluitvloei uit die ekonomie.[12] Dit kan ook voorkom wanneer daar te veel mededinging en te min markkonsentrasie is.[13] 

Oorsake en ooreenstemmende tipes van deflasie

[wysig | wysig bron]

Wanneer pryse daal, spoor dit verbruikers aan om aankope en verbruik uit te stel totdat pryse verder daal, met die gevolg dat algehele ekonomiese aktiwiteit afneem. Dit lei op sy beurt weer tot ledige kapasiteit en derhalwe 'n daling in investering. Dan ontstaan 'n deflasionêre spiraal. 'n Manier om dit te stuit of selfs om te keer, is om die ekonomie te stimuleer deur byvoorbeeld besteding aan aspekte soos produktiewe infrastruktuur te verhoog of die geldvoorraad (deur die Reserwebank) uit te brei.[14]

As 'n risiko vermydingsmaatreël stel beleggers en kopers dikwels besteding besteding uit, met die gevolg dat geld opgegaar word omdat die waarde daarvan oor tyd sal toeneem.[15] Dit kan 'n likiditeitstrik veroorsaak of dit kan lei tot tekorte wat beleggings lok waarmee meer werksgeleenthede en produksie beskikbaar kom. 'n Sentrale bank kan gewoonlik nie negatiewe rente vir geld hef nie, en selfs om nulrente te hef, is dikwels minder stimulerend as effens hoër rentekoerse. In 'n geslote ekonomie is dit omdat die heffing van nulrente ook beteken dat daar geen opbrengs op staatseffekte is nie Op die kort termyn kan dit selfs tot 'n negatiewe opbrengs lei. In 'n oop ekonomie kan so iets tot 'n devaluasie van die geldeenheid lei, waardeur invoere duurder word sonder dat uitvoere noodwendig in dieselfde mate baat vind.

Deflasie is die natuurlike verskynsel wanneer die aanbod van geld vas is, of nie so vinnig groei soos die bevolking en die ekonomie nie. Wanneer dit gebeur, word geld skaarser en gevolglik styg die koopkrag van die geldeenheid. Deflasie vind ook plaas wanneer produksiedoeltreffendheid verbeter, waardeur koste verlaag word. Mededinging spoor sulke produsente dikwels aan om ten minste 'n gedeelte van hierdie kostebesparings aan verbruikers by wyse van verlaagde pryse deur te gee. Verbruikers betaal minder, dus het deflasie plaasgevind. Koopkrag het toegeneem.

Deflasie kan veroorsaak word wanneer die aanbod van geld afneem en die aanbod van goedere styg. Histories word deflasie dikwels geassosieer met 'n toename in die aanbod van goedere (as gevolg van verhoogde produktiwiteit) sonder 'n dienooreenkomstige toename in die aanbod van geld, of (soos met die Groot Depressie en moontlik in Japan in die vroeë 1990's) as die vraag na goedere en die geldvoorraad daal. Volgens studies van die Groot Depressie deur Ben Bernanke het die Amerikaanse Federale Reserweraad in reaksie op verminderde vraag, die geldvoorraad verminder, en daardeur bygedra het tot deflasie.

Oorsake aan die vraagkant sluit in:

  • Groei deflasie
  • Opgaring ("Hoarding")

En aan die aanbodkant:

Groeideflasie

[wysig | wysig bron]

Groeideflasie is 'n langdurige afname in die reële koste van goedere en dienste as gevolg van tegnologiese vooruitgang, gepaardgaande met mededingende prysverlagings, wat 'n toename in totale vraag tot gevolg het.[16]

Bankkredietdeflasie

[wysig | wysig bron]

Bankkredietdeflasie is 'n afname in die bankkredietvoorraad. Dit kan gebeur as gevolg van bankmislukkings, verhoogde waargenome risiko van wanbetalings deur private entiteite of 'n inkrimping van die geldvoorraad deur die sentrale bank.[17]

Skulddeflasie

[wysig | wysig bron]

Skulddeflasie is 'n ingewikkelde verskynsel wat gewoonlik plaasvind aan die einde van langtermynkredietsiklusse. Dit is as 'n teorie voorgestel deur Irving Fisher (1933) om die deflasie van die Groot Depressie te verduidelik.[18] Tydens die Groot Depressie het die pryse van veral landbouprodukte in Suid-Afrika aansienlik langdurig gedaal.

Deflasie verwant aan Aanbodkant van geld

[wysig | wysig bron]

Vanuit 'n monetêre perspektief word deflasie hoofsaaklik veroorsaak deur 'n vermindering in die omsetsnelheid van geld of die hoeveelheid geldvoorraad per persoon.

'n Historiese ontleding van die omsetsnelheid van geld en monetêre basis toon 'n omgekeerde korrelasie: vir 'n gegewe persentasie afname in die monetêre basis is die resultaat 'n byna gelyke persentasie toename in die omsetsnelheid van geld. Let egter daarop dat monetêre basis egter 'n baie enger definisie van geld is as M2 geldvoorraad. Daarbenewens is die snelheid van die monetêre basis rentekoerssensitief: hoe hoër die rentekoers, hoe hoër die snelheid.[15]

Kredietdeflasie

[wysig | wysig bron]

In moderne kredietgebaseerde ekonomieë kan deflasie veroorsaak word deur die sentrale bank wat hoër rentekoerse inisieer (om inflasie te beheer), en daardeur moontlik 'n bateborrel laat ontstaan. In 'n kredietgebaseerde ekonomie lei 'n verlangsaming of daling in lenings tot minder geld in omloop. Namate vertroue verminder en omsetsnelheid van geld afneem, kan geldvoorraad daal, wat weer kan lei tot 'n afname in die vraag na goedere en dienste. Die afname in die vraag na goedere en dienste lei tot prysverlagings namate 'n ooraanbod van goedere en dienste ontwikkel. Sodra pryse onder die finansieringskoste van produksie daal, ontstaan 'n deflasionêre spiraal. Dit kan lei tot die likwidasie van ondernemings, aangesien winsgewendheid onvolhoubaar word. Verbandlenings wat deur banke toegestaan is, daal in waarde. Indien sulke bates verkoop word, ontstaan daar weer 'n ooraanbod, wat die situasie net vererger. Om hierdie deflasionêre spiraal te vertraag of te stop, sal banke dikwels invordering van nie-presterende lenings weerhou ( soos in Japan, en meer onlangs Amerika en Spanje). Dit is dikwels onsuksesvol, want hulle moet dan krediet beperk aangesien hulle nie geld het om uit te leen nie, wat die vraag dan net weer verder laat daal.

Uitwerking

[wysig | wysig bron]

Op besteding en lenings

[wysig | wysig bron]

Sommige meen dat deflasie welkom is as skuldvlakke laag is, omdat die verlaging van pryse die koopkrag verhoog.[19] Alhoewel 'n toename in die koopkrag van geld sommige mense bevoordeel, word ander nadelig geraak: na 'n tydperk van deflasie verteenwoordig rentebetalings 'n groter hoeveelheid koopkrag as vroeër toe die skuld aangegaan is. Gevolglik kan deflasie beskou word as 'n effektiewe verhoging in die rentekoers op lenings.

Namate terugbetalingstermyne van lenings verleng en leningsfinansiering (of hefboomfinansiering) algemeen voorkom, het die koste van deflasie dus vir leners gestyg.

Op spaar en beleggings

[wysig | wysig bron]

Deflasie kan private investering ontmoedig, want daar is verminderde toekomstige winsverwagtinge omdat toekomstige pryse laer is. Gevolglik, met verminderde private beleggings, kan spiraalvormige deflasie 'n ineenstorting in die totale vraag veroorsaak. Sonder die “verborge risiko van inflasie” kan dit meer verstandig word vir instellings om aan geld vas te hou, en om dit nie te bestee of te belê nie (of om geld te begrawe). Hierdie "opgaar"-gedrag word deur die meeste ekonome as ongewens beskou.

In vergelyking met inflasie

[wysig | wysig bron]

Deflasie veroorsaak 'n oordrag van rykdom van leners en houers van illikiede bates tot voordeel van spaarders en van houers van likiede bates en valuta. Verwarrendede prysseine veroorsaak onderbelegging. In hierdie sin is die uitwerking daarvan die teenoorgestelde van inflasie, waarvan die effek is om rykdom van houers van monetêre eenhede (geld) en spaarders na leners, insluitend regerings, oor te dra, waardeur oorbelegging veroorsaak word. Terwyl inflasie korttermynverbruik aanmoedig en insgelyks investering in projekte, wat in reële terme dalk nie die moeite werd is nie, kan oorstimuleer (verwys byvoorbeeld na die dot-com en behuisingsborrels ), verminder deflasie investering selfs wanneer daar 'n werklike vraag is waarin daar nie voorsien word nie. In moderne ekonomieë word deflasie gewoonlik met ekonomiese depressie geassosieer, soos in die Groot Depressie en die Lang Depressie plaasgevind het.

Deflasionêre spiraal

[wysig | wysig bron]

'n Deflasionêre spiraal is 'n situasie waar dalings in die prysvlak lei tot laer produksie, wat weer lei tot laer lone en vraag, wat op sy beurt weer lei tot verdere dalings in prysvlakke.[20] Aangesien verlagings in die algemene prysvlak deflasie genoem word, vind 'n deflasionêre spiraal plaas wanneer prysverlagings tot 'n bose kringloop lei, waar 'n probleem sy eie oorsaak vererger.[21] In die wetenskap staan hierdie effek ook bekend as 'n positiewe terugvoerlus .

Die Groot Depressie is deur sommige as 'n deflasionêre spiraal beskou.

Die teenwerking van deflasie

[wysig | wysig bron]

Tydens ernstige deflasie kan die teiken van 'n rentekoers (die gewone metode om te bepaal hoeveel van 'n betrokke geldeenheid geskep moet word) ondoeltreffend wees, want selfs die verlaging van die korttermynrentekoers tot nul kan lei tot 'n reële rentekoers wat te hoog is om kredietwaardige leners te lok. In die 21ste eeu is negatiewe rentekoerse probeer, maar dit kan nie te negatief wees nie, aangesien mense kontant uit bankrekeninge kan onttrek as hulle 'n negatiewe rentekoers het. Die sentrale bank moet dus direk 'n teiken stel vir die hoeveelheid geld (genoem " kwantitatiewe verligting ") en kan buitengewone metodes gebruik om die aanbod van geld te verhoog, bv. die aankoop van finansiële bates van 'n tipe wat nie gewoonlik deur die sentrale bank as reserwes gebruik word nie ( soos verbandgesteunde sekuriteite ). Voordat hy voorsitter van die Amerikaanse Federale Reserweraad was, het Ben Bernanke in 2002 beweer, "voldoende inspuitings van geld sal uiteindelik altyd deflasie omkeer". Japan se deflasionêre spiraal is egter nie gebreek deur die hoeveelheid kwantitatiewe verligting wat deur die Bank van Japan verskaf is nie.

Tot die 1930's is algemeen deur ekonome geglo dat deflasie homself sou genees. Soos pryse afgeneem het, sou die vraag natuurlik toeneem, en die ekonomiese stelsel sou homself regstel sonder ingryping van buite.

Hierdie siening is in die 1930's tydens die Groot Depressie uitgedaag. Keynesiaanse ekonome het aangevoer dat die ekonomiese stelsel nie selfregstellend was met betrekking tot deflasie nie en dat regerings en sentrale banke aktiewe maatreëls moes tref om die vraag te bevorder deur belastingverlagings of verhogings in staatsbesteding. Reserwevereistes van die sentrale bank was relatief hoog.

Met die opkoms van monetaristiese idees is die fokus in die bekamping van deflasie geplaas op die uitbreiding van die vraag, deur rentekoerse te verlaag (dws die vermindering van die "koste" van geld). Hierdie siening is gekritiseer omdat akkommoderende beleide in die vroeë 1990's en in 2000–2002 in Japan en die VSA om die vraag in opvolging van aandelemarkskokke te stimuleer, misluk het. Volgehoue lae reële koerse kan hoër batepryse en oormatige skuldophoping veroorsaak. Daarom kan die verlaging van koerse slegs 'n tydelike verligting bied, met die gevolg dat 'n uiteindelike skulddeflasiekrisis vererger word.

Spesiale leenreëlings

[wysig | wysig bron]

As die sentrale bank nominale rentekoerse tot nul verlaag, kan die die vraag nie verder gestimuleer word deur rentekoerse verder te verlaag nie. Dit is die bekende likiditeitstrik . Wanneer deflasie posvat, vereis dit spesiale reëlings om geld teen 'n nul nominale rentekoers te leen (wat steeds, as gevolg van die negatiewe inflasiekoers, 'n baie hoë reële rentekoers kan wees) om die geldvoorraad kunsmatig te verhoog.

Kapitaal

[wysig | wysig bron]

Alhoewel daar dikwels gesê word dat die waardes van kapitaalbates defleer wanneer hulle daal, stem dit nie ooreen met die gewone definisie van deflasie nie; 'n meer akkurate beskrywing vir 'n afname in die waarde van 'n kapitaalbate is ekonomiese depresiasie. In rekeningkunde is waardevermindering ook 'n tegniek om afname in waardes van kapitaalbates te relekteer wanneer markwaardes nie geredelik beskikbaar of prakties is nie.

Historiese voorbeelde

[wysig | wysig bron]

Suid-Afrika

[wysig | wysig bron]

In Suid-Afrika het die Groot Depressie 'n groot impak gehad, veral op landbou en nywerhede. Die landbou, wat 'n groot deel van die ekonomie verteenwoordig het, het groot skade opgedoen as gevolg van dalende wêreldpryse vir landbouprodukte soos mielies, koring en wol. Dit het boere in finansiële moeilikheid gebring, en baie het hul plase verloor. Hierdie toestande het ook werkloosheid verhoog, aangesien baie mense uit landbouwerkringe na stede moes trek om werk te soek.

Die depressie het ook die nywerhede in Suid-Afrika geraak, met fabrieke wat gesluit is en 'n afname in produksie veroorsaak het. Werkloosheid het gestyg, en die regering het begin om verskeie maatreëls te neem om die situasie te hanteer, insluitend die bevordering van proteksionistiese beleid, wat bedoel was om plaaslike nywerhede te beskerm teen mededinging van buitelandse goedere.

Die Groot Depressie het in baie lande 'n deflasie-omgewing veroorsaak, wat beteken het dat pryse van goedere en dienste afgeneem het, weens die afname in vraag en die ekonomiese agteruitgang.

Die Suid-Afrikaanse regering het verskeie maatreëls ingevoer, soos die vestiging van die goudstandaard (die standaard wat die waarde van die Suid-Afrikaanse rand aan goud gekoppel het) om die land se ekonomie te stabiliseer. Die Groot Depressie het egter steeds 'n ernstige impak op die Suid-Afrikaanse bevolking gehad, wat moeilike werksomstandighede, hoë werkloosheid en ekonomiese onsekerheid ervaar het.

Gedurende 2008 en 2009 het Suid-Afrika 'n afname in inflasie ervaar, wat natuurlik nie as deflasie gesien kan word nie. In 2008 het Suid-Afrika 'n hoogtepunt in inflasie bereik, wat deels veroorsaak is deur die vinnige styging in voedsel- en energiepryse, maar in 2009 het die ekonomie as gevolg van die wêreldwye finansiële krisis 'n beduidende afname in vraag ervaar, wat die inflasiedruk verminder het. Die Reserwebank het renteverlagings deurgevoer om die ekonomie aan te moedig, en teen 2009 het die inflasiekoers begin daal. Die inflasiekoers het van 'n hoogtepunt van 13,6% in 2008 tot 6,1%% in September 2009 gedaal. Dit is, soos aangedui, nie tegniese deflasie nie, maar die afname in prysgroei het die ekonomie tydelik in 'n deflasie-agtige omgewing geplaas. Die daling in olie- en voedselpryse het ook bygedra tot laer koste vir verbruikers. Die produsenteprys-indeks het in dié tyd met 3,7% gedaal, terwy kredietverlening deur banke as gevolg van laer vraag, gedaal het.[22]

Die jongste periode van deflasie in Suid-Afrika was in 2020, tydens die COVID-19-pandemie. Dit was 'n periode van ekonomiese inkrimping wat 'n daling in die vraag na goedere en dienste veroorsaak het, wat op sy beurt prysvlakke laat daal het. Die inflasiekoers het vir 'n kort tydjie negatief geword, toestande wat die kenmerke van deflasie vertoon. Gelukkig het Suid-Afrika die deflasie vinnig oorwin, en die ekonomie het begin herstel nadat die strenger inperkingsmaatreëls van die pandemie opgehef is.[23]

EU-lande

[wysig | wysig bron]

Die inflasiekoers van Griekeland was negatief gedurende 2013 tot 2015. Dieselfde geld vir Bulgarye, Ciprus, Spanje en Slowakye van 2014 tot 2016. Griekeland, Ciprus, Spanje en Slowakye is lede van die Europese monetêre unie . Die Bulgaarse geldeenheid, die lev, is gekoppel aan die Euro met 'n vaste wisselkoers. In die hele Europese Unie en die Eurosone is disinflasie tussen 2011 en 2015 waargeneem.

Hong Kong

[wysig | wysig bron]

Na die Asiatiese finansiële krisis aan die einde van 1997, het Hong Kong 'n lang tydperk van deflasie beleef wat eers in die vierde kwartaal van 2004 geëindig het. Baie Oos-Asiatiese geldeenhede het ná die krisis gedevalueer. Die Hong Kong-dollar was egter aan die Amerikaanse dollar gekoppel, wat gelei het tot 'n aanpassing eerder deur 'n deflasie van verbruikerspryse. Die situasie is vererger deur die toenemend goedkoop uitvoer vanaf die vasteland van China, en 'n gebrek aan verbruikersvertroue in Hong Kong. Hierdie deflasie het gepaard gegaan met 'n ekonomiese insinking wat ernstiger en langer was as dié van die omliggende lande wat hul geldeenhede in die nadraai van die Asiatiese finansiële krisis gedevalueer het.[24]

Ierland

[wysig | wysig bron]

In Februarie 2009 het Ierland se Sentrale Statistiekkantoor aangekondig dat die land gedurende Januarie 2009 deflasie ervaar het, met pryse wat vanaf die ooreenstemmende tyd in 2008 met 0,1% gedaal het. Dit was die eerste keer dat deflasie die Ierse ekonomie sedert 1960 getref het. Algemene verbruikerspryse het in die maand met 1,7% gedaal.[25]


Japan

[wysig | wysig bron]

Deflasie het in die vroeë 1990's begin.[26] Die Bank van Japan en die regering het probeer om dit uit te skakel deur rentekoerse te verlaag en kwantitatiewe verruiming in te voer, maar dit het nie die gewenste uitwerking gehad nie en deflasie het voortgeduur. In Julie 2006 is die nulkoersbeleid beëindig.

Moontlike sistemiese redes vir deflasie in Japan kan moontlik die volgende insluit:

  • Streng monetêre toestande: Die Bank van Japan het monetêre beleid slegs verslap as inflasie minder as nul is, en dit weer strenger gemaak as inflasie beëindiging is.[27]
  • Ongunstige demografiese omstandighede: Japan het 'n verouderende bevolking (22.6% is ouer as 65), wat sedert 2011 verder verouder het omdat die sterftekoers die geboortekoers oorskry.[28][29]
  • Dalende batepryse: Dalende batepryse in Japan was 'n korreksie op prysvlakke voor die bateborrel, wat veral in die 1980's voorgekom het.[30][31]
  • Insolvente maatskappye: Banke het lenings aan individue en maatskappye toegestaan met die oog op belegging in vaste eiendom. Toe die waarde van die vaste eiendom daal, kon die lenings nie meer terug betaal word nie. Om die sekuriteit op te roep, was onvoldoende, omdat dit nie die lenings sou delg nie. Banke het die besluite toe uitgesteldie besluite toe uitgestel, met die goedkeuring van die reguleringsowerheid, in die hoop dat eiendomspryse sou herstel. Sommige banke het selfs meer lenings toegestaan vir diegene wat darem die rente op hulle lenings kon delg. Hierdie situasie kom neer op die handhawing van ongerealiseerde verliese en totdat die betrokke bates gerevalueer of verkoop word (en die verlies gerealiseer word), bly dit 'n deflasionêre krag in die ekonomie. Die verbetering van wetgewing soos dié wat insolvensieprosesse beheer, oordrag van eiendom reël en belastingwetgewing word soms voorgestel om hierdie prosesse te versnel en so by te dra tot die beëindiging van deflasie.[32][33][34][35][36]
  • Insolvente banke: Banke waarvan 'n groot persentasie van lenings toegestaan nie presteer nie, dws hulle ontvang nie gereelde terugbetalings nie, kan nie meer geld uitleen as hulle sulke nie-presterende lenings nie afgeskryf het nie; hulle moet hulle kontantreserwes verhoog om sulke lenings te dek.[37][38]
  • Vrees vir insolvente banke: Omdat die inwoners van Japan bekommerd is dat banke mag ineenstort, koop hulle tesourrie-obligasies van die Japanse reserwebank (of VSA effekte), eerder as om dit by banke te belê. Dit beteken dat al hoe minder geld beskikbaar is om lenings toe te staan, met 'n gevolglike nadelige uitwerking op ekonomiese groei. Die spaarkoers onderdruk dus verbruik.
  • Ingevoerde deflasie: Japan voer goedkoop goedere in van China en elders met die gevolg dat pryse van ingevoerde goedere daal. Binnelandse produsente word gedwing om hierdie laer pryse te ewenaar, waardeur deflasie gestimuleer word.[39][40]
  • Owerheidstimulasie: Volgens sommige ekonome het Keynesiaanse stimulasiemaatreëls van owerheidskant in werklikheid 'n dempende uitwerking op die ekonomie aangesien die Staat dan in werklikheid met die privaatsektor meeding, waardeur private geld opgedroog word. Gedurende 1998 het Japan byvoorbeeld 'n stimulasiepakket van meer as 16 triljoen Jen in werking gestel, waarvan meer as die helfte openbare kontruksiewerk behels het. Dit het 'n dempende uitwerking op privaat besteding, waardeur rykdom geskep word, gehad. In totaal het Japan se stimulasiemaatreëls meer as 100 miljoen Jen, sonder sukses, beloop. Volgens sommige ekonome het hierdie maatreëls die probleme wat dit veronderstel was om op te los, vererger.[41][42]

In November 2009 het Japan weer deflasie ervaar, volgens The Wall Street Journal . Bloomberg LP berig dat verbruikerspryse in Oktober 2009 met 'n byna rekord 2,2% gedaal het.[43] Eers in 2014 het nuwe ekonomiese beleid wat deur premier Shinzo Abe aanvaar is, uiteindelik meegebring dat aansienlike vlakke van inflasie terugkeer. Die COVID-19 resessie het egter weereens tot deflasie in 2020 gelei, en verbruikerspryse het vinnig gedaal. Dit het gelei tot 'n regering stimulus van meer as 20% van die BBP.[44][45] As gevolg hiervan is dit waarskynlik dat deflasie op die lang termyn 'n ekonomiese kwessie vir Japan sal bly.[46]

Verenigde Koninkryk

[wysig | wysig bron]

Tydens die Eerste Wêreldoorlog is die Britse pond sterling van die goudstandaard ontkoppel. Die motivering vir hierdie beleidsverandering was om die Eerste Wêreldoorlog te finansier; van die resultate was inflasie, en 'n styging in die goudprys, tesame met die ooreenstemmende daling in die waarde van die pond op internasionale valutamarkte. Toe die pond ná die oorlog na die goudstandaard teruggekeer het, is dit gedoen op grond van die vooroorlogse goudprys, wat, aangesien dit hoër as die tóé ekwivalente prys in goud was, vereis het dat pryse moes daal om met die hoër teikenwaarde van die pond in ooreenstemming te kom.

Die VK het deflasie van ongeveer 10% in 1921, 14% in 1922 en 3 tot 5% in die vroeë 1930's ervaar.

Verenigde State

[wysig | wysig bron]

Daar was vier beduidende tydperke van deflasie in die Verenigde State.

Die eerste en ernstigste was tydens die depressie van 1818–1821 toe pryse van landbouprodukte met byna 50% gedaal het. Die prys van landboukommoditeite het van 'n hoogtepunt in 1815 tot 'n laagtepunt in 1821 met byna 50% gedaal, en dit het eers in die laat 1830's herstel, hoewel tot 'n aansienlik laer prysvlak. Die skadelikste was die prys van katoen, die VSA se hoofuitvoerproduk.

Die tweede was die depressie van die laat 1830's tot 1843, na die Paniek van 1837, toe die geldvooraad in die Verenigde State met ongeveer 34% gekrimp het en pryse met 33% gedaal het. Die omvang van hierdie inkrimping word slegs deur die Groot Depressie geëwenaar.[47] Hierdie "deflasie" voldoen aan beide definisies, dié van 'n afname in pryse en 'n afname in die beskikbare hoeveelheid geld. Ten spyte van die deflasie en depressie het die BBP van 1839 tot 1843 met 16% gestyg.[47]

Die derde was ná die Burgeroorlog, soms genoem Die Groot Deflasie. Dit is moontlik aangespoor deur die terugkeer na die goudstandaard en die beëindiging van papiergeld wat tydens die Burgeroorlog gedruk is.

Die vierde was in 1930–1933 toe die deflasiekoers ongeveer 10 persent per jaar was, deels die inleiding tot die Groot Depressie, toe banke misluk het en werkloosheid 'n hoogtepunt van 25% bereik het.

Die deflasie van die Groot Depressie het deels plaasgevind omdat daar 'n enorme inkrimping van krediet (geld) was, sowel as bankrotskappe waardeur 'n omgewing geskep is waarin daar 'n groot aanvraag vir kontant was. Hoewel die Federale Reserweraad veronderstel was om hierdie vraag te akkommodeer, het dit eerder die geldvoorraad laat krimp sodat banke misluk het (omdat hulle nie in staat was om aan die skielike vraag na kontant te voldoen nie).

Aan die einde van 2008 en vroeg in 2009 het sommige ekonome gevrees dat die VSA 'n deflasionêre spiraal sou betree,[48] wat toe inderdaad in 'n geringe mate ervaar is. Die eerste gemete deflasie van -0.38% in Maart, het in Julie na -2.10% gedaal.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Robert J. Barro and Vittorio Grilli (1994), European Macroeconomics, hfst. 8, p. 142. ISBN 0-333-57764-7
  2. ↑ O'Sullivan, Arthur; Sheffrin, Steven M. (2003). Economics: Principles in Action. Upper Saddle River, New Jersey: Pearson Prentice Hall. p. 343. ISBN 0-13-063085-3.
  3. ↑ S A Reserwebank, Quarterly Bulletin, September 2023
  4. ↑ Harry Wallop, Harry Wallop (18 November 2008). "Deflation: why it is dangerous". The Daily Telegraph. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Januarie 2022. Besoek op 20 September 2016.
  5. ↑ "The Economist explains: Why deflation is bad". Economist. Economist magazine. 7 Januarie 2015. Besoek op 20 September 2016.
  6. ↑ Krugman, Paul (2 Augustus 2010). "Why is Deflation Bad?". The New York Times. Besoek op 20 September 2016.
  7. ↑ Walker, Andrew (29 Januarie 2016). "Is deflation such a bad thing?". BBC. Besoek op 20 September 2016.
  8. ↑ Thoma, Mark (8 April 2014). "Explainer: Why is deflation so harmful?". Moneywatch. CBS. Besoek op 20 September 2016.
  9. ↑ Hummel, Jeffrey Rogers. "Death and Taxes, Including Inflation: the Public versus Economists" (January 2007). "argiefkopie" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 25 Maart 2009. Besoek op 29 Januarie 2025.
  10. ↑ Blanchard, O.; Dell'Ariccia, G.; Mauro, P. (18 Augustus 2010). "Rethinking macroeconomic policy". Journal of Money, Credit and Banking. 42 (1): 199–215. CiteSeerX 10.1.1.153.7293. doi:10.1111/j.1538-4616.2010.00334.x. S2CID 14824203.
  11. ↑ Bordo, Michael D.; Filardo, Andrew J. (1 November 2005). "Deflation in a Historical Perspective" (PDF) (in Engels). Rochester, NY. doi:10.2139/ssrn.860404. S2CID 153344185. SSRN 860404. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (hulp)
  12. ↑ "What Causes Negative Inflation (Deflation)?".
  13. ↑ "Market Models: Pure Competition, Monopolistic Competition, Oligopoly, and Pure Monopoly".
  14. ↑ Blanchard, Olivier (2021). Macroeconomics (in Engels) (8th uitg.). London: Pearson. ISBN 978-0-13-489789-9.
  15. ↑ 15,0 15,1 Hussman, John O. (2010). "Bernanke Leaps into a Liquidity Trap".
  16. ↑ Beckworth, David. "Aggregate Supply-Driven Deflation and Its Implications for Macroeconomic Stability" (PDF). Cato Journal. Cato Institute. 28 (3). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 9 Oktober 2011.
  17. ↑ Carapella, Francesca (2015). "Banking panics and deflation in dynamic general equilibrium". Finance and Economics Discussion Series 2015-018. Washington: Board of Governors of the Federal Reserve System. doi:10.17016/FEDS.2015.018.
  18. ↑ Fisher, Irving (Oktober 1933). "The Debt-Deflation Theory of Great Depressions". Fraser. St Louis, Missouri: Federal Reserve.
  19. ↑ Selgin, George (1997). "Less Than Zero: The Case for a Falling Price Level in a Growing Economy" (PDF). IEA Hobart Paper. London: Institute of Economic Affairs. 32: 87. ISSN 0073-2818. Besoek op 4 Desember 2014.
  20. ↑ "DEFLATIONARY SPIRALS".
  21. ↑ Kagan, Julia. "Deflationary Spiral". Investopedia (in Engels). Besoek op 20 Maart 2021.
  22. ↑ Suid-Afrikaanse Reserwebank, Monetary Policy Statement, September 2009
  23. ↑ Suid-Afrikaanse Reserwebank, Monetary Policy Statement, November 2020
  24. ↑ Jao, Y. C. (2001). "Why Was Hong Kong a Laggard in Economic Recovery". The Asian Financial Crisis and the Ordeal of Hong Kong. Quorum Books. pp. 155–170. ISBN 978-1-56720-447-6.
  25. ↑ "First annual negative inflation in 49 years". RTE.ie. 12 Februarie 2009.
  26. ↑ Grinin, L. E., & Korotayev, A. V. (2018). The future of the global economy in the light of inflationary and deflationary trends and long cycles theory. World Futures, 74(2), 84-103 [{{{1}}} Geargiveer] op Wayback Machine.
  27. ↑ "Meet the new BOJ, same as the old BOJ". TheMoneyIllusion. 2010-10-05. Besoek op 2013-02-14.
  28. ↑ Dooley, Ben (2019-12-24). "Japan Shrinks by 500,000 People as Births Fall to Lowest Number Since 1874 (gebubliseer 2019)". The New York Times. ISSN 0362-4331. Besoek op 2021-02-04.
  29. ↑ "Statistics Bureau Home Page/Population Estimates Monthly Report". 2019-06-06. Geargiveer van die oorspronklike 2019-06-06. Besoek op 2021-02-04.
  30. ↑ Nielsen, Barry. "The Lost Decade: Lessons From Japan's Real Estate Crisis". Investopedia. Besoek op 2021-02-04.
  31. ↑ Post, The Blah (2019-11-17). "Japanese Asset Price Bubble". Medium. Besoek op 2021-02-04.
  32. ↑ Group, Global Legal. "International Comparative Legal Guides". International Comparative Legal Guides International Business Reports. Besoek op 2021-02-04.
  33. ↑ "Practical Law UK Signon". signon.thomsonreuters.com. Besoek op 2021-02-04.
  34. ↑ "Japan's 2020 corporate bankruptcies fall to 31-year low with government aid". The Japan Times. 2021-01-13. Besoek op 2021-02-04.
  35. ↑ "Prize possessions". The Economist. 2002-05-09. ISSN 0013-0613. Besoek op 2021-02-04.
  36. ↑ "What to do about zombie firms". The Economist. 2020-09-24. ISSN 0013-0613. Besoek op 2021-02-04.
  37. ↑ "Is the Bank of Japan Technically Insolvent? Dangers Involved in Long-Term Deterioration of BoJ Financial Position | Discuss Japan－Japan Foreign Policy Forum". www.japanpolicyforum.jp. Oorspronklike geargiveer op 2021-02-09. Besoek op 2021-02-04.
  38. ↑ "Nippon Credit Bank declared insolvent and nationalised". The Irish Times. Besoek op 2021-02-04.
  39. ↑ https://www.frbsf.org/economic-research/files/wp08-29bk.pdf. Geargiveer van die oorspronklike (PDF) op 2014-03-08.
  40. ↑ "New Japanese Import! Deflation". www.bullionvault.com. Besoek op 2021-02-04.
  41. ↑ Ponciano, Jonathan. "World Bank Warns Stimulus Spending And 'Dangerous' Debt Crisis Could Trigger Recession And Wipe Out A Decade Of Income Gains". Forbes. Besoek op 2021-02-04.
  42. ↑ Salsman, Richard (3 June 2020). "Japan's Three Decades of Depressive Stimulus Schemes – AIER". www.aier.org. Besoek op 2021-02-04.
  43. ↑ "Japan Releases Stimulus Package as Recovery Weakens (Update3)". Bloomberg News. 16 Augustus 2023.
  44. ↑ "Abe unveils 'massive' coronavirus stimulus worth 20% of GDP". The Japan Times (in Engels (VSA)). 6 April 2020. Besoek op 4 Februarie 2021.
  45. ↑ "Deflation fears reignited as pandemic hits consumer prices in Japan". The Japan Times (in Engels (VSA)). 1 Mei 2020. Besoek op 4 Februarie 2021.
  46. ↑ FocusEconomics. "Japan Inflation Rate (CPI) - Japan Economy Forecast & Outlook". FocusEconomics | Economic Forecasts from the World's Leading Economists (in Engels). Besoek op 4 Februarie 2021.
  47. ↑ 47,0 47,1 Atack, Jeremy; Passell, Peter (1994). A New Economic View of American History. New York: W.W. Norton and Co. p. 102. ISBN 0-393-96315-2.
  48. ↑ Roubini, Nouriel (30 Oktober 2008). "Get Ready For 'Stag-Deflation'". Forbes.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Deflasie&oldid=2736093"