Gaan na inhoud

Delphine Seyrig

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Delphine Seyrig
Seyrig in 1972
Gebore
Delphine Claire Beltiane Seyrig

(1932-04-10)10 April 1932
Beirut, Libanon
Sterf15 Oktober 1990 (op 58)
Parys, Frankryk
BurgerskapFrans
BeroepAktrise
Jare aktief1952–1989
EggenootJack Youngerman (geskei)
Kinders1
Ouer(s)Henri Seyrig (vader)
Hermine de Saussure (moeder)

Delphine Claire Beltiane Seyrig (10 April 1932 – 15 Oktober 1990) was 'n Franse Libanees-gebore aktrise en rolprentregisseuse. Sy het prominensie bereik in Alain Resnais se 1961-rolprent, Last Year at Marienbad, en later gespeel in rolprente deur Chantal Akerman, Luis Buñuel, Marguerite Duras, Ulrike Ottinger, François Truffaut en Fred Zinneman. Sy het drie rolprente geregisseer, insluitende die dokumentêr Sois belle et tais-toi (1981).

Vroeë lewe

[wysig | wysig bron]
Seyrig as Ariel in Shakespeare se The Tempest in 1955

Seyrig is gebore as deel van 'n intellektuele Protestantse familie. Haar vader. Henri Seyrig, was afkomstig van Elsas en was die direkteur van die Beirutse Argeologiese Instituut en later Franse kulturele attaché in New York gedurende die Tweede Wêreldoorlog.[1] Haar moeder, Hermine de Saussure, was van Switserse afkoms en familie van die taalkundige/semioloog, Ferdinand de Saussure.

Delphine was die suster van die komponis Francis Seyrig. Haar familie het van Libanon na New York verhuis toe sy tien was. Toe die familie in die laat-1940's teruggekeer het na Libanon is sy ingeskryf as skolier by die Collège Protestant de Jeunes Filles, wat in 1938 opgerig is deur Protestante pasifiste. Sy het die skool van 1947 tot 1950 bygewoon.

Loopbaan

[wysig | wysig bron]
Seyrig in Fernando Arrabal se 1968-toneelstuk, Le jardin des délices

As 'n jong vrou het Seyrig toneel gestudeer aan die Comédie de Saint-Étienne, en opleiding ontvang onder Jean Dasté, en aan die Centre Dramatique de l'Est. Sy het vlugtig in klein rolle verskyn in die 1954 TV-reeks Sherlock Holmes. In 1956 het sy na New York teruggekeer en aan die Actors Studio gestudeer. In 1959 verskyn sy in haar eerste rolprent, Pull My Daisy. In New York het sy die regisseur Alain Resnais ontmoet wat haar gevra het om in sy rolprent Last Year at Marienbad (1961) te speel. Die rol het haar internasionale erkenning gebring en sy het na Parys verhuis. Onder haar rolle van hierdie tydperk is die van 'n ouer getroude vrou in François Truffaut se Stolen Kisses (1968).

Gedurende die 1960's en 1970's het Seyrig saam met regisseurs gewerk soos Truffaut, Luis Buñuel, Marguerite Duras en Fred Zinnemann, sowel as Resnais. Sy het erkenning vir beide haar verhoog- en rolprentwerk verkry, en is aangewys as beste aktrise tydens die Venesië-rolprentfees vir haar rol in Resnais se Muriel (1963). Sy het baie uiteenlopende rolle vertolk, en omdat sy Frans, Engels en Duits magtig was, het sy in rolprente in al drie tale verskyn, insluitend 'n aantal Hollywood-produksies.

Seyrig is moontlik die algemeenste bekend vir haar rol as Colette de Montpellier in Zinnemann se 1973-rolprent, The Day of the Jackal. Op haar beurt was haar veeleisendste rol moontlik dié van die titelkarakter Jeanne Dielman in Chantal Akerman se 1975-rolprent Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles, waarin daar van haar verwag is om 'n hoogs ingetoë, streng minimalistiese manier van toneelspel te lewer ten einde die ingesteldheid van die titelkarakter oor te dra.

In Frankryk is Seyrig beskou as 'n belangrike feministiese figuur. Deur die loop van haar loopbaan het sy dikwels haar status as glanspersoonlikheid gebruik om vroueregte te bevorder. Die belangrikste van die drie rolprente wat deur haar geregisseer is was waarskynlik Sois belle et tais-toi (1981), wat aktrises in die rolverdeling ingesluit het soos Shirley MacLaine en Maria Schneider. Saam met Carole Roussopoulos het sy ook 'n verwerking geregisseer van die SCUM Manifesto deur die radikale feminis, Valerie Solanas.[2]

Les Insoumuses

[wysig | wysig bron]

Seyrig, Carole Roussopoulos en die vertaler Ioana Wieder het in 1975 die feministiese video-kollektief bekend as Les Insoumuses gestig nadat hulle mekaar ontmoet het tydens video-redigering werkswinkel wat Roussopoulos in haar woonstel bymekaargebring het. Die naam Les Insoumuses is 'n neologisme wat die woorde "insoumise" (ongehoorsaam) en "muses" kombineer. Die kollektief het verskeie videos vervaardig en gefokus op die uitbeeldings van vroue in die media, werkplek en vroue se reproduktiewe regte.[3]

In 1982 was Seyrig 'n sleutellid van die groep wat die Parys-gebaseerde Centre audiovisuel Simone-de-Beauvoir gestig het, wat 'n groot argief van vroue se verfilmde en opgeneemde werk byhou en werk deur en oor vroue vervaardig. In 1989 het Seyrig 'n huldeblyk ontvang tydens die Créteil Internasionale Vroue-rolprentfees.

Persoonlike lewe

[wysig | wysig bron]
Die graf van Seyrig in die Montparnasse-begraafplaas (afdeling 15), Parys

Seyrig was getroud met (en is later geskei) die Amerikaanse skilder Jack Youngerman (1926–2020),[4] wat gestudeer het aan die École des Beaux-Arts in Parys. Hul seun, Duncan (* 1956, Parys) is 'n musikant en komponis wat in beide Frabkryk en die Verenigde State werksaam is. Seyrig se kleindogter, Selina Youngerman, is as aktrise werksaam in Londen.

Die Anglo-Franse akteur Michael Lonsdale was verlief op haar, maar sy kon nie sy liefde beantwoord nie.[5]

Seyrig sterf op 15 Oktober 1990 op die betreklik jong ouderdom van 58 jaar in 'n Paryse hospitaal aan longkanker.

Keur uit haar filmografie

[wysig | wysig bron]

As aktrise

[wysig | wysig bron]
  • 1954 Sherlock Holmes (TV-reeks) in "The Mother Hubbard Case", "The Case of the Singing Violin"
  • 1959 Pull My Daisy, as die vrou van Milo
  • 1961 Last Year at Marienbad, as A - La femme brune
  • 1963 Muriel, as Hélène Aughain
  • 1966 Who Are You, Polly Magoo?, as 'n joernalis
  • 1967 Accident, as Francesca
  • 1968 Stolen Kisses, as Fabienne Tabard
  • 1969 Mr. Freedom, as Marie-Madeleine
  • 1969 La voie lactée, as La prostituée
  • 1970 Le Lys dans la vallée (TV), as Mme de Mortsauf
  • 1970 Peau d'Âne, as La fée des Lilas (The Lilac Fairy)
  • 1971 Daughters of Darkness (Le rouge aux lèvres), as hertogin Bathory
  • 1971 Tartuffe (TV), as Elmire
  • 1972 The Discreet Charm of the Bourgeoisie, as Simone Thévenot
  • 1973 The Day of the Jackal, as Collette de Montpellier
  • 1973 A Doll's House, as Kristine Linde
  • 1974 The Black Windmill, as Celi Burrows
  • 1974 Le Cri du coeur, as Mme Bunkermann
  • 1975 Aloïse, as Aloïse adulte
  • 1975 The Last Word, as Simone
  • 1975 Le Jardin qui bascule, as Kate
  • 1975 Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles, as Jeanne Dielman
  • 1975 India Song, as Anne-Marie Stretter
  • 1976 Caro Michele, as Adriana Vivanti
  • 1976 Son nom de Venise dans Calcutta désert, as Anne-Marie Stretter
  • 1977 Baxter, Vera Baxter, as L'inconnue
  • 1977 Repérages, as Julie
  • 1979 Utkozben, as Barabara
  • 1980 Le Chemin perdu, as Mathilde Schwarz
  • 1980 Chère inconnue, as Yvette
  • 1981 Freak Orlando as Helena Müller, as Lebensbaumgöttin, Kaufhausonsängerin, Mutter der Wundergeburt
  • 1981 Le Petit Pommier (TV), as La mère
  • 1981 The Man of Destiny (TV), as The Lady
  • 1983 Le Grain de sable, as Solange
  • 1984 Dorian Gray im Spiegel der Boulevardpresse, as Dr. Mabuse
  • 1986 Seven Women, Seven Sins (segment "Pride")
  • 1986 Golden Eighties, as Jeanne Schwartz
  • 1986 Les Étonnements d'un couple moderne (TV), as Marie-Claude Poitevin
  • 1986 Letters Home, as Aurelia Plath
  • 1989 Johanna D'Arc of Mongolia, as Lady Windermere

As regisseuse

[wysig | wysig bron]
  • 1975 Maso et Miso vont en bateau
  • 1976 Scum Manifesto
  • 1981 Sois belle et tais-toi

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Gérard Siebert. "Portraits et silhouettes d'Alsace" (.pdf). Revue de l'Alsace. Besoek op 18 April 2008.; "Henri Seyrig", in Je m'appelle Byblos, Jean-Pierre Thiollet, H&D (2005), p. 257; ISBN 2914266049
  2. ↑ Fleckinger, Hélène; Carou, Alain; Faucon, Térésa; Mc Nulty, Callisto; Noteris, Émilie (2018). SCUM Manifesto : film, texts and archives about the 1976 staged reading of extracts from Valerie Solanas's SCUM Manifesto by Carole Roussopoulos and Delphine Seyrig. Parys: Naima Editions. ISBN 978-2-37440-100-3.
  3. ↑ Murray, Ros (2016). "Raised Fists: Politics, Technology and Embodiment in 1970s French Feminist Video Collectives". Camera Obscura. 31 (1): 92–121. doi:10.1215/02705346-3454441. Besoek op 24 Mei 2018.
  4. ↑ Taubin, Amy (27 Oktober 2002). "FILM; Sensual, Smart, and Then There Was That Voice". The New York Times (in Engels). ISSN 0362-4331. Besoek op 8 April 2018.
  5. ↑ "Michael Lonsdale obituary". The Guardian. 22 September 2020.

Bronnelys

[wysig | wysig bron]
  • François Poirié. Comme une apparition: Delphine Seyrig, portrait, Actes Sud, 28 Februarie 2007 (sagteband); ISBN 978-2-7427-6673-4

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Delphine_Seyrig&oldid=2773605"