Gaan na inhoud

Derde Weg

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
(Van links na regs,) Bill Clinton, Tony Blair, Jean Chrétien, en Gerhard Schröder was geaffilieer met die Derde Weg-beweging.

Die Derde Weg is 'n oorwegend sentristiese politieke posisie wat poog om sentrum-regse en sentrum-linkse politiek te versoen deur 'n kombinasie van ekonomies liberale en sosiaal-demokratiese ekonomiese beleide te sintetiseer.[1][2]

Die Derde Weg is 'n herkonseptualisering van sosiale demokrasie. Dit is teen prioritisering van welsyn en steun eerder werkopleidingsprogramme, opvoedkundige geleenthede en ander regeringsprogramme wat burgers help. Die Derde Weg soek 'n kompromie tussen 'n minder intervensionistiese ekonomiese stelsel soos ondersteun deur neoliberale en Keynesiaanse sosiaal-demokratiese bestedingsbeleid wat ondersteun word deur sosiaal-demokrate en progressiewes.

Die Derde Weg is gebore uit 'n herevaluering van politieke beleide binne verskeie sentrum-tot-sentrum-linkse progressiewe bewegings in die 1980's in reaksie op twyfel oor die ekonomiese lewensvatbaarheid van die staat en die vermeende oorbenutting van ekonomiese intervensionistiese beleide wat voorheen deur Keynesianisme gewild gemaak is, maar wat destyds gekontrasteer het met die toename in gewildheid vir neoliberalisme en die Nuwe Regses wat in die laat 1970's en dwarsdeur die 1980's begin het.[3]

Die Derde Weg is deur sosiaal-liberale[4] en sosiaal-demokratiese partye bevorder.[5] In die Verenigde State was president Bill Clinton 'n leidende voorstander van die Derde Weg.[6] In die Verenigde Koninkryk het Tony Blair, sosiaal-demokratiese voorstander van die Derde Weg, beweer dat die sosialisme wat hy voorgestaan het, verskil van tradisionele opvattings van sosialisme en gesê: "My soort sosialisme is 'n stel waardes gebaseer op begrippe van sosiale geregtigheid. ... Sosialisme as 'n rigiede vorm van ekonomiese determinisme het geëindig, en tereg."[7] Blair het daarna verwys as 'n "sosialisme" wat politiek behels wat individue as sosiaal onderling afhanklik erken en sosiale geregtigheid, sosiale samehorigheid, gelyke waarde van elke burger en gelyke geleenthede voorstaan.[8]

Die sosiaal-demokratiese interpreteerder van die Derde Weg, Anthony Giddens, het gesê dat die Derde Weg die staatsosialistiese opvatting van sosialisme verwerp en eerder die opvatting van sosialisme aanvaar soos dit deur Anthony Crosland bedink is as 'n etiese leerstelling wat sosiaal-demokratiese regerings beskou asof hulle 'n lewensvatbare etiese sosialisme bereik het deur die onregverdige elemente van kapitalisme te verwyder deur maatskaplike welsyn en ander beleide te verskaf, en dat hedendaagse sosialisme die [[Marxisme|Marxistiese] eis vir die behoefte aan die afskaffing van kapitalisme as 'n produksiewyse ontgroei het.[9] In 2009 het Blair in die openbaar steun vir 'n "nuwe kapitalisme" verklaar.[10]

Beleide wat deur selfverklaarde Derde Weg-ondersteuners ondersteun word, wissel volgens streek, politieke omstandighede en ideologiese neigings. Voorstanders van die Derde Weg ondersteun oor die algemeen publiek-private vennootskappe, 'n verbintenis tot fiskale konserwatisme,[11] die kombinasie van gelyke geleenthede met persoonlike verantwoordelikheid, die verbetering van menslike en sosiale kapitaal, en die beskerming van die omgewing.[12] Maar selfs in die nastrewing van hierdie doelwitte verskil voorstanders van die Derde Weg in hul beleide, as gevolg van teenstrydige prioriteite. Anthony Giddens, byvoorbeeld – wat glo dat die samelewing meer inklusief teenoor bejaardes moet wees – het gevra vir die afskaffing van die aftree-ouderdom sodat mense die arbeidsmag kan verlaat wanneer hulle genoeg gespaar het;[13] die Franse president Emmanuel Macron het presies die teenoorgestelde gedoen deur die aftree-ouderdom te verhoog om die begroting te balanseer.[14] Die Bill Clinton-administrasie, beïnvloed deur die werke van die omstrede politieke wetenskaplike Charles Murray,[15] was minder ten gunste van die welsynstaat as Tony Blair.[16]

Die Derde Weg is deur ander sosiaaldemokrate, sowel as anargiste, kommuniste, en in die besonder demokratiese sosialiste, gekritiseer as 'n verraad van linkse waardes,[17][18][19] met sommige politieke wetenskaplikes en ontleders wat die Derde Weg as 'n effektiewe neoliberale beweging karakteriseer.[20] Dit is ook gekritiseer deur konserwatiewes, nasionaliste, klassieke liberale en libertariërs wat voorspraak maak vir laissez-faire kapitalisme.[21][22]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Bobbio, Norberto; Cameron, Allan (1997). Left and Right: The Significance of a Political Distinction. University of Chicago Press. p. 8. ISBN 0-226-06245-7., ISBN 978-0-226-06245-7
  2. ↑ "What is the Third Way?". BBC News. 27 September 1999. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2011. Besoek op 16 Junie 2019.
  3. ↑ Lewis & Surender 2004, pp. 3–4, 16.
  4. ↑ Richardson, James L. (2001). Contending Liberalisms in World Politics: Ideology and Power. Lynne Rienner Publishers. p. 194.
  5. ↑ Whyman, Philip (2005). Third Way Economics: Theory and Evaluation. Springer. ISBN 978-0-2305-1465-2.
  6. ↑ Edsall, Thomas B. (28 Junie 1998). "Clinton and Blair Envision a 'Third Way' International Movement". The Washington Post. p. A24. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Desember 2018. Besoek op 19 Julie 2020.
  7. ↑ Hastings, Adrian; Mason, Alistair; Pyper, Hugh (2000). The Oxford Companion to Christian Thought. Oxford University Press. p. 677.
  8. ↑ Freeden, Michael (2004). Liberal Languages: Ideological Imaginations and Twentieth-Century Progressive Thought. Princeton University Press. p. 198.
  9. ↑ Giddens, Anthony (1994). Beyond Left and Right: The Future of Radical Politics. Cambridge: Polity Press. pp. 71–72.
  10. ↑ "Speech by Tony Blair at the 'New world, new capitalism' conference". Tony Blair Office. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Maart 2013.
  11. ↑ Schmidt, Ingo; Evans, Bryan, reds. (2012). Social democracy after the cold war. Edmonton, AB: AU Press. ISBN 978-1-926836-88-1.
  12. ↑ Rosenau, Pauline Vaillancourt (2003). The Competition Paradigm: America's Romance with Conflict, Contest, and Commerce. Lanham, MD / Oxford: Rowman & Littlefield. p. 209. ISBN 978-0-7425-2037-0.
  13. ↑ Giddens 1998, pp. 120–121.
  14. ↑ Cohen, Roger (16 Maart 2023). "Macron, Risking Backlash, Pushes Through Law Raising Retirement Age". The New York Times. New York City. Besoek op 24 Julie 2023.
  15. ↑ "Welfare Reform Working Group, Talking Points: Response to Charles Murray" (PDF). Clinton Library. 3 Mei 1994. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 16 September 2012. Besoek op 19 Februarie 2014.
  16. ↑ Steven Fielding, The Labour Party: Continuity and Change in the making of new labour, Palgrave Macmillan, 2003, bl. 179–180, bl.188 ISBN 0333973933
  17. ↑ Black, Bill (28 Maart 2013). "Gender Wage Gap is Shrinking – Male Wages are Going Down". The Real News Network. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Julie 2017. Besoek op 31 Maart 2013.
  18. ↑ Black, Bill (10 Januarie 2013). ""Third Way's" "Fresh Thinking": The EU Is Our Model for Austerity"". The Huffington Post. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 November 2020. Besoek op 10 Januarie 2013.
  19. ↑ Black, Bill (3 Maart 2013). "Seriously? New York Times Calls Wall Street Front Group "Center-Left"". AlterNet. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Augustus 2018. Besoek op 3 Maart 2013.
  20. ↑ Barrientos & Powell 2004, pp. 9–26; Romano 2006; Hinnfors 2006; Lafontaine 2009; Corfe 2010
  21. ↑ Bashan, Patrick (5 November 2002). "Is the Third Way at a Dead End?". Cato Institute. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Junie 2007. Besoek op 7 Julie 2007.
  22. ↑ Veal, A.J. (2010). Leisure, Sport and Tourism, Politics, Policy and Planning. pp. 34–35. ISBN 9781845935238. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Mei 2022 – via Google Books.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Derde_Weg&oldid=2842896"