Diana (mitologie)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Diana
Romeinse godin
Die Diana van Versailles, ’n 2de-eeuse weergawe (Louvre, Paris).
Die Diana van Versailles, ’n 2de-eeuse weergawe (Louvre, Paris).
Godin van Jag, die maan en natuur
Ouers Jupiter en Latona
Broer Apollo
Verbind met Wilde diere, woude en die mag om diere te beheer
Griekse eweknie  Artemis

Diana was in die Romeinse mitologie die godin van jag, die maan en die natuur; sy is verbind met wilde diere, woude en die mag om diere te beheer en met hulle te praat. Sy is vroeg al vereenselwig met die Griekse godin Artemis,[1] insluitende haar geboorte op die eiland Delos, haar ouers Jupiter en Latona en haar tweelingbroer Apollo,[1] hoewel sy ’n aparte oorsprong in Italië gehad het.

Diana was ook bekend as die maagdegodin van geboortes en vroue. Sy is een van drie maagdegodinne wat ’n eed afgelê het om nooit te trou nie; die ander twee is Minerva en Vesta. Eikebome en takbokke het haar na aan die hart gelê. Sy het ’n triade (’n groep van drie gode) gevorm saam met twee ander Romeinse godinne: Egeria die waternimf en Virbius die woudgod.[2]

Sy is later ook in nuwe heidense gelowe opgeneem, waar sy ’n man, Lucifer, en dogter, Aradia, gehad het.[3]

Aanbidding[wysig | wysig bron]

Diana Wat Jag, Guillaume Seignac.
’n Antieke muurskildery uit Pompeji beeld ’n offerande aan Diana uit.

Diana was ’n antieke godin wat deur al die Latynse stamme aanbid is. In Rome was haar kultus moontlik so oud soos die stad self. Sy het daar ’n tempel gehad, asook baie ander heiligdomme. Haar hooftempel was in ’n woud wat uitgekyk het op die Nemi-meer, wat ook as "Diana se Spieël" bekend was.

Sy is daar aanbid as Diana Nemorensis, of "Diana van die Woud".

’n 18de-eeuse uitbeelding van die Nemi-meer, deur John Robert Cozens.

Haar kultus kon hier ontstaan het. Volgens legendes is die tempel deur Orestes en Iphigenia gestig nadat hulle uit die Tauri gevlug het. In dié tradisie was die Nemi-tempel veronderstel om op die terrein van ’n vroeëre tempel van Artemis Tauropolos gebou te wees,[4] en die eerste standbeeld by Nemi is na bewering uit die Tauri gesteel en deur Orestes na Nemi gebring.[5][6]

Volgens historiese bewyse het Diana se kultus by Nemi minstens van die 6de eeu v.C. af geduur[6] tot in die 2de eeu n.C. Die eerste persoon wat in die Latynse letterkunde oor haar kultus geskryf het, was Cato die ouere.[7]

Teen die 4de eeu v.C. het die eenvoudige tempel by Nemi tot ’n belangrike kompleks uitgebrei.[6]

’n Fees vir Diana, die Nemoralia, is jaarliks van 13 tot 15 Augustus gehou.[8]) Aanbidders het na Nemi gereis met fakkels en kranse in hul hande. By die meer het hulle stukkies tou aan heinings gebind en tablette met gebede agtergelaat.[9][10] Die fees is eindelik deur die hele Italië gevier.

Verbintenis met Artemis[wysig | wysig bron]

Rome wou die Latynse stamme om die Nemi beheer en Diana is in Rome begin vereer as ’n teken van politieke solidariteit. Die godin het kort daarna vergrieks geraak en is verbind met die Griekse godin Artemis. Die proses is waarskynlik aangehelp deur die feit dat dit kunstenaars wat nuwe standbeeld van Diana moes bou, opgeval het hoe baie van haar eienskappe met dié van Artemis ooreenstem, en hulle het Diana op ’n manier uitgebeeld wat geïnspireer is deur vroeëre uitbeeldings van Artemis.

In Rome is Diana beskou as ’n beskermvrou van laerklasburgers, wat plebs genoem is, en slawe, wat asiel kon kry in haar tempels.[11]

In Rome[wysig | wysig bron]

Diana is in Rome aanvanklik saam met haar ma, Latona, en broer, Apollo, in hul tempels aanbid.[5] Die eerste tempel wat uitsluitlik vir haar gebou is, was die Tempel van Diana Aventina. Vandag herinner ’n kort straat in Rome, die Via del Tempio di Diana, en ’n verwante plein, Piazza del Tempio di Diana, aan die terrein van die tempel. ’n Deel van die tempel se mure is nog te sien in een van die eetsale van die Apuleius-restaurant.[12]

Politici het ook verskeie kleiner tempels vir Diana dwarsdeur Rome laat bou om openbare steun te verwerf.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ 1,0 1,1 Larousse Desk Reference Encyclopedia, The Book People, Haydock, 1995, p. 215.
  2. ↑ The Clay-footed Superheroes: Mythology Tales for the New Millennium ISBN 978-0-865-16719-3 p. 56
  3. ↑ Magliocco, Sabina. (2009). Aradia in Sardinia: The Archaeology of a Folk Character. Pp. 40-60 in Ten Years of Triumph of the Moon. Hidden Publishing.
  4. ↑ Carlsen, J. (2009). Sanctuaries of Artemis and the Domitii Ahenobarbi. Tobias Fischer-Hansen & Birte Poulsen, reds. From Artemis to Diana: The Goddess of Man and Beast. Museum Tusculanum Press. ISBN 8763507889, 9788763507882.
  5. ↑ 5,0 5,1 Poulsen, B. (2009). Sanctuaries of the Goddess of the Hunt. In Tobias Fischer-Hansen & Birte Poulsen, reds. From Artemis to Diana: The Goddess of Man and Beast. Museum Tusculanum Press. ISBN 8763507889, 9788763507882.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Gordon, A.E. (1932). "On the Origin of Diana", Transactions and Proceedings of the American Philological Association 63 (1932, pp. 177-192) p 178.
  7. ↑ Gordon 1932:178 nota, en bl. 181.
  8. ↑ Arthur E. Gordon, "On the Origin of Diana", Transactions and Proceedings of the American Philological Association 63 (1932, pp. 177-192) p 178.
  9. ↑ Ovidius, Fasti, vert. James George Frazer, Loeb Classical Library (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1931), 3:259-275.
  10. ↑ Anguelova, V.N. (2011). The Sound of Silence: Sacred Place in Byzantine and Post-Byzantine Devotional Art.
  11. ↑ Dumézil, La religion romaine archaique Parys, 1974, deel 3, hoofstuk 1.
  12. ↑ [1]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Diana_(mitologie)&oldid=2372346"