Gaan na inhoud

Pentagon

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
(Aangestuur vanaf Die Pentagon)
Hierdie artikel handel oor die verdedigingskompleks in Amerika. Vir die meetkundige vyfhoek, sien pentagoon.
Die Pentagon

Die Pentagon is 'n gebou in Arlington County, Virginië, aan die grens van Washington, D.C. in die Verenigde State van Amerika. Die gebou is die hoofkwartier van die Amerikaanse Ministerie van Verdediging en die naam Pentagon word gereeld metonimies vir dié departement gebruik. Die naam verwys na die vyfhoekige vorm van die gebou.

Die Pentagon is is tydens die Tweede Wêreldoorlog volgens 'n versnelde skedule gebou. Geleë in Arlington County, Virginië, oorkant die Potomac-rivier van Washington, D.C., is die gebou ontwerp deur die Amerikaanse argitek George Bergstrom en gebou deur die kontrakteur John McShain. Grond is op 11 September 1941 gebreek, en die gebou is op 15 Januarie 1943 ingewy. Generaal Brehon Somervell het die groot stukrag gegee om die Kongres se goedkeuring vir die projek te verkry;[1] Kolonel Leslie Groves was verantwoordelik vir die toesig oor die projek vir die Verenigde State se Army Corps of Engineers, gehou het.

Die Pentagon is die wêreld se grootste kantoorgebou, met ongeveer 6,5 miljoen vierkante voet (150 hektaar; 60 ha) vloerruimte, waarvan 3,7 miljoen vierkante voet (85 hektaar; 34 ha) as kantore gebruik word.[2][3] Sowat 23 000 militêre en burgerlike werknemers,[3] en nog 3 000 nie-verdedigingsondersteuningspersoneel, werk in die Pentagon. Dit het vyf kante, vyf verdiepings bo die grond, twee keldervlakke en vyf ringgange per vloer met 'n totaal van 28,2 km[3] se gange. Die sentrale vyf-akker (2,0 ha) vyfhoekige plaza kry die bynaam "ground zero" met die vermoede dat dit 'n hoofteiken in 'n kernoorlog sou wees.[4]

In 2001 is die Pentagon tydens die aanvalle van 11 September beskadig. Vyf Al-Kaïda-kapers het American Airlines-vlug 77 na die westekant van die gebou gevlieg en hulself en 184 ander doodgemaak: 59 op die vliegtuig en 125 in die Pentagon.[5] Dit was die eerste noemenswaardige buitelandse aanval op Washington se regeringsfasiliteite sedert die stad tydens die Oorlog van 1812 deur die Britte verbrand is. Na die aanvalle is die westelike kant van die gebou herstel, met 'n klein binnenshuise gedenkteken en kapel bygevoeg by impak. ’n Buiteluggedenkteken opgedra aan die Pentagon-slagoffers van 9/11 het in 2008 geopen.

Agtergrond

[wysig | wysig bron]
Hoofvlootgebou (voorgrond) en die Munisiegebou was tydelike strukture wat tydens die Eerste Wêreldoorlog op die National Mall gebou is. Die hoofkwartier van die Departement van Oorlog was vir etlike jare in die Munisiegebou voordat hulle in die Pentagon ingetrek het.

Voordat die Pentagon gebou is, was die Verenigde State se Departement van Oorlog se hoofkwartier in die Munisiegebou, 'n tydelike struktuur wat tydens die Eerste Wêreldoorlog langs Constitution Avenue op die National Mall opgerig is. Die Oorlogsdepartement, wat 'n burgerlike agentskap was wat geskep is om die Amerikaanse weermag te administreer, was versprei in addisionele tydelike geboue op die National Mall, sowel as dosyne ander geboue in Washington, D.C., Maryland en Virginië. In die laat 1930's, tydens die Groot Depressie en federale konstruksieprogram, is 'n nuwe Oorlogsdepartementgebou by 21ste en C Strate in Foggy Bottom gebou, maar na voltooiing het die nuwe gebou nie die departement se ruimteprobleem opgelos nie. Dit het die hoofkwartier van die Departement van die Staat (Buitelandse Sake) geword.[6]

Toe die Tweede Wêreldoorlog in 1939 in Europa uitgebreek het, het die Oorlogsdepartement vinnig uitgebrei om huidige kwessies te hanteer en in afwagting dat die Verenigde State by die konflik ingetrek sou word. Sekretaris van Oorlog, Henry L. Stimson, het die situasie onaanvaarbaar gevind, met die Munisiegebou oorvol en departementskantore versprei op bykomende terreine.[7][8]

Stimson het in Mei 1941 aan die Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt gesê dat die Oorlogsdepartement addisionele ruimte benodig. Op 17 Julie 1941 het 'n kongresverhoor plaasgevind, gereël deur kongreslid Clifton Woodrum (D-VA), oor voorstelle vir nuwe geboue van die Oorlogsdepartement. Woodrum het brigadier-generaal Eugene Reybold, wat die Oorlogsdepartement by die verhoor verteenwoordig het, gedruk vir 'n "algehele oplossing" vir die departement se "ruimteprobleem", eerder as om nog tydelike geboue te bou. Reybold het ingestem om binne vyf dae aan die kongreslid terug te rapporteer. Die Oorlogsdepartement het 'n beroep op sy konstruksiehoof, generaal Brehon Somervell, gedoen om met 'n plan vorendag te kom.[9]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. Vogel & 2007 (p).
  2. Hancock, Michaila (27 Augustus 2015). "Pentagon: the world's largest office building - in infographics". The Architects' Journal. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Januarie 2021. Besoek op 27 Februarie 2021.
  3. 3,0 3,1 3,2 "The Pentagon, Facts & Figures". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Augustus 2014. Besoek op 23 Augustus 2014.
  4. "Pentagon Hot Dog Stand, Cold War Legend, to be Torn Down". United States Department of Defense. 20 September 2006. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 September 2015. Besoek op 6 Mei 2010. "Daar word gerugte dat 'n gedeelte van hul (Sowjet-) kernarsenaal na daardie gebou, die Pentagon-worsbroodjie-stalletjie, gerig is," vertel toergidse aan besoekers terwyl hulle by die staanplek verbygaan. 'Dit is waar die gebou die bynaam Cafe Ground Zero gekry het, die dodelikste worsbroodjie-stalletjie ter wêreld.'
  5. Stone, Andrea (20 Augustus 2002). "Military's aid and comfort ease 9/11 survivors' burden". USA TODAY. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Maart 2015. Besoek op 12 September 2021.
  6. Goldberg (1992), pp. 6–9.
  7. "Intro – Secretaries of War and Secretaries of the Army". United States Army Center of Military History. 1992. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Desember 2007. Besoek op 18 Oktober 2008.
  8. "Main Navy & Munitions Buildings". Naval History & Heritage Command. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Oktober 2001. Besoek op 17 Oktober 2008.
  9. Vogel (2007), pp. 29–33.