Die Visser

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Die Visser is 'n kort ballade geskryf deur Johann Wolfgang von Goethe in 1779. Die Afrikaanse vertaling deur Eugène Marais ("met behulp van Joan Couzyn") is die eerste keer opgeneem in Versamelde Gedigte van 1945.

Inhoud[wysig | wysig bron]

Die ballade handel oor 'n visser wat op die oewer sit en visvang, toe 'n watergees voor hom opduik en met gesang en woorde hom na die waterdieptes lok.

Duits (Goethe) Afrikaans (Marais)
Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll, Die water stroom, die water rol
Ein Fischer saß daran, 'n Visser langs die sag' gespoel
Sah nach dem Angel ruhevoll, Tuur naar sy dobber vredevol
Kühl bis ans Herz hinan. Tot in sy diepste hart verkoel;
Und wie er sitzt und wie er lauscht, En waar hy sit en dromerig loer
Teilt sich die Flut empor: Rys skielik op 'n skitterend' boog,
Aus dem bewegten Wasser rauscht Van uit die diep bewoë vloer,
Ein feuchtes Weib hervor. In dou gewaad, 'n Deern omhoog.
Sie sang zu ihm, sie sprach zu ihm: Sy spreek tot hom, sy sing tot hom:
»Was lockst du meine Brut „Wie lok my kleintjies hiervandaan,
Mit Menschenwitz und Menschenlist - van uit my koele ryk alom
Hinauf in Todesglut? Om bo in songloed te vergaan?
Ach wüßtest du, wie's Fischlein ist Ag, wis jy hoe, met goud omsoom,
So wohlig auf dem Grund, Die sagte rippels streel,
Du stiegst herunter, wie du bist, Dan wek jy uit dié koorsig' droom
Und würdest erst gesund. En hier word al jou smart geheel.
Labt sich die liebe Sonne nicht, Laaf dan die liewe son sig nie,
Der Mond sich nicht im Meer? - Die maan sig nie in meer?
Kehrt wellenatmend ihr Gesicht Blink golweademend haar gesig
Nicht doppelt schöner her? Nie dubbeld skoner weer?
Lockt dich der tiefe Himmel nicht, Lok jou die diepe hemel nie,
Das feuchtverklärte Blau? Die skoongespoelde blou?
Lockt dich dein eigen Angesicht Lok nie jou eie aangesig
Nicht her in ew'gen Tau?« van uit die ewig' dou?
Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll, Die water ruis, die water woel,
Netzt' ihm den nackten Fuß; Benat sy naakte voet;
Sein Herz wuchs ihm so sehnsuchtsvoll Sy hart versmelt in sag' gevoel,
Wie bei der Liebsten Gruß. As by die teerste groet.
Sie sprach zu ihm, sie sang zu ihm; Sy sing tot hom, half trek sy aan,
Da war's um ihn geschehn; Half sak hy weifelend self;
Halb zog sie ihn, halb sank er hin Sy eerste weerstand glad verdaan,
Und ward nicht mehr gesehn. Verdwyn hy in die blou gewelf.