Francis Thomas Bacon
| Francis Bacon | |
| Geboortenaam | Francis Thomas Bacon |
|---|---|
| Gebore | 21 Desember 1904 Ramsden Hall, Billericay, Essex, Engeland |
| Oorlede | 24 Mei 1992 (op 87) Little Shelford, Cambridgeshire, Engeland |
| Nasionaliteit | .svg){kind=small} Verenigde Koninkryk
|
| Vakgebied | Ingenieurswese |
| Instelling(s) | Royal Society |
| Alma mater | Eton-kollege Trinity College, Cambridge |
| Bekend vir | die eerste bruikbare brandstofsel wat met waterstof en suurstof werk |
| Toekennings | Orde van die Britse Ryk |
Francis Thomas Bacon (Ramsden Hall, 21 Desember 1904 – Little Shelford, 24 Mei 1992) was 'n Engelse ingenieur. Hy het die eerste bruikbare brandstofsel wat met waterstof en suurstof werk, ontwikkel.[1]
Lewe en werk[wysig | wysig bron]
Bacon was 'n direkte afstammeling van Francis Bacon en het sy opleiding aan Eton- en Trinity-kollege (Cambridge) ontvang. Ná Cambridge word hy 'n vakleerling by 'n ingenieursfirma in Newcastle wat deur sir Charles Parsons besit is, en waar hy sterk deur hom beïnvloed is.
Die beginsel van die brandstofsel is reeds in 1839 deur sir William Grove gedemonstreer, en ander navorsers het met soortgelyke eksperimente vorendag gekom. In teenstelling met die vorige navorsers, was Bacon 'n ingenieur wat met masjinerie teen hoë temperatuur en druk kon werk.
Hy eksperimenteer aanvanklik met Grove se geaktiveerde platinumgaas en 'n elektroliet van swaelsuur, maar beweeg vinnig aan na geaktiveerde nikkelelektrodes, met 'n waterige kaliumhidroksied as elektroliet. In Januarie 1940 begin hy by 'n laboratorium aan die King's College in Londen werk, waar hy 'n dubbele sel ontwerp. Die sel het 'n eenheid vir die opwekking van waterstof en suurstof (gasse), en 'n ander vir die brandstofsel gehad. Die proses kon omgekeer word, sodat dit as beide 'n elektroliseerder en 'n brandstofsel kon opgetree. Probleme is egter as gevolg van die hoë bedryfskoste, temperatuur, druk, en die bytende (korroderende) aard van die chemikalieë ondervind.
In 1946, met nuwe befondsing, verskuif sy werk na die Departement van Kolloïdkunde aan die Universiteit van Cambridge. Daar word Bacon se span aan 'n poreuse nikkelplaat, waarvan die oorsprong duister en hoogs geheim was, blootgestel. Hulle gebruik hierdie plaat om elektrodes met groot gate aan die gaskant en fyner porieë aan die elektrolietkant te ontwikkel. Dit het tot 'n meer stabiele koppelvlak gelei.
Soos befondsing verhoog het, is die apparaat na die destydse Departement van Chemiese Ingenieurswese verskuif. Die korrosieprobleem is daar aangespreek. Die elektrode aan die suurstofkant is in 'n oplossing van litiumhidroksied gedoop, waarna dit verhit en gedroog is.
In 1959, met die ondersteuning van Marshall of Cambridge Ltd. (later Marshall Aerospace), is 'n 5 kW-battery met veertig selle en 'n bedryfsdoeltreffendheid van 60% in die openbaar tentoongestel.
Die patente vir die brandstofsel is deur Pratt & Whitney gelisensieer om elektriese krag vir die Apollo-program te voorsien. Dié brandstofselle was ideaal vir dié doel, omdat hulle doeltreffendheid toegeneem het soos die vrag afgeneem het (in teenstelling met hitte-enjins). Daar was reeds waterstof en suurstof aan boord vir aandrywing en die ondersteuning van lewe, en die byproduk (water) kon gebruik word as drinkwater en om die lugvogtigheid in die kajuit te reguleer.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Williams, K. R. (1994). "Francis Thomas Bacon. 21 December 1904–24 May 1992". Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 39: 2–9. doi:10.1098/rsbm.1994.0001.
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
- (en) Biografie van Francis Thomas Bacon Geargiveer 16 Desember 2006 op Wayback Machine
