Gaan na inhoud

Frederik II van die Heilige Romeinse Ryk

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Frederik II en sy valk. Uit sy boek De arte venandi cum avibus (Die kuns om met voëls te jag). Uit 'n manuskrip in Biblioteca Vaticana, Pal. lat 1071, vol. 1), laat 13de eeu.

Frederik II (Italiaans : Federico , Duits : Friedrich , Latyn : Fridericus ; 26 Desember 1194 – 13 Desember 1250 ) was koning van Sisilië vanaf 1198, koning van Duitsland vanaf 1212, koning van Italië en Heilige Romeinse keiser vanaf 1220 en koning van Jerusalem vanaf 1225. Hy was die seun van die seun van die koning Hendrik, die koning van die koning Hendrik VI van die koning van die koningshuis. Keiser Frederick Barbarossa) en koningin Constance I van Sisilië van die Hauteville-dinastie.

Hy was een van die magtigste figure van die Middeleeue en het 'n uitgestrekte gebied regeer, wat by Sisilië begin het en deur Italië tot noord tot by Duitsland gestrek het. Hy beskou homself as 'n direkte opvolger van die Romeinse keisers van die oudheid,[1] en was Keiser van die Romeine vanaf sy pouslike kroning in 1220 tot met sy dood; hy was ook 'n aanspraakmaker op die titel van Koning van die Romeine vanaf 1212 en onbestrede houer van daardie monargie vanaf 1215. As sodanig was hy koning van Duitsland, van Italië en van Boergondië. Op die ouderdom van drie is hy as koning van Sicilië gekroon as mede-heerser saam met sy ma, Constance, Koningin van Sisilië, die dogter van Roger II van Sisilië. Sy ander koninklike titel was Koning van Jerusalem op grond van die huwelik en sy verbintenis met die Sesde Kruistog. Dikwels in oorlog met die pousdom, wat tussen Frederick se lande in Noord-Italië en sy Koninkryk van Sisilië (die Regno) in die suide gebind was, is hy "vier keer geëkskommunikeer tussen 1227 en sy eie dood in 1250",[2] en is dikwels in pro-pouslike kronieke van die tyd en daarna verguis. Pous Gregorius IX het so ver gegaan om hom preambulus Antichristi (voorganger van die Antichris) te verklaar.

Vir sy veelsydige aktiwiteite, dinamiese persoonlikheid en talente is Frederik II die grootste van al die Duitse keisers genoem, miskien selfs van alle Middeleeuse heersers.[3] In die Koninkryk Sisilië en 'n groot deel van Italië het Frederik II voortgebou op die werk van sy Normandiese voorgangers en 'n vroeë absolutistiese staat gesmee wat saamgebind is deur 'n doeltreffende sekulêre burokrasie. Hy was bekend onder die benaming Stupor mundi ('Wonder van die Wêreld'), en geniet 'n reputasie as 'n briljante Renaissance-man avant la lettre en veelweter selfs vandag: 'n visioenêre staatsman, 'n geïnspireerde natuurkundige, geleerde, wiskundige, argitek, digter en komponis.[4][5][6][7] Frederik het glo ook ses tale gepraat: Latyn, Siciliaans, Middel-Hoogduits, Oud-Frans, Grieks en Arabies.[8][9] As 'n ywerige beskermheer van die wetenskap en die kunste het hy 'n groot rol gespeel in die bevordering van letterkunde deur die Siciliaanse Poësieskool. Sy manjifieke Siciliaanse keiserlike-koninklike hof in Palermo, wat omstreeks 1220 begin het, was die kulturele en intellektuele middelpunt van die vroeë 13de eeu en het die eerste gebruik van 'n literêre vorm van 'n Italo-Romaanse taal, Siciliaans, gesien. Die poësie wat uit die skool voortgekom het, het 'n beduidende invloed gehad op die letterkunde en op wat die moderne Italiaanse taal sou word.[10] Hy was ook die eerste monarg wat verhoor deur beproewing formeel verbied het, wat as bygelowig beskou is.[11]

Alhoewel dit steeds in 'n sterk posisie was met sy dood, het sy lyn nie lank oorleef nie, en die Huis van Hohenstaufen het tot 'n einde gekom. Verder het die Heilige Romeinse Ryk 'n lang tydperk van agteruitgang betree tydens die Groot Interregnum.[12] Sy komplekse politieke en kulturele nalatenskap het tot vandag toe hewige debatte en fassinasie gelok.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Arnold, Benjamin (9 Junie 1997). Medieval Germany, 500–1300: A Political Interpretation (in Engels). Macmillan International Higher Education. p. 113. ISBN 978-1-349-25677-8. Besoek op 25 Mei 2022.
  2. ↑ Jones, Dan (2019). Crusaders. UK: Head of Zeus. p. 405. ISBN 978-1-781-85889-9.
  3. ↑ Arnold, Benjamin (9 Junie 1997). Medieval Germany, 500–1300: A Political Interpretation (in Engels). Macmillan International Higher Education. p. 113. ISBN 978-1-349-25677-8. Besoek op 25 Mei 2022.
  4. ↑ Kamp 1995.
  5. ↑ Gerlini, Edoardo (2014). The Heian Court Poetry as World Literature: From the Point of View of Early Italian Poetry (in Engels). Firenze University Press. p. 2. ISBN 978-88-6655-600-8. Besoek op 2 Junie 2022.
  6. ↑ Lerner, Robert E. (11 September 2018). Ernst Kantorowicz: A Life (in Engels). Princeton University Press. p. 115. ISBN 978-0-691-18302-2. Besoek op 2 Junie 2022.
  7. ↑ Hourihane, Colum (2012). The Grove Encyclopedia of Medieval Art and Architecture (in Engels). Oxford University Press. p. 342. ISBN 978-0-19-539536-5. Besoek op 2 Junie 2022.
  8. ↑ Cronica, Giovanni Villani Book VI e. 1. (Rose E. Selfe's English translation)
  9. ↑ Köhler, Walther [in Duits] (1903). "Emperor Frederick II., The Hohenstaufe". The American Journal of Theology. 7 (2): 225–248. doi:10.1086/478355. JSTOR 3153729.
  10. ↑ Sammartino, Peter; Roberts, William (1 Januarie 2001). Sicily: An Informal History. Associated University Presse. ISBN 9780845348772.
  11. ↑ "Ma l'imperatore svevo fu conservatore o innovatore?". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 April 2015.
  12. ↑ Abulafia 1988.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Frederik_II_van_die_Heilige_Romeinse_Ryk&oldid=2759546"