Frithjof Bergmann

Frithjof Bergmann in 2009.

Frithjof Harold Bergmann (24 Desember 1930 – 23 Mei 2021) was 'n Duitse professor in filosofie aan die Universiteit van Michigan, waar hy kursusse oor eksistensialisme, kontinentale filosofie, Hegel en Marx aangebied het. Hy was bekend vir die konsep van Nuwe Werk.

Lewe en werk

Frithjof Bergmann het eers as student na die VSA verhuis, waar hy sy hele lewe lank gewoon en gewerk het. Hy het by die doktorale program in filosofie van Princeton-universiteit aangesluit en onder Walter Kaufmann gestudeer en sy Ph.D. in 1959 met 'n proefskrif getiteld "Harmony and Reason: An Introduction to the Philosophy of Hegel" behaal. Daarbenewens was professor Bergmann 'n Nietzsche-geleerde; sy publikasies sluit in "Nietzsche's Critique of Morality" (gepubliseer in Reading Nietzsche, Oxford University Press, 1988). Hy het die grootste deel van sy akademiese loopbaan aan die Universiteit van Michigan deurgebring, waar hy 'n professor en sigbare politieke aktivis was. Hy het ook onderrig gegee aan die Universiteit van Kalifornië, Berkeley, Stanford-universiteit en die Universiteit van Kalifornië, Santa Cruz. Onder sy meer noemenswaardige PhD-studente aan die Universiteit van Michigan was Robert C. Solomon en Anthony Weston. Hy word erken as een van die skeppers van die "teach-in", waarvan die eerste in Maart 1965 op die Michigan-kampus gehou is.

Frithjof Bergmann se belangstellings het kontinentale filosofie ingesluit - veral Hegel, Nietzsche, Sartre en eksistensialisme in die algemeen - en ook sosiale en politieke filosofie, filosofiese antropologie en kultuurfilosofie. Sy artikel The Experience of Values (herdruk in Revisions: Changing Perspectives in Moral Philosophy deur University of Notre Dame Press, 1983) word in universiteite regoor die wêreld gebruik. Sy boek On Being Free (1977) is in 1978 in 'n sagtebanduitgawe uitgereik. In hierdie boek argumenteer Bergmann teen die standaardbeskouings van vryheid as die gebrek aan eksterne struikelblokke of as 'n irrasionele, onbeswaarde daad wat alle orde verwerp. Albei hierdie laat ons hoegenaamd niks wesenlik vir 'n self nie - en dus, stel hy voor, vorm feitlik 'n reductio ad absurdum van moderne ideale van onderwys, samelewing en die gesin. In plaas daarvan, voer hy aan dat die primêre voorvereiste van vryheid 'n self besit van iets wat uitgeoefen wil word. ’n Daad is gratis, voer hy aan, as die agent identifiseer met die elemente waaruit dit vloei. Die werklike probleme van onderwys, samelewing, ens. is dié om tot 'n ware begrip van 'n mens se self te kom en om 'n samelewing te bou waarmee 'n self kan identifiseer.

In die jare tussen 1976 en 1979 het hy reise na die voormalige lande van die Oosblok onderneem en kapitalisme en kommunisme begin bevraagteken. In hierdie tyd stel hy sy konsep van Nuwe Werk bekend. In 1984 het Bergmann 'n organisasie genaamd die Sentrum vir Nuwe Werk in Flint, Michigan, gestig. Saam met ander het hy 'n nuwe voorstel geformuleer wat bekend geword het as die "6 maande--6 maande voorstel."

Nuwe Werk

Die konsep van Nuwe Werk beskryf die nuwe werkswyse van vandag se samelewing in die globale en digitale era. Die term is deur Bergmann geskep en is gebaseer op sy navorsing oor die idee van vryheid en die aanname dat die vorige werkstelsel verouderd was.

Filosofie

Bergmann se konsep begin met 'n kritiese beoordeling van die Amerikaanse begrip van vryheid. Hy beskou vryheid nie as die opsie om tussen twee of meer, min of meer beter of slegter opsies (vryheid om te kies) te kies nie; sy begrip van vryheid is die opsie om iets te doen wat regtig, regtig belangrik is (besluit wat jy wil doen omdat jy daarin glo).

Die kernwaardes van die konsep van Nuwe Werk is outonomie, vryheid en deelname aan die gemeenskap. Nuwe Werk moet nuwe maniere van kreatiwiteit en persoonlike ontwikkeling bied, en sodoende iets werklik belangrik tot die arbeidsmark bydra. Op hierdie manier is werklike "vryheid van optrede" moontlik. Die hoofgedagte van Nuwe Werk is om ruimte te skep vir kreatiwiteit en selfvervulling (of: Die strewe na geluk). Aangesien hy die werkstelsel as uitgedien beskou, het die mensdom die opsie om van loonarbeid ontslae te raak.

Struktuur

Die vroeë kapitalistiese stelsel van loonarbeid behoort stadig in Nuwe Werk omskep te word. Hierdie Nuwe Werk moet uit drie dele bestaan:

1. 'n Derde winsgewende werk
2. 'n Derde hoëtegnologie-selfvoorsienend ('selfvoorsiening') en slim verbruik
3. 'n Derde van werk wat jy regtig wil hê.

Winsgewende werk

Aangesien die hoeveelheid beskikbare winsgewende arbeid (tradisionele werk wat gedoen moet word) - in die konteks van die industriële samelewing - minder sal word as gevolg van outomatisering in alle ekonomiese domeine, stel voorstanders van Nuwe Werk verminderde winsgewende indiensneming vir almal voor. Die tyd wat deur hierdie vermindering van winsgewende werk vrygestel word, behoort in ruil daarvoor die finansiële basis te skep om dinge te skep wat nóg deur selfdoenwerk (aktiewe werk?) nóg deur buurt-gebaseerde netwerke geproduseer kan word.

Hoëtegnologie selfversorgend en slim verbruik

Die bevrediging van die behoeftes van die mensdom sal ondersteun word deur hoëtegnologie-selfvoorsiening deur die nuutste tegnologie te gebruik. In die nabye toekoms kan sogenaamde Fabbers - outomatiese alles-in-een-toestelle - goedere outonoom produseer.

Bergmann beskou 'Slim verbruik' dat mense moet nadink en besluit wat hulle regtig nodig het. Volgens Bergmann is baie produkte en goed irrelevant, aangesien dit meer tyd in beslag neem wanneer hulle dit gebruik as wat dit bespaar. Een voorbeeld kan die knoffelpers wees: baie dikwels neem die tyd om die toestel skoon te maak meer tyd in beslag as die 'tyd wat bespaar word' deur die pers te gebruik in vergelyking met handdruk/sny.

Deur selfvoorsiening en slim verbruik kan mense 'n goeie lewenstandaard handhaaf al word slegs een derde van die totale kapasiteit vir loonarbeid gebruik.

Werk wat jy regtig wil hê

Dit is die belangrikste komponent van Nuwe Werk. Die idee is: werk as sodanig is eindeloos en dit is baie meer as wat deur die loonarbeidstelsel verskaf word en kan word. Volgens Bergmann kan elke mens werk vind wat in lyn is met die eie waardes, begeertes, drome, hoop en vaardighede.

Aangesien Bergmann 'n revolusionêre proses ontken om die loonarbeidstelsel te oorkom, kan verandering net stadig plaasvind en hierdie verandering kan slegs bereik word deur mense wat hul werklike begeertes noukeurig ontleed en daardie begeertes nastreef. Deur dit te doen word hulle meer en meer onafhanklik van die loonarbeidstelsel.

In sogenaamde 'sentrums vir nuwe werk' is die idee dat mense saamwerk en met die ondersteuning van mentors probeer hulle identifiseer watter soort werk hulle regtig wil doen. Hierdie proses is natuurlik kompleks, veeleisend en tydrowend. Bergmann gebruik die term Selbstunkenntnis. Deur die proses om te probeer identifiseer wat 'n persoon regtig wil doen, kan 'n algemene beweging begin wat 'n mens se lewe verander sodat mense 'meer lewendig' voel.

Die konsep verder neem

Die sielkundige Markus Väth het Bergmann se teorie verder ontwikkel: gebaseer op Bergmann se referaat New Work, New Culture, illustreer Väth vier pilare waarop 'n suksesvolle implementering van Nuwe Werk gebaseer kan word:

• 'n bewuste manier van lewe ("Life Blending") in kombinasie met 'n herevaluering van die belangrikheid van werk vir 'n mens se lewe
• 'n sistematiese model van bevoegdhede wat relevant is om in 'n hoogs komplekse, dinamiese wêreld te werk
• 'n veranderingsmodel vir organisasies wat 'n paradigmaskuif in kultuur en organisasies moontlik maak
• 'n intensiewe debat oor die rol van werk in die samelewing en 'n ooreenstemmende mandaat van die politieke wêreld ("New Work Deal")

Verdere leeswerk

• Markus Väth: Arbeit - die schönste Nebensache der Welt. Wie New Work unsere Arbeitswelt revolutioniert. GABAL, Offenbach, 2016; ISBN 978-3-86936-720-0.