Giuseppe Di Stefano

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Giuseppe Di Stefano (1983)

Giuseppe Di Stefano (24 Julie 1921 - 3 Maart 2008) was 'n Italiaanse operatenoor wat vanaf die middel 1940's tot die vroeë negentigerjare op professionele vlak gesing het. Hy is deur volgelinge sowel as sy vriende Pippo genoem. Hy was bekend as die Goue stem of Die pragtigste stem, en as die ware opvolger van Beniamino Gigli. Luciano Pavarotti het gesê dat hy homself na Di Stefano gemodelleer het. Tydens 'n onderhoud het Pavarotti gesê: "Di Stefano is my afgod. "Daar" is 'n goue stem ... Dit was die ongelooflikste, oop stem wat u kon hoor. Die musikaliteit van di Stefano is net so natuurlik en mooi soos wat die stem fenomenaal is".[1] Di Stefano was ook die tenoor wat die meeste vir José Carreras geïnspireer het.[2]

Biografie[wysig | wysig bron]

Giuseppe Di Stefano is in 1921 gebore in Motta Sant'Anastasia, 'n dorpie naby Catania, Sisilië.[3] Hy was die enigste seun van 'n carabiniere wat 'n skoenmaker geword het, en sy kleremaker vrou. Di Stefano het sy opvoeding aan 'n Jesuïete kweekskool ontvang en vlugtig daaraan gedink om die bediening te betree.

Nadat hy in die Italiaanse weermag gedien het (en kort lesse by die Switserse tenoor Hugues Cuénod ontvang het), het Di Stefano sy operadebuut in 1946 in Reggio Emilia gemaak as Des Grieux in Massenet se Manon, die rol waarin hy die volgende jaar sy buiging by La Scala gemaak het. Hy het sy buiging in New York by die Met in Februarie 1948 gemaak as die hertog van Mantua in Verdi se Rigoletto[4]nadat hy die rol in Riccione saam met Hjördis Schymberg in Augustus van die vorige jaar gesing het. Na sy opvoering in Manon het Musical America 'n maand later geskryf dat Di Stefano "oor die ryk fluweelagtige klank beskik het wat ons selde sedert die dae van Gigli gehoor het".[5] Hy het daarna gereeld in New York opgetree. In 1957 het Di Stefano sy Britse buiging tydens die Edinburgh-fees gemaak as Nemorino in L'elisir d'amore en sy Royal Opera House, Covent Garden, buiging in 1961, as Cavaradossi in Tosca.

As sanger is Di Stefano bewonder vir sy bewonderenswaardige, unieke en klankryke stem, sy passievolle aflewering, en veral vir die soetheid van sy sagte sang. Tydens sy debuut Metropolitan Opera-radiouitsending in die opera Faust, het hy die hoë C-forte note aangeval en dit daarna versag tot 'n pianissimo. Rudolf Bing het in sy memoires gesê: "Die mees skouspelagtige oomblik in my waarnemingsjaar het gekom toe ek sy diminuendo op die hoë C in Salut! demeure in Faust aangehoor het: ek sal nooit die skoonheid van daardie klank vergeet so lank as wat ek leef nie.[6]

Di Stefano het tydens sy jare van internasionale roem 'n goue Orfeo, 'n Italiaanse musiektoekenning, verower.[7]

In 1953 wou Walter Legge, die bestuurder van EMI se klassieke vleuel, 'n tenoor hê om al die gewilde Italiaanse operas saam met Maria Callas op te neem, en het hy Di Stefano gekies. Onder hul opnames tel die beroemde 1953 ateljee-opname van Tosca onder Victor de Sabata, "wat beskou word as een van die groot opvoerings in die geskiedenis van die grammofoon".[8] Die twee het ook gereeld saam op die verhoog opgetree, vanaf 1951 in Suid-Amerika tot einde 1957 in Un ballo in maschera by La Scala; dit was die laaste keer dat die twee saamgewerk het aan 'n opera. Hy het Alfredo gesing in die beroemde Visconti-produksie van La traviata in 1955 by La Scala, sowel as Edgardo onder Herbert von Karajan in La Scala, Berlyn en Wene. Rudolf Bing van die Metropolitan Opera House het Di Stefano se kaartmannetjie-leefstyl betreur, wat volgens hom die oorsaak van die verval in Di Stefano se stem was, hoewel Di Stefano self allergieë in pleks van sintetiese vesels vir die permanente skade aan sy stembande as die oorsaak beskou het.[9]

Di Stefano en Maria Callas het in 1973 saamgetoer. Kritici het opgemerk dat Maria Callas se stem wesenlik verswak het, maar die openbare reaksie was nietemin oral entoesiasties. Gedurende hierdie tydperk was daar gerugte van 'n kort romantiese verhouding tussen die twee sangers. Di Stefano het voortgegaan om suksesvol te sing; sy laaste operarol was in Julie 1992 as die keiser in Turandot. Di Stefano is in November 2004 kritiek beseer in sy huis in Diani Beach, Kenia, na 'n wrede aanval deur onbekende aanvallers.[3][7] Hy is in sy motor saam met sy vrou Monika Curth in 'n hinderlaag gelei terwyl hulle voorberei het om van hul villa in Diani, 'n kusoord naby Mombasa aan die Indiese Oseaan, te ry. Die sanger was 'n week na die aanval steeds bewusteloos, is binneaars gevoed en het verskeie operasies ondergaan.

Na twee operasies in Mombasa, is Di Stefano in Desember 2004 na die San Raffaele kliniek in Milaan gevlieg waar hy in 'n koma verval het.[10] Hy het uiteindelik uit die koma wakker geword, maar sy gesondheid het nooit ten volle herstel nie.[3] Hy is op 3 Maart 2008 op 86-jarige ouderdom oorlede in sy huis in Santa Maria Hoè, noord van Milaan.[3]

Opnames saam met Maria Callas[wysig | wysig bron]

Di Stefano en Maria Callas het verskeie operas saam opgeneem, almal vir EMI. Hulle het saam die volgende volledige operas opgeneem:

'n Reeks duette bestaande uit Di Stefano en Callas is deur die Philips-etiket in die tydperk November - Desember 1972 opgeneem, met Antonio de Almeida as dirigent van die Londen Simfonieorkes. Hierdie opnames is nie amptelik uitgereik nie, maar 'n roofweergawe daarvan het wel verskyn.

Ander opnames[wysig | wysig bron]

Di Stefano het ook verskeie ander opnames saam met van die voorste sangers gemaak, insluitende volledige EMI stelle van Madama Butterfly (saam met Victoria de los Ángeles, 1954) en La traviata (saam met Antonietta Stella en Tito Gobbi, 1955).

Hy het vir die Engelse Decca Records L'elisir d'amore met Hilde Gueden en Fernando Corena (1955), La Gioconda (met Zinka Milanov en Leonard Warren, 1957), La forza del destino (1958) en Tosca opgeneem (met Leontyne Price en Giuseppe Taddei, met Herbert von Karajan as dirigent, 1962).

Vir Casa Ricordi (Ricordi MRO 104/105) het hy in 1958 'n volledige stereo opname van Lucia di Lammermoor gemaak met Renata Scotto, Ettore Bastianini en Ivo Vinco, met Nino Sanzogno wat die Orkes en Koor van La Scala, Milaan gedirigeer het.

In 1995 het VAI 'n goedgekeurde weergawe van La bohème uitgereik, afkomstig van 'n 1959 opvoering in New Orleans, met die tenoor wat teenoor Licia Albanese, Audrey Schuh, Giuseppe Valdengo Norman Treigle gesing het. Hy het bykomend hiertoe in 1962 uittreksels uit Massenet se Manon opgeneem saam met Anna Moffo, gedirigeer deur René Leibowitz.

In 1951 het Di Stefano gesing tydens 'n opvoering van Verdi se Requiem by Carnegie Hall, gedirigeer deur Arturo Toscanini, met die ander soliste synde Herva Nelli, Fedora Barbieri en Cesare Siepi. Dit is as opname deur RCA vrygestel.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Opera, Januarie 2002
  2. ↑ Carreras, Josè (1991), Singing from the Soul 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 "Obituaries in the News". The Washington Post. AP. 3 Maart 2008. Besoek op 13 April 2013.
  4. ↑ Giuseppe Di Stefano – Metropolitan Opera debuut, 25 Februarie 1948, Metropolitan Opera
  5. ↑ Musical America April 1948, bl. 44.
  6. ↑ Bing, Rudolf (1972) 5000 Nights at the Opera. Hamish Hamilton, p. 145.
  7. ↑ 7,0 7,1 Carroll, Rory (6 Desember 2004), "Opera star critical after attack in Kenya", The Guardian, https://www.theguardian.com/world/2004/dec/06/arts.kenya 
  8. ↑ Rosenthal,Harold (1973) Opera Vol. 24 No. 5, bl. 438.
  9. ↑ Kandell, Jonathan. "Giuseppe di Stefano, a Tenor Whose Career Flamed Out Too Early, Is Dead at 86" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Oktober 2018. Besoek op 17 Oktober 2018.
  10. ↑ Dick, Charles (3 Maart 2008). "Italian tenor Di Stefano dies aged 86" (in Engels). Reuters. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Desember 2008. Besoek op 14 November 2019.

Bronne[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Giuseppe_Di_Stefano&oldid=2435321"