Gebruiker:Hardus.Maree/Saailing

Grassaailinge, 150 minute tydsverloop

Eensaadlobbige (links) en tweesaadlobbige(regs) saailinge

'n Saailing is 'n sporofiet wat uit 'n plant embrio uit 'n saad ontwikkel. Saadontwikkeling begin met die ontkieming van die saad. 'n Tipiese jong saailing bestaan ​​uit drie hoofdele: die kiemwortel (embrioniese wortel), die hipokotiel (embrioniese loot) en die saadlobbe (kotiele). Die twee soorte blomplante (angiosperms) word onderskei aan die aantal saadblare: monokotiele (eensaadlobbige) het een lemvormige saadlob, terwyl tweesaadlobbiges twee ronde saadlobbe het. Gimnosperme is meer uiteenlopend, waar die denne saailinge tot agt saadlobbe het. Die saailinge van sommige blomplante het glad nie saadlobbe nie.

Die plumule is die deel van 'n saad embrio wat ontwikkel in die lote wat die eerste ware blare van 'n plant dra. In die meeste sade, byvoorbeeld die sonneblom, is die plumule 'n klein keëlvormige struktuur sonder enige blaarstruktuur. Die groei van die plumule vind nie plaas voordat die saadlobbe bo die grond gegroei het nie. Dit is bogrondse ontkieming. By sade soos die boerboontjie is 'n blaarstruktuur egter sigbaar op die pluim van die saad. Hierdie sade ontwikkel deur die plumule wat deur die grond groei, terwyl die saadlobbe onder die oppervlak bly. Dit staan ​​bekend as hipogeale ontkieming.

Morfogenese en etiolasie

Dikotiele saailinge wat in die lig gekweek word, ontwikkel kort hipokotiele en oop saadlobbe wat die epikotiel blootstel. Dit word ook verwys na as morfogenese. In teenstelling hiermee ontwikkel saailinge wat in die donker gekweek word, lang hipokotiele en hul saadlobbe bly in 'n apikale haak om die epikotiel gesluit, dit word verwys na as etiolasie (kleurverlies). Geëtioleerde saailinge is geel van kleur, aangesien chlorofil-sintese en die ontwikkeling van chloroplast afhang van lig. Hulle sal hul saadlobbe oopmaak en groen word as hulle met lig behandel word.

In 'n natuurlike situasie begin die saailingontwikkeling met morfogenese terwyl die saailing deur die grond groei en probeer om die lig so vinnig as moontlik te bereik. Gedurende hierdie fase is die saadlobbe styf toegemaak en vorm die apikale haak om die apikale meristeem te beskerm teen skade, terwyl dit deur die grond gedruk word. By baie plante bedek die saadbedekking nog steeds die saadlobbe vir bykomende beskerming.

Nadat die oppervlak gebreek en die lig bereik is, word die ontwikkelingsprogram van die saailing oorgeskakel na morfogenese. Die saadlobbe word oopgemaak wanneer dit in kontak kom met lig (die saadbedekking oopgesplits, indien nog aanwesig) en word groen en vorm die eerste fotosintetiese organe van die jong plant. Tot op hierdie stadium leef die saailing van die energiereserwes wat in die saad gestoor word. Die opening van die saadlobbe ontbloot die apikale meristeem van die die pluim wat bestaan ​​uit die eerste ware blare van die jong plant.

Die saailinge sien lig deur die ligreseptore fitochroom (rooi en verrooi lig) en kriptochroom (blou lig). Mutasies in hierdie foto-reseptore en hul seine-oordragkomponente lei tot die ontwikkeling van saailinge wat strydig is met die ligtoestande, byvoorbeeld saailinge wat morfogenese toon as hulle in die donker gekweek word.

Saadgroei en rypwording

Saailinge van 'n tweesaadlobbige, Nandina domestica, met twee groen saadlobbige blare, en die eerste 'regte' blaar.

Sodra die saailing begin fotosintetiseer, is dit nie meer afhanklik van die saad se energiereserwes nie. Die apikale meristeme begin groei en gee aanleiding tot die wortel en skiet. Die eerste "regte" blare brei uit en kan dikwels onderskei word van die ronde saadlobbe deur hul spesie-afhanklike verskillende vorms. Terwyl die plant groei en bykomende blare ontwikkel, vergroot die saadlobbe uiteindelik en val dit af. Saadgroei word ook beïnvloed deur meganiese stimulasie, soos deur wind of ander vorme van liggaamlike kontak, deur 'n proses genaamd thigmomorphogenesis. (let daarop dat die Woordeboek vir die Afrikaanse Taal nog nie melding van hierdie woord gemaak het nie, Engels: thigmomorphogenesis.)

Temperatuur en ligintensiteit is in wisselwerking, aangesien dit die groei van die saailing beïnvloed; by lae ligvlakke is ongeveer 40 lumen / m² 'n dag / nag temperatuurregime van 28 ° C / 13 ° C effektief. 'n Fotoperiode korter as 14 uur laat groei stop, terwyl 'n fotoperiode wat met lae ligintensiteit tot 16 uur of langer verleng word, deurlopende (gratis) groei bewerkstellig. Min is verkry deur meer as 16 uur lae ligintensiteit te gebruik sodra saailinge in die vrye groeiwyse is. ʼn Lang fotoperiode wat hoë ligintensiteit van 10 000 tot 20 000 lumen / m² gebruik, verhoog die produksie van droëmateriaal, en die verhoging van die fotoperiode van 15 tot 24 uur kan die groei van droëmateriaal verdubbel (Pollard en Logan 1976, Carlson 1979).

Die invloed van koolstofdioksied verryking en stikstofvoorsiening op die groei van wit spar en ʼn bewende aspeboom is deur Brown en Higginbotham (1986) ondersoek. Saailinge word in gekontroleerde omgewings gekweek met omringende of verrykte atmosfeer CO₂ (onderskeidelik 350 of 750 f1 / L) en met voedingsoplossings met 'n hoë, medium en lae N-inhoud (15.5, 1.55 en 0.16 mM). Saailinge is geoes, geweeg en gemeet met tussenposes van minder as 100 dae. Albei spesies het die biomassa-opeenhoping, hoogte en blaaroppervlakte van die spesies sterk beïnvloed. Slegs in wit spar was die wortelgewigverhouding (RWR) aansienlik verhoog met die lae-stikstof regime. Verryking van CO₂ gedurende 100 dae het die blaar- en totale biomassa van wit spar-saailinge in die hoë-N-regime, RWR van saailinge in die medium-N-regime, en die wortelbiomassa van saailinge in die lae-N-regime aansienlik verhoog.

Die eerstejaar saailinge het gewoonlik 'n hoë sterftesyfer; droogte is die belangrikste oorsaak, omdat wortels nie genoeg kon ontwikkel om kontak met grond voldoende vog te behou om die dodelike saailinge van saailinge te voorkom nie. Eis (1967a) het egter paradoksaal genoeg opgemerk dat die mortaliteit van saailinge op vogtige habitatte (alluvium en Aralia – Dryopteris) op beide minerale en rommel saadbeddings groter was as in droë habitats (Cornus – Moss). Hy het daarop gewys dat dit in 'n droë habitat na die eerste groeiseisoen blyk te wees dat die oorblywende saailinge 'n baie beter kans het om voort te gaan met die oorlewing as in 'n nat of klam habitat, waarin ryp en mededinging van minder plantegroei in later jare 'n belangrike faktor sou wees. Die jaarlikse sterftes wat deur Eis (1967a)  gedokumenteer is, is leersaam.

Uitplant

Saailinge word oor die algemeen oorgeplant as die eerste paar regte blare verskyn. 'n Skaduwee kan voorsien word as die gebied droog of warm is. 'n Kommersieel beskikbare vitamienhormoonkonsentraat kan gebruik word om skok vir oorplantings te voorkom, wat tiamienhidrochloried, 1-naftaleenseensuur en indolgenise bottersuur kan bevat.

Prente

• 
  'n Paar dae oue Skotse denneplant, en die saad beskerm steeds die saadlobbe.
• 
  saailing
• 
  Saailinge van Quercus robur spruit uit sy akker .
• 
  Dikotiele plantjie wat wortels toon.
• 
  Saailinge van Bombax spesies.

Bibliografie

• PH Raven, RF Evert, SE Eichhorn (2005): Biology of Plants, 7de uitgawe, WH Freeman and Company Publisher, New York, ISBN 0-7167-1007-2