Gebruiker:Suidpunt/Pagina delle prove
Die casse di colmata is drie kunsmatige eilande in die Strandmeer van Venesië wat hul ontstaan gekry het deur die storting van die uitgegraafde aardmateriaal tydens die aanlê van die Petrolikanaal.
Dit is direk suid van Fusina geleë en word begrens deur die Petrolikanaal in die ooste en die Tagliata Nuovakanaal in die suide. Dit behoort aan die munisipalteit (comune) Mira en in mindere mate Venesië.
Geskiedenis[wysig | wysig bron]
In 1963 word daar tydens die graafwerk van die Petrolikanaal modder oor duisende hektaar van die strandmeer gestort, met die doel voor oë om dit later in 'n derde nywerheidsgebied van die Hawe van Marghera te omskep. Die oorspronklike plan was om die hele barenegebied tussen Marghera en Chioggia droog te lê.[1]
'n Aantal wetenskaplikes beskou die bogenoemde bedrywighede as die grondoorsaak van die oorstroming in 1966. Die werk word in 1969 eers gestaak, en kragtens Spesiale Wetgewing vir Venesië van 1973 word die hele projek toe afgelas. Op daardie tydstip was daar al reeds nagenoeg 20 miljoen kubieke meter grondmateriaal gestort.[1]
Geografie[wysig | wysig bron]
Die lappies grond word alfabeties van noord na suid genommer - "A", "B" en "D-E". Dit is gemiddeld 2 meter bo seevlak geleë en die oppervlak beslaan meer as 11,36 km².[1]
Omrede hierdie landstroke nou meer ruimte van die strandmeer beslaan, kan die golwe tydens die vloedgety nie wyer uitsprei nie. Dit beïnvloed nou sowel die golfhoogte as wateruitwisseling. [Onderstaande inligting word tans nagesien:] Om hierdie probleem op te los, het die Consorzio Venezia Nuova dit goed gedink om die stukke grond hoër te maak: modder van die die kanale Taglio Vecchio en Mattoni word op "D-E" gestort, net soos die geval by die uitgawing van kanale Volpego en Fiumesino op landstrook "B". Die Avesakanaal loop deur "A", wat egter van die omringende omgewing afgesny is, omdat dit heeltemal afgedam is.[1]
Tans vorm die landstroke biotope van groot belang, veral wat betref die aanwesigheid van seldsame voëlsoorte.[1]
Verwysings[wysig | wysig bron]
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Italiaanse Wikipedia vertaal. |
Biodiversiteit in Italië (uit: https://it.wikipedia.org/wiki/Biodiversità_in_Italia )
Italië is een van die Europese lande met 'n baie ryke biodiversiteit, sowel in die plante- as diereryk, met 'n ewe ryke bevolking endemiese spesies. Italië het byvoorbeeld die meeste saadplantspesies uit al die Europese state.[1][2].
'n Hele sameloop van omstandighede bring hierdie spesierykdom mee: Italië se grondgebied het tydens die Pleistoseense Ystydperk hoofsaaklik ysvry gebly, waardeur die fauna en flora kon oorleef, wat nie noodwendig die geval was in die Sentraal-Noordelike Europa nie. Daar was ook vergletserde berghange wat met die jare gesmelt het en op hierdie wyse die bevrore dierelewe wat tydens die gletsertydperk geleef het aan die mens openbaar het. Buitendien loop Italië onderdeur die 10º breedtegraad, en daarom heers daar 'n gematigde klimaatverskil tussen die noorde en die suide in sy geheel; sonder die uiterste hitte-, koue- en droogtetoestande. Dit is nou natuurlik buiten die sneeugrens al langs die bergtoppe van die Alpe, die halfkontinentale dog gematigde klimaat van die Povlakte, asook die Mediterreense klimaat van die Sentraal-Suidelike kus en eilande.[3][4].
'n Laaste rede waarom Italië oor so 'n uiteenlopende diverse bevolking beskik, kan toegeskryf word aan die diverse karakter van die omgewing. Die berge en dale dwarsoor die land skep ekologiese nisse waar 'n menigte spesies binne 'n baie klein leefruimte kan floreer.
Plantelewe en plantegroei[wysig | wysig bron]
Soos reeds genoem is Italië se plantelewe uiters gediversifiseerd, dermate dat die land kan roem op die rykste aantal spesies in Europa.
Die natuurlike plantegroei is hoofsaaklik digbebos, maar is in wisselende mate weens kreupelbosbenutting en ontbossing of vir intensiewe bosbou deur die mens uitgeput.[5][6]
Dit is veral die hoë afgesonderde bergstreke tussen die laagliggende hoogtelyne waar die endemiese plantegordel gedy, veral by die Alpiene berglandsones: die Apuaanse Alpe, Sentraal-Apennyne, Gargano, die Kalabriese, Sardiniese en Sisiliaanse hoogtes (veral die berghange van Etna). Party spesies kom slegs in 'n baie klein nisgebied uniek voor; 'n kenmerkende voorbeeld is die Primula palinuri (sleutelblom van Kaap Palinuro) wat op die kalksteenkranse groei van die gelyknamige Capo Palinuro, in die beskermde seegebied Costa degli Infreschi, maar ook in die ander afgeleë plekkies al langs die kus van Lukanië en Kalabrië voorkom.[7].
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Sandro Pignatti (a cura di), Ecologia vegetale UTET,2000
- ↑ Blasi C., Boitani L., La Posta S., Manes F., Marchetti M. Stato della biodiversità in Italia - Contributo alla strategia nazionale per la biodiversità Palombi editori, 2005.
- ↑ Pignatti Sandro (a cura di) Ecologia vegetale UTET,2000.
- ↑ Argano R., Boero F., Bologna M.A., Dallai R., Lanzavecchia G., Luporini P., Melone G., Sbordoni V., Scalera Liaci L. Zoologia: Evoluzione e adattamento Monduzzi 2007.
- ↑ Bernetti Giovanni Atlante di selvicoltura Edagricole, 2005.
- ↑ Blasi C., Boitani L., La Posta S., Manes F., Marchetti M. Stato della biodiversità in Italia - Contributo alla strategia nazionale per la biodiversità Palombi editori, 2005.
- ↑ Pignatti S. Flora d'Italia 3 voll., Edagricole, 1982.