Georges Méliès

Georges Méliès

Marie-Georges-Jean Méliès (/meɪˈljɛs/; Frans: [meljɛs]; 8 Desember 1861 – 21 Januarie 1938) was 'n Franse kulkunstenaar, akteur en filmregisseur. Hy het baie tegniese en narratiewe ontwikkelings in die vroeë dae van die rolprent gelei, hoofsaaklik in die fantasie- en wetenskapfiksie-genres. Méliès het bekendheid verwerf deur "truukfilms" te skep en het bekend geword vir sy innoverende gebruik van spesiale effekte, wat tegnieke soos vervangingsplytings, veelvuldige blootstellings, tydsverloopfotografie, oplos en handgeverfde kleur gewild gemaak het. Hy was ook een van die eerste filmmakers wat storieborde in sy werk gebruik het. Sy belangrikste rolprente sluit in A Trip to the Moon (1902) en The Impossible Voyage (1904).

Vroeë lewe en opvoeding

Gedenkplaat wat die plek van Méliès se geboorte herdenk - "In hierdie woonstelblok is op 8 Desember 1861 gebore Georges Méliès, skepper van die filmskouspel, prestidigitator, uitvinder van talle illusies"

Marie-Georges-Jean Méliès is op 8 Desember 1861 in Parys gebore, seun van Jean-Louis Méliès en sy Nederlandse vrou Johannah-Catherine Schuering. Sy pa het in 1843 na Parys verhuis as 'n skoenmaker en het by 'n stewelfabriek begin werk, waar hy Méliès se ma ontmoet het. Johannah-Catherine se pa was die amptelike stewelmaker van die Nederlandse hof voordat 'n brand sy besigheid verwoes het. Uiteindelik het die twee getrou, 'n hoëgehalte-stewelfabriek op die Boulevard Saint-Martin gestig en seuns Henri en Gaston gehad; teen die tyd dat hul derde seun Georges gebore is, het die gesin ryk geword.

Georges Méliès het van sewejarige ouderdom die Lycée Michelet bygewoon totdat dit tydens die Frans-Pruisiese Oorlog gebombardeer is; hy is toe na die gesogte Lycée Louis-le-Grand gestuur. In sy memoires het Méliès sy formele, klassieke opvoeding beklemtoon, in teenstelling met beskuldigings vroeg in sy loopbaan dat die meeste rolprentvervaardigers "ongeletterdes was wat nie in staat was om enigiets artistiek te produseer nie." Hy het egter erken dat sy kreatiewe instinkte gewoonlik meer as intellektuele instinkte weeg: “Die artistieke passie was vir hom te sterk, en terwyl hy oor ’n Franse komposisie of Latynse vers nadink, het sy pen meganies geskets portrette of karikature van sy professore of klasmaats, indien nie een of ander fantasie-paleis of 'n oorspronklike landskap wat reeds die voorkoms van 'n teaterstel gehad het nie. kartonpoppeteaters op ouderdom 10 en het as tiener gesofistikeerde marionette gemaak. Méliès studeer aan die Lycée met 'n baccalauréat in 1880.

Verhoog loopbaan

Nadat hy sy opleiding voltooi het, het Méliès by sy broers by die familieskoenbesigheid aangesluit, waar hy geleer het hoe om naaldwerk te doen. Na drie jaar se verpligte militêre diens, het sy pa hom na Londen gestuur om as 'n klerk vir 'n familievriend te werk en sy Engels te verbeter. Terwyl hy in Londen was, het hy begin om die Egiptiese saal, bestuur deur die Londense illusie John Nevil Maskelyne, te besoek en hy het 'n lewenslange passie vir verhoogtoorkuns ontwikkel. Méliès het in 1885 na Parys teruggekeer met 'n nuwe begeerte: om skilderkuns aan die École des Beaux-Arts te studeer. Sy pa het egter geweier om hom as kunstenaar finansieel te ondersteun, en Georges het dus afgereken met toesig oor die masjinerie by die familiefabriek. Dieselfde jaar het hy sy gesin se begeerte vermy dat hy met sy broer se skoonsuster sou trou en eerder met Eugénie Génin getrou, 'n familievriend se dogter wie se voogde vir haar 'n aansienlike bruidskat nagelaat het. Hulle het twee kinders gehad: Georgette, gebore in 1888, en André, gebore in 1901.

'n Skildery deur Méliès, c. 1883, Wallraf-Richartz Museum, Keulen, Duitsland.

Terwyl Méliès by die familiefabriek gewerk het, het Méliès voortgegaan om sy belangstelling in verhoogkulkuns te kweek, deur optredes by te woon by die Théâtre Robert-Houdin, wat deur die towenaar Jean Eugène Robert-Houdin gestig is. Hy het ook begin om kulkunslesse te neem by Emile Voisin, wat hom die geleentheid gegee het om sy eerste openbare vertonings op te voer, by die Cabinet Fantastique van die Grévin Wax Museum en, later, by die Galerie Vivienne.

In 1888 het Méliès se pa afgetree, en Georges Méliès het sy deel van die familieskoenbesigheid aan sy twee broers verkoop. Met die geld van die verkoop en uit sy vrou se bruidskat het hy die Théâtre Robert-Houdin gekoop. Alhoewel die teater "uitmuntend" was en toegerus was met ligte, hefbome, valdeure en verskeie outomatiese, was baie van die beskikbare illusies en truuks verouderd, en die bywoning van die teater was laag selfs ná Méliès se aanvanklike opknappings.

Oor die volgende nege jaar het Méliès persoonlik meer as 30 nuwe illusies geskep wat meer komedie en melodramatiese spogkuns na optredes gebring het, baie soos dié wat Méliès in Londen gesien het, en bywoning het aansienlik verbeter. Een van sy bekendste illusies was die Wederstrewige Onthoofde Man, waarin 'n professor se kop in die middel van 'n toespraak afgekap word en aanhou praat totdat dit na sy liggaam teruggekeer word. Toe hy die Théâtre Robert-Houdin gekoop het, het Méliès ook sy hoofwerktuigkundige Eugène Calmels geërf en kunstenaars soos Jehanne D'Alcy, wat sy minnares en later sy tweede vrou geword het. Terwyl hy die teater bestuur het, het Méliès ook as 'n politieke spotprenttekenaar gewerk vir die liberale koerant La Griffe, wat deur sy neef Adolphe Méliès geredigeer is.

Vroeë filmloopbaan

Georges Méliès in 'n toneel uit Escamotage d'une dame chez Robert-Houdin (1896).

Op 27 Desember 1895 het Méliès 'n spesiale private demonstrasie van die Lumière-broers se kinematograaf bygewoon, gegee vir eienaars van Paryse skouspelhuise./; Méliès het die Lumières dadelik 10 000 frank vir een van hul masjiene aangebied; die Lumières het geweier, angstig om 'n noue beheer oor hul uitvinding te hou en om die wetenskaplike aard van die toestel te beklemtoon. (Om dieselfde redes het hulle die Musée Grévin se bod van 20 000 frank en die Folies Bergère se 50 000 frank dieselfde aand geweier.) Méliès, wat van plan was om 'n filmprojektor vir die Théâtre Robert-Houdin te vind, het elders gedraai; talle ander uitvinders in Europa en Amerika het geëksperimenteer met masjiene soortgelyk aan die Lumières se uitvinding, al was dit op 'n minder tegnies gesofistikeerde vlak. Méliès het moontlik opgetree op 'n wenk van Jehanne d'Alcy, wat dalk Robert W. Paul se Animatograph-filmprojektor gesien het terwyl sy op toer in Engeland was, en het na Londen gereis. Hy het ’n Animatograph by Paul gekoop, asook verskeie kortfilms wat deur Paul en deur die Edison Manufacturing Company verkoop is. Teen April 1896 het die Théâtre Robert-Houdin films vertoon as deel van sy daaglikse opvoerings.

Méliès het, nadat hy die ontwerp van die Animatograph bestudeer het, die masjien verander sodat dit as 'n filmkamera gedien het. Aangesien laboratoriums vir rou filmvoorraad en filmverwerking nog nie in Parys beskikbaar was nie, het Méliès ongeperforeerde film in Londen gekoop en sy films persoonlik ontwikkel en gedruk deur gebruik en beproewinge en foute.

In September 1896 het Méliès, Lucien Korsten en Lucien Reulos die Kinétographe Robert-Houdin gepatenteer, 'n gietysterkamera-projektor, waarna Méliès verwys het as sy "koffiemeul" en "masjiengeweer" vanweë die geraas wat dit gemaak het. Teen 1897 het tegnologie ingehaal en beter kameras is in Parys te koop aangebied, wat daartoe gelei het dat Méliès sy eie kamera weggooi en verskeie beter kameras gekoop het wat deur Gaumont, die Lumières en Pathé gemaak is.

Méliès het meer as 500 rolprente van 1896 tot 1913 geregisseer, wat in lengte van 1 minuut tot 40 minute wissel. Wat die onderwerp betref, is hierdie rolprente dikwels soortgelyk aan die magiese teatervertonings wat Méliès gedoen het, wat "toertjies" en onmoontlike gebeurtenisse bevat, soos voorwerpe wat verdwyn of grootte verander. Hierdie vroeë spesiale effekte-films was in wese sonder intrige. Die spesiale effekte is slegs gebruik om te wys wat moontlik is, eerder as om die algehele verhaal te verbeter. Méliès se vroeë films was meestal saamgestel uit enkel-in-kamera-effekte, wat vir die hele film gebruik is. Byvoorbeeld, nadat hy met veelvuldige blootstelling geëksperimenteer het, het Méliès sy film The One-Man Band geskep waarin hy sewe verskillende karakters gelyktydig gespeel het.

Toneel uit A Terrible Night.

Méliès het sy eerste rolprente in Mei 1896 begin skiet en dit teen daardie Augustus by die Théâtre Robert-Houdin vertoon. Aan die einde van 1896 het hy en Reulos die Star Film Company gestig, met Korsten wat as sy primêre kamera-operateur opgetree het. Baie van sy vroeë rolprente was kopieë en herverwerkings van die Lumière-broers se rolprente, gemaak om te kompeteer met die 2000 daaglikse kliënte van die Grand Café. Dit het sy eerste film Playing Cards ingesluit, wat soortgelyk is aan 'n vroeë Lumière-film. Baie van sy ander vroeë rolprente het egter Méliès se aanleg vir teatraliteit en skouspel weerspieël, soos A Terrible Night, waarin 'n hotelgas deur 'n reuse-weeluis aangeval word. Maar nog belangriker, die Lumière-broers het kamera-operateurs regoor die wêreld gestuur om dit as etnografiese dokumentariërs te dokumenteer, met die bedoeling dat hul uitvinding uiters belangrik in wetenskaplike en historiese studie sou wees. Méliès se Star Film Company, aan die ander kant, was meer gerig op die "kermiskliënte" wat sy spesifieke handelsmerk van magie en illusie wou hê: kuns.

In hierdie vroegste rolprente het Méliès begin eksperimenteer met spesiale effekte en self van hulle uitgevind wat eie aan rolprentvervaardiging was. Dit het, volgens Méliès se memoires, per ongeluk begin toe sy kamera in die middel van 'n afneem vasgehak het en 'n Madeleine-Bastille-bus in 'n lykswa verander en vroue in mans verander het." Hierdie selfde stop-truuk-effek is reeds deur Thomas Edison gebruik toe hy 'n onthoofding in The Execution of Mary Stuart uitgebeeld het. Méliès se filmeffekte en unieke styl van filmspesiale effekte was egter sy eie. Hy het eers hierdie effekte gebruik in Escamotage d'une dame chez Robert-Houdin (The Vanishing Lady), waarin die teen daardie tyd cliché-towerkuns van 'n persoon wat deur middel van 'n valdeur van die verhoog verdwyn, versterk word deur die persoon wat in 'n geraamte verander totdat hy uiteindelik weer op die verhoog verskyn.

In September 1896 het Méliès 'n filmateljee op sy eiendom in Montreuil, net buite Parys, begin bou. Die hoofverhooggebou is geheel en al van glasmure en plafonne gemaak om sonlig vir filmblootstelling toe te laat en die afmetings daarvan was identies aan die Théâtre Robert-Houdin. Die eiendom het ook 'n skuur vir kleedkamers en 'n stoor vir stelkonstruksie ingesluit. Omdat kleure dikwels op onverwagte maniere op swart-en-wit film fotografeer, is alle stelle, kostuums en akteurs se grimering in verskillende kleure van grys gekleur. Méliès het die ateljee beskryf as "die vereniging van die fotografiewerkswinkel (in sy reusagtige proporsies) en die teaterverhoog." Akteurs het voor 'n geverfde stel opgetree soos geïnspireer deur die konvensies van magie en musiekteater. Vir die res van sy rolprentloopbaan het hy sy tyd tussen Montreuil en die Théâtre Robert-Houdin verdeel, waar hy "om sewe uur by die ateljee aan te kom om 'n 10-uur-dag in te sit deur boustelle en rekwisiete te vervaardig. Na vyf sou hy verklee en vertrek na Parys om om ses uur by die teaterkantoor te wees om besoekers te ontvang, sy stelontwerpe te skets, en daarna teruggekeer na Montreuil om te slaap. Op Vrydae en Saterdae het hy tonele geskiet wat gedurende die week voorberei is, en Sondae en vakansiedae is opgeneem met 'n teatermatinee, drie filmvertonings en 'n aandaanbieding wat tot half twaalf geduur het."

Toneel uit die 1897-film Le Château hanté.

In totaal het Méliès 78 rolprente in 1896 gemaak en 52 in 1897. Teen hierdie tyd het hy elke rolprentgenre gedek wat hy vir die res van sy loopbaan sou aanhou verfilm. Dit het die Lumière-agtige dokumentêre films, komedies, historiese rekonstruksies, dramas, towerkuns en féeries (feëverhale) ingesluit, wat sy bekendste genre geword het. In 1897 is Méliès deur die gewilde sanger Paulus opdrag gegee om films van sy optredes te maak. Omdat Paulus geweier het om buite op te tree, moes sowat dertig boog- en kwiklampe in Méliès-ateljee gebruik word, een van die eerste kere wat kunsmatige lig vir kinematografie gebruik is. Die rolprente is as Paulus Chantant by die Ba-Ta-Clan geprojekteer. Daar het Paulus agter die bioskoopskerm gesit en die liedjies gesing – en sodoende die illusie van bioskoop met klank gegee.

In dieselfde jaar het Georges Brunel geskryf dat "MM. Méliès en Reulos bowenal 'n spesialiteit gemaak het van fantastiese of artistieke tonele, reproduksies van teatertonele, ens., om 'n spesiale genre te skep, heeltemal onderskei van die gewone kinematografiese uitsigte wat uit straattonele of genre-onderwerpe bestaan." Soos die Lumière-broers en Pathé het Star Films ook "stag films" gemaak soos bv. Peeping Tom at the Seaside, A Hypnotist at Work en After the Ball, wat die enigste van hierdie rolprente is wat oorleef het, en die hoofrolle van Jeanne d'Alcy wat tot 'n vleeskleurige leotard uittrek en deur haar bediende gebad word. Van 1896 tot 1900 het Méliès 10 advertensies gemaak vir produkte soos whisky, sjokolade en babagraankos. In September 1897 het Méliès gepoog om die Théâtre Robert-Houdin in 'n fliekteater te omskep met minder towervertonings en filmvertonings elke aand. Maar teen einde Desember 1897 was filmvertonings beperk tot slegs Sondagaande.

Toneel van The Astronomer's Dream.

Méliès het in 1898 net 27 rolprente gemaak, maar sy werk het meer ambisieus en uitgebrei geword. Sy rolprente het 'n historiese rekonstruksie van die sink van die USS Maine ingesluit, getiteld Divers at Work on the Wreck of the "Maine, die toorkunsfilm The Famous Box Trick, en die féerie The Astronomer's Dream. In hierdie film speel Méliès 'n [sterrekundige]] wat deur die Maan sy laboratorium laat transformeer en demone en engele hom laat besoek. Hy het ook een van sy eerste van vele godsdienstige satires gemaak met The Temptation of Saint Anthony, waarin 'n standbeeld van Jesus Christus aan die kruis in 'n verleidelike vrou omskep word.

Hy het voortgegaan om met sy spesiale effekte in die kamera te eksperimenteer, soos 'n omgekeerde perspektief in A Dinner Under Difficulties, waar hy 'n strook film met die hand agteruit deur sy kamera gedraair het om die effek te verkry. Hy het ook met superimposisie geëksperimenteer, waar hy akteurs in ’n swart agtergrond verfilm, dan die film deur die kamera terugspoel en die beeldmateriaal weer ontbloot om ’n dubbele blootstelling te skep. Hierdie rolprente het The Cave of the Demons ingesluit, waarin deursigtige spoke in ’n grot spook, en The Four Troublesome Heads, waarin Méliès sy eie kop drie keer verwyder en ’n musikale koor skep. Om hierdie effekte te bereik was uiters moeilik, wat aansienlike vaardigheid vereis het. In 'n artikel van 1907 het Méliès opgemerk: "Elke sekonde moet die akteur wat tien keer verskillende tonele speel, onthou, terwyl die film rol, presies wat hy op dieselfde punt in die voorafgaande tonele gedoen het en die presiese plek waar hy op die verhoog was."

Méliès het in 1899 48 rolprente gemaak terwyl hy voortgegaan het om met spesiale effekte te eksperimenteer, byvoorbeeld in die vroeë gruwelfilm Robbing Cleopatra's Tomb. Die film is nie 'n historiese rekonstruksie van die Egiptiese koningin Cleopatra nie, en beeld eerder uit hoe haar mummie in die moderne era opgewek word. Cléopâtre was glo 'n verlore film totdat 'n kopie in 2005 in Parys ontdek is. Daardie jaar het Méliès ook twee van sy mees ambisieuse en bekendste rolprente gemaak. In die somer het hy die historiese rekonstruksie The Dreyfus Affair gemaak, 'n rolprent gebaseer op die destyds voortslepende en omstrede politieke skandaal, waarin die Joodse Franse weermagkaptein Alfred Dreyfus valslik beskuldig en deur sy bevelvoerders vir hoogverraad aangekla is. Méliès was pro-Dreyfus en die film beeld Dreyfus simpatiek uit as vals beskuldigde en onregverdig opgesluit in die Devil's Island-gevangenis. By vertonings van die rolprent het gevegte tussen mense aan verskillende kante van die debat uitgebreek en die polisie het uiteindelik die laaste deel van die rolprent verbied waar Dreyfus na die tronk terugkeer.

Toneel uit Cendrillon.

Later daardie jaar het Méliès die féerie Aspoestertjie (Cendrillon) gemaak, gebaseer op Charles Perrault se sprokie. Die film was ses minute lank en het 'n rolverdeling van meer as 35 mense gehad, insluitend Bleuette Bernon in die titelrol. Dit was ook Méliès se eerste film met veelvuldige tonele, bekend as tableaux. Die film was baie suksesvol regoor Europa en in die Verenigde State, en het meestal in kermisterreine en musieksale gespeel. Amerikaanse rolprentverspreiders soos Siegmund Lubin het veral nuwe materiaal nodig gehad, beide om hul gehoor met nuwe rolprente te lok en om Edison se groeiende monopolie teë te werk. Méliès se rolprente was besonder gewild, en Cendrillon is dikwels vertoon as 'n gewilde besienswaardigheid selfs jare ná die Amerikaanse vrystelling daarvan in Desember 1899. Sulke Amerikaanse filmmakers soos Thomas Edison was gegrief oor die mededinging van buitelandse maatskappye en het ná die sukses van Cendrillon gepoog om Méliès te keer om die meeste rolprente in die VSA te vertoon; maar hulle het gou die proses ontdek om duplikaatnegatiewe te skep. Méliès en ander het toe in 1900 die vakbond Chambre Syndicale des Editeurs Cinématographiques gestig as 'n manier om hulself in buitelandse markte te verdedig. Méliès is die eerste president van die vakbond gemaak, wat tot 1912 gedien het, en die Théâtre Robert-Houdin was die groep se hoofkwartier.

Omtrent dieselfde tyd het Méliès die finansiële sukses van sy films gebruik om die Montreuil-ateljee uit te brei, wat hom in staat gestel het om selfs meer uitgebreide stelle en bykomende stoorplek vir sy groeiende argief van rekwisiete, kostuums en ander aandenkings te skep.

Internasionale sukses

Toneel uit The One-Man Band.

In 1900 het Méliès talle rolprente gemaak, insluitend die 13 minute lange Jeanne d'Arc. Hy het ook The One-Man Band gemaak, waarin Méliès voortgegaan het om sy spesiale effekte te verfyn deur homself op kamera te vermenigvuldig om sewe instrumente gelyktydig te speel. Nog 'n noemenswaardige rolprent was The Christmas Dream, wat rolprenteffekte met tradisionele Kersfees-pantomime-tonele saamgevoeg het.

In 1901 het Méliès voortgegaan om suksesvolle films te vervaardig en was op die hoogtepunt van sy gewildheid. Sy rolprente daardie jaar het The Brahmin and the Butterfly ingesluit, waarin Méliès 'n Brahman uitbeeld wat 'n ruspe in 'n pragtige vrou met vlerke omskep, maar self in 'n ruspe verander word. Hy het ook die féerie Rooikappie en Bloubaard gemaak, albei gebaseer op stories van Charles Perrault. In Blue Beard speel Méliès die gelyknamige vrou-moordenaar en mede-sterre saam met Jeanne d'Alcy en Bleuette Bernon. Die film is 'n vroeë voorbeeld van parallelle dwarssny en passnitte van karakters wat van een vertrek na die volgende beweeg. Die Edison Company se 1902-film Jack and the Beanstalk, geregisseer deur Edwin S. Porter, is beskou as 'n minder suksesvolle Amerikaanse weergawe van verskeie Méliès-films, veral Blue Beard. Daardie jaar het Méliès ook Off to Bloomingdale Asylum gemaak, 'n swartgesig-burleske wat vier wit buspassasiers insluit wat verander in een groot swart passasier, wat dan deur die busbestuurder geskiet word.

In 1902 het Méliès met kamerabeweging begin eksperimenteer om die illusie te skep van 'n karakter wat van grootte verander. Hy het hierdie effek bereik deur "die kamera vorentoe te laat beweeg" op 'n katrol-getrekte stoelstelsel, wat vervolmaak is om die kamera-operateur in staat te stel om fokus akkuraat aan te pas en vir die akteur om sy of haar posisie in die raam aan te pas soos nodig Hierdie effek het begin met The Devil and the Statue, waarin Méliès Satan speel en tot die grootte van 'n reus groei om William Shakespeare se Juliet te terroriseer, maar krimp dan wanneer die Maagd Maria tot die redding van die meisie in nood kom. Hierdie effek is weer gebruik in L'Homme à la tête en caoutchouc (Die man met die rubberkop), waarin Méliès 'n wetenskaplike speel wat sy eie kop tot enorme afmetings uitbrei. Hierdie eksperiment, saam met die ander wat hy oor die jare vervolmaak het, is later daardie jaar in sy mees bekende en geliefde rolprent gebruik.

Die toneel uit Le voyage dans la lune waarin die ruimteskip die maan se oog tref, het 'n ikoniese beeld in die rolprentgeskiedenis geword.

In Mei 1902 het Méliès die film Le voyage dans la lune (A Trip to the Moon) gemaak wat losweg gegrond was op Jules Verne se 1865-roman De la Terre à la Lune, trajet direct en 97 heures 20 minutes (From the Earth to the Moon), sy 1870-vervolgverhaal Autour de la Lune, (Around the Moon), en H.G. Wells se 1901-roman The First Men in the Moon. In die film speel Méliès as professor Barbenfouillis, 'n karakter soortgelyk aan die sterrekundige wat hy in 1898 in The Astronomer's Dream gespeel het. Professor Barbenfouillis is die President van die Astronomer's Club en stel 'n ekspedisie na die Maan voor. ’n Ruimtevoertuig in die vorm van ’n groot artillerie-dop word in sy laboratorium gebou, en hy gebruik dit om ses mans (insluitend hyself) op ’n reis na die Maan te lanseer. Die voertuig word uit 'n groot kanon die ruimte in geskiet en tref die Man in die Maan in die oog. Die groep verken die maan se oppervlak voordat hulle gaan slaap. Terwyl hulle droom, word hulle waargeneem deur die maangodin Phoebe, gespeel deur Bleuette Bernon, wat dit laat sneeu. Later, terwyl hulle ondergronds is, word hulle aangeval en gevang deur 'n groep Maan-buiteaardsewesens, gespeel deur akrobate van die Folies Bergère. Voor die Maan koning gebring, slaag hulle daarin om te ontsnap en word teruggejaag na hul ruimteskip. Dan, met behulp van 'n tou wat aan die ruimteskip vasgemaak is, val die mans, saam met 'n vreemdeling, van die maan terug na die aarde, en beland in die see (waar 'n bo-opgestelde vistenk die illusie van die diep oseaan skep). Uiteindelik word die ruimteskip aan wal gesleep en die terugkerende avonturiers word deur die dorpsmense gevier. Op 14 minute was dit Méliès se langste film tot op daardie datum en het 10 000 frank gekos om te vervaardig.

Die rolprent was 'n enorme sukses in Frankryk en regoor die wêreld, en Méliès het beide swart-en-wit en handgekleurde weergawes aan kliente verkoop. Die rolprent het Méliès bekend gemaak in die Verenigde State, waar vervaardigers soos Thomas Edison, Siegmund Lubin en William Selig onwettige kopieë vervaardig het en groot bedrae geld daaruit gemaak het. Hierdie kopieregskending het veroorsaak dat Méliès 'n Star Films-kantoor in New York City geopen het, met sy broer Gaston Méliès in beheer. Gaston was onsuksesvol in die skoenbedryf en het ingestem om by sy meer suksesvolle broer in die filmbedryf aan te sluit. Hy het in November 1902 na New York gereis en die omvang van die oortreding in die VSA ontdek, soos dat Biograph tantième op Méliès se film aan die rolprentpromotor Charles Urban betaal het. Toe Gaston die takkantoor in New York geopen het, het dit 'n handves ingesluit wat deels lees: "In die opening van 'n fabriek en kantoor in New York is ons voorbereid en vasbeslote om alle vervalsers en seerowers te vervolg. Ons sal nie twee keer praat nie, ons sal optree! " Gaston is in die VSA bygestaan deur Lucien Reulos, wat die man was van Gaston se skoonsuster, Louise de Mirmont.

Méliès se groot sukses in 1902 het voortgeduur met sy drie ander groot produksies van daardie jaar. In The Coronation of Edward VII fokus Méliès op die werklike kroning van Edward VII op. Die film is voor die werklike gebeurtenis geskiet (aangesien hy toegang tot die kroning geweier is) en is in opdrag van Charles Urban, hoof van die Warwick Trading Company en die Star Films-verteenwoordiger in Londen. Die film was gereed om vrygestel te word op die dag van die kroning; die geleentheid is egter vir ses weke uitgestel weens Edward se gesondheid. Dit het Méliès toegelaat om werklike beeldmateriaal van die koetsoptog in die film by te voeg. Die rolprent was finansieel suksesvol en Edward VII het dit self na bewering geniet. Vervolgens het Méliès die féeries Gulliver's Travels Among the Lilliputians and the Giants gemaak, gebaseer op die roman deur Jonathan Swift, en Robinson Crusoe, gebaseer op die roman deur Daniel Defoe.

In 1903 het Méliès The Kingdom of the Fairies gemaak, wat filmresensent Jean Mitry "ongetwyfeld Méliès se beste film, en in elk geval die mees intens poëtiese" genoem het. Die Los Angeles Times noem die film "'n interessante uitstalling van die perke waartoe bewegende prente gemaak kan word in die hande van kundiges wat toegerus is met tyd en geld om hul toestelle uit te voer". Afdrukke van die film oorleef in die filmargiewe van die British Film Institute en die Biblioteek van die VSA-kongres.

Méliès het die jaar voortgesit deur baie van sy kamera-effekte te vervolmaak, soos meer vinnige transformasies in Ten Ladies in One Umbrella en die sewe superimposisies wat hy in The Melomaniac gebruik het. Hy het die jaar afgesluit met The Damnation of Faust, gebaseer op die Faust-legende. Die film is losweg gegrond op ’n opera deur Hector Berlioz, maar dit gee minder aandag aan die storie en meer aan die spesiale effekte wat ’n toer deur die hel verteenwoordig. Dit sluit ondergrondse tuine, mure van vuur en mure van water in. In 1904 het hy die vervolgverhaal Faust en Marguerite gemaak. Hierdie keer was die film gebaseer op 'n opera deur Charles Gounod. Méliès het ook 'n gekombineerde weergawe van die twee films geskep wat ooreenstem met die hoofarias van die operas. Hy het later in 1904 voortgegaan om "hoëkuns"-films te maak, soos The Barber of Seville. Hierdie rolprente was gewild onder beide gehore en kritici ten tyde van hul vrystelling, en het Méliès gehelp om meer aansien te vestig.

Die Son sluk die vlieënde trein in The Impossible Voyage.

Sy hoofproduksie van 1904 was Le Voyage à travers l'impossible (Die Onmoontlike Reis), ’n film soortgelyk aan Le voyage dans la lune oor ’n ekspedisie om die wêreld, in die oseane en selfs na die Son. In die film speel Méliès Ingenieur Mabouloff van die Institute of Incoherent Geography, wat soortgelyk is aan die vorige professor Barbenfouillis. Mabouloff lei 'n groep op die reis op die baie Automobouloffs, die voertuie wat hulle op hul reise gebruik. Terwyl die mans op pad is na die hoogste pieke van die Alpe, beweeg hul voertuig verder opwaarts en neem hulle onverwags na die Son, wat 'n gesig het baie soos die man in die maan en die voertuig insluk. Uiteindelik gebruik die mans 'n duikboot om terug na planeet Aarde en in die see te lanseer. Hulle word terug by die huis begroet deur aanbiddende bewonderaars. Die film was 24 minute lank en was 'n sukses. Die rolprentresensent Lewis Jacobs het gesê dat "die rolprent al Méliès-talente tot uitdrukking gebring het ... Die kompleksiteit van sy truuks, sy vindingrykheid met meganiese vaardighede, die verbeeldingrykheid van die instellings en die weelderige tablo's het die film 'n meesterstuk vir sy dag gemaak."

Later in 1904 het die regisseur van Folies Bergère, Victor de Cottens, Méliès genooi om 'n spesiale effekte-film te skep om in sy teater se revue opgeneem te word. Die resultaat was An Adventurous Automobile Trip, 'n satire van Leopold II van België. Die film is by die Folies Bergère vertoon voordat Méliès dit as 'n Star Films-produksie begin verkoop het. Aan die einde van 1904 het Thomas Edison die Amerikaanse produksiemaatskappy Paley & Steiner gedagvaar oor kopieregskending vir rolprente wat stories, karakters en selfs geskiet-opstellings gehad het presies soos rolprente wat Edison gemaak het. Edison het ook Pathé Frères, Eberhard Schneider en Star Films om ongespesifiseerde redes by hierdie regsgeding ingesluit. Paley & Steiner het buite die hof met Edison geskik (en is later deur Edison uitgekoop) en die saak het nooit verhoor nie.

Victor de Cottens het in 1905 vir Méliès gevra om met hom saam te werk aan The Merry Deeds of Satan, ’n teaterrevy vir die Théâtre du Châtelet. Méliès het twee kortfilms vir die vertonings bygedra, Le Voyage dans l'espace (Die Ruimtereis) en Le Cyclone (Die sikloon), en het die scenario saam met de Cottons vir die hele revue geskryf. 1905 was ook die 100ste verjaardag van Jean Eugène Robert-Houdin, en die Théâtre Robert-Houdin het 'n spesiale viering-opvoering geskep, insluitend Méliès se eerste nuwe verhoogtruuk in etlike jare, Les Phénomènes du Spiritisme. Terselfdertyd was hy weer besig om sy ateljee by Montreuil te hermodelleer en uit te brei deur elektriese ligte te installeer, 'n tweede verhoog by te voeg en kostuums van ander bronne te koop. Méliès se rolprente vir 1905 sluit in die avontuur The Palace of the Arabian Nights en die féerie Rip's Dream, gebaseer op die Rip Van Winkle-legende en die opera deur Robert Planquette. In 1906 het sy uitset 'n bygewerkte, komiese verwerking van die Faust-legende The Merry Frolics of Satan and The Witch ingesluit. Die féerie-styl wat Méliès die bekendste was, het gewildheid begin verloor, en hy het begin om rolprente in ander genres te maak, soos misdaadfilms en gesinsfilms. In die VSA moes Gaston Méliès die verkooppryse van drie van Méliès se vroeëre, gewilde féeries, Cinderella, Bluebeard en Robinson Crusoe, verlaag. Teen die einde van 1905 het Gaston die pryse van alle rolprente op die Star Films-katalogus met 20% verlaag, wat wel verkope verbeter het.

Later film loopbaan en agteruitgang

Méliès by sy ateljee in Montreuil.

In 1907 het Méliès drie nuwe illusies vir die verhoog geskep en dit by die Théâtre Robert-Houdin opgevoer, terwyl hy voortgegaan het met die vervaardiging van 'n bestendige stroom films, insluitend Under the Seas, en 'n kort weergawe van Shakespeare se Hamlet. Tog het sulke filmkritici soos Jean Mitry, Georges Sadoul en ander verklaar dat Méliès se werk begin afneem het, en filmgeleerde Miriam Rosen het geskryf dat die werke begin "verval in die herhaling van ou formules aan die een kant en 'n ongemaklike nabootsing van nuwe neigings aan die ander kant."

In 1908 het Thomas Edison die Motion Picture Patents Company geskep as 'n manier om die filmbedryf in die Verenigde State en Europa te beheer. Die maatskappye wat by die konglomeraat aangesluit het, was Edison, Biograph, Vitagraph, Essanay, Selig, Lubin, Kalem, American Pathé en Méliès' Star Film Company, met Edison wat as president van die kollektief opgetree het. Star Films was verplig om die MPPC van eenduisend voet film per week te voorsien, en Méliès het daardie jaar 58 rolprente gemaak ter nakoming van die verpligting. Gaston Méliès het sy eie ateljee in Chicago, die Méliès Manufacturing Company, gestig wat sy broer gehelp het om die verpligting teenoor Edison na te kom, alhoewel Gaston geen rolprente in 1908 vervaardig het nie. Daardie jaar het Méliès die ambisieuse film Humanity Through the Ages gemaak. Hierdie pessimistiese film vertel die geskiedenis van mense van Kain en Abel tot die Haagse Vredeskonferensie van 1907 oor. Die film was onsuksesvol, maar Méliès was dwarsdeur sy lewe trots daarop.

Vroeg in 1909 het Méliès die "Congrès International des éditeurs de films" in Parys voorgesit. Onder Méliès se voorsitterskap het die Europese kongres van 2 tot 4 Februarie 1909 plaasgevind. In sy mémoires sê Méliès dat hierdie kongres die tweede een was, na die 1908-kongres. In 1909 het die kongres belangrike besluite geneem oor filmverhuring, en die aanvaarding van 'n enkele tipe filmperforasie, om Edison en die MPPC te stuit. Soos ander was Méliès ontevrede met die monopolie wat Edison geskep het en wou terugveg. Die lede van die kongres het ingestem om nie meer films te verkoop nie, maar om dit vir vier maande tydperke slegs aan lede van hul eie organisasie te verhuur, en om 'n gestandaardiseerde filmperforasietelling op alle rolprente aan te neem. Méliès was ongelukkig oor die tweede van die drie voorwaardes, want sy vernaamste kliënte was eienaars van kermisterreine en musieksale. 'n Vaktydskrif vir kermis het Méliès aangehaal wat gesê het: "Ek is nie 'n korporasie nie; ek is 'n onafhanklike vervaardiger."

Méliès het in die herfs van 1909 rolprentvervaardiging hervat en nege rolprente vervaardig, insluitend Whimsical Illusions, waarin hy 'n magiese effek op die verhoog aanbied. Terselfdertyd het Gaston Méliès die Méliès Manufacturing Company na Fort Lee, New Jersey, verskuif. In 1910 het Gaston die Star Film Ranch, 'n ateljee in San Antonio, Texas, gestig waar hy begin het om Westerns te vervaardig. Teen 1911 het Gaston sy tak van Star Films American Wildwest Productions herdoop en 'n ateljee in Suid-Kalifornië geopen. Hy het meer as 130 films van 1910 tot 1912 vervaardig, en hy was die primêre bron vir die nakoming van Star Films se verpligting teenoor Thomas Edison se maatskappy. Van 1910 tot 1912 het Georges Méliès baie min rolprente vervaardig.

In 1910 het Méliès tydelik opgehou om films te maak omdat hy verkies het om 'n groot towervertoning Les Fantômes du Nil te skep, en hy het op 'n uitgebreide toer in Europa en Noord-Afrika gegaan Later daardie jaar het Star Films 'n ooreenkoms met die Gaumont Film Company onderteken om al sy films te versprei. In die herfs van 1910 het Méliès 'n ooreenkoms met Charles Pathé aangegaan wat sy filmloopbaan vernietig het. Méliès het 'n groot bedrag geld aanvaar om rolprente te vervaardig, en in ruil daarvoor het Pathé Frères versprei en die reg voorbehou om hierdie rolprente te redigeer. Pathé het ook die akte van beide Méliès se huis en sy Montreuil-ateljee gehou as deel van die transaksie. Méliès het dadelik begin met die vervaardiging van meer uitgebreide films, en die twee wat hy in 1911 vervaardig het, was Baron Munchausen se Droom en The Diabolical Church Window. Ten spyte van die uitspattigheid van hierdie fees wat net 'n dekade tevore uiters gewild was, het albei rolprente finansieel misluk.

In 1912 het Méliès voortgegaan om ambisieuse rolprente te maak, veral met die féerie The Conquest of the Pole. Alhoewel geïnspireer deur sulke kontemporêre gebeure soos Robert Peary se ekspedisie na die Noordpool in 1909 en Roald Amundsen se ekspedisie na die Suidpool in 1911, het die film ook sulke fantastiese elemente ingesluit soos 'n griffin-kop-vliegtuig en 'n sneeu-reus wat deur 12 teaterwerkers bedryf is, sowel as elemente wat herinner aan Jules Verne en sommige van dieselfde "fantastiese reis" temas as A Trip to the Moon en The Impossible Voyage. Ongelukkig was Conquest of the Pole nie winsgewend nie, en Pathé het besluit om van hierdie punt af sy reg uit te oefen om Méliès se films te redigeer.