Guarneri Strykkwartet

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Die Guarneri Kwartet was 'n Amerikaanse strykkwartet wat in 1964 gestig is by die Marlboro Musiekskool en -fees. Die kwartet is bewonder vir sy ryk en komplekse toon en gewaagde en dramatiese interpretasies van die kwartetliteratuur, met 'n besonderse affiniteit en gevoel vir die werke van Beethoven en Bartók. Deur hul bedrywighede aan Binghamton-universiteit se Harpur Kollege en by Marlboro het die musikante van die kwartet daartoe bygedra om belangstelling in die genre te kweek ten opsigte van 'n nuwe generasie jong musici. Die uitgebreide toere en opname-aktiwiteite van die groep, saam met hulle samesyn met gehore het bygedra tot die snelgroeiende populariteit van kamermusiek gedurende die 1970's en 1980's. Die kwartet het in ruim 45 jaar slegs een lidverandering ondergaan, toe die tjellis David Soyer in 2001 afgetree het en vervang is deur sy student Peter Wiley. Die Guarneri Kwartet het in 2009 ontbind.

Musikante[wysig | wysig bron]

1ste viool

Arnold Steinhardt (gebore op 1 April 1937 in Los Angeles ). Steinhardt is die oudste van twee seuns wat gebore is van Poolse ouers wat musiekliefhebbers was. Op 6-jarige leeftyd begin hy die viool studeer; op 17-jarige ouderdom skryf hy in by die Curtis Institute of Music in Philadelphia as 'n leerling van Ivan Galamian. Voor die stigting van die Guarneri-kwartet was Steinhardt vier jaar die assistent-konsertmeester van die Cleveland Simfonieorkes onder George Szell; hy spandeer sy somers by die Marlboro Music Festival, en in 1962 studeer hy onder Joseph Szigeti in Switserland. [1]
Steinhardt se lengte is 6 voet, 3 sentimeter en gevolglik beskik hy oor buitengewoon lang arms, as gevolg waarvan hy sy speelposisie moes aanpas. [2] Hy het reeds twee boeke die lig laat sien.

2de viool

John Dalley (gebore op 1 Junie 1936 in Madison, Wisconsin). Dalley se ouers was albei musikante. Hy begin op vierjarige ouderdom met vioollesse. Hy spandeer sy somers by die Interlochen National Music Camp, en in sy tienerjare studeer hy aan die Universiteit van Alabama in Tuscaloosa onder Ottokar Čadek. Op 18-jarige ouderdom skryf hy in by die Curtis Institute en studeer onder Efrem Zimbalist. Na sy graduasie aan Curtis gee Dalley onderrig aan die Oberlin Conservatory of Music, en later speel hy saam met David Soyer in die American Quartet. [3]

Altviool

Michael Tree (19 Februarie 1935, Newark, New Jersey - 30 Maart 2018, New York). Tree was die seun van Samuel Applebaum, 'n gerespekteerde vioolonderwyser en die skrywer van verskeie boeke oor tegniek. Hy het op 5-jarige ouderdom onder sy vader lesse begin neem en op die buitengewone jong ouderdom van 12 aan die Curtis-instituut ingeskryf. Hy studeer onder Leah Luboshutz, Veda Reynolds, en uiteindelik Efrem Zimbalist. Na sy graduasie maak Tree 'n suksesvolle buiging by Carnegie Hall. Hy toer ook wêreldwyd as vioolsolis saam met 'n aantal orkeste. In 1959 begin hy sy somers op Marlboro deurbring, waar hy David Soyer ontmoet en saam met hom en die pianis Anton Kuerti in 'n groep wat bekendstaan as die Marlboro-trio speel. [4]

Tjello (1964–2001)

David Soyer (gebore op 24 Februarie 1923, Philadelphia - 25 Februarie 2010, New York). Soyer was die oudste van die oorspronklike lede van die kwartet. Die ervaring wat hy opgedoen het voor hy by die Guarneri-kwartet aangesluit het was uitgebreid. Soyer, die enigste lid van die groep wat nie aan Curtis opleiding ontvang het nie, studeer tjello onder Diran Alexanian, Emanuel Feuermann en Pablo Casals. [5] Na die Tweede Wêreldoorlog speel hy tjello in die NBC Simfonieorkes onder Arturo Toscanini, die Columbia Simfonieorkes, en die Ed Sullivan Show-orkes. Hy speel in verskeie kamermusiekensembles soos bv. die Guilet en New Music Quartets, die kortstondige American Quartet met John Dalley, en die Marlboro Trio saam met Michael Tree en Anton Kuerti, voordat hy by die Guarneri-kwartet aansluit. [6]

Tjello (2001–2009)

Peter Wiley (gebore in 1955, Utica, New York). Wiley het in sentraal New York grootgeword en op 11-jarige ouderdom tjello-lesse onder David Soyer begin neem gedurende die Guarneri-kwartet se residensie aan Harpur College in Binghamton. Toe Soyer in 1968 by die fakulteit van die Curtis-instituut aansluit het Wiley ook daar ingeskryf en sy tjello-studies voortgesit. Hy gradueer in 1974 en speel hierna in die Pittsburgh Simfonieorkes en die Cincinnati Simfonieorkes, voordat hy by die Beaux Arts Trio aansluit ten einde vir die uittredende Bernard Greenhouse te vervang. Hy verlaat die Beaux Arts Trio in 1998 om die Opus One Klavierkwartet te stig. Toe Soyer in 2001 afgetree het is Wiley spoedig in die plek van sy mentor gekies. [7][8]

Opnames[wysig | wysig bron]

Die Guarneri Strykkwartet het verskeie opnames gemaak, insluitende van die mees belangrike werke in die strykkwartet- en kamermusiekliteratuur. Hulle het opnames gemaak vir Arabesque, RCA Victor Red Seal, Philips Records en Surroundedby Entertainment. 'n Gedeeltelike diskografie sluit in:

  • Juan Crisóstomo Arriaga – Volledige Strykkwartette
  • Béla Bartók – Volledige Strykkwartette
  • Ludwig van Beethoven – Volledige Strykkwartette (twee keer opgeneem: op RCA en Philips), Strykkwartet in C Op. 29 (met Pinchas Zukerman)
  • Alexander Borodin – Strykkwartet No. 2
  • Johannes Brahms – Volledige Strykkwartette, Volledige Strykkwintette (met Pinchas Zukerman), Klavierkwintet in f Op. 34 (met Arthur Rubinstein op RCA, met Peter Serkin op Philips), Volledige Klavierkwartette (met Arthur Rubinstein),
  • Claude Debussy – Strykkwartet (twee keer opgeneem: op RCA en op Surroundedby Entertainment)
  • Ernő Dohnányi – Strykkwartet No. 2 in Db
  • Antonín Dvořák – Klavierkwintet No. 2 Op. 81 (met Arthur Rubinstein), Kwartet in C Op. 61, in F Op. 96 ("American"), in G Op. 106, in Ab Op. 105, Kwintet vir Altviool in Eb Op. 97 (met Walter Trampler), Terzetto Op. 74
  • Gabriel Fauré – Strykkwartet Op. 121 (twee keer opgeneem: op RCA en Surroundedby Entertainment), Klavierkwartet in c Op. 15 (met Arthur Rubinstein)
  • Edvard Grieg – Strykkwartet in g Op. 27 (twee keer opgeneem: op RCA en Philips)
  • Joseph Haydn – Strykkwartette in D Op. 20 No. 4, in g Op. 74 No. 3, in G Op. 77 No. 1, in F Op. 77 No. 2
  • Hans Werner Henze – Klavierkwintet (met Peter Serkin)
  • Leoš Janáček – Volledige Strykkwartette
  • Felix Mendelssohn – Strykkwartet Op. 13, Strykkwartet in D Op. 44 No. 1, Kwintet vir Altviool in Bb Op. 87 (met Pinchas Zukerman), Oktet in Eb Op. 20 (saam met die Orion Strykkwartet)
  • Wolfgang Amadeus Mozart – Die volledige Klavierkwartette (met Arthur Rubinstein), Eine kleine Nachtmusik (met Julius Levine), 6 Strykkwartette gewy aan Joseph Haydn (twee keer opgeneem: vir RCA en Philips) (in G K387, in d K421, in E K428, in Bb K458, in A K464, in C K465), Strykkwartet in D K499, Strykkwartet in D K575, Strykkwartet in Bb K589, Strykkwartet in F K590, Die Volledige Kwintette vir Altviool (met Ida Kavafian, Steven Tenenbom, en Kim Kashkashian)
  • Maurice Ravel – Strykkwartet (twee keer opgeneem: vir RCA en Surroundedby Entertainment)
  • Franz Schubert – Strykkwartette in a - D804 (twee keer opgeneem: vir RCA en Arabesque) c - "Quartettsatz", d D810 - "Death and the Maiden" (twee keer opgeneem: vir RCA en Arabesque) en in G - D887, Strykkwintet in C D956 (met Leonard Rose), "Forelkwintet" - D667 (met Emanuel Ax en Julius Levine)
  • Robert Schumann – Volledige Strykkwartette, Op. 41, Klavierkwintet in Eb Op. 44 (met Arthur Rubinstein)
  • Jean Sibelius – Strykkwartette in D mineur Op. 56 Voces intimae
  • Bedřich Smetana – Strykkwartet in E mineur ("From my Life")
  • Tsjaikofski – Strykkwartet No. 1 in D Op. 11, "Souvenir de Florence" Sekstet Op. 70 (met Boris Kroyt en Mischa Schneider)
  • Giuseppe Verdi – Strykkwartet in E mineur
  • Hugo Wolf – Italiaanse Serenade

Pryse[wysig | wysig bron]

  • 2005:   Die Ford Honors-pryse, Universitêre Musiekgenootskap van die Universiteit van Michigan.
  • 2004: Die Richard J. Bogomolny National Service Award, Chamber Music America.
  • 1992: Toekenning van Verdienstelikheid, Aanbiedersvereniging vir die Uitvoerende Kunste in New York Stad.
  • 1983:   Eredoktersgrade deur die staatsuniversiteit van New York.
  • 1982: New York Seal of Recognition.
  • 1976: Eredoktersgrade deur die Universiteit van Suid-Florida

Films[wysig | wysig bron]

  • 1989: High Fidelity – The Guarneri String Quartet, geregisseer deur Allan Miller.

Bronne[wysig | wysig bron]

  • David Blum (1986). The Art of Quartet Playing: The Guarneri Quartet in Conversation with David Blum, New York: Alfred A. Knopf Inc. ISBN 0-394-53985-0.
  • I. Fink & C. Merriell with the Guarneri String Quartet (1985). String Quartet Playing, New Jersey: Paganiniana Publications, Inc. ISBN 0-86622-007-0
  • Helen Drees Ruttencutter (1980). Quartet: a Profile of the Guarneri Quartet. New York. Lippincott & Crowell Publishers. ISBN 0-690-01944-0
  • Arnold Steinhardt (1998). Indivisible by Four: A String Quartet in Pursuit of Harmony, New York: Farrar, Straus and Giroux. ISBN 0-374-23670-4.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Steinhardt, 58–69
  2. ↑ Ruttencutter 59–60; sien ook Steinhardt 93
  3. ↑ Steinhardt 75
  4. ↑ Ruttencutter 29–30
  5. ↑ Blum 100–105
  6. ↑ Ruttencutter 44–45
  7. ↑ Ruttencutter 44–45
  8. ↑ Waleson, Heidi (2008). "Empathy for Uncertainty: Guarneri String Quartet members reflect on decades of learning, teaching, and performing" (PDF). Overtones: 12–14. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 3 Junie 2014.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Guarneri_Strykkwartet&oldid=2445217"