Gaan na inhoud

Internasionale verhoudingsteorie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Internasionale verhoudingsteorie is die studie van internasionale verhoudinge (IR) vanuit 'n teoretiese perspektief. Dit poog om gedrag en uitkomste in internasionale politiek te verduidelik. Die drie mees prominente denkrigtings is realisme, liberalisme en konstruktivisme.[1] Terwyl realisme en liberalisme breë en spesifieke voorspellings maak oor internasionale betrekkinge, is konstruktivisme en rasionele keuse metodologiese benaderings wat fokus op sekere soorte sosiale verklarings vir verskynsels.[2]

Internasionale betrekkinge, as 'n dissipline, word geglo dat dit na die Eerste Wêreldoorlog ontstaan het met die stigting van 'n Leerstoel vir Internasionale Betrekkinge, die Woodrow Wilson-leerstoel wat deur Alfred Eckhard Zimmern[3] aan die Universiteit van Wallis, Aberystwyth, beklee is.[4] Die moderne studie van internasionale betrekkinge, as 'n teorie, is soms herlei na realistiese werke soos E. H. Carr se The Twenty Years' Crisis (1939) en Hans Morgenthau se Politics Among Nations (1948).[5][6]

Die mees invloedryke IR-teoriewerk van die era na die Tweede Wêreldoorlog was Kenneth Waltz se Theory of International Politics (1979), wat die baanbreker van neorealisme was. Neoliberalisme (of liberale institusionalisme) het 'n prominente mededingende raamwerk vir neorealisme geword, met prominente voorstanders soos Robert Keohane en Joseph Nye. Gedurende die laat 1980's en 1990's het konstruktivisme na vore gekom as 'n prominente derde IR-teoretiese raamwerk, benewens bestaande realistiese en liberale benaderings. IR-teoretici soos Alexander Wendt, John Ruggie, Martha Finnemore en Michael N. Barnett het gehelp om konstruktivisme te baan. Rasionele keusebenaderings tot wêreldpolitiek het in die 1990's al hoe meer invloedryk geword, veral met werke van James Fearon, soos die bedingingsmodel van oorlog.

Daar is ook "post-positivistiese/reflektivistiese" IR-teorieë (wat in kontras staan met die voorgenoemde "positivistiese/rasionalistiese" teorieë), soos kritiese teorie.

Vroeë geskiedenis van die veld

[wysig | wysig bron]

Vroeë internasionale betrekkinge-studie in die tussenoorlogse jare het gefokus op die behoefte dat die magsbalansstelsel vervang moet word met 'n stelsel van kollektiewe veiligheid. Hierdie denkers is later beskryf as "Idealiste".[6] Die leidende kritiek op hierdie denkrigting was die "realistiese" analise wat Carr aangebied het.

‘n Meer onlangse studie, deur David Long en Brian Schmidt in 2005, bied egter 'n revisionistiese weergawe van die oorsprong van die veld van internasionale betrekkinge. Hulle beweer dat die geskiedenis van die veld teruggevoer kan word na laat 19de eeuse imperialisme en internasionalisme. Die feit dat die geskiedenis van die veld aangebied word deur "groot debatte", soos die realisties-idealistiese debat, stem nie ooreen met die historiese bewyse wat in vroeëre werke gevind is nie: "Ons moet eens en vir altyd afstand doen van die verouderde anachronistiese greep van die debat tussen die idealiste en realiste as die dominante raamwerk vir en begrip van die geskiedenis van die veld”. Hulle revisionistiese weergawe beweer dat daar tot 1918 internasionale betrekkinge reeds bestaan het in die vorm van koloniale administrasie, rassewetenskap en rasseontwikkeling.[7]

Realisme

[wysig | wysig bron]
Thukydides, skrywer van Geskiedenis van die Peloponnesiese Oorlog, word as een van die vroegste "realistiese" denkers beskou.[8]

Sien Hoofartikel: Realisme (internasionale betrekkinge))

Realisme of politieke realisme[9] is sedert die opvatting van die dissipline die dominante teorie van internasionale betrekkinge.[10] Die teorie maak daarop aanspraak dat dit staatmaak op 'n antieke tradisie van denke wat skrywers soos Thukydides, Niccolò Machiavelli en Thomas Hobbes insluit. Vroeë realisme kan gekenmerk word as 'n reaksie teen tussenoorlogse idealistiese denke. Die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog is deur realiste gesien as bewys van die tekortkominge van idealistiese denke. Daar is verskeie aspekte van hedendaagse realistiese denke. Die hoofbeginsels van die teorie is egter geïdentifiseer as staatisme, oorlewing en selfhelp.

  • Staatisme: Realiste glo dat nasiestate die hoofrolspelers in internasionale politiek is. [11] As sodanig is dit 'n staatsgesentreerde teorie van internasionale betrekkinge. Dit staan in kontras met liberale internasionale verhoudingsteorieë wat rolle vir nie-staatsrolspelers en internasionale instellings akkommodeer. Hierdie verskil word soms uitgedruk deur 'n realistiese wêreldbeskouing te beskryf as een wat nasiestate as biljartballe sien, liberale sal verhoudings tussen state meer as 'n spinnerak beskou.
  • Oorlewing: Realiste glo dat die internasionale stelsel deur anargie beheer word, wat beteken dat daar geen sentrale gesag is nie.[9] Daarom is internasionale politiek 'n stryd om mag tussen eiebelang state.[12]
  • Selfhelp: Realiste glo dat daar nie op ander state staatgemaak kan word om die staat se voortbestaan te help waarborg nie.

Realisme maak verskeie sleutelaannames. Dit veronderstel dat nasiestate unitêre, geografies gebaseerde akteurs in 'n anargistiese internasionale stelsel is met geen gesag bo in staat om interaksies tussen state te reguleer nie, aangesien geen ware gesaghebbende wêreldregering bestaan nie. Tweedens neem dit aan dat soewereine state, eerder as interregeringsorganisasies, nie-regeringsorganisasies of multinasionale korporasies, die primêre rolspelers in internasionale aangeleenthede is. Dus is state, as die hoogste orde, in kompetisie met mekaar. As sodanig tree 'n staat op as 'n rasionele outonome akteur in die nastrewing van sy eie eiebelang met 'n primêre doel om sy eie veiligheid – en dus sy soewereiniteit en voortbestaan – te handhaaf en te verseker. Realisme meen dat in die nastrewing van hul belange, state sal poog om hulpbronne te versamel, en dat verhoudings tussen state bepaal word deur hul relatiewe vlakke van mag. Daardie vlak van mag word op sy beurt bepaal deur die staat se militêre, ekonomiese en politieke vermoëns.

Sommige realiste, bekend as menslike natuur-realiste of klassieke realiste,[13] glo dat state inherent aggressief is, dat territoriale uitbreiding slegs deur opponerende magte beperk word, terwyl ander, bekend as offensiewe/defensiewe realiste,[13] glo dat state obsessief met die veiligheid en voortsetting van die staat se bestaan. Die defensiewe siening kan lei tot 'n sekuriteitsdilemma, waar die verhoging van 'n mens se eie sekuriteit groter onstabiliteit kan meebring namate die opponent(e) sy eie arms opbou, wat sekuriteit 'n nulsomspel maak waar slegs relatiewe winste gemaak kan word.

Neorealisme

[wysig | wysig bron]

Neorealisme of strukturele realisme[14] is 'n ontwikkeling van realisme wat deur Kenneth Waltz in Theory of International Politics bevorder is. Dit is egter net een string van neorealisme. Joseph Grieco het neo-realistiese denke gekombineer met meer tradisionele realiste. Hierdie deel van teorie word soms "moderne realisme" genoem.[15]

Waltz se neorealisme voer aan dat die effek van struktuur in ag geneem moet word in die verklaring van staatsgedrag. Dit vorm alle buitelandse beleidskeuses van state in die internasionale arena. Byvoorbeeld, enige onenigheid tussen state spruit uit 'n gebrek aan 'n gemeenskaplike mag (sentrale owerheid) om reëls af te dwing en dit voortdurend te handhaaf. Daar is dus voortdurende anargie in die internasionale stelsel wat dit vir state nodig maak om te bewapen om hul voortbestaan te waarborg. Boonop, in 'n anargistiese stelsel, het state met groter mag 'n neiging om hul invloed verder te vergroot.[16] Volgens neo-realiste word struktuur as 'n uiters belangrike element in IR beskou en word dit op 'n tweeledige wyse gedefinieer as: 1) die ordenende beginsel van die internasionale stelsel, wat anargie is, en 2) die verspreiding van vermoëns oor eenhede. Waltz daag ook tradisionele realisme se klem op tradisionele militêre mag uit, en karakteriseer eerder mag in terme van die gekombineerde vermoëns van die staat.[17]

Waltz se weergawe van neorealisme is dikwels gekenmerk as "Defensiewe Realisme", terwyl John Mearsheimer 'n voorstander is van 'n ander weergawe van neorealisme wat as "Offensiewe Realisme" gekenmerk word.[18]

Liberalisme

[wysig | wysig bron]

Sien Hoofartikel: Liberalisme (internasionale betrekkinge)

Immanuel Kant se geskrifte oor ewige vrede was 'n vroeë bydrae tot demokratiese vredesteorie.[19]

Die voorloper van liberale internasionale verhoudingsteorie was " idealisme". Idealisme (of utopisme) is krities beskou deur diegene wat hulself as "realiste" beskou het, byvoorbeeld E. H. Carr.[20] In internasionale betrekkinge meen idealisme (ook genoem "Wilsonianisme" vanweë sy verbintenis met Woodrow Wilson) dat 'n staat sy interne politieke filosofie die doel van sy buitelandse beleid moet maak. 'n Idealis kan byvoorbeeld glo dat die beëindiging van armoede by die huis gepaard moet gaan met die aanpak van armoede in die buiteland. Wilson se idealisme was 'n voorloper van die liberale teorie oor internasionale betrekkinge, wat ná die Eerste Wêreldoorlog onder die "instellingsbouers" sou ontstaan.

Liberalisme meen dat staatsvoorkeure, eerder as staatsvermoëns, die primêre bepaler van staatsgedrag is. Anders as realisme, waar die staat as 'n eenheidsakteur gesien word, laat liberalisme pluraliteit in staatsoptrede toe. Dus sal voorkeure van staat tot staat verskil, afhangende van faktore soos kultuur, ekonomiese stelsel of tipe regering. Liberalisme meen ook dat interaksie tussen state nie beperk is tot die politieke/veiligheid ("hoë politiek") nie, maar ook ekonomiese/kulturele ("lae politiek"), hetsy deur kommersiële firmas, organisasies of individue. Dus, in plaas van 'n anargistiese internasionale stelsel, is daar baie geleenthede vir samewerking en breër magsbegrippe, soos kulturele kapitaal (byvoorbeeld die invloed van rolprente wat lei tot die gewildheid van die land se kultuur en die skep van 'n mark vir sy uitvoer wêreldwyd ). Nog 'n aanname is dat absolute winste gemaak kan word deur samewerking en interafhanklikheid - dus kan vrede bewerkstellig word.

Die demokratiese vredesteorie en interaktiewe model van demokratiese vrede[21] voer aan dat demokrasieë minder konflikte onder mekaar het. Dit word gesien as in stryd met veral die realistiese teorieë en hierdie empiriese aanspraak is nou een van die groot geskille in die politieke wetenskap. Talle verduidelikings is voorgestel vir die demokratiese vrede. Daar is ook aangevoer, soos in die boek Never at War, dat demokrasieë diplomasie in die algemeen baie anders as nie-demokrasieë bedryf. (Neo)realiste stem nie saam met liberale oor die teorie nie, en noem dikwels strukturele redes vir die vrede, in teenstelling met die staat se regering. Sebastian Rosato, 'n kritikus van demokratiese vredesteorie, wys op Amerika se gedrag teenoor linksgesinde demokrasieë in Latyns-Amerika tydens die Koue Oorlog om demokratiese vrede uit te daag.[22] Een argument is dat ekonomiese interafhanklikheid oorlog tussen handelsvennote minder waarskynlik maak.[23] Hierteenoor beweer realiste dat ekonomiese interafhanklikheid die waarskynlikheid van konflik eerder verhoog as verminder. Terwyl die demokratiese vredesteorie beweer dat demokrasie vrede veroorsaak, beweer die territoriale vredesteorie dat die rigting van kousaliteit teenoorgestelde is. Met ander woorde, vrede lei tot demokrasie. Laasgenoemde teorie word ondersteun deur die historiese waarneming dat vrede byna altyd voor demokrasie kom.[24]

Neoliberalisme

[wysig | wysig bron]

Neoliberalisme, liberale institusionalisme of neo-liberale institusionalisme[25] is 'n meer onlangse tak van liberale internasionale verhoudingsteorie. Anders as tradisionele liberale teorieë van internasionale politiek, wat fokus op individuele- of huishoudelike-vlak verduidelikings, beklemtoon liberale institusionalisme die invloed van sistemiese faktore. Die voorstanders daarvan fokus op die rol van internasionale instellings om nasies toe te laat om suksesvol saam te werk in 'n anargistiese internasionale stelsel.

Komplekse interafhanklikheid

[wysig | wysig bron]

Robert O. Keohane en Joseph S. Nye het in reaksie op neorealisme 'n opponerende teorie ontwikkel wat hulle "komplekse interafhanklikheid" genoem het. Hulle verduidelik dat "... komplekse interafhanklikheid soms nader aan die werklikheid kom as realisme."[26] In die verduideliking hiervan dek hulle die drie basislynaannames in realistiese denke: eerstens, state is samehangende eenhede en is die dominante rolspelers in internasionale betrekkinge ; tweedens is geweld 'n bruikbare en doeltreffende instrument van beleid; en derdens is daar 'n hiërargie in internasionale politiek.

Die kern van Keohane en Nye se argument is dat daar in internasionale politiek in werklikheid verskeie kanale is wat samelewings verbind wat die konvensionele Wesfaalse stelsel van state oorskry. Dit manifesteer in baie vorme wat wissel van informele regeringsbande tot multinasionale korporasies en organisasies. Hier definieer hulle hul terminologie: interstaatlike verhoudings is daardie kanale wat deur realiste aangeneem word; transregeringsverhoudinge vind plaas wanneer 'n mens die realistiese aanname verslap dat state samehangend as eenhede optree; transnasionaal is van toepassing wanneer 'n mens die aanname verwyder dat state die enigste eenhede is. Dit is deur hierdie kanale dat politieke uitruiling plaasvind, nie deur die beperkte interstaatlike kanale wat die fokus van realistiese teorie is nie.

Verder, Keohane en Nye argumenteer dat daar in werklikheid nie 'n hiërargie tussen sake is nie, wat beteken dat nie net die gevegsarm van buitelandse beleid nie die hoogste instrument is om 'n staat se agenda uit te voer nie, maar dat daar 'n menigte van verskillende agendas wat na vore kom. Die lyn tussen binnelandse en buitelandse beleid raak in hierdie geval vaag, aangesien daar realisties geen duidelike agenda in interstaatlike betrekkinge is nie.

Ten slotte word die gebruik van militêre mag nie uitgeoefen wanneer komplekse interafhanklikheid heers nie. Met ander woorde, vir lande waar 'n komplekse interafhanklikheid bestaan, word die rol van die weermag in die oplossing van geskille ontken. Keohane en Nye gaan egter voort om te verklaar dat die rol van die weermag in werklikheid belangrik is met betrekking tot 'n "alliansie se politieke en militêre betrekkinge met 'n mededingende blok."[27]

Post-liberalisme

[wysig | wysig bron]

Een weergawe van post-liberale teorie voer aan dat binne die moderne, geglobaliseerde wêreld, state in werklikheid gedryf word om saam te werk om veiligheid en soewereine belange te verseker. Die afwyking van die klassieke liberale teorie word veral gevoel in die herinterpretasie van die konsepte van soewereiniteit en outonomie. Outonomie word 'n problematiese konsep in die verskuiwing van 'n idee van vryheid, selfbeskikking en agentskap na 'n swaar verantwoordelike en pligbelaaide konsep. Dit is belangrik dat outonomie gekoppel is aan 'n kapasiteit vir goeie bestuur. Net so ervaar soewereiniteit ook 'n verskuiwing van 'n reg na 'n plig. In die globale ekonomie hou internasionale organisasies soewereine state tot verantwoording, wat lei tot 'n situasie waar soewereiniteit mede-geproduseer word tussen "soewereine" state. Die konsep word 'n veranderlike kapasiteit van goeie bestuur en kan nie meer as 'n absolute reg aanvaar word nie. Een moontlike manier om hierdie teorie te interpreteer, is die idee dat om globale stabiliteit en sekuriteit te handhaaf en die probleem van die anargistiese wêreldstelsel in Internasionale Betrekkinge op te los, geen oorkoepelende, globale, soewereine gesag geskep word nie. In plaas daarvan laat state gesamentlik sommige regte vir volle outonomie en soewereiniteit prys.[28] 'n Ander weergawe van post-liberalisme, wat gebruik maak van werk in politieke filosofie na die einde van die Koue Oorlog, sowel as op demokratiese oorgange in veral Latyns-Amerika, argumenteer dat sosiale kragte van onder noodsaaklik is om die aard van die staat en die internasionale stelsel. Sonder om hul bydrae tot politieke orde en sy progressiewe moontlikhede te verstaan, veral op die gebied van vrede in plaaslike en internasionale raamwerke, kan die swakhede van die staat, die tekortkominge van die liberale vrede en uitdagings tot globale bestuur nie gerealiseer of behoorlik verstaan word nie. Verder verskaf die impak van sosiale kragte op politieke en ekonomiese mag, strukture en instellings 'n paar empiriese bewyse van die komplekse verskuiwings wat tans in IR aan die gang is.[29]

Konstruktivisme

[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Konstruktivisme (internasionale betrekkinge)

Die aansien van konstruktivisme as 'n internasionale verhoudingsteorie het toegeneem ná die val van die Berlynse Muur (foto) en Kommunisme in Oos-Europa[30] aangesien dit iets was wat nie deur die bestaande hoofstroomteorieë voorspel is nie.[31]

Konstruktivisme of sosiale konstruktivisme[32] is beskryf as 'n uitdaging vir die oorheersing van neo-liberale en neo-realistiese internasionale verhoudingsteorieë.[33] Michael Barnett beskryf konstruktivistiese internasionale verhoudingsteorieë as gemoeid met hoe idees internasionale struktuur definieer, hoe hierdie struktuur die belange en identiteite van state definieer en hoe state en nie-staatrolspelers hierdie struktuur weergee.[34] Die sleutelelement van konstruktivisme is die oortuiging dat "Internasionale politiek gevorm word deur oortuigende idees, kollektiewe waardes, kultuur en sosiale identiteite." Konstruktivisme voer aan dat internasionale werklikheid sosiaal gekonstrueer word deur kognitiewe strukture, wat betekenis aan die materiële wêreld gee.[35] Terwyl rasionele keusebenaderings veronderstel dat akteurs 'n "logika van gevolge" volg, dui konstruktivistiese perspektiewe daarop dat hulle aan 'n "logika van toepaslikheid" voldoen. Die teorie het ontstaan uit debatte oor die wetenskaplike metode van internasionale verhoudingsteorieë en teorieë se rol in die produksie van internasionale mag.[36] Emanuel Adler stel dat konstruktivisme 'n middeweg beslaan tussen rasionalistiese en interpretatiewe teorieë van internasionale betrekkinge. [35]

Konstruktivistiese teorie kritiseer die statiese aannames van tradisionele internasionale verhoudingsteorie en beklemtoon dat internasionale verhoudinge 'n sosiale konstruksie is. En konstruktivisme is krities oor die ontologiese basis van rasionalistiese teorieë oor internasionale verhoudinge.[37] Terwyl realisme hoofsaaklik handel oor veiligheid en materiële mag, en liberalisme hoofsaaklik kyk na ekonomiese interafhanklikheid en faktore op binnelandse vlak, bemoei konstruktivisme hom hoofsaaklik met die rol van idees in die vorming van die internasionale stelsel; dit is inderdaad moontlik dat daar 'n mate van oorvleueling is tussen konstruktivisme en realisme of liberalisme, maar dit bly afsonderlike denkrigtings. Met "idees" verwys konstruktiviste na die doelwitte, bedreigings, vrese, identiteite en ander elemente van waargenome werklikheid wat state en nie-staatsakteurs binne die internasionale stelsel beïnvloed. Konstruktiviste glo dat hierdie ideesfaktore dikwels verreikende uitwerking kan hê, en dat dit materialistiese magsbekommernisse kan troef.

Konstruktiviste merk byvoorbeeld op dat 'n toename in die grootte van die Amerikaanse weermag waarskynlik in Kuba, 'n tradisionele antagonis van die Verenigde State, met veel groter kommer beskou sal word as in Kanada, 'n noue Amerikaanse bondgenoot. Daarom moet daar persepsies aan die werk wees om internasionale uitkomste te vorm. As sodanig sien konstruktiviste nie anargie as die onveranderlike grondslag van die internasionale stelsel nie,[38] maar argumenteer eerder, in die woorde van Alexander Wendt, dat "anargie is wat state daarvan maak".[39] Konstruktiviste glo ook dat sosiale norme buitelandse beleid oor tyd vorm en verander eerder as sekuriteit wat realiste aanhaal.

Marxisme

[wysig | wysig bron]

Hoofartikel: Marxistiese teorie van internasionale betrekkinge

Antonio Gramsci se geskrifte oor die hegemonie van kapitalisme het Marxistiese wetenskap oor internasionale betrekkinge geïnspireer.

Marxistiese en Neo-Marxistiese internasionale verhoudingsteorieë is strukturalistiese paradigmas wat die realistiese/liberale siening van staatskonflik of samewerking verwerp; fokus eerder op die ekonomiese en materiële aspekte. Marxistiese benaderings beredeneer die posisie van historiese materialisme en maak die aanname dat die ekonomiese bekommernisse ander transendeer; voorsiening te maak vir die verheffing van klas as die fokus van studie. Marxiste beskou die internasionale stelsel as 'n geïntegreerde kapitalistiese stelsel in die strewe na kapitaalakkumulasie. 'n Subdissipline van Marxistiese IR is Kritiese Sekerheidstudies. Gramsciaanse benaderings maak staat op die idees van die Italianer Antonio Gramsci wie se geskrifte betrekking het op die hegemonie wat kapitalisme as 'n ideologie het. Marxistiese benaderings het ook Kritiese Teoretici soos Robert W. Cox geïnspireer wat aanvoer dat "Teorie altyd vir iemand en vir een of ander doel is".[40]

Een noemenswaardige Marxistiese benadering tot internasionale verhoudingsteorie is Immanuel Wallerstein se Wêreld-sisteem-teorie wat teruggevoer kan word na die idees wat deur Lenin in Imperialism: The Highest Stage of Capitalism uitgedruk is. Wêreldstelselteorie argumenteer dat geglobaliseerde kapitalisme 'n kern van moderne geïndustrialiseerde lande geskep het wat 'n periferie van uitgebuitde "Derdewêreld" lande ontgin. Hierdie idees is ontwikkel deur die Latyns-Amerikaanse Afhanklikheidskool. "Neo-Marxistiese" of "Nuwe Marxistiese" benaderings het teruggekeer na die geskrifte van Karl Marx vir hul inspirasie. Sleutel "Nuwe Marxiste" sluit Justin Rosenberg en Benno Teschke in. Marxistiese benaderings het 'n renaissance geniet sedert die ineenstorting van kommunisme in Oos-Europa.

Kritiek op Marxiste se benaderings tot internasionale verhoudingsteorie sluit in die eng fokus op materiële en ekonomiese aspekte van die lewe, sowel as die aanname dat die belange wat deur akteurs nagestreef word, van klasposisies afgelei is.

Engelse Skool

[wysig | wysig bron]

Die "Engelse Skool" vir internasionale verhoudingsteorie, ook bekend as Internasionale Gemeenskap, Liberale Realisme, Rasionalisme of die Britse institusionaliste, hou vol dat daar 'n 'samelewing van state' op internasionale vlak is, ten spyte van die toestand van "anargie", d.w.s. die gebrek aan 'n heerser of wêreldstaat. Ten spyte daarvan dat hulle die Engelse Skool genoem is, was baie van die akademici van hierdie skool nóg Engels nóg van die Verenigde Koninkryk.

'n Groot deel van die werk van die Engelse Skool het te make met die ondersoek van tradisies van internasionale teorie van die verlede, en dit, soos Martin Wight in sy 1950's-era lesings by die London School of Economics gedoen het, in drie afdelings verdeel:

  • Realis (of Hobbesiaans, na Thomas Hobbes), wat state as onafhanklike mededingende eenhede beskou.
  • Rasionalis (of Grotiaans, na Hugo Grotius), wat kyk na hoe state kan saamwerk en saamwerk tot wedersydse voordeel.
  • Revolusionis (of Kantiaans, na Immanuel Kant), wat na die menslike samelewing kyk as grense of nasionale identiteite oorskry.

In breë trekke het die Engelse Skool self die rasionalistiese of Grotiaanse tradisie ondersteun en 'n middeweg (of via media) tussen die magspolitiek van realisme en die "utopisme" van revolusionisme gesoek. Die Engelse Skool verwerp gedragskundige benaderings tot internasionale verhoudingsteorie.

Een manier om oor die Engelse Skool te dink, is dat, terwyl sommige teorieë net met een van die drie historiese tradisies identifiseer (byvoorbeeld die Klassieke Realisme en Neorealisme steun op die Realistiese of Hobbesiaanse tradisie; Marxisme steun weer op die Revolusionistiese tradisie), poog die Engelse Skool om almal te kombineer. Alhoewel daar groot diversiteit binne die 'skool' is, behels baie daarvan dat óf ondersoek word wanneer en hoe die verskillende tradisies kombineer of oorheers, óf gefokus word op die Rasionalistiese tradisie, veral die konsep van Internasionale Samelewing (wat die konsep is wat die meeste met Engelse Skool geassosieer word). Die Engelse Skool hou vol dat "die mees vooraanstaande teorieë van internasionale politiek in drie basiese kategorieë verdeel kan word: realisme, wat die konsep van 'internasionale anargie' beklemtoon; revolusionisme, wat konsentreer op die aspek van die 'morele eenheid' van die internasionale samelewing , en rasionalisme, wat gebaseer is op die aspek van 'internasionale dialoog en omgang."[41] Daarom beklemtoon die Engelse Skool die ywerige interaksie tussen die hooftrekke van IR-teorie in die begrip van interstaatlike verhoudings.

In Hedley Bull se The Anarchical Society, 'n belangrike werk van die skool, begin hy deur na die konsep van orde te kyk, met die argument dat state oor tyd en ruimte saamgekom het om sommige van die gevare en onsekerheid van die Hobbesiaanse internasionale stelsel te oorkom om 'n internasionale samelewing van state wat sekere belange en maniere van dink oor die wêreld deel. Deur dit te doen, maak hulle die wêreld meer georden, en kan uiteindelik internasionale betrekkinge verander om aansienlik meer vreedsaam en voordelig vir hul gedeelde belange te word.

Funksionalisme

[wysig | wysig bron]

Funksionalisme is 'n teorie van internasionale betrekkinge wat hoofsaaklik ontstaan het uit die ervaring van Europese integrasie. Eerder as die eiebelang wat realiste as 'n motiverende faktor sien, fokus funksionaliste op gemeenskaplike belange wat deur state gedeel word. Integrasie ontwikkel sy eie interne dinamiek: namate state in beperkte funksionele of tegniese gebiede integreer, vind hulle toenemend daardie momentum vir verdere rondtes van integrasie in verwante gebiede. Hierdie "onsigbare hand" van integrasie-verskynsel word "oorloop" genoem. Alhoewel integrasie weerstaan kan word, word dit moeiliker om integrasie te stop soos dit vorder. Hierdie gebruik, en die gebruik in funksionalisme in internasionale betrekkinge, is die minder algemene betekenis van funksionalisme.

Meer algemeen is funksionalisme egter 'n argument wat verskynsels verklaar as funksies van 'n stelsel eerder as 'n akteur of akteurs. Immanuel Wallerstein het 'n funksionalistiese teorie gebruik toe hy aangevoer het dat die Wesfaalse internasionale politieke stelsel ontstaan het om die ontwikkelende internasionale kapitalistiese stelsel te beveilig en te beskerm. Sy teorie word "funksionalisties" genoem omdat dit sê dat 'n gebeurtenis 'n funksie was van die voorkeure van 'n stelsel en nie die voorkeure van 'n agent nie. Funksionalisme verskil van strukturele of realistiese argumente deurdat, terwyl beide na breër, strukturele oorsake kyk, realiste (en strukturaliste breër) sê dat die struktuur aansporings aan agente gee, terwyl funksionaliste kousale krag aan die stelsel self toeskryf, en agente heeltemal omseil.

Poststrukturalisme

[wysig | wysig bron]

Poststrukturalisme verskil van die meeste ander benaderings tot internasionale politiek omdat dit homself nie sien as 'n teorie, skool of paradigma wat 'n enkele weergawe van die onderwerp lewer nie. In plaas daarvan is poststrukturalisme 'n benadering, houding of etos wat kritiek op 'n spesifieke manier nastreef. Poststrukturalisme sien kritiek as 'n inherent positiewe oefening wat die moontlikheidsvoorwaardes vir die nastrewing van alternatiewe daarstel. Dit verklaar dat "Elke begrip van internasionale politiek afhang van abstraksie, voorstelling en interpretasie". Geleerdes wat met poststrukturalisme in internasionale betrekkinge geassosieer word, sluit in Richard K. Ashley, James Der Derian, Michael J. Shapiro, R.B.J. Walker,[42] en Lene Hansen.

Postmodernisme

[wysig | wysig bron]

Postmodernistiese benaderings tot internasionale betrekkinge is krities teenoor metanarratiewe en veroordeel tradisionele IR se aansprake op waarheid en neutraliteit.[43]

Postkolonialisme

[wysig | wysig bron]

Postkoloniale studies van internasionale betrekkinge stel 'n kritiese teorie-benadering tot internasionale betrekkinge (IR) voor, en is 'n nie-hoofstroom-terrein van internasionale betrekkinge studie nie. Postkolonialisme fokus op die voortbestaan van koloniale vorme van mag en die voortbestaan van rassisme in die wêreldpolitiek. [44]

Feministiese internasionale verhoudingsteorie

[wysig | wysig bron]

Feministiese internasionale verhoudingsteorie pas 'n geslagsperspektief toe op onderwerpe en temas in internasionale verhoudinge soos oorlog, vrede, veiligheid en handel. In die besonder, feministiese internasionale verhoudinge-geleerdes gebruik geslag om te ontleed hoe mag bestaan binne verskillende internasionale politieke stelsels. Histories het feministiese teoretici van internasionale betrekkinge gesukkel om 'n plek binne internasionale verhoudingsteorie te vind, hetsy met hul werk geïgnoreer of gediskrediteer.[45] Feministiese internasionale verhoudings ontleed ook hoe die sosiale en die politieke interaksie het, en wys dikwels op die maniere waarop internasionale verhoudings individue raak en omgekeerd. Oor die algemeen is feministiese navorsers oor internasionale betrekkinge geneig om krities te wees oor die realistiese denkrigting vir hul sterk positivistiese en staatsgesentreerde benadering tot internasionale betrekkinge, alhoewel feministiese internasionale navorsers bestaan wat ook realiste is.[45] Feministiese Internasionale Betrekkinge leen van 'n aantal metodologieë en teorieë soos post-positivisme, konstruktivisme, postmodernisme en post-kolonialisme.

Jean Bethke Elshtain is 'n sleutelbydraer tot feministiese internasionale verhoudingsteorie. In haar belangrike boek, Women and War, kritiseer Elshtain geslagsrolle wat inherent is aan hoofstroom internasionale verhoudingsteorie. Elshtain verwerp veral internasionale betrekkinge vir die voortsetting van 'n tradisie van gewapende burgerlike kultuur wat outomaties vroue/vroue uitsluit.[46] In plaas daarvan daag Elshatin die trop van vroue uit as uitsluitlik passiewe vredesmagte, deur parallelle te trek tussen oorlogservarings en haar persoonlike ervarings uit haar kinderdae en later as 'n ma.[46] Elshtain is dus deur sommige feministiese internasionale verhoudingsteoretici geprys as een van die eerste teoretici wat persoonlike ervaring met internasionale verhoudinge vermeng het, en sodoende internasionale verhouding se tradisionele voorkeur vir positivisme uitgedaag het.[46]

Cynthia Enloe is nog 'n invloedryke geleerde op die gebied van feministiese internasionale betrekkinge. Haar invloedryke feministiese teks vir internasionale betrekkinge, Bananas, Beaches, and Bases, oorweeg waar vroue in die internasionale politieke stelsel inpas.[46] Soortgelyk aan Jean Bethke Elshtain, kyk Enloe na hoe die alledaagse lewens van vroue deur internasionale betrekkinge beïnvloed word.[46] Enloe gebruik byvoorbeeld piesangplantasies om te illustreer hoe verskillende vroue deur internasionale politiek geraak word, afhangende van hul geografiese ligging, ras of etnisiteit.[46] Vroue, voer Enloe aan, speel 'n rol in internasionale betrekkinge of hierdie werk erken word of nie, en werk as arbeiders, vrouens, sekswerkers en moeders, soms binne weermagbasisse. [46]

J. Ann Tickner is 'n prominente feministiese teoretikus van internasionale betrekkinge met baie noemenswaardige geskrewe stukke. Haar stuk "You Just Don't Understand: Troubled Engagements Between Feminists and IR Theorists" ondersoek byvoorbeeld die misverstande wat tussen feministiese geleerdes en internasionale verhoudingsteoretici voorkom. Spesifiek, argumenteer Tickner dat feministiese internasionale verhoudingsteorie soms buite tradisionele ontologiese en epistemologiese internasionale verhoudingstrukture werk, en eerder internasionale verhoudings vanuit 'n meer humanistiese perspektief ontleed.[45] Tickner was dus krities oor die maniere waarop die studie van internasionale betrekkinge self vroue uitsluit van deelname aan internasionale verhoudingsteoretisering. Hierdie stuk van Tickner het kritiek van verskeie geleerdes ontvang, soos Robert Keohane, wat geskryf het "Beyond Dichotomy: Conversations Between International Relations and Feminist Theory"[47] en Marianne Marchand, wat Tickner se aanname gekritiseer het dat feministiese internasionale verhoudinge-geleerdes in die dieselfde ontologiese werklikheid en epistemologiese tradisie in haar stuk "Different Communities/Different Realities/Different Encounters".[48]

Sielkundige benaderings tot internasionale betrekkinge

[wysig | wysig bron]

Sielkundige benaderings tot internasionale verhoudings fokus op die impak van kognisie en emosie op wêreldpolitiek. Deur die ontleding van politieke besluitneming, het geleerdes 'n breë spektrum van kwessies ondersoek wat wissel van kernstrategie en kernverspreiding tot afskrikking, gerusstelling, sein en bedinging, sowel as konflikbestuur en konflikoplossing.[49]

In die 1970's het geleerdes van wêreldpolitiek begin put uit nuwe navorsing in kognitiewe sielkunde om besluite om saam te werk of in internasionale betrekkinge mee te ding, te verduidelik. Kognitiewe sielkunde het kognisie 'n sentrale rol in die verduideliking van menslike besluitneming toegeken. Dit het bevind dat mense se gedrag dikwels afwyk van die verwagtinge van die tradisionele rasionele keusemodel. Om hierdie afwykings te verduidelik, het kognitiewe sielkundiges verskeie konsepte en teorieë ontwikkel. Dit sluit in teorieë van wanpersepsie, die belangrikheid van oortuigings en skemas in inligtingsverwerking, en die gebruik van analogieë en heuristiek in onder meer die interpretasie van inligting.

Geleerdes van internasionale betrekkinge het hierdie insigte opgeneem en dit op kwessies in wêreldpolitiek toegepas. Robert Jervis het byvoorbeeld patrone van leiers se wanpersepsie in historiese gevalle geïdentifiseer wat gelei het tot ongewenste eskalasie, mislukkings van afskrikking en die uitbreek van oorlog.[50] Deborah Welch Larson en Rose McDermott het verwys na geloofstelsels en skemas as sentrale drywers van inligtingverwerking en buitelandse beleidsbesluitneming.[51] Keren Yarhi-Milo het ondersoek ingestel na hoe beleidmakers staatmaak op kognitiewe kortpaaie wat "heuristiek" genoem word wanneer hulle die bedoelings van hul teëstanders assesseer.[52]

Benewens kognitiewe sielkunde, het sosiale sielkunde lank navorsing in internasionale verhoudinge geïnspireer. Sosiale sielkundiges het 'n fundamentele menslike behoefte aan identiteit geïdentifiseer - die manier waarop 'n persoon of 'n groep deur ander geken is of deur ander geken wil word. Die gevolglike identiteitsvormingsdinamika kan bydra tot konflikte tussen en tussen groepe. Geleerdes van internasionale betrekkinge het gebruik gemaak van insigte in sosiale sielkunde om die dinamika van konflik tussen en tussen groepe sowel as prosesse van konflikbestuur en -oplossing te verken.[53]

Meer onlangs het geleerdes van internasionale betrekkinge begin put uit emosienavorsing in sielkunde om lig te werp op kwessies in wêreldpolitiek. Navorsing in sielkunde dui daarop dat affek en emosies kerndrywers in besluitneming en gedrag is. Dit het beduidende gevolge vir ons begrip van buitelandse beleid, eskalasie na oorlog, konflikoplossing en talle ander kwessies in wêreldpolitiek. Byvoorbeeld, Rose McDermott en Jonathan Mercer was van die eerstes wat hierdie nuwe bevindinge gebruik het om te argumenteer dat affektiewe ervaring aanpasbare funksies kan hê deur vinnige en effektiewe besluitneming te fasiliteer.[54] Thomas Dolan het gebruik gemaak van affektiewe intelligensie-teorie om te wys dat sommige emosionele reaksies wat leiers op nuwe gebeurtenisse tydens oorlogstyd mag hê, soos vreugde of angs, geneig is om verandering in hul benaderings tot oorlog teweeg te bring, terwyl ander, soos tevredenheid of frustrasie, geneig is om te verander, om weerstand teen verandering te produseer.[55] Deur insigte uit eksperimentele sielkunde en die sosiologie van emosies te kombineer, het Robin Markwica "emosionele keuseteorie" ontwikkel as 'n alternatiewe model vir rasionele keuseteorie en konstruktivistiese perspektiewe.[56]

Evolusionêre perspektiewe, soos vanuit evolusionêre sielkunde, is aangevoer om baie kenmerke van internasionale betrekkinge te help verduidelik.[57] Mense in die voorvaderlike omgewing het nie in state gewoon nie en het waarskynlik selde interaksies gehad met groepe buite 'n baie plaaslike area. Daar word egter aangevoer dat 'n verskeidenheid van ontwikkelde sielkundige meganismes, veral dié vir die hantering van intergroepinteraksies, huidige internasionale verhoudings beïnvloed. Dit sluit in ontwikkelde meganismes vir sosiale uitruiling, bedrog en die opsporing van bedrog, statuskonflikte, leierskap, in- en uitgroeponderskeiding en vooroordele, koalisies en geweld.

Teorie in internasionale betrekkinge studies

[wysig | wysig bron]

In 'n 1955-artikel het Kenneth W. Thompson IR-teorie as 'n onlangse verskynsel in politieke wetenskap-wetenskap beskryf. [58] Thompson het onderskei tussen "normatiewe" IR-teorie, "algemene" IR-teorie en IR-teorie as die "basis van aksie."[58]

In onlangse jare het verskeie IR-geleerdes opgemerk oor wat hulle sien as 'n neiging weg van IR-teorie in IR-studie.[59][60][61][62][63] Die September 2013-uitgawe van European Journal of International Relations en die Junie 2015-uitgawe van Perspectives on Politics het die stand van IR-teorie gedebatteer.[64][65] 'n Studie van 2016 het getoon dat hoewel teoretiese innovasies en kwalitatiewe ontledings 'n groot deel van gegradueerde opleiding is, joernale middelslagteorie, kwantitatiewe hipotesetoetsing en metodologie vir publisering verkies.[66]

Alternatiewe benaderings

[wysig | wysig bron]

Verskeie alternatiewe benaderings is ontwikkel gebaseer op fondamentalisme, anti-fondamentalisme, behavioralisme, strukturalisme en poststrukturalisme.

Behavioralistiese internasionale verhoudingsteorie is 'n benadering tot internasionale verhoudingsteorie wat glo in die idee dat die sosiale wetenskappe metodologieë uit die natuurwetenskappe kan aanpas.[67] Gevolglik verwerp behavioristiese wetenskaplikes ismes (ideologiese benaderings) omdat hul aanhangers glo dat die maxima van hul ismes vanselfsprekend waar is. In plaas daarvan om maxims sistematies te toets om vas te stel of dit waar is, beskou behavioristiese kundiges voorstanders van ideologiese ismes as die verspreiding van propaganda in die gedaante van geleerdheid om beleidmakers te lei.

Die jongste formulering van die gedragsbenadering behels makro-teorieë of paradigmas. Dit wil sê teorieë wat op verskeie vlakke van analise toegepas kan word.[68] Teorieë wat voorheen in ekonomie en sosiologie ontwikkel is, word op internasionale aangeleenthede toegepas, terwyl die belangrikste ismas, soos realisme, hersaamgestel word in 'n vorm wat sistematies met omvattende databasisse getoets kan word. Die belangrikste internasionale verhoudings-paradigmas word geïdentifiseer as die Marxistiese (nie ideologiese Marxisme), massa-samelewing, gemeenskapsbou en rasionele akteur-paradigmas, wat elk die tuiste van alternatiewe variante is. Gedragswetenskaplikes poog om ismes wat hierbo geïdentifiseer is, te retrofiltreer in variante van bestaande paradigmas wat empiries getoets kan word, waarna die toekoms van internasionale verhoudingsteorie verby ongetoetste maxims sal beweeg na 'n stewige grondslag van kennis.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Snyder, Jack(2004). "One World, Rival Theories," Foreign Policy, 145 (November/Desember), bl.52
  2. ↑ Fearon, James; Wendt, Alexander (2002), "Rationalism v. Constructivism: A Skeptical View", Handbook of International Relations (SAGE): pp. 52–72, doi:10.4135/9781848608290.n3, ISBN 9780761963059, https://sk.sagepub.com/reference/hdbk_intlrelations/n3.xml 
  3. ↑ Abadía, Adolfo A. (2015). "Del liberalismo al neo-realismo. Un debate en torno al realismo clásico" [From Liberalism to Neorealism. A Discussion Around Classical Realism] (PDF). Telos. Revista de Estudios Interdisciplinarios en Ciencias Sociales (in Spaans). 17 (3): 438–459. doi:10.36390/telos173.05. ISSN 1317-0570. S2CID 147564996. SSRN 2810410.
  4. ↑ Burchill, Scott and Andrew Linklater (2005). "Introduction," in Theories of International Relations, ed. by Scott Burchill et al., New York: Palgrave Macmillan, bl.6.
  5. ↑ Burchill, Scott and Andrew Linklater (2005). "Introduction," in Theories of International Relations, ed. by Scott Burchill et al., New York: Palgrave Macmillan, p.1.
  6. ↑ 6,0 6,1 Burchill, Scott and Andrew Linklater (2005). "Introduction," in Theories of International Relations, ed. by Scott Burchill et al., New York: Palgrave Macmillan, bl.7.
  7. ↑ Schmidt, Brian; Long, David (2005). Imperialism and Internationalism in the Discipline of International Relations. New York: State University of New York Press. ISBN 9780791463239.
  8. ↑ Sien Forde, Steven (1995). "International Realism and the Science of Politics: Thucydides, Machiavelli and Neorealism," International Studies Quarterly 39(2) bl. 141–160
  9. ↑ 9,0 9,1 "Political Realism | Internet Encyclopedia of Philosophy". Iep.utm.edu. Besoek op 4 April 2017.
  10. ↑ Dunne, Tim and Brian C. Schmidt (2004). "Realism," in The Globalisation of World Politics, edited by John Baylis, Steve Smith, and Patricia Owens, New York: Oxford University Press, 4th ed.
  11. ↑ Snyder, Jack (2004). "One World, Rival Theories," Foreign Policy, Vol. 145 (November/Desember), p.59
  12. ↑ Snyder, Jack (2004). "One World, Rival Theories," Foreign Policy, Vol. 145 (November/Desember), bl.55
  13. ↑ 13,0 13,1 Mearsheimer, John (2001). The Tragedy of Great Power Politics. New York: W.W. Norton & Company. pp. 25–26. ISBN 978-0-393-07624-0.
  14. ↑ "Structural Realism" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 17 Maart 2009. Besoek op 18 Oktober 2009.
  15. ↑ Lamy, Steven (2008). "Contemporary Approaches: Neo-realism and Neo-liberalism," in The Globalisation of World Politics: An Introduction to International Relations, edited by John Baylis, Steve Smith, and Patricia Owens, 4th edition, New York: Oxford University Press, bl. 127
  16. ↑ The Globalization of World Politics: An Introduction to International Relations. Oxford University Press. 2008. ISBN 978-0-19-929777-1.
  17. ↑ Lamy, Steven (2008). "Contemporary Approaches: Neo-realism and Neo-liberalism," in The Globalisation of World Politics: An Introduction to International Relations, edited by John Baylis, Steve Smith, and Patricia Owens, 4th edition, New York: Oxford University Press,bl.127–128
  18. ↑ Snyder, Glenn H. (2002). "Mearsheimer's World-Offensive Realism and the Struggle for Security: A Review Essay". International Security. 27 (1): 149–173. doi:10.1162/016228802320231253. ISSN 0162-2889. JSTOR 3092155. S2CID 57569322.
  19. ↑ Gartzke, Erik (1998). "Kant we all just get along? Opportunity, willingness, and the origins of the democratic peace," American Journal of Political Science, Vol. 42, no. 1, bl. 1-27.
  20. ↑ Schmidt, Brian C. (1998). The political discourse of anarchy: a disciplinary history of international relations, Albany: State University of new York, bl.219
  21. ↑ Altman, D., Rojas-de-Galarreta, F., & Urdinez, F. (2021). An interactive model of democratic peace. Journal of Peace Research, 58(3), 384-398.
  22. ↑ Rosato, Sebastian (2003). "The Flawed Logic of Democratic Peace Theory," American Political Science Review, Vol. 97, No. 4, November, bl. 585–602
  23. ↑ Copeland, Dale (1996). "Economic Interdependence and War: A Theory of Trade Expectations," International Security, Vol. 20, No. 4, Spring, bl. 5–41
  24. ↑ Hutchison, Marc L.; Starr, Daniel G. (2017). "The Territorial Peace: Theory, Evidence, and Implications". In Thompson, William R. (red.). Oxford Research Encyclopedia of Politics. Oxford University Press. doi:10.1093/acrefore/9780190228637.013.285. ISBN 978-0-19-022863-7.
  25. ↑ Sutch, Peter, and Juanita Elias (2006). International Relations: The Basics, New York: Routledge, bl. 11
  26. ↑ Keohane, Robert O.; Nye, Joseph S. (1997). "Realism and Complex Interdependence". In Crane, George T.; Amawi, Abla (reds.). The Theoretical Evolution of International Political Economy: A Reader. Oxford: Oxford University Press. p. 133. ISBN 978-0-19-509443-5.
  27. ↑ Keohane & Nye 1997, p. 134.
  28. ↑ Chandler, David (2010). International Statebuilding – The Rise of the Post-Liberal Paradigm. Abingdon, Oxon: Routledge. pp. 43–90. ISBN 978-0-415-42118-8.
  29. ↑ Richmond, Oliver (2011). A Post-Liberal Peace. Abingdon, Oxon: Routledge. ISBN 978-0-415-66784-5.
  30. ↑ Walt, Stephen M. (1998). Foreign Policy, No. 110, Special Edition: Frontiers of Knowledge. (Spring, 1998), bl. 41: "The end of the Cold War played an important role in legitimizing constructivist t realism and liberalism failed to anticipate this event and had trouble explaining it.
  31. ↑ Hay, Colin (2002). Political Analysis: A Critical Introduction, Basingstoke: Palgrave,bl. 198
  32. ↑ Richard Jackson (21 November 2008). "Ch 6: Social Constructivism". Introduction to International Relations 3e (PDF). Oxford University Press. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 23 April 2007.
  33. ↑ Hopf, Ted (1998). "The Promise of Constructivism in International Relations Theory," International Security, Vol. 23, No. 1, Summer, bl. 171
  34. ↑ Barnett, Michael (2008). "Social Constructivism," in The Globalisation of World Politics, edited by John Baylis, Steve Smith, and Patricia Owens, New York: Oxford University Press, 4th ed., bl. 162
  35. ↑ 35,0 35,1 Adler, Emmanuel, Seizing the middle ground, European Journal of International Relations, Vol .3, 1997, p.319
  36. ↑ Fierke, K.M. (2016). "Constructivism," in International Relations Theories: Discipline and Diversity, edited by Tim Dunne, Milja Kurki, and Steve Smith, Oxford: Oxford University Press, bl.167
  37. ↑ In internasionale verhoudinge verwys ontologie na die basiese eenheid van analise wat 'n internasionale verhoudingsteorie gebruik. Byvoorbeeld, vir neorealiste is mense die basiese eenheid van analise
  38. ↑ "The IR Theory Knowledge Base". Irtheory.com. 3 April 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Februarie 2011. Besoek op 4 April 2017.
  39. ↑ Wendt, Alexander (1992). "Anarchy is what states make of it: the social construction of power politics," in International Organization, vol. 46, no. 2.
  40. ↑ Cox, Robert (1981). "Social Forces, States and World Orders: Beyond International Relations Theory", Millennium – Journal of International Studies', Vol. 10, bl. 126–155
  41. ↑ Lewkowicz, Nicolas (2010). The German Question and the International Order, 1943–48. Basingstoke and New York: Palgrave Macmillan. pp. 8–9. ISBN 978-1-349-32035-6.
  42. ↑ "Dunne, Kurki & Smith: International Relations Theories 4e: Chapter 11: Revision guide". Oxford University Press Online Resource Centre. Oxford University Press. 2016. Besoek op 19 November 2020.
  43. ↑ "Archived copy" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 28 Maart 2012. Besoek op 21 Julie 2011.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
  44. ↑ Baylis, John, Steve Smith, and Patricia Owens, The Globalisation of World Politics, New York: Oxford University Press, 4th ed., bl. 187-189
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 Tickner, J. Ann (Desember 1997). "You Just Don't Understand: Troubled Engagements Between Feminists and IR Theorists". International Studies Quarterly. 41 (4): 611–632. doi:10.1111/1468-2478.00060. hdl:1885/41080. ISSN 0020-8833.
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 46,3 46,4 46,5 46,6 "Introducing Elshtain, Enloe, and Tickner: looking at key feminist efforts before journeying on", Feminist International Relations (Cambridge University Press): pp. 18–50, 2001-12-20, doi:10.1017/cbo9780511491719.002, ISBN 978-0-521-79627-9, http://dx.doi.org/10.1017/cbo9780511491719.002, besoek op 2021-02-04 
  47. ↑ Keohane, Robert O. (Maart 1998). "Beyond Dichotomy: Conversations Between International Relations and Feminist Theory". International Studies Quarterly. 42 (1): 193–197. doi:10.1111/0020-8833.00076. ISSN 0020-8833.
  48. ↑ Marchand, Marianne (1998). "Different Communities / Different Realities / Different Encounters: A Reply to J. Ann Tickner". International Relations Quarterly. 42: 199–204 – via JSTOR.
  49. ↑ Vir oorsigte, sien byvoorbeeld, Goldgeier, J.M., and P. E. Tetlock (2001). "Psychology and International Relations", Annual Review of Political Science, vol. 4, bl. 67-92; Janice Gross Stein (2013). "Psychological Explanations of International Decision Making and Collective Behavior", in Handbook of International Relations, edited by Walter Carlsnaes, Thomas Risse, and Beth Simmons, 2nd ed. New York: Sage, bl. 195-219.
  50. ↑ Jervis, Robert (1976). Perception and Misperception in International Politics. Princeton, NJ: Princeton University Press.
  51. ↑ Larson, Deborah Welch (1994). "The Role of Belief Systems and Schemas in Foreign Policy Decision-Making". Political Psychology, 15(1), bl. 17–33; Rose McDermott (2002). "Arms Control and the First Reagan Administration: Belief-Systems and Policy Choices", Journal of Cold War Studies, 4(4), bl. 29–59.
  52. ↑ Yarhi-Milo, Keren (2014). Knowing the Adversary: Leaders, Intelligence, and Assessment of Intentions in International Relations. Princeton, NJ: Princeton University Press.
  53. ↑ Sien byvoorbeeld, Harff, Barbara and Ted Robert Gurr (1988). "Toward Empirical Theory of Genocides and Politicides: Identification and Measurement of Cases since 1945", International Studies Quarterly, 32, bl. 359–371; t'Hart, Paul, Erik K. Stern, and Bengt Sundelius (1997). "Foreign Policy Making at the Top: Political Group Dynamics", in Paul t'Hart, Erik K. Stern and Bengt Sundelius, eds., Beyond Group Think: Political Group Dynamics and Foreign Policy Making. Michigan: University of Michigan Press, bl. 3–34.
  54. ↑ McDermott, Rose, "The Feeling of Rationality: The Meaning of Neuroscientific Advances for Political Science", Perspectives on Politics 2(4) (2004), bl. 691–706; Jonathan Mercer (2005). "Rationality and Psychology in International Politics", International Organization 59(1), bl. 77–106.
  55. ↑ Dolan, Thomas M. (2016). "Go Big or Go Home? Positive Emotions and Responses to Wartime Success", International Studies Quarterly, 60(2), bl. 230–42; Thomas M. Dolan (2016). "Emotion and Strategic Learning in War", Foreign Policy Analysis, 12(4), bl. 571–90.
  56. ↑ Markwica, Robin (2018). Emotional Choices: How the Logic of Affect Shapes Coercive Diplomacy. Oxford: Oxford University Press.
  57. ↑ McDermott, Rose; Davenport, Christian (25 Januarie 2017). "Toward an Evolutionary Theory of International Relations". Oxford Research Encyclopedia of Politics (in Engels). doi:10.1093/acrefore/9780190228637.013.294. ISBN 9780190228637.
  58. ↑ 58,0 58,1 Thompson, Kenneth W. (1955). "Toward a Theory of International Politics". American Political Science Review (in Engels). 49 (3): 733–746. doi:10.2307/1951435. ISSN 0003-0554. JSTOR 1951435. S2CID 147041418.
  59. ↑ Mearsheimer, John J.; Walt, Stephen M. (1 September 2013). "Leaving theory behind: Why simplistic hypothesis testing is bad for International Relations". European Journal of International Relations (in Engels). 19 (3): 427–457. doi:10.1177/1354066113494320. ISSN 1354-0661. S2CID 52247884.
  60. ↑ Aggarwal, Vinod K. (1 September 2010). "I Don't Get No Respect:1 The Travails of IPE2". International Studies Quarterly (in Engels). 54 (3): 893–895. doi:10.1111/j.1468-2478.2010.00615.x. ISSN 1468-2478.
  61. ↑ Keohane, Robert O. (16 Februarie 2009). "The old IPE and the new". Review of International Political Economy. 16 (1): 34–46. doi:10.1080/09692290802524059. ISSN 0969-2290. S2CID 155053518.
  62. ↑ Desch, Michael (1 Junie 2015). "Technique Trumps Relevance: The Professionalization of Political Science and the Marginalization of Security Studies". Perspectives on Politics. 13 (2): 377–393. doi:10.1017/S1537592714004022. ISSN 1541-0986. S2CID 147194910.
  63. ↑ Isaac, Jeffrey C. (1 Junie 2015). "For a More Public Political Science". Perspectives on Politics. 13 (2): 269–283. doi:10.1017/S1537592715000031. ISSN 1541-0986.
  64. ↑ "Table of Contents — September 2013, 19 (3)". Sage Journals. Besoek op 17 Februarie 2016.
  65. ↑ "Perspectives on Politics Vol. 13 Issue 02". journals.cambridge.org. Besoek op 17 Februarie 2016.
  66. ↑ Colgan, Jeff D. (12 Februarie 2016). "Where Is International Relations Going? Evidence from Graduate Training". International Studies Quarterly (in Engels). 60 (3): 486–498. doi:10.1093/isq/sqv017. ISSN 0020-8833.
  67. ↑ Jackson, Robert, and Georg Sorensen (2015). Introduction to International Relations: Theories and Approaches, Oxford: Oxford University Press, 3rd ed, bl. 305.
  68. ↑ Michael Haas (2017). International Relations Theory: Competing Empirical Paradigms>Lanham, MD: Lexington.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Internasionale_verhoudingsteorie&oldid=2728735"