Israelvisie
Israelvisie is 'n godsdienstige groepering wat voorspraak maak vir verkiesing gebaseer op ras. Dit word dikwels beskou as 'n beweging wat kortliks ontstaan het as 'n reaksie op die sosiale veranderinge in Suid-Afrika na 1994, maar dit bly aktief en gebruik sosiale media as 'n medium om sy boodskap te versprei. Hierdie beweging is nou verbind aan die Britse Israelitiese of Britse Israelisme-ideologie, wat beweer dat die Kaukasiese mense, veral dié van Anglo-Saksiese afkoms, die afstammelinge van die Tien Verlore Stamme van Israel is, wat hulle die ware verbondsafstammelinge van Abraham maak.[1] Hierdie oortuiging vorm die kern van Israelvisie, wat sommige wit Afrikaanssprekende Suid-Afrikaners aangeneem het terwyl hulle soek na 'n nuwe identiteit in 'n post-apartheid Suid-Afrika. Die beweging se kernbewering is dat verlossing en goddelike beloftes beperk is tot hierdie uitgesoekte groep, wat ander rasse dus van die geloofsgemeenskap uitsluit.[1]
Die oorsprong van die Britse Israelitiese beweging, waaruit Israelvisie voortspruit, kan teruggevoer word na die negentiende eeu.[1] Die teorie dui daarop dat die Britse bevolking die afstammelinge is van die tien stamme van Israel wat vermoedelik "verdwyn" het tydens hul ballingskap in Assirië.[1] Daar word geglo dat hierdie stamme hulle tydens die Joodse diaspora in die Britse Eilande gevestig het. John Wilson, 'n prominente figuur in die beweging, het hierdie teorieë in sy 1845-boek Our Israelitish Origin geartikuleer en die grondslag gelê vir die beweging se oortuigings.[1] Die leerstelling is gebaseer op verskeie beginsels: die tien stamme van Israel is die voorouers van die Britte; Jode verteenwoordig nie die ware Israel nie; en Bybelse beloftes van verlossing is beperk tot die "ware" Israel, die afstammelinge van Anglo-Saksiese oorsprong.[1] Wilson se werk het vastrapplek gekry onder die Britse middelklas, deur taalkundige argumente te gebruik en Bybelse plekname aan moderne Britse liggings te verbind om 'n noue verband tussen Hebreeuse en Engelse oorsprong te "bewys". Hierdie interpretasie dui daarop dat diegene van Britse afkoms, insluitend diegene wat deur kolonialisme versprei het, die ware verbondsvolk is, wat die beloftes wat aan Abraham gemaak is, erf.[1]
In die Suid-Afrikaanse konteks word die Brits-Israelitiese ideologie gevolg onder die naam "Israelvisie", 'n kollektiewe term vir verskeie eendersdenkende groepe.[1] Die verenigende faktor is die leerstelling dat God se verkiesing beperk is tot sekere wit volke en rasse, wat alle ander uitsluit van die genadeverbond. Brits-Israelitiese studiegroepe het in die vroeë 1920's in Suid-Afrika ontstaan, met groepe wat aanvanklik gewild was onder Engelssprekende Suid-Afrikaners van Britse afkoms.[1] Later het Afrikaanssprekende studiegroepe ontstaan, wat uiteindelik hul eie materiaal vervaardig het. F.W.C. Neser, 'n belangrike figuur in die Afrikaanssprekende groep, het in 1982 Die Verlore Tien Stamme van Israel gepubliseer, wat die oortuigings van die Suid-Afrikaanse Brits-Israelitiese beweging uiteensit.[1] Neser se werk beweer dat sommige wit Westerse nasies die tien stamme van Israel verteenwoordig, dat hierdie stamme die afstammelinge van Abraham is, en dat God 'n ewige verbond met hulle gesluit het. Hierdie verbond sluit in hul verkiesing as God se volk, hul reg op die Beloofde Land (deur sommige geïnterpreteer as Suid-Afrika), en die voorwaarde dat hulle hulself van ander nasies moet afsonder en rasse-suiwerheid moet handhaaf.[1]
Die opkoms van Israelvisie in Suid-Afrika na 1994 kan toegeskryf word aan 'n soeke na identiteit onder sekere wit Afrikaanssprekende individue. Na die vestiging van 'n nie-rassige demokratiese Suid-Afrika het sommige Afrikaners 'n verlies aan identiteit en 'n vermeende erosie van hul magsbasis ervaar. Die sosiale en politieke veranderinge het daartoe gelei dat sommige hul kulturele en etniese identiteite heroorweeg en radikaliseer. Die persepsie dat hulle deur sommige politieke partye as nie-Afrikane gemarginaliseer en as nie-Afrikane beskou word, het bygedra tot gevoelens van bedreiging en verlies. In hierdie konteks het die eksklusivistiese leerstellings van Israelvisie aanklank gevind by diegene wat hul identiteit en vermeende goddelike reg op die land wou herbevestig. Die beweging se ideologie stem ooreen met sekere waardes van voor 1994 wat deur sommige Afrikaanssprekendes gehuldig is, insluitend 'n geloof in 'n goddelike roeping, die belangrikheid van grondbesit, 'n begeerte na onafhanklikheid en 'n verwerping van rasse-assimilasie. Hierdie waardes vind 'n parallel in Israelvisie se aansprake op goddelike verkiesing en reg op die grond.[1]
Een van die sentrale teologiese kwessies met Israelvisie is die leerstelling van eksklusiwiteit. Die beweging leer dat verlossing uitsluitlik beskikbaar is vir die afstammelinge van Abraham, veral die Brits-Israeliete, en dus alle ander rasse uitsluit.[1] Bybelse leringe bied egter 'n breër siening van God se plan, wat alle nasies insluit. In die Nuwe Testament word Jesus se bediening gekenmerk deur inklusiwiteit, die uitreik na die armes, die gemarginaliseerdes en mense van alle agtergronde. Die vroeë kerk se sending was ook revolusionêr in sy inklusiwiteit, wat sosiale en politieke hindernisse afbreek om Jode en Grieke, slawe en vrymense, mans en vroue in Christus te verenig. Die voorwaarde om onder God se mense ingesluit te word, is geloof in Christus, wat toegang tot die nuwe verbond bied vir beide Jood en nie-Jood. Paulus se briewe in die Nuwe Testament beklemtoon dat om 'n biologiese afstammeling van Abraham te wees nie verlossing waarborg nie; eerder kom verlossing deur geloof in Jesus Christus. Daarom weerspreek die eksklusivistiese aansprake van Israelvisie die breër boodskap van inklusiwiteit wat in die Bybel gevind word.[1]
Die Israelvisie-beweging se ideologie hou volgens Meyfarth en Nel[1] beduidende gevare in, hoofsaaklik die verwerping van Jesus Christus as die Messias en die eksklusiewe beperking van verlossing tot 'n spesifieke rassegroep. Hierdie eksklusivisme is volgens hulle teologies onaanvaarbaar, aangesien dit die Bybel se inklusiewe boodskap en God se plan vir alle nasies weerspreek. Volgens Meyfarth en Nel[1] het die beweging se leringe ook potensiële sosiale gevolge, aangesien dit rassespanning en diskriminasie kan aanvuur. Histories is ekstremistiese groepe wat met Israelvisie geassosieer word, gekoppel aan gewelddadige dade, wat die gevare van sy uitsluitende ideologie onderstreep.[1] Terwyl die beweging poog om 'n gevoel van identiteit en behoort aan sy aanhangers te bied, doen dit dit deur 'n verdelende en teologies gebrekkige interpretasie van die Skrif te bevorder. Meyfarth en Nel[1] glo daarom dat dit van kardinale belang is vir kerkleiers en Christene om bewus te wees van die hoofleerstellings van Israelvisie en die potensiële gevare daarvan, sodat hulle die teologiese en eksistensiële uitdagings daarvan kan aanspreek en gelowiges kan lei na 'n meer inklusiewe en Bybels-gegronde begrip van geloof.
Verwysings
[wysig | wysig bron]| Normdata: Nasionaal |
|---|
