Gaan na inhoud

Kenny Clarke

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Kenny Clarke
Clarke voor die trom in 1971
Agtergrondinligting
GeboortenaamKenneth Clarke Spearman
Gebore(1914-01-09)9 Januarie 1914
Pittsburgh, Pennsilvanië, Verenigde State
Sterf26 Januarie 1985 (op 71)
Montreuil, Frankryk
GenresJazz
Beroep(e)Musikant
InstrumenteTrom
Jare aktief1931–1984
AssosiasiesDizzy Gillespie, Modern Jazz Quartet, Kenny Clarke/Francy Boland Big Band

Kenneth Clarke Spearman (9 Januarie 1914 – 26 Januarie 1985), op professionele vlak bekend as Kenny Clarke, en ook genoem Klook, was 'n Amerikaanse jazzmusikant en -tromspeler. Hy was 'n innoveerder van bebop ('n subgenre van jazz).

Hy is gebore in Pittsburgh, Pennsilvanië, maar is op die ouderdom van 5 wees gelaat. Hy het die trom begin speel op 8- of 9-jarige leeftyd op aandrang van 'n onderwyser by sy weeshuis. In 1931 het hy op 17-jarige ouderdom op professionele vlak begin speel en in 1935 na New York verhuis toe hy gevestig was as tromspeler. Hier was hy in die vroeë 1940's werksaam as die in-huis tromspeler by Minton's Playhouse. Hy het deelgeneem aan die na-uurse speelsessies wat sou lei tot die geboorte van bebop. Na militêre diens in die VSA en Europa van 1943 tot 1946 het hy teruggekeer na New York; van 1948 tot 1951 was hy grootliks woonagtig in Parys. Hy het van 1951 tot 1956 in New York gewoon en saam met die Modern Jazz Quartet opgetree. Hy het ook deelgeneem van die vroeë opnames van Miles Davis. Hierna het hy op 'n permanente grondslag na Parys verhuis, waar hy opgetree het en opnames gemaak het saam met Europese en besoekende Amerikaanse musikante. Hy was van 1961 tot 1972 mede-leier van die Kenny Clarke/Francy Boland Big Band. Hy het tot kort voor sy afsterwe in Januarie 1985 aan 'n hartaanval voortegaan om opvoerings te gee en opnames te maak.

Vroeë lewe

[wysig | wysig bron]
Clarke (middel) in Europa met Hans Rossbach (links) en Bud Powell (regs)

Clarke is gebore op 9 Januarie 1914 in Pittsburgh, Pennsïlvanië[note 1] as die jongste van twee seuns, aan Charles Spearman, 'n tromboonspeler van Waycross, Georgia, en Martha Grace Scott, 'n pianis van Pittsburgh. Die gesinshuis was geleë in Wylie Avenue in die Lower Hill District van Pittsburgh. Clarke se vader het later die gesin verlaat om 'n nuwe gesin te begin in Yakima, Washington, en Clark se moeder, wat kort daarna 'n verhouding aangeknoop het met 'n Baptiste-prediker, het in haar laat-twintigs skielik gesterf toe Clarke ongeveer vyf jaar oud was. Hy en sy broer is geplaas in die Coleman Industrial Home for Negro Boys.[3][4][5][6] Hy het in die kinderhuis se marsorkes op die klein trom gespeel, wat hy op sowat agt of negejarige ouderdom op aandrang van 'n onderwyser begin speel het, nadat hy 'n paar koperblaasinstrumente probeer het. Toe hy jonger was het hy ook klavier gespeel, waarop sy moeder hom geleer het om eenvoudige wysies te speel, saam met die harmonium by die plaaslike kerk, waarop hy gesange gespeel en stukke gekomponeer het wat daar bekendgestel is.[3][5][6][7][8] Op die ouderdom van elf of twaalf het hy en sy broer weer by sy stiefvader begin woon. Sy stiefvader was nie lief vir musiek nie en het neergekyk op diegene wat hul daarmee bemoei het. Clarke het op 15-jarige ouderdom Herron Hill Junior High School verlaat. Ongeveer dieselfde tyd het sy stiefvader vir Clarke en sy broer ná 'n rusie uit sy huis gegooi, en Clarke is sonder sy broer in 'n pleeghuis geplaas, waar hy vir ongeveer 'n jaar, tot sy sestiende verjaardag gewoon het.[3][4][5][6][8]

Hierna het hy verskeie los werkies verrig terwyl hy sy musiekloopbaan op die been gebring het, en teen die ouderdom van sewentien was hy 'n professionele musikant en deel van die Leroy Bradley Band. Nadat hy saam met die Roy Eldridge-musiekgroep deur Pennsilvanië, Wes-Virginië en Ohio getoer het, het hy teruggekeer na Bradley se orkes wat by die Cotton Club in Cincinnati gespeel het. Hy het vir twee jaar by die groep gebly, wat onderbreek is deur 'n twee maande lange termyn by die Jeter-Pillars Orchestra, wat destyds die trompetspeler Harry Edison en baskitaarspeler Walter Page ingesluit het, en wie voortaan in die Count Basie-orkes sou verskyn. Omstreeks hierdie tyd het hy die vibrafoon begin speel, met die hulp van Adrian Rollini, 'n pionier op die instrument.[3][5][8]

Eerbewyse

[wysig | wysig bron]

In 1983 is Clarke 'n "NEA Jazz Master" gemaak[9] en in 1988 ingelyf in die DownBeat Jazz-eregalery deur die Critics'-peiling.[10] In 2024 is Clarke ingelyf in die Jazz at Lincoln Center'S Nesuhi Ertegun Jazz-eregalery.[11]

Diskografie

[wysig | wysig bron]

As leier of medeleier

[wysig | wysig bron]
  • Special Kenny Clarke 1938–1959 (Jazz Muse)
  • Telefunken Blues (Savoy Records, 1955)
  • Kenny Clarke & Ernie Wilkins (Savoy, 1955) met Ernie Wilkins
  • Bohemia After Dark (Savoy, 1955)
  • Klook's Clique (Savoy, 1956)
  • Jazzmen: Detroit (Savoy, 1956)
  • Plays André Hodeir (Philips, 1956)
  • The Golden 8 (Blue Note Records, 1961)
  • Americans in Europe Vol. 1 (Impulse! Records, 1963)
  • Pieces of Time (Soul Note, 1983)

Kenny Clarke / Francy Boland Big Band (1962–1971)

As sideman

[wysig | wysig bron]

Met Nat Adderley

  • That's Nat (Savoy, 1955)

Met Gene Ammons

  • All Star Sessions (Prestige Records, 1956)
  • Gene Ammons and Friends at Montreux (Prestige, 1973)

Met Elek Bacsik

  • The Electric Guitar of the Eclectic Elek Bacsik (Fontana, 1962)

Met Eddie Bert

  • Musician of the Year (Savoy 1955)
  • Encore (Savoy, 1955)
  • Montage (Savoy, 1955)

Met Ray Bryant

  • Ray Bryant Trio (Epic, 1956)

Met Kenny Burrell

  • Jazzmen Detroit met Kenny Burrell, Tommy Flanagan, Pepper Adams, Paul Chambers (1956; Savoy)
  • Introducing Kenny Burrell (Blue Note, 1956)

Met Donald Byrd

  • Byrd's Word (Savoy, 1955)

Met Eddie "Lockjaw" Davis en Johnny Griffin

  • Tough Tenors Again 'n' Again (MPS Records, 1970)

Met Miles Davis

  • Birth of the Cool (Capitol Records, 1949)
  • Bags' Groove (Prestige, 1957)
  • Walkin' (Prestige, 1957)
  • Ascenseur pour l'échafaud (Fontana Records, 1958)
  • Miles Davis and the Modern Jazz Giants (Prestige, 1959)

Met Art Farmer

  • Early Art (New Jazz, 1954)
  • When Farmer Met Gryce (Prestige, 1954) met Gigi Gryce

Met Frank Foster

  • No 'Count (Savoy, 1956)

Met Dizzy Gillespie

  • Dizzy Gillespie and the Double Six of Paris (Philips, 1963)
  • The Giant (America Records, 1973)
  • The Source (America, 1973)
  • The Complete RCA Victor Recordings (Bluebird Records, 1995)

Met Dexter Gordon

  • Our Man in Paris (Blue Note, 1963)
  • Blues à la Suisse (Prestige, 1973)

Met Johnny Griffin

  • Night Lady (Philips, 1964)

Met Urbie Green

  • Blues and Other Shades of Green (ABC-Paramount, 1955)

Met Hampton Hawes

  • Playin' in the Yard (Prestige, 1973)

Met Noah Howard

  • Red Star (Mercury, 1977)

Met Milt Jackson

  • Wizard of the Vibes (Blue Note, 1952)
  • Opus de Jazz (Savoy, 1955)
  • Roll 'Em Bags (Savoy, 1956)
  • Meet Milt Jackson (Savoy, 1956)
  • Ballads & Blues (Atlantic, 1956)
  • The Jazz Skyline (Savoy, 1956)

Met J. J. Johnson en Kai Winding

  • Jay and Kai (Columbia, 1957)

Met Hank Jones

  • The Trio (Savoy, 1955)
  • Bluebird (Savoy, 1955)
  • Quartet-Quintet (Savoy, 1955)
  • Hank Jones' Quartet (Savoy, 1956)

Met Lee Konitz

  • Lee Konitz with Warne Marsh (Atlantic, 1955)

Met John Lewis

  • Afternoon in Paris (Atlantic, 1957) met Sacha Distel

Met Carmen McRae

  • Carmen McRae (Bethlehem Records 1954)

Met Charles Mingus

  • Jazz Composers Workshop (Savoy, 1955)

Met die Modern Jazz Quartet

  • Modern Jazz Quartet (Prestige, 1952)
  • Django (Prestige, 1956)
  • 1953: An Exceptional Encounter (The Jazz Factory, 2001)

Met Thelonious Monk

Met Jean-Christian Michel

  • Sacred Music (Barclay Records, 1969)
  • JQM (General Records, 1972)
  • Ouverture spatiale (General Records, 1974)
  • Eve des Origines (General, 1976)
  • Port Maria (General, 1977)

Met Mark Murphy

  • Midnight Mood (MPS, 1968)

Met Phineas Newborn Jnr.

  • Here Is Phineas (Atlantic, 1956)

Met Sahib Shihab

  • Summer Dawn (Argo Records, 1964)
  • Seeds (Vogue Schallplatten, 1968)
  • Companionship (Vogue Schallplatten, 1971)

Met Zoot Sims

  • Lost Tapes Baden-Baden 1958 (SWR, 2014)

Met Idrees Sulieman

  • Bird's Grass (SteepleChase Records, 1985)

Met Cal Tjader

  • Cal Tjader: Vibist (Savoy, 1954)

Met Julius Watkins

  • Julius Watkins Sextet (Blue Note, 1954)

Met Frank Wess

  • North, South, East....Wess (Savoy, 1956)
  • Opus in Swing (Savoy, 1956)

Met Joe Wilder

  • Wilder 'n' Wilder (Savoy, 1956)

Met Ernie Wilkins

  • Flutes & Reeds (Savoy, 1955) met Frank Wess
  • Top Brass (Savoy, 1955)

Aantekeninge

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Die meeste bronne, insluitend Clarke self tydens 'n onderhoud,[1] gee sy geboortedatum aan as 9 Januarie, maar volgens Ursula Broschke in die boek Paris Without Regret: James Baldwin, Chester Himes, Kenny Clarke, and Donald Byrd (1986),[2] is hy op 2 Januarie gebore.[3]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Haggerty, Michael (1985). "Under Paris Skies". The Black Perspective in Music. 13 (2): 195–221. doi:10.2307/1214584. JSTOR 1214584.
  2. ↑ Broschke-Davis, Ursula (1986). Paris without regret: James Baldwin, Kenny Clarke, Chester Himes, and Donald Byrd. Drukpers van die Universiteit van Iowa. ISBN 0877451478.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Kernfeld, Barry (1999). "Clarke, Kenny". American National Biography. Drukpers van die Universiteit van Oxford. DOI:10.1093/anb/9780198606697.article.1802594. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Sajna, Mike (13 Oktober 1994). "Jazz musician's ties here result in biography from University Press". University Times. Besoek op 17 Junie 2018.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Daquila, Phillip (Spring 1995). "Keeping Time: Klook Remembers Jazz Drummer's Place in History". Pittsburgh History. Vol. 78, no. 1. pp. 46–48. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 7 Oktober 2022. Besoek op 17 Junie 2018.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Clarke, Kenny; Oakley Dance, Helen (1 September 1977). "Kenny Clarke oral history interview". Jazz Oral History Project. Rutgers-universiteit]. doi:10.7282/T30C4Z57. Besoek op 19 Junie 2018.
  7. ↑ "Kenny Clarke". Encyclopedia of World Biography. (2004). Gale Group. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Korall, Burt (2002). Drummin' Men: The Heartbeat of Jazz The Bebop Years. New York: Drukpers van die Universiteit van Oxford. pp. 71–89. ISBN 0-19-514812-6.
  9. ↑ "Kenny Clarke". National Endowment for the Arts. Besoek op 3 Julie 2018.
  10. ↑ "DownBeat Hall of Fame". DownBeat. Besoek op 1 Julie 2018.
  11. ↑ "Jazz at Lincoln Center announces 2024 Ertegun Hall of Fame inductees: Dave Brubeck, Kenny Clarke, Lou Donaldson, Kenny Dorham, Roy Haynes, Sheila Jordan and Eddie Palmieri". Jazz at Lincoln Center. 27 September 2024. Besoek op 22 Februarie 2025.

Nog leesstof

[wysig | wysig bron]
  • Hennessey, Mike (1990). Klook: The Story of Kenny Clarke. Londen: Quartet Books. ISBN 0704325292.
  • Braggs, Rashida K. (2016). "Kenny Clarke's Journey between 'Black' and 'Universal' Music". Jazz Diasporas: Race, Music, and Migration in Post-World War II Paris. Drukpers van die universiteit van Kalifornië. pp. 157–200. ISBN 9780520963412.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Kenny_Clarke&oldid=2774794"