Gaan na inhoud

Lef Landau

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Lef Landau
Lef Landau in 1962
Geboortenaam Lef Davidovich Landau
Gebore 22 Januarie 1908
Bakoe, Russiese Ryk
Oorlede 1 April 1968 (op 60)
Moskou, Sowjetunie
Nasionaliteit Sowjet
Vakgebied Teoretiese fisika
Instelling(s) Charkif Instituut vir Fisika en Tegnologie
Instituut vir Fisiese Probleme, Moskou
Alma mater Bakoe-staatsuniversiteit
Leningradstaats-universiteit (Diploma, 1927)
Leningrad Fisies-Tegniese Instituut]] (D.Sc., 1934)
Doktorale promotor(s) Niels Bohr
Doktorale student(e) Alexei Alexeyevich Abrikosov
Aleksandr Ilyich Akhiezer
Igor Ekhielevich Dzyaloshinskii
Lev Gor'kov
Isaak Markovich Khalatnikov
Lef Pitaevskii
Bekend vir Nobelprys vir Fisika

Lef Davidovich Landau (Russies: Лев Дави́дович Ланда́у; 22 Januarie 1908 – 1 April 1968) was 'n Sowjet-fisikus wat fundamentele bydraes tot baie areas van teoretiese fisika gemaak het.[1][2][3] Hy is beskou as een van die laaste wetenskaplikes wat universeel goed vertroud was en belangrike bydraes tot alle vertakkings van fisika gemaak het.[4] Hy word gekrediteer met die lê van die grondslae van die twintigste-eeuse gekondenseerde materie-fisika,[5] en word ook beskou as waarskynlik die grootste Sowjet-teoretiese fisikus van die twintigste eeu.[6]

Sy prestasies sluit in die onafhanklike mede-ontdekking van die digtheidsmatriksmetode[7][8] in kwantummeganika (naas John von Neumann), die kwantummeganiese teorie van diamagnetisme, die teorie van supervloeibaarheid, die teorie van tweede-orde fase-oorgange, uitvinding van orde parameter tegniek,[9] die Ginzburg-Landau teorie van supergeleiding, die teorie van Fermi vloeistowwe, die verduideliking van Landau-demping in plasmafisika, die Landau-pool in kwantumelektrodinamika, die tweekomponentteorie van neutrino's, en Landau se vergelykings vir S-matriks-singulariteite.[10] Hy het die 1962 Nobelprys vir Fisika ontvang vir sy ontwikkeling van 'n wiskundige teorie van superfluiditeit wat verantwoordelik is vir die eienskappe van vloeibare helium II by 'n temperatuur onder 2,17 K (−270,98 °C).[11]

Lewe

[wysig | wysig bron]

Vroeë jare

[wysig | wysig bron]
Die Landau-familie in 1910.

Landau is op 22 Januarie 1908 vir Joodse ouers[11][12][13][14] gebore in Bakoe, die Russiese Ryk, in wat nou Azerbeidjan is. Landau se pa, David Lvovich Landau, was 'n ingenieur met die plaaslike oliebedryf, en sy ma, Lyubov Veniaminovna Garkavi-Landau, was 'n dokter. Albei het van Mogilev na Bakoe gekom en albei het die Mogilev-gimnasium gegradueer.[15][16] Hy het differensiaalrekening op ouderdom 12 geleer en integraalrekening op ouderdom 13. Landau het in 1920 op ouderdom 13 aan die gimnasium gematrikuleer. Sy ouers het hom as te jonk beskou om universiteit by te woon, en daarom het hy vir 'n jaar die Bakoe Ekonomiese Tegniese Skool bygewoon. In 1922, op 14-jarige ouderdom, het hy aan die Bakoe-staatsuniversiteit gegradueer en in twee departemente gelyktydig gestudeer: die Departemente Fisika en Wiskunde, en die Departement Chemie. Daarna het hy opgehou om chemie te studeer, maar het sy hele lewe lank in die veld belang gestel.

Leningrad en Europe

[wysig | wysig bron]
Jong Landau in 1914.    

In 1924 het hy na die destydse hoofsentrum van Sowjet-fisika verhuis: die Fisika-departement van die Leningrad-staatsuniversiteit, waar hy hom toegewy het aan die studie van teoretiese fisika, en in 1927 gegradueer het. Landau het daarna ingeskryf vir nagraadse studies aan die Leningrad Fisies-Tegniese Instituut waar hy uiteindelik 'n doktorsgraad in Fisiese en Wiskundige Wetenskappe in 1934.[17] Landau het sy eerste kans gekry om oorsee te reis gedurende die tydperk 1929–1931, op 'n Sowjet-regering— Volkskommissariaat vir Onderwys—reisgenootskap aangevul deur 'n Rockefeller Foundation-genootskap. Teen daardie tyd was hy vlot in Duits en Frans en kon hy in Engels kommunikeer.[18] Hy het later sy Engels verbeter en Deens geleer.[19]

Na kort verblyf in Göttingen en Leipzig is hy op 8 April 1930 na Kopenhagen om by die Niels Bohr se Instituut vir Teoretiese Fisika te werk. Hy het daar gebly tot 3 Mei van dieselfde jaar. Na die besoek het Landau homself altyd as 'n leerling van Niels Bohr beskou en Landau se benadering tot fisika is grootliks deur Bohr beïnvloed. Ná sy verblyf in Kopenhagen het hy Cambridge (middel-1930) besoek, waar hy saam met Paul Dirac,[20] Kopenhagen (September tot November 1930),[21] en Zürich (Desember 1930 tot Januarie 1931) gewerk het, waar hy saam met Wolfgang Pauli.[20] Van Zürich het Landau vir die derde keer teruggegaan na Kopenhagen[22] en daar gebly van 25 Februarie tot 19 Maart 1931 voordat hy dieselfde jaar na Leningrad teruggekeer het.[23]

Nasionale Wetenskaplike Sentrum Charkif Instituut vir Fisika en Tegnologie, Charkif

[wysig | wysig bron]
By die Charkif Instituut, 1934.

Tussen 1932 en 1937 was Landau hoof van die Departement Teoretiese Fisika by die Nasionale Wetenskaplike Sentrum Charkif Instituut vir Fisika en Tegnologie, en hy het lesings aan die Universiteit van Charkif en die Kharkiv Polytechnic Institute gegee. Afgesien van sy teoretiese prestasies, was Landau die hoofstigter van 'n groot tradisie van teoretiese fisika in Charkif, Oekraïne, wat soms na verwys word as die "Landau-skool". In Charkif het hy en sy vriend en voormalige student, Evgeny Lifshitz, begin om die Kursus van Teoretiese Fisika te skryf, tien volumes wat saam oor die hele vak strek en steeds wyd gebruik word as gegradueerde-vlak fisika-tekste. Tydens die Groot Suiwering is Landau binne die UPTI-aangeleentheid in Charkif ondersoek, maar hy het daarin geslaag om na Moskou te vertrek om 'n nuwe pos op te neem.[3]

Landau het 'n bekende omvattende eksamen genaamd die "Teoretiese Minimum" ontwikkel wat van studente verwag is om te slaag voor toelating tot die skool. Die eksamen het alle aspekte van teoretiese fisika gedek, en tussen 1934 en 1961 het slegs 43 kandidate geslaag, maar diegene wat dit gedoen het, het later nogal noemenswaardige teoretiese fisici geword.[24][25]

In 1932 het Landau die Chandrasekhar-limiet bereken;[26] hy het dit egter nie op witdwergsterre toegepas nie.[27]

Instituut vir Fisiese Probleme, Moskou

[wysig | wysig bron]

Van 1937 tot 1962 was Landau die hoof van die Teoretiese Afdeling by die Instituut vir Fisiese Probleme.[28]

Foto in die tronk, 1938-1939.

Op 27 April 1938 is Landau gearresteer vir 'n pamflet wat Stalinisme met Duitse Nazisme en Italiaanse Fascisme vergelyk het.[3][29] Hy is in die NKVD se Loebjanka-gevangenis aangehou tot sy vrylating, op 29 April 1939, nadat Pyotr Kapitsa ('n eksperimentele lae-temperatuur fisikus en die stigter en hoof van die instituut) en Bohr briewe aan Josef Stalin geskryf het.[30][31] Kapitsa het persoonlik ingestaan vir Landau se gedrag en gedreig om die instituut te verlaat as Landau nie vrygelaat word nie.[32] Na sy vrylating het Landau ontdek hoe om Kapitsa se superfluiditeit te verduidelik met behulp van klankgolwe, of fone, en 'n nuwe opwekking wat 'n roton genoem word.[3]

Landau het 'n span wiskundiges gelei wat Sowjet-atoom- en waterstofbomontwikkeling ondersteun het. Hy het die dinamika van die eerste Sowjet-termonukleêre bom bereken, insluitend die voorspelling van die uitset. Vir hierdie werk het Landau die Stalin-prys in 1949 en 1953 ontvang, en is in 1954 met die titel "Held van Sosialistiese Arbeid" bekroon.[3]

Landau se studente het Lev Pitaevskii, Alexei Abrikosov, Aleksandr Akhiezer, Igor Dzyaloshinskii, Evgeny Lifshitz, Lev Gor'kov, Isaak Khalatnikov, Roald Sagdeev en Isaak Pomeranchuk ingesluit.

Wetenskaplike prestasies

[wysig | wysig bron]

Landau se prestasies sluit in die onafhanklike mede-ontdekking van die digtheidsmatriksmetode in kwantummeganika (naas John von Neumann), die kwantummeganiese teorie van diamagnetisme, die teorie van supervloeibaarheid, die teorie van tweede-orde fase-oorgange, die Ginzburg-Landau-teorie van supergeleiding, die teorie van Fermi-vloeistowwe, die verduideliking van Landau-demping plasmafisika, die Landau-pool in kwantumelektrodinamika, die tweekomponentteorie van neutrino's, die verduideliking van vlamonstabiliteit (die Darrieus-Landau-onstabiliteit), en Landau se vergelykings vir S-matriks-singulariteite.

Landau het die 1962 Nobelprys vir Fisika ontvang vir sy ontwikkeling van 'n wiskundige teorie van superfluiditeit wat verantwoordelik is vir die eienskappe van vloeibare helium II by 'n temperatuur onder 2,17 K (−270,98 °C)."[33]

Persoonlike lewe en sienings

[wysig | wysig bron]

In 1937 trou Landau met Kora T. Drobanzeva van Charkif.[34] Hul seun Igor (1946–2011) het 'n teoretiese fisikus geword. Lev Landau het in “vrye liefde” eerder as monogamie geglo en het sy vrou en sy studente aangemoedig om “vrye liefde” te beoefen. Sy vrou was egter nie entoesiasties daaroor nie.[3]

Landau word oor die algemeen beskryf as 'n ateïs,[35][36][37] alhoewel toe die Sowjet-rolprentvervaardiger Andrei Tarkofski vir Landau gevra het of hy in die bestaan van God glo, het Landau die saak vir drie minute in stilte besin voordat hy reageer, "Ek dink so."[38] In 1957 het 'n lang verslag aan die Kommunistiese Party van die Sowjetunie (KPSU) Sentrale Komitee deur die KGB Landau se sienings oor die 1956 Hongaarse Opstand, Vladimir Lenin en wat hy "rooi fascisme" genoem het opgeteken.[39] Hendrik Casimir herinner hom as 'n passievolle kommunis, aangemoedig deur sy revolusionêre ideologie. Landau se strewe om die Sowjetwetenskap te vestig, was deels te danke aan sy toewyding aan sosialisme. In 1935 het hy 'n stuk getiteld " Bourgeoisie en Kontemporêre Fisika " in die Sowjet-koerant Izvestia gepubliseer waarin hy godsdienstige bygeloof en die oorheersing van kapitaal, wat hy as burgerlike neigings beskou het, gekritiseer het, met verwysing na "ongekende geleenthede vir die ontwikkeling van fisika in ons land, verskaf deur die Party en die regering.”[3]

Laaste jare

[wysig | wysig bron]

Op 7 Januarie 1962 het Landau se motor met 'n aankomende vragmotor gebots. Hy is ernstig beseer en het twee maande in 'n koma deurgebring. Alhoewel Landau op baie maniere herstel het, is sy wetenskaplike kreatiwiteit vernietig,[28] en hy het nooit volledig na wetenskaplike werk teruggekeer nie. Sy beserings het hom verhinder om die 1962 Nobelprys vir Fisika persoonlik te aanvaar.[40]

Landau was dwarsdeur sy lewe bekend vir sy skerp humor, soos geïllustreer deur die volgende dialoog met 'n sielkundige, Alexander Luria, wat probeer het om vir moontlike breinskade te toets terwyl Landau van die motorongeluk herstel het:[19][41]

Luria: "Teken asseblief vir my 'n sirkel"
Landau trek 'n kruis
Luria: "Hm, trek nou vir my 'n kruis"
Landau trek 'n sirkel
Luria: "Landau, hoekom doen jy nie wat ek vra nie?"
Landau: "As ek dit gedoen het, kan jy dalk dink ek het verstandelik gestremd geword".

In 1965 stig voormalige studente en medewerkers van Landau die Landau Instituut vir Teoretiese Fisika, geleë in die dorp Chernogolovka naby Moskou, en vir die volgende drie dekades gelei deur Isaak Khalatnikov.

In Junie 1965 het Lev Landau en Evsei Liberman 'n brief in die New York Times gepubliseer, waarin hulle verklaar het dat hulle as Sowjet-Jode Amerikaanse ingryping namens die Studentestryd vir Sowjet-Jood teenstaan.[42] Daar is egter twyfel dat Landau hierdie brief geskryf het.[43]

Dood

[wysig | wysig bron]

Landau is op 1 April 1968, 60 jaar oud, dood aan komplikasies van die beserings wat ses jaar tevore in die motorongeluk opgedoen is. Hy is by die Novodevichy-begraafplaas begrawe.[44]

Bydraevelde

[wysig | wysig bron]
  • DLVO teorie
  • Fermi-vloeistofteorie
  • Kwasipartikel
  • Ivanenko–Landau–Kähler-vergelyking
  • Landau-demping
  • Landau verspreiding
  • Landau-meter
  • Landau kinetiese vergelyking
  • Landau-paal
  • Landau vatbaarheid
  • Landau potensiaal
  • Landau-kwantisering
  • Landau-teorie
  • Landau–Squire-straler
  • Landau–Levich-probleem
  • Landau-Hopf-teorie van turbulensie
  • Ginzburg–Landau-teorie
  • Darrieus–Landau-onstabiliteit
  • Landau–Lifshitz aeroakoestiese vergelyking
  • Landau–Raychaudhuri-vergelyking
  • Landau–Zener-formule
  • Landau–Lifshitz-model
  • Landau–Lifshitz pseudotensor
  • Landau–Lifshitz–Gilbert-vergelyking
  • Landau–Pomeranchuk–Migdal-effek
  • Landau-Yang-stelling
  • Landau-beginsel
  • Stuart–Landau-vergelyking
  • Supervloeibaarheid
  • Supergeleiding

Pedagogiek

[wysig | wysig bron]
  • Kursus van Teoretiese Fisika

Nalatingskap

[wysig | wysig bron]
’n Russiese gedenkmunt wat opgedra is aan die 100ste herdenking van Landau se geboorte.

Twee hemelse voorwerpe word ter ere van hom genoem:

Die hoogste prys in teoretiese fisika wat deur die Russiese Akademie vir Wetenskappe toegeken is, word ter ere van hom aangewys:

  • Landau Goue Medalje

Op 22 Januarie 2019 het Google wat Landau se 111de verjaardag sou wees met 'n Google Doodle gevier.[46]

Die Landau-Spitzer-toekenning (American Physical Society), wat erkenning gee aan uitstaande bydraes tot plasmafisika en samewerking tussen Europa en die Verenigde State, word gedeeltelik ter ere van hom aangewys.[47]

Landau se rangorde van fisici

[wysig | wysig bron]
Landau in 1962[19] op 'n 2010 Oekraïense seël.

Landau het 'n lys name van fisici gehou wat hy op 'n logaritmiese skaal van produktiwiteit en genialiteit gerangskik het, soos kreatiwiteit en aangebore talent, wat wissel van 0 tot 5.[48][49][50] Die hoogste posisie, 0, is aan Isaac Newton toegeken. Albert Einstein was 0.5. 'n Rang van 1 is toegeken aan die stigtersvaders van kwantummeganika, Niels Bohr, Werner Heisenberg, Satyendra Nath Bose, Paul Dirac en Erwin Schrödinger, en ander, terwyl lede van rang 5 as "patoloë" beskou is.[51] Landau het homself as 'n 2.5 gerangskik, maar later bevorder tot 'n 2. N. David Mermin, wat oor Landau geskryf het, het verwys na die skaal, en homself in die vierde afdeling gerangskik, in die artikel "My Life with Landau: Homage of a 4.5 to a 2".[52][53]

Landau het 'n minder bekende skaal gehad om die genialiteit van 'n wetenskaplike te meet met eerder diagramme. Hy het vier klasse diagramme gehad, met die eerste 'n eenvoudige driehoek, wat diegene ingesluit het wat die oorspronklikste en briljantste was, soos Dirac en Einstein. Die diagramme is gevorm deur twee ewewydige lyne, onderkant wat volharding voorstel, terwyl die boonste genie en oorspronklikheid gemeet het.[54]

In populêre kultuur

[wysig | wysig bron]
  • Die Russiese televisiefilm My Man — die Genie (vertaling van die Russiese titel Мой муж — гений) wat in 2008 vrygestel is, vertel die biografie van Landau (gespeel deur Daniil Spivakovsky), wat meestal op sy private lewe fokus. Dit is oor die algemeen deur kritici gekeur. Mense wat Landau persoonlik ontmoet het, insluitend die beroemde Russiese wetenskaplike Vitaly Ginzburg, het gesê dat die film nie net verskriklik was nie, maar ook vals in historiese feite.
  • Nog 'n rolprent oor Landau, Dau, word geregisseer deur Ilya Khrzhanovsky met die nie-professionele akteur Teodor Currentzis ('n orkesdirigent) as Landau. Dau was 'n algemene bynaam van Lev Landau.[55] Die film was deel van die multidissiplinêre kunsprojek DAU.[56]

Werke

[wysig | wysig bron]

Landau het sy eerste referaat Oor die afleiding van Klein–Fock-vergelyking geskryf, saam met Dmitri Ivanenko geskryf in 1926, toe hy 18 jaar oud was. Sy laaste referaat met die titel Fundamental problems het in 1960 verskyn in 'n geredigeerde weergawe van huldeblyke aan Wolfgang Pauli. 'n Volledige lys van Landau se werke het in 1998 in die Russiese tydskrif Physics-Uspekhi verskyn.[57] Landau sou hom as mede-outeur van 'n tydskrifartikel op twee voorwaardes laat opneem: 1) hy het die idee van die werk, gedeeltelik of geheel en al, na vore gebring, en 2) hy het ten minste 'n paar berekeninge uitgevoer wat in die artikel aangebied word. Gevolglik het hy sy naam verwyder uit talle publikasies van sy studente waar sy bydrae minder betekenisvol was.[55]

Kursus in Teoretiese Fisika

[wysig | wysig bron]
  • L. D. Landau, E. M. Lifshitz (1976). Mechanics. Vol. 1 (3rd uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2896-9.
  • L. D. Landau; E. M. Lifshitz (1975). The Classical Theory of Fields. Vol. 2 (4th uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2768-9.
  • L. D. Landau; E. M. Lifshitz (1977). Quantum Mechanics: Non-Relativistic Theory. Vol. 3 (3rd uitg.). Pergamon Press. ISBN 978-0-08-020940-1. — 2nd ed. (1965) by archive.org
  • V. B. Berestetskii; E. M. Lifshitz; L. P. Pitaevskii (1982). Quantum Electrodynamics. Vol. 4 (2nd uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-3371-0.
  • L. D. Landau; E. M. Lifshitz (1980). Statistical Physics, Part 1. Vol. 5 (3rd uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-3372-7.
  • L. D. Landau; E. M. Lifshitz (1987). Fluid Mechanics. Vol. 6 (2nd uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-08-033933-7.
  • L. D. Landau; E. M. Lifshitz (1986). Theory of Elasticity. Vol. 7 (3rd uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2633-0.
  • L. D. Landau; E. M. Lifshitz; L. P. Pitaevskii (1984). Electrodynamics of Continuous Media. Vol. 8 (2nd uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2634-7.
  • L. P. Pitaevskii; E. M. Lifshitz (1980). Statistical Physics, Part 2. Vol. 9 (1st uitg.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2636-1.
  • L. P. Pitaevskii; E. M. Lifshitz (1981). Physical Kinetics. Vol. 10 (1st uitg.). Pergamon Press. ISBN 978-0-7506-2635-4.

Landau en Lifshitz het in die derde deel van die Kursus van Teoretiese Fisika voorgestel dat die destydse standaard periodieke tabel 'n fout daarin het, en dat Lutesium eerder as 'n d-blok as 'n f-blokelement beskou moet word. Hul voorstel is ten volle geregverdig deur latere bevindings,[58][59][60][61]en is in 1988 onderskryf deur 'n verslag van die International Union of Pure and Applied Chemistry (IUPAC).[62]

Ander

[wysig | wysig bron]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ McCauley, Martin (1997). Who's Who in Russia Since 1900. Routledge. p. 128. Landau, Lef Davydovich (1908-68), 'n briljante Sowjet-teoretiese fisikus, wat in 'n Joodse familie in Bakoe gebore is en in 1927 aan die Leningrad Staatsuniversiteit gegradueer het.
  2. ↑ Zubok, Vladislav (2012). "Soviet Intellectuals after Stalin's Death and Their Visions of the Cold War's End". In Bozo, Frédéric; Rey, Marie-Pierre; Rother, Bernd; Ludlow, N. Piers (reds.). Visions of the End of the Cold War in Europe, 1945-1990. Berghahn Books. p. 78.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Gorelik, Gennady (Augustus 1997). "The Top-Secret Life of Lev Landau". Scientific American. 277 (2): 72–77. Bibcode:1997SciAm.277b..72G. doi:10.1038/scientificamerican0897-72. JSTOR 24995874. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Junie 2018. Besoek op 18 Junie 2018.
  4. ↑ Smilga, Andrei V. (2017). Digestible Quantum Field Theory (in Engels). Cham: Springer. p. 250. ISBN 978-3-319-59922-9.
  5. ↑ Gorelik, Gennady (1997). "The Top-Secret Life of Lev Landau". Scientific American. 277 (2): 72–77. Bibcode:1997SciAm.277b..72G. doi:10.1038/scientificamerican0897-72. ISSN 0036-8733. JSTOR 24995874.
  6. ↑ Ryndina, Ella (1 Februarie 2004). "Family Lines Sketched in the Portrait of Lev Landau". Physics Today (in Engels). 57 (2): 53–59. Bibcode:2004PhT....57b..53R. doi:10.1063/1.1688070. ISSN 0031-9228.
  7. ↑ Lev Landau (1927). "Das Dämpfungsproblem in der Wellenmechanik (The Damping Problem in Wave Mechanics)". Zeitschrift für Physik. 45 (5–6): 430–441. Bibcode:1927ZPhy...45..430L. doi:10.1007/bf01343064. S2CID 125732617. English translation reprinted in: D. Ter Haar, red. (1965). Collected papers of L.D. Landau. Oxford: Pergamon Press.
  8. ↑ Schlüter, Michael; Lu Jeu Sham (1982). "Density functional theory". Physics Today. 35 (2): 36. Bibcode:1982PhT....35b..36S. doi:10.1063/1.2914933. S2CID 126232754. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 April 2013.
  9. ↑ Fisher, Michael E. (1 April 1998). "Renormalization group theory: Its basis and formulation in statistical physics". Reviews of Modern Physics. 70 (2): 653–681. Bibcode:1998RvMP...70..653F. doi:10.1103/RevModPhys.70.653.
  10. ↑ Shifman, M., red. (2013). Under the Spell of Landau: When Theoretical Physics was Shaping Destinies. World Scientific. doi:10.1142/8641. ISBN 978-981-4436-56-4.
  11. ↑ 11,0 11,1 Kapitza, P. L.; Lifshitz, E. M. (1969). "Lev Davydovitch Landau 1908–1968". Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 15: 140–158. doi:10.1098/rsbm.1969.0007.
  12. ↑ Martin Gilbert, The Jews in the Twentieth Century: An Illustrated History, Schocken Books, 2001, ISBN 0805241906 p. 284
  13. ↑ Frontiers of physics: proceedings of the Landau Memorial Conference, Tel Aviv, Israel, 6–10 June 1988, (Pergamon Press, 1990) ISBN 0080369391, bl. 13–14
  14. ↑ Edward Teller, Memoirs: A Twentieth Century Journey In Science And Politics, Basic Books 2002, ISBN 0738207780 bl. 124
  15. ↑ "Great Baku native Lev Landau". Vestnik Kavkaza. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Junie 2019. Besoek op 22 Januarie 2019.
  16. ↑ "Выпускники Могилевской гимназии". www.petergen.com. Besoek op 22 November 2022.
  17. ↑ František Janouch, Lev Landau: A Portrait of a Theoretical Physicist, 1908–1988, Research Institute for Physics, 1988, bl. 17.
  18. ↑ Rumer, Yuriy. ЛАНДАУ. berkovich-zametki.com
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Bessarab, Maya (1971) Страницы жизни Ландау. Московский рабочий. Moskou
  20. ↑ 20,0 20,1 Jagdish Mehra|Mehra, Jagdish (2001) The Golden Age of Theoretical Physics, Boxed Set of 2 Volumes, World Scientific, bl. 952. ISBN 9810243421.
  21. ↑ Gedurende hierdie tydperk het Landau Kopenhagen drie keer besoek: 8 April tot 3 Mei 1930, van 20 September tot 22 November 1930, en van 25 Februarie tot 19 Maart 1931 (sien Landau Lev biography – MacTutor History of Mathematics).
  22. ↑ Sykes, J. B. (2013) Landau: The Physicist and the Man: Recollections of L. D. Landau, Elsevier, p. 81. ISBN 9781483286884.
  23. ↑ Haensel, P.; Potekhin, A. Y. and Yakovlev, D. G. (2007) Neutron Stars 1: Equation of State and Structure, Springer Science & Business Media, bl. 2. ISBN 0387335439.
  24. ↑ Blundell, Stephen J. (2009). Superconductivity: A Very Short Introduction. Oxford U. Press. p. 67. ISBN 9780191579097.
  25. ↑ Ioffe, Boris L. (25 April 2002). "Landau's Theoretical Minimum, Landau's Seminar, ITEP in the beginning of the 1950s". arXiv:hep-ph/0204295v1. Bibcode:2002hep.ph....4295I. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (hulp)
  26. ↑ On the Theory of Stars, in Collected Papers of L. D. Landau, ed. and with an introduction by D. ter Haar, New York: Gordon and Breach, 1965; originally published in Phys. Z. Sowjet. 1 (1932), 285.
  27. ↑ Yakovlev, Dmitrii; Haensel, Pawel (2013). "Lev Landau and the concept of neutron stars". Physics-Uspekhi. 56 (3): 289–295. arXiv:1210.0682. Bibcode:2013PhyU...56..289Y. doi:10.3367/UFNe.0183.201303f.0307. S2CID 119282067.
  28. ↑ 28,0 28,1 Dorozynsk, Alexander (1965). The Man They Wouldn't Let Die.
  29. ↑ Музей-кабинет Петра Леонидовича Капицы (Peter Kapitza Memorial Museum-Study), Академик Капица: Биографический очерк (a biographical sketch of Academician Kapitza).
  30. ↑ O'Connor, 2014
  31. ↑ Yakovlev, 2012
  32. ↑ Richard Rhodes, Dark Sun: The Making of the Hydrogen Bomb, pub Simon & Schuster, 1995, ISBN 0684824140 bl. 33.
  33. ↑ "Lev Davidovich Landau, Soviet physicist and Nobel laureate". Physics Today. 57 (2): 62. 2004. Bibcode:2004PhT....57Q..62.. doi:10.1063/1.2408530.
  34. ↑ Petr Leonidovich Kapitsa, Experiment, Theory, Practice: Articles and Addresses, Springer, 1980, ISBN 9027710619, bl. 329.
  35. ↑ Schaefer, Henry F. (2003). Science and Christianity: Conflict Or Coherence?. The Apollos Trust. p. 9. ISBN 9780974297507. Ek bied hier twee voorbeelde van noemenswaardige ateïste aan. Die eerste is Lev Landau, die mees briljante Sowjet-fisikus van die twintigste eeu.
  36. ↑ "Lev Landau". Soylent Communications. 2012. Besoek op 7 Mei 2013.
  37. ↑ James D. Patterson; Bernard C. Bailey (20 Februarie 2019). Solid-State Physics: Introduction to the Theory. Lev Landau - The Soviet Grand Master: Springer. p. 190. ISBN 9783319753225. Landau se teoretiese minimum eksamen was beroemd en net sowat veertig studente het dit in sy tyd geslaag. Dit was Landau se intreevlakeksamen vir teoretiese fisika. Dit het bevat wat Landau nodig het om in daardie veld te werk. Soos baie Sowjet-era fisici was hy 'n ateïs.
  38. ↑ Tarkovsky, Andrei (1987). Sculpting in Time: The Great Russian Filmmaker Discusses His Art (in Engels). Vertaal deur Hunter-Blair, Kitty. University of Texas Press. p. 229. ISBN 0-292-77624-1.
  39. ↑ 19 Desember 1957* (no number). The Bukovsky Archives.
  40. ↑ Nobel Presentation speech by Professor I. Waller, member of the Swedish Academy of Sciences. Nobelprize.org. Retrieved on 28 Januarie 2012.
  41. ↑ Kora Drobantseva's memoirs, Chapter 38, "The way we lived"; the episode with Alexander Luria (in the original Russian text, referred to as Лурье) testing Lev Landau on intellectual abilities
  42. ↑ Yaacov Ro'i, The Struggle for Soviet Jewish Emigration, 1948–1967, Cambridge University Press 2003, ISBN 0521522447 bl. 199
  43. ↑ [http://booknik.ru/yesterday/history-of-protest/esli-nujen-vor-ego-i-s-viselitsy-snimayut/ «Если нужен вор, его и с виселицы снимают»
  44. ↑ Obelisk at the Novodevichye Cemetery. novodevichye.com (26 Oktober 2008). Besoek op 28 Januarie 2012.
  45. ↑ Schmadel, Lutz D. (2003). Dictionary of Minor Planet Names (5th uitg.). Springer Verlag. p. 174. ISBN 3-540-00238-3.
  46. ↑ Best, Shivali (22 Januarie 2019). "Google Doodle celebrates 111th birthday of theoretical physicist Lev Landau". mirror. Besoek op 22 Januarie 2019.
  47. ↑ "Landau-Spitzer Award". APS.org. American Physical Society.
  48. ↑ Goldberg, Elkhonon (2018). Creativity: The Human Brain in the Age of Innovation (in Engels). New York, NY: Oxford University Press. p. 166. ISBN 978-0-19-046649-7.
  49. ↑ Li, Jichao; Yin, Yian; Fortunato, Santo; Wang, Dashun (18 April 2019). "Nobel laureates are almost the same as us". Nature Reviews Physics. 1 (5): 301–303. Bibcode:2019NatRP...1..301L. doi:10.1038/s42254-019-0057-z. Besoek op 9 April 2024.
  50. ↑ Alter, Adam (2023). Anatomy of a Breakthrough: How to Get Unstuck When It Matters Most (in Engels). New York: Simon & Schuster. p. 214. ISBN 978-1-9821-8296-0.
  51. ↑ Anna Livanova (1983). Ландау [Landau] (in Russies) (2nd expanded uitg.). Znanie. Besoek op 1 Augustus 2022.
  52. ↑ N. David Mermin (1990). Boojums All the Way Through: Communicating Science in a Prosaic Age. Cambridge University Press. p. 39. ISBN 9780521388801.
  53. ↑ Mitra, Asoke (1 November 2006). "New Einsteins need positive environment, independent spirit". Physics Today (in Engels). 59 (11): 12. Bibcode:2006PhT....59k..12M. doi:10.1063/1.4797321. ISSN 0031-9228.
  54. ↑ Mussardo, Giuseppe (2020). The ABC's of Science. Cham: Springer International Publishing AG. pp. 115–117. ISBN 978-3-030-55168-1.
  55. ↑ 55,0 55,1 Дао Ландау Geargiveer 7 Oktober 2015 op Wayback Machine. strf.ru (25 Januarie 2008)
  56. ↑ DAU: Strange, Repellent, Mesmerising, Addictive
  57. ↑ "Complete list of L D Landau's works". Phys. Usp. 41 (6): 621–623. Junie 1998. Bibcode:1998PhyU...41..621.. doi:10.1070/PU1998v041n06ABEH000413.
  58. ↑ Wittig, Jörg (1973). "The pressure variable in solid state physics: What about 4f-band superconductors?". In H. J. Queisser (red.). Festkörper Probleme: Plenary Lectures of the Divisions Semiconductor Physics, Surface Physics, Low Temperature Physics, High Polymers, Thermodynamics and Statistical Mechanics, of the German Physical Society, Münster, March 19–24, 1973. Advances in Solid State Physics. Vol. 13. Berlin, Heidelberg: Springer. pp. 375–396. doi:10.1007/BFb0108579. ISBN 978-3-528-08019-8.
  59. ↑ Matthias, B. T. (1969). "Systematics of Super Conductivity". In Wallace, P. R. (red.). Superconductivity. Vol. 1. Gordon and Breach. pp. 225–294. ISBN 9780677138107.
  60. ↑ William B. Jensen (1982). "The Positions of Lanthanum (Actinium) and Lutetium (Lawrencium) in the Periodic Table". J. Chem. Educ. 59 (8): 634–636. Bibcode:1982JChEd..59..634J. doi:10.1021/ed059p634.
  61. ↑ Scerri, Eric R (2020). The Periodic Table, Its Story and Its Significance, 2nd edition, Oxford University Press, New York, ISBN 978-0190914363
  62. ↑ Fluck, E. (1988). "New Notations in the Periodic Table" (PDF). Pure and Applied Chemistry. 60 (3): 431–436. doi:10.1351/pac198860030431. S2CID 96704008. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 25 Maart 2012. Besoek op 24 Maart 2012.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Lef_Landau&oldid=2730458"