Letland

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Weergawe deur SpesBona (besprekings | bydraes) op 23:30, 10 November 2017 (Statistieke hersien)
Latvijas Republika
Republiek van Letland
Vlag van Letland Wapen van Letland
Vlag Wapen
Volkslied: Dievs, svētī Latviju!
(Lets vir: "God seën Letland!")
Ligging van Letland
Hoofstad Riga

56°57′N 24°6′O / 56.950°N 24.100°O / 56.950; 24.100

Grootste stad Riga
Amptelike tale Lets
Regering Parlementêre
republiek
Raimonds Vējonis
Māris Kučinskis
Onafhanklikheid
Onafhanklikheid
• Verklaar
• Erken
• 1ste Sowjet-besetting
Nazi-Duitse besetting
• 2de Sowjet-besetting
• Onafhanklikheid aangekondig
• Onafhanklikheid herstel

van die Russiese Ryk
18 November 1918
26 Januarie 1921
5 Augustus 1940
10 Julie 1941
1944
4 Mei 1990
21 Augustus 1991[1]
Oppervlakte
 - Totaal
 
 - Water (%)
 
64 589 km2  (124ste)
24 938 myl2
1,57
Bevolking
 - 2016-skatting
 - 2011-sensus
 - Digtheid
 
1 953 200[2] (148ste)
2 070 371[3]
34,3 / km2 (166ste)
88,8 / myl2
BBP (KKP)
 - Totaal
 - Per capita
2017-skatting

$53,467 miljard[4]
$27 291[4]

BBP (nominaal)
 - Totaal
 - Per capita
2017-skatting

$30,176 miljard[4]
$15 403[4]

MOI (2015) 0,830[5] (44ste)  –  baie hoog
Gini (2013) 35,2[6] –  medium
Geldeenheid Euro (€) (EUR)
Tydsone
 - Somertyd
OET (UTC+2)
OEST (UTC+3)
Internet-TLD .lv, .eu
Skakelkode +371

Letland (Lets: Latvija [ˈlatvija] ), amptelik die Republiek van Letland (Latvijas Republika), is 'n republiek in Noordoos-Europa, een van die Baltiese lande aan die Oossee. Die land word verder begrens deur Estland in die noorde, Litaue en Wit-Rusland in die suide en Rusland in die ooste.

Kaart van Letland (CIA)

Die land is geografies, in oppervlakte en inwonertal die middelste van die Baltiese lande, en verenig elemente van beide buurlande: dit deel sy Baltiese taal, Lets, met Litaue, waar die verwante Litaus gepraat word, en dit deel sy oorwegend Lutherse geloof met Estland. Die geskiedenis van Letland vertoon groot ooreenkomste met dié van Estland, en veel minder met dié van Litaue. Letland het ná 'n langdurige Sowjet-besetting in 1991 sy onafhanklikheid herwin nadat dit reeds tussen 1918 en 1940 as onafhanklike republiek bestaan het. 'n Erfenis van die Sowjet-tydperk is die groot aantal Russiessprekende inwoners.

Die hoofstad van Letland is Riga en die grootste rivier die Daugava of Westelike Dwina, onderskeidelik die grootste stad en die grootste rivier in die Baltiese gebied. Letland kan verdeel word in vier historiese landskappe: Koerland (Kurzeme), Lyfland (Vidzeme), Semgallen (Zemgale) en Letgallen (Latgale). Letland is sedert 1 Mei 2004 een van die lidlande van die Europese Unie en op 1 Januarie 2014 is die Euro as geldeenheid ingevoer. Op 1 Julie 2016 het Letland by die OESO aangesluit.[7]

'n Kenmerk van die huidige Letland is die groot teenstellings tussen die besige hoofstad, 'n voormalige lid van die magtige Hanseverbond waar Letland se ekonomiese opswaai merkbaar word, en die rustige idille – en soms ook armoede – van die landelike streke.

Geografie

Nasa-Satellietbeeld van Letland
Moeraslande in die Nasionale Kemeri-park
Kustoneel langs die Golf van Riga

Letland neem in geografiese opsig 'n middelposisie binne die Baltiese lande in. Met 'n oppervlakte van 64 589 km² is dit effens kleiner as die Republiek van Ierland. Die land verskil met sy sterk beboste karakter merkbaar van Estland en Litaue – sowat 44 persent van die oppervlakte of 2,9 miljoen hektaar is bosgebiede wat deur besoekers reeds vanuit die vliegtuig op pad na Riga raakgesien kan word. Landskappe met bosse, moeraslande en mere is kenmerkend vir die heuwelagtige oostelike landsdele, terwyl die kusgebiede deur vlaktes oorheers word.

Net soos ander gebiede in Noord-Europa was Letland gedurende die laaste koueperiode sowat een miljoen jaar lank met 'n yslaag bedek wat 'n dikte van twee meter bereik het. Die landmassa het onder die swaar gewig geswig. Eers sowat 12 000 jaar gelede, toe die groot gletsers begin smelt het, is die huidige landskappe van Letland gevorm: tipiese morenelandskappe met lemige, sanderige of stenige afsettings wat as heuwellande of vlaktes voorkom en talle bosse, grasvelde en moeraslande behels.

In Wes- en Noord-Letland het die gletsers minder vrugbare sanderige of klipperige grond agtergelaat wat met die ryk landbougrond van binnelandse streke kontrasteer – soos die vlaktes van Zemgale (Semgallen) suid van Riga. In Oos-Letland het die smeltende gletsers met hul wisselende yskante die hoogplato's van Vidzeme en Latgale (Letgallen) met hul talle mere gevorm. Letland se hoogste punt is die heuwelpiek Gaiziņkalns naby Madona (312 meter).

Daar is altesaam 12 000 riviere in Letland, waarvan egter slegs twaalf langer as 100 kilometer is. Die twee grootste riviere is die Daugava wat vanuit die suidooste tot by Riga vloei, met 'n lengte van 1 000 kilometer (waarvan 352 in Letland), en die Gauja wat net soos die Daugava in die Golf van Riga uitmond. Die grootste van Letland se 3 000 mere is Rāznas ezers met 'n oppervlakte van 57,6 km².

'n Klein rivier naby die Mordangas-meer

Die kuslyn langs die Oossee en die Golf van Riga, wat grotendeels deur dennebosse gesoom word, het 'n lengte van 497 kilometer. Dit behels eindelose sandstrande met aangrensende duinlandskappe, strandmere, naaldbosse, moeraslande en mere – 'n gevoelige ekostelsel wat deur die wisselwerking tussen land en see oorheers word. Aangesien die grootste deel van die kusgebiede tydens die Sowjet-besetting as militêre spergebied nie toeganklik was vir besoekers nie, kon die ekosisteme – behalwe vir enkele militêre terreine – hier onverstoord ontwikkel. Die soutwater-strandmere en vogtige grasvelde is gedurende die najaar 'n gewilde rusplek vir miljoene trekvoëls en – in die geval van die Pape-meer – ook tienduisende vlermuise.

Van Letland se totale oppervlakte word 8,5 persent as natuurreservate beskerm – daar is vier nasionale parke, vier natuurreservate, 28 natuurparke, nege landskapsreservate, een biosfeerreservaat, nege natuurmonumente en 'n aantal mikroreservate. Letland se vierde nasionale park, die Rāznas nacionālais parks met 'n oppervlakte van bykans 600 km², is eers in 2007 gestig.

Bosgebiede

Landskapstoneel in die Nasionale Gauja-park: die Gauja-riviervallei te midde van bosse

Naaldbome beslaan sowat 69 persent van Letland se bosgebiede, die res bestaan uit oorwegend gemengde loofbosse.[8] Die mees uitgestrekte bosgebiede word in die noorde van Kurzeme (Koerland) aangetref. Tipiese Letlandse boomsoorte sluit denne, sparbome en berke in, maar ook eike, linde- en beukebome kom hier endemies voor. Die laasgenoemde soorte het 'n belangrike rol in Letland se voor-Christelike godsdiens gespeel waar besondere kragte aan hulle toegeskryf is. Reeds in die 16de en 17de eeu is voorsiening gemaak vir die volhoubare gebruik van bosse.

Sowat die helfte van alle bosse groei op droë mineraalgrond, terwyl 'n kwart as vogtige bosse geklassifiseer word wat in die res van Europa selde aangetref word. Die grond in dennebosse is 'n geskikte habitat vir bos- en bloubessies asook heideplante, terwyl in sparboombosse veral mosse en in beukebosse hoofsaaklik rietgrasse aangetref word. 'n Oordaad sampioensoorte kom in alle Letlandse bosse voor. Die meeste Letlanders het – soos die bewoners van die aangrensende buurlande – 'n passie daarvoor om in herfstyd mandjies vol sampioene te versamel.

Gedurende die Sowjet-besetting van Letland is min waarde aan omgewingsbewaring geheg. Nog in die 1990's was ontbossing 'n groot probleem wat met die stigting van 'n staatsbeheerde bosbou-aandelemaatskappy in 1999 uiteindelik opgelos is. Tans is sowat die helfte van alle Letlandse bosse in staatsbesit, terwyl 'n konsep vir volhoubare bosbou deur Ugis Rotbergs, die plaaslike World Wildlife Fund-direkteur, ontwikkel is. Die verhouding tussen houtontginning en herbebossing vergelyk nou gunstig met dié van ander lande.[9]

Moeraslande

'n Ryp dwergmoerbei

Moeraslande beslaan sowat tien persent van Letland se oppervlakte – 'n persentasie wat bo die gemiddeld in Europa is. 42 persent van die moeraslande is met mos en 49 persent met gras bedek – die res is oorgangsgebiede.[10] Die helfte van alle Letlandse moeraslande is ongerepte landskappe en 'n natuurlike habitat vir skaars diere en plante waar meer as twintig beskermde plantsoort aangetref word, asook 'n rusplek vit trekvoëls soos krane en ganse.

Die moeraslande se vyftien tipiese voëlspesies sluit onder meer kraanvoëls, goudpleviere (Pluvialis apricaria), korhoens (Lyrurus tetrix), smellekens (Falco columbarius) en slegvalke (Falco peregrinus) in. 'n Verskeidenheid eetbare bessies, wat in oestyd talle versamelaars lok, aard in hierdie vogtige gebiede, soos mos-, blou-, bosbessies en skaars dwergmoerbeie (Rubus chamaemorus).

Daar is egter ook bedrywighede wat die moerashabitat agteruit laat gaan en met uitdroging bedreig soos kommersiële turfontginning. Letlandse turf word veral na Wes-Europese bestemmings uitgevoer.

Klimaat

Donker wolke oor die Oossee

Letland is in die oorgangsgebied tussen die gematigde maritieme klimaat van noordelike Sentraal-Europa en die kontinentale klimaatsone van Oos-Europa geleë. Die land het dus net soos die ander twee Baltiese lande 'n koel-gematigde klimaat met lang en koue winters waartydens die kwik benede vriespunt daal (en wat in sommige jare van Oktober tot April kan duur), en gematigde somers met gemiddelde temperature van tussen 16 en 17 °C. Lente en herfs is korter as in Sentraal-Europa. In Letland word jaarliks tussen 1 800 en 1 900 sonskynure aangeteken. Die jaarlikse gemiddelde temperatuur beloop in Riga naastenby 6 °C, met 'n gemiddelde jaarlikse reënval van 600 mm.

Die Letlandse kusgebied word deur relatief gematigde temperature gekenmerk, terwyl die binnelandse geweste groter temperatuurskommelinge ondervind. In die afgelope dekades is die Oosseegebied sterker deur verwarming geraak as ander wêrelddele sodat veral tydens die winter en lente hoër temperature aangeteken word en die Oossee se oppervlak in wintermaande nie meer dikwels bevries raak nie. Die somerneerslae het gelyktydig afgeneem, terwyl gedurende die winters meer reënval aangeteken word. Die watertemperatuur styg in Augustus tot sowat 17 °C.

Geskiedenis

Vroeë geskiedenis

Baltiese stamme in die 12de eeu n.C. (Litause kaart)

Die eerste menslike nedersettings in die gebied van die huidige Letland het in die 9de millennium v.C. ontstaan. Baltiese stamme, die voorvaders van die Letse volk, het hulle in die tweede helfte van die 2de millennium v.C. hier gevestig.

Teen die begin van ons tydrekening het Letland as kruispunt van belangrike handelsroetes bekend gestaan – die sogenaamde "Roete van die Wikings tot by die Grieke", waarna in ou kronieke verwys word, het vanuit Skandinawië deur die huidige Letland langs die Daugava-rivier na Rusland en na die Bisantynse Ryk geloop. Die Baltiese stamme was self by handelsaktiwiteite betrokke en het veral barnsteen uitgevoer wat tydens die antieke oudheid en die Middeleeue dikwels kosbaarder geag is as goud. Letlandse barnsteen was sowel in die antieke Griekse wêreld asook in die Romeinse Ryk gewild.

Vanaf die 10de eeu het die verskillende Baltiese stamme begin om eerste administratiewe strukture te skep, en 'n aantal Baltiese beskawings – Letgalle, Koere, Sele en Semgalle – het geleidelik uit hierdie stamme ontstaan. Die Letgalle het destyds as die grootste van hierdie stamme ook oor die mees gevorderde staatsstrukture met 'n soort stadstate soos Atzele, Jersika, Koknese en Tālava beskik, terwyl die Koere in die 12de en 13de eeu in hul buurlande rooftogte onderneem en oorloë gevoer het. Die bewoners langs die westelike Oosseekus het na hulle as die "Baltiese Wikings" verwys. Daarenteen het die Semgalle en Sele as vreedsame en welvarende boere bekend gestaan.

Demografie

Taal

Letland se bevolkingsgroei (in miljoene) tussen 1920 en 2014

Met die onafhanklikwording van Letland in 1991 het Lets die enigste taal in Letland geword wat ampstaalstatus geniet. Die aantal Letssprekendes beloop meer as twee miljoen wêreldwyd, waarvan sowat 1,4 miljoen moedertaalsprekers is. Lets maak deel uit van die Indo-Europese taalfamilie en vorm saam met Litaus die Baltiese taalgroep. Albei tale het in hul woordeskat en grammatika talle kenmerke van Proto-Indo-Europees bewaar sodat hulle sedert die 19de eeu die belangstelling van taalkundiges wek.

Standaardlets word as skryftaal dwarsoor die land gebruik, terwyl gesproke Lets dikwels nog effens deur plaaslike dialekte beïnvloed word. Daar is sowat 150 Letse dagblaaie asook 200 tydskrifte en joernale met 'n jaarlikse sirkulasie van 110 miljoen. Letlandse uitgewerye produseer jaarliks sowat 2 000 boektitels met 'n totale oplaag van twee miljoen.[11] Lets is die verpligte onderrigmedium in Letland, ook in Russiese skole.

Tans (2014) praat sowat 62 persent van Letland se bevolking Lets as moedertaal, terwyl die aandeel Russiessprekendes sowat 26 persent beloop. In die hoofstad Riga is sowat die helfte van die inwoners van Russiese afkoms sodat Russies hier naas Lets as algemene omgangstaal dien. In Daugavpils, die tweede grootste stedelike nedersetting, vorm Letssprekendes selfs 'n minderheid van sowat twintig persent. 'n Derde belangrike taal, wat dikwels ook as Letse dialek geklassifiseer word, is Letgallies.

Minderhede

Meer as dertig persent van Letland se inwoners het 'n ander moedertaal as Lets, veral Russies. Volgens amptelike statistieke het sowat 370 000 inwoners, wat tussen 1940 en 1991 uit verskillende Sowjetrepublieke na Letland gemigreer het, tans nog nie aansoek om inburgering gedoen nie. Hulle beskik gevolglik nog oor Letlandse nog oor enige ander burgerskap, maar het almal 'n permanente verblyf- en werkpermit en kom in aanmerking vir programme wat naturalisasie vergemaklik.

Die Duitse minderheid

Die kasteel en landgoed van Ēdole (Duits Edwahlen) was tussen 1561 en 1920 in besit van die adellike Duitse Baehr-familie

Tans woon sowat 400 mense van Duits-Baltiese en sowat 3 000 sogenaamde Wolga-Duitsers in Letland. Die laasgenoemde groep het hulle eers in die 20ste eeu in die land gevestig.

Vyf eeue lank, van die 14de tot die 19de eeu, het die Duits-Baltiese minderheid 'n konstante aandeel van tussen vyf en sewe persent van die totale bevolking vertoon. Letlandse Duitsers het 'n oorheersende invloed op die ekonomie en kultuur uitgeoefen. So bly die houding van Lette teenoor die Duits-Baltiese verlede van hul land ambivalent: enersyds het Letland danksy die inval van die Duitse Orde in die 13de eeu 'n deel van die westerse Europa geword – en juis nie 'n deel van Rusland nie; andersyds was die Letlandse bevolking eeue lank in 'n ondergeskikte posisie teenoor hul adellike Duitse landshere.

In 1802 is 'n Duitse universiteit in Dorpat (tans Tartu in Estland) gestig wat 'n groot aantal geesteswetenskaplikes uit Duitsland na die Baltiese lande gelok het. Die geleerdes was meestal onwrikbaar gekant teen die plaaslike stelsel van lyfeienskap en het groot belang in die inheemse Estniese en Letlandse kultuur gestel. Die stelselmatige navorsing oor Letland, die Letse volk, sy taal, kultuur en oorspronklike godsdiens het groot invloed op die eerste nasionale Letlandse beweging, die sogenaamde Jonglette, uitgeoefen. Hulle het as studente en later ook dosente die raamwerk geskep waarin die Letlandse kultuur hom selfstandig kon ontwikkel.

Terwyl Letssprekende burgers in stedelike omgewings geleidelik oor sosiale grense gesteek het, het die situasie op die platteland onveranderd gebly. In 1905 het die Letssprekende bevolking vir die eerste keer in opstand teen die Duits-Baltiese landshere gekom, tog is hierdie rebellie bloedig neergeslaan. Eers in 1920 is die grondbesit van in Letland deur 'n landhervorming herverdeel en die grondbesit van landgoedeienaars beperk tot vyftig hektaar. Baie Baltiese Duitsers het geëmigreer of hulle in Letlandse stede gevestig waar hulle 'n nuwe heenkome gevind het. Danksy hul goeie opleiding het Baltiese Duitsers 'n waardevolle bydrae tot die opbou van die nuwe onafhanklike Republiek van Letland gelewer.

Die ooreenkoms wat in 1939 tussen Hitler en Stalin aangegaan is het geheime bykomende protokolle bevat waarvolgens die Duitse bevolking die Baltiese lande, wat by die Russiese invloedsfeer gereken is, sou ontruim. Die Letlandse president Ulmanis het op 30 Oktober 1939 'n bilaterale ooreenkoms met die Duitse Ryk onderteken waarvolgens die emigrasie van alle Letlandse Duitsers en die staking van alle aktiwiteite van Duitse organisasies in Letland besluit is. Toe die Tweede Wêreldoorlog met die Duitse inval in Pole begin het, was daar nog sowat 60 000 Duitssprekendes in Letland. Net 10 000 van hulle het tydens die oorlog nog in die land gebly, maar behalwe vir 'n klein minderheid van 500 uiteindelik ook geëmigreer nadat Letland deur die Rooi Leër beset was.

Die Russiese minderheid

'n Kerkgebou van Russiese Ougelowiges in Rēzekne

Tot die laat 17de eeu het slegs 'n klein aantal Russiese handelaars, ambagslui, vlotters en werkers hulle in Riga of langs die handelsroetes gevestig. Die eerste beduidende nedersettings met suiwer Russiese bevolkings is in die vroeë 18de eeu gestig toe Ougelowiges uit aangrensende Russiese gebiede (waaronder Pskof, Twer, Nowgorod en Smolensk), wat in hul tuisland aan religieuse vervolging blootgestel was, hier hul toevlug gevind het.

Daarnaas het ook plaaswerkers van Russiese landgoedere na Letland gevlug om uit onderdrukking deur die eienaars te ontsnap. Die meeste van hulle het afsonderlike dorpe in onbewoonde streke van Letgallen gestig. Toe hierdie gebied in 1772 by Rusland ingesluit is, het ook steeds meer Russies-Ortodokse immigrante hierheen gekom, veral in die tyd ná die afskaffing van lyfeienskap. Naas landelike gebiede was ook Riga, wat in die 19de eeu tot een van die grootste nywerheidstede in die tsaristiese Rusland gegroei het, 'n beduidende bestemming vir immigrerende Russe.

Die oorgrote meerderheid van Letland se huidige Russiese bevolking het nogtans eers gedurende die Sowjet-besetting na Letland geïmmigreer.

In religieuse opsig was daar voor die Tweede Wêreldoorlog twee oorheersende geloofsrigtings in die Russiessprekende gemeenskap – Russies-Ortodokse Christene (54 persent) en Ougelowiges (44 persent). Vanweë die grootskaalse Russiese immigrasie ná 1945 het die persentasie Russies-Ortodokse gelowiges tot sowat 80 persent gestyg, terwyl Ougelowiges nou 'n minderheid van sowat tien persent vorm. In die suidelike dele van die Ludza-distrik word ook Russiessprekende Rooms-Katolieke aangetref. Hulle is grotendeels gerussifiseerde Letlandse en Wit-Russiese Rooms-Katolieke wat ondanks die verlies van hul oorspronklike moedertaal en etniese identiteit aan hul geloof vasgehou het.

Russies is die beduidendste minderheidstaal in Letland en ook die mees gebruikte vreemde taal – vier uit vyf bewoners van Letland het 'n kennis van hierdie taal. Daarnaas is Russies die onderrigmedium in meer as 270 skole dwarsoor die land waar sowat 28 persent van Letland se leerlinge skoolgaan.

Tans word sowat vyftig plaaslike Russiese dagblaaie met 'n totale jaarlikse sirkulasie van tot 70 miljoen in Letland uitgegee. Die aantal boeke, wat jaarliks in Russies verskyn, beloop byna 200, met 'n sirkulasie van omstreeks 300 000. 'n Aantal televisiekanale en radiostasies saai in Russies uit.

Die meeste Russe in Letland is nie geassimileer nie en kan hul moedertaal vlot praat, lees en skryf. Net in landelike gebiede soos Kurzeme of Vidzeme is daar 'n groter aantal gemengde Russies-Letse gesinne waar Lets as huistaal dien.

Letlandse Russe verskil nogtans in terme van mentaliteit, sommige tradisies en taalgebruik van Russe in die Russiese Federasie – hulle is minder bereid om hul emosies openlik te deel, het 'n rustiger gedrag en beoefen soms besonderse formele beleefdheid. Hier het Letlandse Russe sterk by die inheemse bevolking aangepas. Die Russiese omgangstaal in Letland word dikwels deur enkele Letse terme of frases verryk, maar in die algemeen is die plaaslike taalgebruik konserwatiewer as dié van Rusland.[12]

Politiek

Die parlementsgebou in Riga. Die Huis van die Lyflandse Ridderskap
  • Parlement: Saeima, eenkamerstelsel, 100 afgevaardigdes wat vir 'n termyn van drie jaar verkies word. President word elke 4 jaar deur die parlement verkies.
  • Administratiewe verdeling: 26 distrikte (rajoni), 63 stede (pilsētas), 26 stedelike munisipaliteite (novads), 444 landelike munisipaliteite (pagasts). Altesaam 556 plaaslike owerhede.

Ekonomie

Ekonomiese ontwikkeling tussen die wêreldoorloë

Die hawe van Ventspils is die besigste in die Baltiese lande

Danksy die uitvoer van agrariese produkte soos botter en spek het Letland ná sy onafhanklikwording 'n oorskot op sy handelsrekening en met die Lat (wat met goudreserwes in die buiteland ondersteun is) vanaf 1922 ook 'n stabiele geldeenheid gehad. Die nywerheidsektor het hom op die verwerking van natuurlike hulpbronne soos hout en vlas toegespits, terwyl ook swaar nywerhede, boumateriale, kragopwekking, tabak, tekstiele, brouerye, assuransies en voedselverwerking tot beduidende ekonomiese sektore ontwikkel het. Die vervaardiging van landboumasjiene is uitgebrei en het ook in Estland se behoeftes voorsien.

Lae inflasiekoerse en die beperking van die buitelandse skuldlas het saam met 'n ekonomiese beleid van staatsinmenging tot in die 1930's gewaarborg dat Letland se welvaart verhoog is, alhoewel hierdie ontwikkeling met 'n sterk politisering van die ekonomiese lewe gepaard gegaan het.[13]

Ontwikkeling ná 1990

Letland se ekonomiese groei tussen 1996 en 2006

Veral in die hoofstad Riga en sy omgewing het hoogs ontwikkelde bedrywe vir die vervaardiging van elektriese en fyn meganiese goedere van hoë gehalte ontstaan. Hier word onder meer huishoudelike toestelle soos koel- en vrieskaste, maar ook motorfietse, klein busse en telekommunikasietoerusting vervaardig. Intussen word daar ook poging onderneem om ander nywerheidsektore soos die tekstiel-, hout- en boumateriaalbedryf verder uit te brei.

Die landbousektor speel steeds 'n beduidende rol. Letland is 'n beduidende graanprodusent en -uitvoerder, terwyl ook veeboerderye 'n groot bydrae tot die ekonomie in die platteland lewer. Die landboubedryf het ná die onafhanklikwording voordeel getrek uit die vinnige privatisering van boerderye. Net soos stedelike nedersettings het ook landelike gebiede begin om hul toeriste-infrastruktuur uit te bou en aan die behoeftes van besoekers uit Wes- en Noord-Europese lande aan te pas.

Verwysings

  1. (en) "History – The History of Diplomatic Relations between Finland and Latvia". Embassy of Finland, Riga. 9 Julie 2008. Besoek op 11 November 2017. Latvia declared independence on 21 August 1991...The decision to restore diplomatic relations took effect on 29 August 1991
  2. (en) "The number of population is decreasing – the mark has dropped below 2 million". Central Statistical Bureau of Latvia. November 2015. Besoek op 11 November 2017.
  3. (en) "Population Census 2011 – Key Indicators". Central Statistical Bureau of Latvia. 2 April 2012. Besoek op 11 November 2017.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 (en) "Latvia". Internasionale Monetêre Fonds. Besoek op 11 November 2017.
  5. (en) "2015 Human Development Report" (PDF). United Nations Development Programme. 2015. Besoek op 11 November 2017.
  6. (en) "Gini coefficient of equivalised disposable income (source: SILC)". Eurostat Data Explorer. Besoek op 11 November 2017.
  7. (en) "Latvia's accession to the OECD". OESO. 1 Julie 2016. Besoek op 22 Julie 2016.
  8. (en) AS Latvijas valsts meži: Our forests
  9. (de) Jochen Könnecke: Lettland. Ostfildern: DuMont 2009, bl. 50
  10. (de) Könnecke (2009), bl. 50
  11. (en) Welcome to Latvia – Latvians and their language
  12. (en) Latvijas Institūts – Ethnic minorities in Latvia: The Russians
  13. (de) Ralph Tuchtenhagen: Geschichte der baltischen Länder. München: C.H. Beck 2009, bl. 87

Eksterne skakels