Lou van Wyk
| Ds. Lou van Wyk | |
| |
Ds. Lou van Wyk
| |
| Naam | Lourens Andries Stephanus van Wyk |
|---|---|
| Geboorte | 15 Desember 1934 |
| Sterfte | 18 Junie 1997 (op 62) |
| Kerkverband | Gereformeerd |
| Gemeente(s) | Naboomspruit 1962–'66, Lusaka 1966–'67, Witrivier/Graskop/Sabie 1967–'72, Pretoria-Booysens 1972–'77, Matlabas/Drieviersboom 1977–'93. |
| Jare aktief | 1962–1993 |
| Kweekskool | Potchefstroom |
Ds. Lourens Andries Stephanus van Wyk (noemnaam Lou, 15 Desember 1934 – 18 Junie 1997) was tussen 1962 en sy emeritaat in 1993 predikant in vyf gemeentes of kombinasies van die GKSA.
Op universiteit, die PU vir CHO, was Lou van Wyk ondervoorsitter van die studenteraad en het hy die Abe Bailey-beurs verwerf om sy alma mater oorsee te verteenwoordig. Later het hy talle leiersposisies met groot onderskeiding in die gemeenskap beklee.
Gemeentebediening[wysig | wysig bron]
Ds. Cassie Aucamp skryf in sy lewensberig in die Almanak vir die jaar 1999 ds. Van Wyk was in vele opsigte 'n pionier, 'n man van die voorposte. Nadat sy lewensideaal om predikant te word verwesenlik is met die beroep in 1962 na Naboomspruit, is hy sowat vier jaar later na die Gereformeerde kerk Lusaka beroep, waar hy in 1966 bevestig is en ook verantwoordelik was vir die bediening van die handjie vol lidmate wat toe nog op die wit hooglande van Kenia oorgebly het, nadat die gemeentes Eldoret en Skeurvallei enkele jare vantevore ontbind het. In die Almanak van 1965 word Eldoret nog as ’n wyk van Lusaka aangedui met 11 belydende lidmate en een dooplidmaat. In die jaar van ds. Van Wyk se koms na Zambië het die gemeentes wat hy in kombinasie bedien het, Lusaka en Koperstreek, onderskeidelik uit 32 en 21 huisgesinne bestaan. Ds. Van Wyk was dan ook die laaste Gereformeerde predikant noord van die Zambezi, al het Lusaka eers in 1980 ontbind. Nadat twee ander kerke verantwoordelikheid vir die lidmate in Zambië aanvaar het, val hulle nou (2018) onder Thabazimbi.
Reeds in 1967 het ds. Van Wyk ’n beroep aangeneem as eerste predikant van die gemeente Witrivier, met 'n groot deel van die Krugerwildtuin as sy arbeidsveld, tesame met die natuurskone gebied van Graskop en Sabie, waar hy en sy vrou, Sarie, ses jaar lank gearbei het. Hul volgende gemeente, van 1972 af, was die destydse Pretoria-Booysens (nou Andeon). En toe begin hul laaste, 16 jaar lange skof in die uitgestrekte voorposte van Matlabas en Drieviersboom, waar hy Sondae tot op drie verskillende punte die Woord bedien en sy kudde tot in die verste uithoeke liefdevol versorg het.
Sy gemeentebediening het in 1993 tot ’n einde gekom weens ernstige gesondheidsprobleme, toe hy eervol moes emeriteer. In al hul gemeentes het Sarie, wat hy as 'n nooi Steyn in sy eerste gemeente, Naboomspruit, ontmoet het, hom getrou bygestaan – dikwels ook agter die kerkorrel en in die huis die hulp wat uitnemend by hom gepas het.
Waardering[wysig | wysig bron]
Ds. Aucamp skryf in ds. Van Wyk se lewensberig hy was ’n begaafde dienskneg, ’n man van die voorposte, ’n man van die veld en ’n man van humor. "Vir hierdie lewe op die voorposte was hy uitnemend geskik, juis ook vanweë sy besonderse liefde vir die veld. Kenner van die natuur, bewaarder in eie reg, grootwildjagter van formaat, met net op renoster ná die Groot Vyf op sy kerfstok. Hul plasie buite Thabazimbi eintlik 'n natuurreservaat. (Hulle het hul plasie die naam Intermezzo gegee, wat beteken: tussenspel.) Dat hy hier sy laaste jare kon deurbring, waar hy die koedoes van sy voorstoep af kon sien wei, het hom altyd met verwondering en dankbaarheid vervul." Ds. Van Wyk was die vader van die later alombekende Thabazimbi-wildsfees, die eerste van hierdie spesifieke kontreifeeste in die land. Hy is volgens sy begeerte te ruste gelê in die familiebegraafplaas op sy geboorteplaas naby Elandskraal.
Ds. Aucamp beskryf ds. Van Wyk se humorsin as ’n spesifieke gawe wat eie was aan hom. "Waar hy ook al in die dorp verpoos het, of op die kerkplein, of met meerdere vergaderings, was daar altyd 'n gesellige kuier, met onvermydelik 'n hartlike gelag. Niemand uitgelos nie. Een van sy grootste plesiere op 'n Sondag was om hom te verlustig in oom Louw Vorster se groot wip-en-skrik (wanneer) die kerkklok lui net voor die dominee inkom! Die aand van die ongeluk (wat sy lewe geëis het) in die hospitaal nog seun Ockert, wat ook op die plaas bly, se adres vir die 'nursie' opgegee as 'Boom drie, mik vier'! Selfs in die semi-intensiewe-eenheid van die hospitaal in Pretoria nog ' n skelm trekkie aan my pyp gevra toe die suster wegkyk! Altyd van hul pragtige blyplek gepraat as sy 'ou kajatjie' en van die mooi grasdakrestaurant wat sy seuns daar bedryf het, as sy 'ou keffetjie'. En toe hy begin ongeduldig raak omdat sy kinders nie tot trou kom nie, skertsend gesê dat hy seker maar eendag 'oorle Oupa' sal word!"
Ds. Aucamp skryf ds. Van Wyk was altyd ’n liefdevolle eggenoot vir sy vrou Sarie en sorgsame vader vir sy vier kinder: Ockert, Hennie, Salomé en Adrien. "Ons dink aan 'n lojale, toegewyde en liefdevolle lidmaat van ons gemeente (Gereformeerde kerk Thabazimbi), waar hy op sy besonderse wyse steeds 'n waardevolle bydrae gelewer het tot die opbou van die kerk van die Here, waar sy gewaardeerde raad en kommentaar vir my persoonlik baie beteken het."
Sy dood[wysig | wysig bron]
In die veld wat hy so hartstogtelik liefgehad het, het hy 'n ongeluk met sy "Jeepie" gehad en veelvuldige bors- en longbeserings opgedoen. Ná vyf weke in 'n hoësorgeenheid – is hy oorlede.
Bronne[wysig | wysig bron]
- (af) Aucamp, ds. Casparus in Van der Walt, dr. S.J. et al. 1998. Die Almanak van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika vir die jaar 1999. Potchefstroom: Administratiewe Buro.