Moi, un noir
| Moi, un noir | |
|---|---|
| Regisseur | Jean Rouch |
| Produksieleier | Pierre Braunberger Roger Felytoux |
| Draaiboek | André Lubin |
| Kinematografie | Jean Rouch |
| Redigeerder | Marie-Josèphe Yoyotte Catherine Dourgnon |
| Speeltyd | 73 minute |
| Land | Ivoorkus Frankryk |
| Taal | Frans |
Moi, un noir, "Ek, 'n swart [persoon]"; is 'n Franse etnofiksierolprent uit 1958, geregisseer deur Jean Rouch. Die rolprent speel af in Abidjan, Ivoorkus.
Opsomming[wysig | wysig bron]
Die film beeld jong immigrante uit Niger wat hul land verlaat het om werk te kry in die Ivoorkus, in die Treichville-woonbuurt van Abidjan, die hoofstad. Hierdie immigrante woon in onheil in Treichville, jaloers op die aangrensende kwartiere van The Plateau (die sake- en nywerheidsdistrik) en die ou Afrika-kwartier van Adjame. Hierdie jong immigrante is Oumarou Ganda (wat homself uitbeeld onder die skuilnaam van Edward G. Robinson, 'n bynaam wat hy aanneem weens sy verafgoding van die gelyknamige filmster), Petit Tourè (wat homself as Eddie Constantine uitbeeld), Alassane Maiga (Tarzan), Amadou Demba (Élite), Seydou Guede (Posman), en Karidyo Daoudou (Petit Jules).
Die film volg 'n week in hierdie immigrante se lewens, wat die lyn tussen hul karakters se roetines en hul eie vervaag. Tarzan, Eddy Constantine en Edward G. Robinson soek elke oggend werk in Treichville in die hoop om die 20 frank te kry wat 'n bak sop hulle kos. Hulle verrig handearbeid as dokwerkers.
Snags drink hulle hul hartseer in kroeë weg terwyl hulle droom oor hul geïdealiseerde lewens as hul "fliek" alter-ego's, alternatiewelik as 'n FBI-agent, 'n rokjagter vrygesel, 'n suksesvolle bokser, en is hulle selfs in staat is om op te staan teen die wit kolonialiste wat hulle vroue verlei. Hierdie droomagtige reekse word in 'n poëtiese modus verfilm.[1]
Elke dag word ingelei deur ‘n stem van die alwetende verteller (deur Jean Rouch), wat 'n universalistiese tematiese afstand bied aan die rolprent se gebeure. Die rolprent is geboekstaaf deur 'n vertelling gerig aan beide Petit Jules en die gehoor van Edward G. Robinson wat met liefde terugkyk op sy kinderdae in Niger en tot die gevolgtrekking kom dat sy lewe sy drome werd is.
Verfiliming[wysig | wysig bron]
Die verfilmingsproses vir Moi, un noir was nogal uniek: Jean Rouch het nege maande[2] tussen sy etnografiese onderwerpe deurgebring en hulle toegelaat om hul eie storie op 'n baie persoonlike manier te vertel, wat inherent die reëls van die veld uitdaag.
Jean Rouch het nie met 'n spesifieke idee in die vervaardiging van hierdie rolprent ingegaan nie, en verkies om soveel as moontlik beeldmateriaal vas te vang om 'n narratief met sy onderwerpe te struktureer. Baie tonele in die film is toevallig tydens lang aaneenlopende skote vasgevang.[3]
Met die maak van die rolprent was Jean Rouch verbaas oor hoeveel sy onderwerpe bereid was om te openbaar oor hul lewensdrome en aspirasies, en het gevind dat sy "flink kamera"-tegniek hom 'n paspoort na vryheid bied, wat hom in staat stel om sirkels te navigeer wat hy nie gedroom het om te integreer nie.[4] Gevolglik het hy sy liggewig 16 mm Kodachrome-kamera in elke sosiale omgewing ingebring.
Nadat Jean Rouch en sy onderwerpe ooreengekom het dat hulle genoeg beeldmateriaal vasgelê het, het hulle die dialoog in 'n ateljee in die Musée de l'Homme in Parys, Frankryk, opgeneem wat hy oor die straatgeraas rondom Abidjan geplaas het. Hierdie asinchroniese klankeffekte gebore uit praktiese beperkings het gehelp om by te dra tot die "droomagtige" atmosfeer van baie tonele in die film.[5]
Historiese konteks[wysig | wysig bron]
Hierdie film is vrygestel te midde van die dekolonisasiebeweging in Niger, en dra 'n waarskynlik sterk aanklag van die deurdringende aard van die ikone van die Westerse kultuur op die psige van Afrika saam. Die fliek se redigering kombineer Afrika-uitbeeldings van Westerse eienskappe rondom Treichville met hul deurdringende invloed op die onderwerpe se droomlewens. As 'n Fransman was Jean Rouch deeglik bewus van die swaar kulturele verantwoordelikheid wat op hom geplaas is om die lewe vir die immigrante van Niger vas te vang.[6]
Kritiek[wysig | wysig bron]
Terwyl Jean Rouch sy Afrika-onderwerpe hul eie storie laat aanbied, bly 'n aantal van sy redigeerbesluite omstrede. Hy is daarvan beskuldig dat hy hulle uitgebuit het en hulle onder 'n mikroskoop deur sy neerbuigende kameralens gehou het.[7] Verder het sommige van sy medewerkers hom as te diktatoriaal gevind in die redigeerproses, in teenstelling met sy baie oop houding terwyl hy beeldmateriaal vasgelê het. [8]
Nalatenskap[wysig | wysig bron]
Die rolprent is met groot lof ontvang en word beskou as invloedryk in die bekendstelling van die Franse New Wave-beweging. Dit is bekroon met die 1958 Louis Delluc-prys.[9] Oumarou Ganda, wat Edward G. Robinson in hierdie rolprent vertolk het, het voortgegaan om een van Afrika se hoofrolprentmakers te word. Hierdie rolprent het die baanbreker in die gebruik van evokatiewe springsnitte en nie-professionele akteurs, twee eienskappe wat Jean-Luc Godard sou gebruik om sy film Breathless te maak en die Franse Nuwe Golf te vorm. Godard het aangevoer dat die film "ongekende vlakke van waarheid wat op film vasgevang is" bereik het in 'n Maart 1959-uitgawe van die tydskrif Arts,[10] en later het Moi, un Noir as sy vierde gunsteling rolprent van die jaar geplaas.[11]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Bill Nichols, Introduction to documentary, 2nd Edition. Bloomington, Ind. : Indiana University Press, 2010. ISBN 978-0-253-33954-6
- ↑ Jean Paul Colleyn. Jean Rouch: Cinéma Et Anthropologie. Institut National de l’Audiovisuel. Paris: Cahiers Du Cinéma, 2009. ISBN 9782866425432
- ↑ Conversations with Jean Rouch. Dir. Ann McIntosh. Documentary Educational Resources, 1978.
- ↑ Paul Henley. The Adventure of the Real: Jean Rouch and the Craft of Ethnographic Cinema. Chicago: University of Chicago, 2009. ISBN 9780226327150
- ↑ Conférence by Jean-Louis Comolli : A History of Cinema under a Documentarian Influence : Moi, un Noir. http://archives-sonores.bpi.fr/index.php?urlaction=doc&id_doc=2742 (in Frans)
- ↑ Jean Rouch. "Liberté, égalité, Fraternité, Et Puis Après?" Interview by Serge Daney. Institut National de l’Audiovisuel. 22 Apr. 1990. http://www.ina.fr/video/00489846 Geargiveer 24 September 2015 op Wayback Machine (in Frans)
- ↑ Jean Paul Colleyn. Jean Rouch: Cinéma Et Anthropologie. Institut National de l’Audiovisuel. Paris: Cahiers Du Cinéma, 2009. ISBN 9782866425432
- ↑ Edgar Morin. Preface. Jean Rouch: Cinéma Et Anthropologie. Institut National de l’Audiovisuel. Paris: Cahiers Du Cinéma, 2009. ISBN 9782866425432
- ↑ "Moi un noir > Secrets de tournage". AlloCiné (in French). Tiger Global. Besoek op 25 Maart 2013.
{{cite web}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link) - ↑ "Projections du 4 juin". CIP-IDF.org (in Frans). 30 Mei 2005. Besoek op 26 Maart 2013.
- ↑ "Jean-Luc Godard's Top Ten Lists 1956-1965". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 November 2018. Besoek op 28 Mei 2019.
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
- Moi, un noir op IMDb
