Nywerheidstoerisme

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Nywerheidstoerisme is toerisme waarin die gewenste bestemming industriële persele insluit wat eie is aan 'n spesifieke ligging. Die konsep is nie nuut nie, want dit sluit as voorbeeld wyntoere in Frankryk, besoeke aan kaasmakers in Nederland, Jack Daniel se distilleerdery-toere in die Verenigde State in. Dit ondervind die afgelope tyd hernude belangstelling, met sowel industriële erfenisterreine as moderne nywerhede wat toerisme lok.

Aantreklikheid[wysig | wysig bron]

Al is die begrip subjektief, afhangende van die persoon se voorkeure, word daar deur marknavorsing opgemerk dat mense graag die huidige of historiese (erfenis) produksieprosesse wil sien en ervaar van:

  • goedere met 'n simboliese karakter van 'n streek, van steenkool en energie in Ruhr, tot piesangs en koffie in Guatemala;
  • handelsmerke, luukse goedere soos motors, horlosies en juwele;
  • tegnologiese veeleisende, innoverende goedere soos rekenaars en vliegtuie;
  • handgemaakte goedere soos porselein en smidsware;
  • drankies en kos.

Die aantrekkingskragpersepsie word ook beïnvloed deur die bestemmingstede se vermoë om toeristepakkette op te stel wat hul industriële beeld en/of identiteit weerspieël; in die geval van toeroperateurs, deur die industriële komponent in hul aantrekkingskragmengsel in die aangebiede pakkette te bemeester.

Tans is daar selfs op die volwasse markte betreklik min toeroperateurs wat industriële toerismepakkette aanbied, ander aanbiedinge voltooi en byna altyd die spesiale aanbiedinge misloop, soos ondersoek in 'n markstudie[1] wat uitgevoer is deur een van die toeroperateurs wat sulke gespesialiseerde dienste lewer.

Bestemmings[wysig | wysig bron]

Die mees opvallende bestemmings vir nywerheidstoerisme is stede en streke met 'n soliede nywerheidsbasis. Vir hulle is industriële toerisme 'n potensiële groeisektor wat ooreenstem met hul identiteit: die sektor bied geleenthede om hul eiesoortigheid en beeld te versterk, veral deur op hul reeds bestaande bates uit te bou.[2]

Geslaagde prestasies is egter min en meestal in die ontwikkelde lande (in Wes-Europa[3] - veral Duitsland, die Verenigde Koninkryk, Nederland; sowel as in die VSA en Japan), waar 'n kultuur van leierskap en samewerking tussen die verskillende belanghebbendes bestaan. op die bestuursvlak van die gemeenskap bestaan reeds. Daar is 'n positiewe neiging en 'n paar merkwaardige prestasies in Sentraal-Europa (Oostenryk, Hongarye,[4] Tsjeggië, Pole), China en Indië.

Belangrike voorwaardes vir die evaluering van 'n bestemming se industriële toerismepotensiaal is:

  • die kwaliteit van die ligging (plaaslike infrastruktuur, dienste, omgewing, ander besienswaardighede)
  • die toeganklikheid van die besienswaardighede (die gemaklike bereiking, besoekersdienste, fasiliteite in die omgewing of ten minste gratis toegang tot en inligting oor erfenisdoelstellings ; besoekersentrums of ten minste die moontlikheid om individuele begeleide toere by betrokke ondernemings te reël; gekwalifiseerde personeel);
  • die beskikbaarheid van inligting (openbare - private bemarkingsamewerking ).

Besonderhede van die vraag[wysig | wysig bron]

  • die grootste meerderheid industriële toeriste kom van volwasse uitgaande markte (Duitsland, Nederland, Verenigde Koninkryk, Japan)
  • toeriste wat al baie gereis het, en versadig is deur die klassieke besienswaardighede (museums, kerke) of besoekers wat 'n plek die tweede keer besoek, verskuif van plesierreise na diepgaande ervaring en opvoeding;
  • verhoogde nuuskierigheid oor die vervaardigingsektor en nywerheidswerke deur die jonger geslag, omdat die domein, weens die nuwe tegnologieë en globalisering, amper histories is;
  • aktiewe, bejaarde of afgetrede werkers en professionele persone gedryf deur nostalgie en professionele nuuskierigheid;
  • plaaslike besoekers, gesinne met kinders;
  • 'n kombinasie met ander besienswaardighede (kultureel, natuurlik);
  • opvoedkundige en besigheidsdoel (soek na werk of samewerking van besigheid-tot-onderneming).

Internasionale verenigings en organisasies[wysig | wysig bron]

As 'n universele kulturele bate, kry die industriële erfenis en argeologie 'n ernstige institusionele (nie-winsgewende), akademiese en regeringsbelangstelling wêreldwyd in die afgelope dekades, wat ook 'n positiewe invloed op die toerismepotensiaal het.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Hegedus, Marius (5 Augustus 2014). "Industrial and Creative Tourism – A Comparative Analysis of Packaged Offers". VisitFactories Blog (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Oktober 2019. Besoek op 12 Januarie 2020.
  2. Otgaar, Alexander H.J.; van den Berg, Leo; Berger, Christian; Feng, Rachel Xiang (Junie 2010). "Industrial Tourism Development in Cities" (PDF). Ashgate.
  3. Meier, Allison (23 Augustus 2013). "Rust is Beautiful: A Tour Through Seven of Europe's Awe-Inspiring Industrial Sites". Atlas Obscura (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Januarie 2020.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]


Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.