Oerlikon 35 mm-tweelingkanon

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Oerlikon GDF

'n Gemoderniseerde Finse Oerlikon 35 mm-tweelingkanon
Tipe Outomatiese kanon
Oorsprong Vlag van Switserland Switserland
Diensgeskiedenis
Gebruik deur ~30 lande
Produksiegeskiedenis
Ontwerper Oerlikon Contraves
Ontwerp laat-1950s
Vervaardiger Oerlikon Contraves
Spesifikasie
Massa 6700 kg (met ammunisie)
Lengte 7.8 m (soos vervoer)
Looplengte 3.15 m (loop)

Rondte 35x228mm, 1.565 kg
Kaliber 35 mm
Aksie Gasaksie[1]
Wa 4 wiele met pote
Righoek -5°/+92°
Rigbaan Volle 360°
Vuurtempo 550 rondtes/min (per loop)
Trompsnelheid 1175 m/s
Normale vuurafstand Plafon: 4000 m

Die Oerlikon 35 mm-tweelingkanon of Oerlikon GDF is 'n gesleepte lugafweerkanon wat deur Oerlikon Contraves vervaardig word.

Die stelsel het oorspronklik as die 2 ZLA/353 ML bekend gestaan, maar dis later verander na GDF-001. Die stelsel is in die laat-1950s ontwikkel en word deur ongeveer 30 lande gebruik.

Ontwerp en ontwikkeling[wysig | wysig bron]

Die stelsel maak gebruik van 35 mm outomatiese kanonne, wat oorspronklik as die 353 MK bekend gestaan het, maar nou die KD-reeks heet. Dieselfde KD-reeks 35 mm-kanonne word in die Leopard 1-gebasseerde Gepard en Tipe 74-tenkbasseerde Tipe 87 SPAAG en T-55-basseerde Marksman selfaangedrewe lugafweerkanonne gebruik.

Die stelsel kan saam met die alleenstaande Super Fledermaus-vuurbeheerradar gebruik word, wat teen die laat-1970s opgegradeer is na die Skyguard-stelsel.

In 1980 is 'n opgegradeerde model, die GDF-002, geproduseer, wat verbeterde sig en die vermoë gehad het om deur 'n aparte digitale vuurstelsel beheer te word. In 1985 is 'n opgegradeerde model geproduseer, die GDF-005, wat 'n Gunking 3D-rekenaarbeheerde sig met 'n geïntegreerde laserteikenvinder en digitale beheerstelsel gebied het.

Die kanonne word gewoonlik deur 'n 5-ton 6×6 trok vervoer.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Friedman, Norman (1997–1998). The Naval Institute Guide to World Naval Weapons Systems, 1997–1998 – Oerlikon 35 mm (Type GDM-A and GDM-C). Naval Institute Press. p. 455. ISBN 978-1-55750-268-1. Besoek op 6 April 2012.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.