Outo-etnografie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Die term outo-etnografie bestaan uit drie woorddele: outo (self), etno (kultuur) en grafie (proses) wat die tekstuele voorstelling van 'n individu se persoonlike ervaringe in sy/haar sosiale, politieke, ekonomiese en kulturele konteks verduidelik.[1] Outo-etnografie is eenders en terselfdertyd anders as etnografie, gebaseer op die proses, die kultuur en die self. Dit is navorsing weens die verhalende en verduidelikende aspekte, wat die konneksie tussen die persoonlike en die kulturele bied en blote selfnarratief oortref weens die analitiese en interpretatiewe aard daarvan.[2]

'n Onderliggende bekommernis van navorsers in 'n opvoedkundige konteks is die vraag vir wie hierdie tesis waarde sou hê? Wie sou dit lees as die oorgrote meerderheid van sy lesers nie die woorde of konsepte verstaan nie, as gevolg van die trant waarin dit geskryf is? Elke ervaring bied die geleentheid vir die navorser om die navorsingsverhaal te vertel op so 'n wyse dat ander dit sal kan verstaan en gebruik. Elke leser lei die betekenis van hierdie tesis as teks af vanuit die verwysingsraamwerk, diskoersgemeenskap en kultuur, waaraan hy/sy behoort.

Hierdie artikel bespreek die gebruik van outo-etnografie as navorsing en verslag in opvoedkundige konteks. Dit bespreek tersaaklike terminologie, naamlik etnografie en outo-etnografie. Verder voer dit argumente aan hoekom outo-etnografie gebruik sou kon word, wat die kritiek teen hierdie wyse van navorsingsverslag is, wat die slaggate in so 'n soort navorsing is, en wat die voordele van outo-etnografie is. Uiteindelik bespreek dit ook die narratiewe benadering wat ten grondslag van hierdie vorm van navorsing lê.

Etnografie[wysig | wysig bron]

Etnografie – as 'n teoretiese oriëntasie en filosofiese paradigma binne die verwysingsraamwerk van antropologie – behels die nimmer-eindigende probeerslae om spesifieke gebeure, geleenthede en die verstaan daarvan in 'n voller, ryker en meer betekenisvolle konteks te plaas.[3] Etnografie behels die wýse waarop informasie of data in geskrewe woord of teks verander kan word. Hierdie aspek is vir navorsers van belang, want hierdeur kon persoonlike ervaringe gekoppel word aan 'n kennisarea, wat akademiese rekenskap aan 'n navorsingsverslag gee.

Etnografie maak staat op geleefde ervaringe, wat die lees van 'n verslag meer ontvanklik en leesbaar vir die meerderheid van die opgevoede publiek maak[3] en navorsing gevolglik in 'n meer betekenisvolle konteks plaas. Hiervolgens word navorsers se eie navorsingstekste belangrike bronne[4]

Die navorser as etnograaf, net soos enige ander skrywer, het te make met bepaalde genres en style[3] waaruit skryfwerk dus ontstaan.

Outo-etnografie[wysig | wysig bron]

Outo-etnografie (volgens Ellis[5] en Ellis en Bochner[6]) soos wat dit gebruik word vir die afgelope twee dekades, sluit 'n wye reeks van skryfbenaderinge tot navorsing in, wat veral die persoonlike aspekte met die kulturele verbind. Ook volgens Richardson[7] is outo-etnografie uiters persoonlike en onthullende tekste waarin die skrywer die storie vertel van eie geleefde ervaringe wat verband hou met die persoonlike tot die kulturele.

Skryf was nog altyd 'n manier van weet, 'n manier om uit te vind oor die onderwerp van skrywe, maar ook oor die self. Outo-etnografiese skrywe vertoon die skryfproses, sowel as die skryfproduk as interverweef[7] − op so 'n wyse dat dit mense se emosies en geleefde ervaringe uitlok om te verhoed dat hulle vervreem word van opregte verstaan van die proses. Die navorser se eie poging tot 'n geleefde verhaal plaas hom/haar in gesprek met sigself, maar ook in gesprek met die leser. Om in gesprek met die self te wees het beduidende waarde:

“In conversation with ourselves we expose our vulnerabilities, conflicts, choices, and values. We take measure of our uncertainties, our mixed emotions and the multiple layers of our experience. Our accounts seek to express the complexities and difficulties of coping and feeling resolved, showing how we changed over time as we struggled to make sense of our experience. Often our accounts of ourselves are unflattering and imperfect, but human and believable. The text is used, then, as an agent of self understanding and ethical discussion”.[6]

In outo-etnografie navorsing binne opvoedkundige konteks staan die wyse waarop die teks as 'n literêre reis geskryf word voorop, terwyl die navorser as skrywer en opvoeder reflekteer oor eie praktyke en hoe hy/sy die toekoms daaruit uitsien.

Outo-etnografie “...involves setting a scene, telling a story, weaving intricate connections among life and art, experience and theory, evocation and explanation… and then letting go, hoping for readers who will bring the same careful attention to our words in the context of their own lives.”[8]

Hoekom outo-etnografie?[wysig | wysig bron]

“…knowing if one can think differently than one thinks, and perceive differently that one sees, is absolutely necessary if one is to go on looking and reflecting at all.”[9]

Die self is 'n sosiale individu wat leer om ander te verstaan deur te reflekteer oor die self in sosiale interaksie met ander.[10] Elke individu leer hoe die wêreld gedefinieer word en hoe om hulself en hul verhoudinge met ander te herdefinieer deur refleksie van wat ander doen. Outo-etnografie laat ander se ervaringe toe om die moontlikheid van kritiese self-refleksie tot gevolg te hê.[11] Goeie outo-etnografiese navorsing strek veel wyer as net die navorser se eie self [12][13].

Hiervolgens is dit 'n werklikheid om te leer oor die algemeen deur te let op die spesifieke gebeure, insidente en ervaringe van 'n enkele navorser.[14] Outo-etnografiese skrywe gee aanleiding tot self-refleksie, aksie en verdere refleksie wat die self en die lewe kan verander.[15] So 'n studie kan die persoonlike met die kulturele kombineer en geleefde ervaringe met bestaande kennis verbind om navorsers op hierdie terrein toe te laat dat dit wat hulle hieruit geleer het, tot 'n nuwe kontekstuele verstaan van hulle eie persepsies en metodiek kon kom.

‘’n Outo-etnografiese teks het die potensiaal om lesers toe te laat om hul verbeelding te gebruik deurdat soortgelyke omstandighede of ervaringe hulle uitnooi om te identifiseer met hulle ervaringe en om te leer uit hulle gevolgtrekkinge. Dit is 'n pertinente wyse waarop navorser as skrywer sigself beter kan verstaan.

Outo-etnografiese metodologie verskaf ook die konseptuele bewuswording van die navorser se groeimomente wat hom/haar, sowel as die lesers, lei tot insigte rakende die implikasies, voorstelle en oplossings oor kreatiewe skryf wat bestaan.

As outo-etnograaf volg die navorser as opvoedkundige steeds 'n sistematiese navorsingsproses waar data ingesamel, geanaliseer en geïnterpreteer is.[16] Dit is die soeke na verstaan van ander deur die self. Die self word 'n belangrike onderwerp om na te let en 'n baie spesifieke en bepaalde lens om deur te kyk na die konsep van verstaan.[17] Die gebruik van persoonlike ervaringe as primêre data onderskei outo-etnografie in die veld van etnografiese studies, want hiervolgens word individuele stories geraam in die konteks van die groter storie en die groter konteks.[18]

As poststrukturele navorsing daag die navorser met behulp van outo-etnografie eenrigtingdenke uit wat soek na verandering op dieselfde wyse waarop hy/sy as navorser pleit vir verandering in die gekose konteks.

Kritiek teen outo-etnografie[wysig | wysig bron]

“Expert knowledge is socially sanctioned in a way that commonsense or personal knowledge is not.”[10]

“How knowledge is produced and who produces it are important in how status is attributed to knowledge.”[18]

Outo-etnografiese navorsing kry sterk kritiek vanuit verskeie positivistiese, selfs kwalitatiewe akademiese navorsingskringe kan ontvang nie. Die meeste akademici is nie gereed om dit as navorsing te beskou nie.[10]

Delamont[19] stel dit duidelik dat outo-etnografiese navorsing lui is – letterlik lui, selfs intellektueel lui. Hiervolgens is haar kritiek dat dit nooit objektief kan wees nie. Dit kan nie voldoen aan etiese standaarde nie en is hoogs eksperimenteel van aard. Outo-etnografie fokus op the powerful and not the powerless en dit maak navorsers lui vir data-insameling. Die navorser is volgens Delamont ook nie interessant genoeg om oor te skryf in akademiese joernale, om oor te onderrig, of om enige vorm van aandag te verwag van ander nie.

Vanweë die klem op die self as 'n bron en verstaan eerder as bewyse, kan hierdie tipe navorsing volgens Atkinson[20] as selfbehep, narsisties, introspektief en geïndividualiseerd gesien word. Die fokus op biografie eerder as formaliteite is vir sommige 'n bekommernis, omdat persoonlike ervaringe vervreem word van ander diskoerse in dieselfde konteks.[10] Vir ander is die tekort aan 'n sistematiese en metodologiese roete 'n probleem. Duncan[21] kritiseer die persoonlike skrywes wat op die direkte emosionele respons van die leser ingestel is, eerder as 'n analitiese, gegronde teorie en die metodologie daaragter.

“We live in a time of great posibility; let us proceed wisely.”[10]

Vir elke argument téén outo-etnografie, is daar ook 'n argument ten gunste van outo-etnografie. Outo-etnografie is selfs meer en veel harder werk as wat buitestaanders besef. Dit hoef nie objektief te wees nie, juis omdat ons daaruit leer.

“Maybe the point is not to engage systematically but to engage personally".[22]

Outo-etnografie is meer outentiek as tradisionele navorsingsbenaderinge, juis as gevolg van 'n navorser se gebruik van die self as 'n binnestaander.[12] Dit verskaf voller en ryker beskrywinge van gebeure en verhoudinge wat eerder vertel as inmeng.[23]

Dit is selfs meer omvattend as net die blote self as 'n onderwerp, aangesien geen individu apart vanuit 'n sosiale raamwerk funksioneer nie. 'n Duidelike skakel tussen die persoonlike en die kulturele aspekte bestaan.[10]

Outo-etnografie en persoonlike narratief erken juis die metodologiese en etiese kwessies van die studie en is meer versigtig in die interpretasie, veralgemenings en vooroordele wat bestaan, omdat dit selfrefleksie en/of poginge tot verbeteringe van een of ander aard tot gevolg het.

Die keuse berus by elke navorser en elke leser om outo-etnografie te verwerp, te verdra, te aanvaar, te beskerm of selfs te omhels. Dit is in alle essensie 'n uitdagende genre van navorsing en skryf.

Slaggate van outo-etnografie vir ’n opvoedkundige studie en moontlike oplossings daarvoor[wysig | wysig bron]

1. Die eerste moontlike slaggat, is 'n oordrewe fokus op die self in isolasie van ander. Kultuur is 'n groep-georiënteerde konsep, waarvolgens kultuur en die mens in simbiose bestaan.[17] Goeie outo-etnografie reflekteer 'n interafhanklike verhouding van die self met ander. Die slaggat op hierdie vlak, is die metodologiese fokus van die self wat misverstaan word as die lisensie om dieper te grawe in persoonlike ervaringe van 'n navorser, sonder om die kulturele konteks van die stories van ander in ag te neem. As oplossing kan die navorser as opvoedkundige 'n duidelike navorsingsagtergrond bied. Literatuur word interverweef om die navorsing in die narratiewe vorm te steun.

2. Tweedens is dit maklik om te verval in 'n oorverromatiseerde outo-etnografiese vertelling, wat die doel van die studie vervaag. Soos Coia en Taylor[24] tereg sê: “It is not enough simply to tell the story or write a journal entry.”

Vir kulturele verstaan om te kan plaasvind, is alle vertellinge gebaseer op werklike gebeure en dagboekinskrywings, wat nie net die storie bied nie, maar ook die analise en interpretasie van die gebeure, sodat die doel van die studie te alle tye gefokus bly.

3. Derdens kan die eksklusiewe vertroue op herroeping as 'n databron een van die grootste slaggate wees. 'n Mens se geheue as outo-etnografiese navorser is 'n wonderlike bron wat toegang tot vorige ervaringe en persoonlike interpretasies bied, wat jy as navorser alleenlik weet. Wat jy kan herroep, vorm die basis vir die etnografiese data.[17] Tog meen Muncey:[18] “Memory is selective and shaped, and is retold in the continuum of one’s experience [although] this does not necessarily constitute lying.”

Meer as een wyse van data-insameling moet gebruik word in die navorsingsproses om hierdie slaggat te vermy. Daar kan gebruik gemaak word van waarnemers, evalueringsvorms, fokusgroepgesprekke, groepsrefleksie, dagboekinskrywings, bestaande literatuur en persoonlike refleksie. Die eksterne data ondersteun die innerlike data[17] deur bewyse van die leerders se werk, evalueringsvorms, waarnemersverslae, dokumente en foto’s. Die veelvuldige bronne bied die basis vir triangulasie wat die betroubaarheid van die inhoud en geldigheid van die outo-etnografiese navorsingsverslag verhoog, deurdat dit etiese en goeie navorsingspraktyke ondersteun.

4. Die vierde slaggat behels die nalatigheid van etiese standaarde met spesifieke verwysing na ander in die outo-etnografiese studie. Clandinin en Connelly [16] stel 'n uiters gepaste vraag: “Do they [autoethnographers] own a story because they tell it?”

Outo-etnografiese stories is verbind aan dié van ander. Dit beteken nie dat vertroulikheid nie van toepassing is ten opsigte van outo-etnografiese navorsing nie.[17] Om hierdie probleem aan te spreek, kan alle toestemming om die navorsing te begin van die betrokke instansies verkry word. Alle deelnemers aan die navorser behoort deeglik ingelig te word oor die navorsing en wat die prosesse behels. Toestemmingsbriewe vir vrywillige deelname met die opsie om onmiddellik te onttrek, moet onderteken word. Vir die narratiewe deel van die studie, word geen name bekend gemaak sonder die toestemming van die betrokke persone nie.

Die onvanpaste gebruik van die term outo-etnografie, is die vyfde slaggat. Die term outo-etnografie word onkundig gebruik om te verwys na 'n wye verskeidenheid van definisies en narratiewe navraag in die akademie.[17] Dit verwar navorsers sowel as lesers en maak dit moeilik om onderskeid tussen die verskeie terme te tref. In 'n poging om 'n moontlike oplossing vir die probleem te bied, word 'n duidelike definisie en beskrywing van die term verskaf om die navorser se verstaan van die konsep en die wyse waarop dit in hierdie studie gebruik word, aan die lesers oor te dra.

Voordele van outo-etnografie in opvoedkundige konteks[wysig | wysig bron]

Die voordele behels volgens Chang[17] vier dimensies:

  • Eerstens bied dit 'n gebruikersvriendelike metodologie aan navorsers en die lesers om met navorsing om te gaan. Die navorser het maklike toegang tot die primêre databron van die studie, aangesien dit grotendeels die navorser en sy/haar ervaringe inkorporeer. Terselfdertyd het die navorser te alle tye 'n holistiese en intieme perspektief op die studie, omdat die data bekend is. Vir die leser is outo-etnografie lesersvriendelik weens die persoonlike skryfstyle waarby die leser makliker aanklank vind, eerder as die konvensionele navorsingskryfstyl. Nash[25] is van mening dat die persoonlike narratiewe selfs lesers bevry van abstrakte en onpersoonlike skrywes en lesers aanraak deur geleefde ervaringe. 'n Unieke stem word aan die studie verleen, een waarop die leser kan reageer.
  • Tweedens bied outo-etnografie kulturele verstaan van die self en van ander. Self-refleksie en self-ondersoek is die sleutels tot self-verstaan in opvoedkundige konteks.[26]
  • Derdens kan die doen, deel en lees van outo-etnografie die navorser sowel as die lesers help groei, ontwikkel en transformeer in die proses. Die persoonlike interaksie met outo-etnografiese studies het dikwels en onwillekeurig self-refleksie tot gevolg. Gevolglik kan 'n individu se kulturele verstaan verbreed word. Spesifiek met verwysing na opvoeders, kan hul onderrigfilosofieë en praktyke meer inklusief en sensitief word. Sommige kan selfs meer reflektief in hul daaglikse praktyke word en 'n ander kulturele pedagogiek aan die dag begin lê vir die heel eerste keer.
  • Vierdens het hierdie navorsingsmetode die terapeutiese potensiaal om emosionele seerplekke en ou wonde te heel weens die analitiese en reflektiewe aard daarvan.[17] 'n Bevryde navorser is die gevolg.

Narratiewe benadering tot verslaggewing in outo-etnografie[wysig | wysig bron]

“The narrative provides a more epistemologically adequate discourse form for reporting and assessing research within the context of a post positivistic understanding of knowledge generation.”[27]

Namate die navorsingsgeleenthede gebeur, behoort die navorser dagboekinskrywings, sowel as fokusgroepgespreknotas byhou om te voldoen aan die vereistes van narratiewe etnografie, 'n hibried tussen etnografiese realisme en memoires.[3] Hiervolgens bied navorsing 'n ruimte vir navorsers om akkuraat verslag te doen van gebeure en hul eie ervaringe te verwoord. Om te skryf oor wat gebeur het en hoe die navorser daaroor  gevoel het, gebeur volgens 'n vakwetenskaplike stem.[28] Die kennis wat die navorser besig is om te konstrueer deur eie ervaringe, gebeure en interaksies, is veral in opvoedkundige kontekste geldig.[29] Namate die navorser se verstaan van die narratief al meer ontwikkel, is die vertel van die eie storie gepas as 'n postpositivistiese benadering tot navorsing.

Narratiewe metodologie en outo-etnografie is alternatiewe wyses van verslaggewing oor navorsing. Die klem val dus op etnografie en outo-etnografie as navorsingsparadigma en die narratiewe benadering as ondersteunede faktor van die paradigma. By tye word daardie grens soms oorsteek, waar die self van die navorser na vore tree in geskrewe gedeeltes oor eie ervarings.

Hoekom  narratiewe verslaggewing?

“As all human beings, researchers use narrative to structure temporal complexity, only to find that this use contributes a complexity of its own.”[30]

Na afloop van beide navorsingsgeleenthede en die begin van die optekening hiervan, kan die navorser in 'n opvoedkundige konteks stelselmatig bewus word van 'n mate van innerlike konflik. 'n Hibried-identiteit[31] as aanbieder-navorser en navorser-opvoeder, selfs aanbieder-opvoeder by tye, kan die navorser laat wonder oor die waarde van die twee navorsingsgeleenthede en die impak van die rolle wat hy/sy vertolk het.

Dit is moontlik dat navorsers in die meerderheid van die navorsingtyd verwyderd kan voel van hulle studies omdat dit lyk en voel of daar geen verband tussen hulle persoonlike lewe en professionele aktiwiteite is nie – daar is dus twee aparte entiteite. Conle[30] verwys na spanning tussen die gekontekstualiseerde “ek” en die “ons”. Goethe[30] stel dit só: “To know yourself, see what others are doing; to know others, look into your own heart.”

Die navorser se eie stem speel 'n kardinale rol. Jones[8] meen dat ervaringe onbewustelik self die onderwerp van die studie kan word. Die navorser se eie narratiewe skrywe in dagboeke kan help om te sien dat skryf 'n manier van weet is, 'n manier van dieper gesprek en denke volgens Jones, met die self. 'n Tipe wesensleer, ontologie[32] kan deur hierdie proses ontstaan, wat die verkenning van die self in die gegewe tyd, ruimte en konteks tot gevolg kan hê. Die navorser is dus indirek besig met die vorming van 'n eie epistemologie. Jones verwys in haar navorsing na 'n “third space” as metafoor, waar sy van die narratiewe gebruik maak om haar ervaringe ryk te vertolk deur refleksie. Hiervolgens is die “third space” metafories, relatief geposisioneer, filosofies en persoonlik ten opsigte van verslagdoening.

'n Wisselwerking van in-en-uit bewegings dui op die verband tussen die navorser en die persoonlike, ruimtelike, sosiale en historiese aspekte, van skryf as 'n navorsingsverslag. Die konteks van 'n studie en die bogenoemde aspekte kan die navorser toerus om deur sy/haar ervaringe 'n hibried-identiteit[31] wat aanvanklik konflik veroorsaak het, beter te verstaan.

Elke ervaring en navorsingsgeleentheid bied 'n geleentheid om die navorsingsverhaal te vertel. Elke vertelling beteken groei en ontwikkeling vir die self en ook as navorser, deurdat nuwe betekenis uit ou ervaringe ontstaan[33] en dit is veral in opvoedkundige konteks ter sprake. Die ontdekking van begrip en verstaan ontwikkel vanuit die konneksies tussen die navorser as kritiese reflekteerder en narrateur van eie ervaringe en vertellinge. Dit vorm die navorser se manier van weet en bied die konneksie tussen gedagtes rakende skryfervaringe en die kommunikering van hierdie gedagtes deur geskrewe woord in die vorm van 'n storie. Die gebruik van stories bied 'n medium vir kommunikasie wat die weet van die verteller met die weet van die leser of hoorder. Conle[30] is van mening dat:

“...understanding is not a subjective behavior, but always includes the history of those who understand and the history of what is being understood; that there are always, in the act of particular understandings, many aspects of which we are not conscious at that moment. In a hermeneutic encounter, we never simply understand what faces us, but we understand a “truth for us” that this encounter has helped us realize.”

Bogenoemde aanhaling is van kardinale belang, aangesien 'n tesis op die rak en 'n uitgebrande student wat teoreties 'n baie gespesialiseerde terrein aangeraak het, nie noodwendig 'n verskil in die praktyk of in enigeen se verstaan rakende die kreatiewe skryfproses sal maak nie.[28]

Die narratiewe benadering bied die geleentheid vir die navorser om gehoor te word op meer as net die akademiese vlak. Dit bied die geleentheid aan die leser om waarlik deel te word van die navorsingstorie. Doyle en Carter[34] voer aan dat die mens 'n universele behoefte as basiese wyse van gedagtegang het “...to story their experience...” om 'n interpretasie van hul inligting en ervaringe te bied. Stories verduidelik hoe dinge werk en watter betekenis sekere gebeure het. Dit bevat bepaalde inligting oor bedoelinge en motiverings. Vanuit die narratiewe oogpunt, leef opvoeders geleefde stories wat deur rasionele denke, selfs verbeelding, hulle help om morele keuses te maak in ooreenstemming met narratiewe strukture. Van 'n baie jong ouderdom is ons besig om stories te skep en te vertel nog lank voordat ons die betekenis van gebeure of abstrakte konsepte daarvan snap.

Die narratiewe benadering is 'n benadering wat die geleentheid aan leser en skrywer bied om die talle konneksies tussen die konteks van die studie te vind en dit met persoonlike sowel as kontekstuele kennis (van nie net die skrywer daarvan nie, maar ook die leser) te verbind. Dit word 'n reis. 'n Reis wat die navorser onderneem in die proses tot beter verstaan van die onderwerp van studie.

Die narratief kan die navorsers help om te verstaan hoekom hulle navors wat hulle. Die narratief vorm die fundamentele manier van menslike weet en verstaan.

Ten slotte[wysig | wysig bron]

“The result is not just a portrait of the people he is studying, but a portrait of himself.”[35]

Etnografie, outo-etnografie en narratief verleen nie net 'n gepaste metodologie aan navorsing nie, dit kan ook ‘’n gepaste manier wees waarop die gebeure en geleenthede, ryk, betekenisvol en deurdag die navorser se geleefde ervaringe kan beskryf.

Hierdie artikel is gebaseer op navorsing gedoen deur Le Roux[36]

Bronverwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Luitel, B.C. 2003. Narrative explorations of Nepali mathematics curriculum landscapes: An Epic Journey. Ongepubliseerde MS-verhandeling. Curtin: Curtin University of Technology.
  2. ↑ Chang, H. 2008. Autoethnography as method. Walnut Creek CA: Left Coast Press, INC.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Tedlock, 2000 in Denzin, N.K. & Lincoln, Y.S. (reds.). 2000. Handbook of qualitative research. London: Sage Publications.
  4. ↑ Archetti, 1994:11-13; Rogers, 1997; Shryock, 1996, 1997; Terrio, 1998:27-28
  5. ↑ Ellis, C. 2004. The Ethnographic I: A methodological novel about autoethnography. Walnut Creek CA: Altimira Press.
  6. ↑ 6,0 6,1 Ellis, C. & Bochner, A. 2000. Autoethnography, Personal Narrative, Reflexivity. In N. Denzin and Y. Lincoln (reds.), Handbook of Qualitative Research. Thousand Oaks, CA: Sage. 733-68.
  7. ↑ 7,0 7,1 Richardson, L. 2000(a). New writing practices in qualitative research. Sociology of Sport Journal 17:5-20. Richardson, L. 2000(b). Writing: a method of inquiry. In N. Denzin and Y. Lincoln (reds.). Handbook of Qualitative Research. Thousand Oaks, CA: Sage. 516-29.
  8. ↑ 8,0 8,1 Jones, S.H. 2005. Autoethnography: Making the personal political. In Denzin and Lincoln (reds.). Handbook of Qualitative Research (3rd edition). 763-91.
  9. ↑ Foucault, M. 1987. The use of pleasure: The history of sexuality Volume II. Hammondsworth: Penguin.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Wall, S. 2006. An Autoethnography on Learning about Autoethnography. International Journal of Qualitative Methods 5(2):1-11.
  11. ↑ Sparkes, A. C. 2002. Autoethnography: Self indulgence or something more? In Bochner, A. P. & Ellis, C. (reds.). 2002. Ethnographically speaking. Autoethnography, literature, and aesthetics. New York: Rowman & Littlefield. 209-32.
  12. ↑ 12,0 12,1 (a) Reed-Danahay, D. E. 1997. Leaving home: Schooling stories and the ethnography of auto ethnography in rural France. Oxford: Oxford University Press. (b) Reed-Danahay, D.E. 1997. Auto/Ethnography: Rewriting the self and the social. Oxford, UK: Berg.
  13. ↑ Crawford, L. 1996. Personal Ethnography. Communication Monographs 63(2):158 –68.
  14. ↑ Church, K. 1995. Forbidden narratives. Londen: Gordon and Breach Publishers.
  15. ↑ Smith, L. M. 1998. Biographical method. In Denzin, N. K. & Lincoln, Y. S. (reds.). Strategies of qualitative inquiry. Thousand Oaks: Sage Publications.
  16. ↑ 16,0 16,1 Clandinin, J.D. & Connelly, F.M. 2000. Narrative inquiry: Experience and story in qualitative research. San Francisco: Jossey-Bass.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 17,6 17,7 Chang, H. 2008. Autoethnography as method. Walnut Creek CA: Left Coast Press, INC.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Muncey, T. 2005. Doing autoethnography. International Journal of Qualitative Methods 4(1):1-12.
  19. ↑ Delamont, S. 2007. Arguments against Auto-Ethnography. Qualitative Researcher (4):2-4.
  20. ↑ Atkinson, P. 1997. Narrative turn or blind alley? Qualitative Health Researcher (7):325-44.
  21. ↑ Duncan, M. 2004. Autoethnography: Critical appreciation of an emerging art. International Journal of Qualitative Methods 3(4):1-14.
  22. ↑ Frank, A.W. 2000. The standpoint of storyteller. Qualitative Health Researcher 10(3):354-65.
  23. ↑ Laslett, B. 1999. Personal narratives as sociology. Contemporary Sociology 28(4):391-401.
  24. ↑ Coia, L. & Taylor, M. 2006. From the inside out and the outside in: Co-autoethnography as a means of professional renewal. In C. Kosnik et al. (reds.). Making a difference in teacher education through self-study. Amsterdam: Springer.
  25. ↑ Nash, J.N. 2004. Liberating scholarly writing. The power of personal narrative. New York: Teachers College Press.
  26. ↑ Nieto, S. 2003. What keeps teachers going? New York: Teachers College.
  27. ↑ Dyson, M. 2007. My story in a profession of stories: Auto ethnography – an empowering methodology for educators. Australian Journal of Teacher Education 32(1):36-46.
  28. ↑ 28,0 28,1 Hanekom, A. 2005. Om tot beter verstaan van die leesproses te kom – 'n Outobiografiese narratief. Ongepubliseerde M.Ed. verhandeling. Stellenbosch: Universiteit Stellenbosch.
  29. ↑ Dyson, M. 2007. My story in a profession of stories: auto ethnography – Nn empowering methodology for educators. Australian Journal of Teacher Education 32(1):36-46.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 Conle, C. 1999. Why narrative? Which narrative? Struggling with time and place in life and research. Curriculum Inquiry 29(1):7-28.
  31. ↑ 31,0 31,1 Bolatagici, T. 2004. Claiming the (n)either/(n)or of ‘third space’: (re)presenting hybrid identity and the embodiment of mixed race. Journal of Intercultural Studies, 25(1):75-85.
  32. ↑ (a) Bhabha, H. K. 1993. Culture’s in between. Artforum International 32(1):167. (b) Bhabha, H. K. 1997. Life at the border: Hybrid identities of the present. NPQ: New Perspective Quarterly 14(1):30.
  33. ↑ Van Halen-Faber, C. 1997. Encouraging critical reflection in preservice teacher education: A narrative of a personal learning journey. New Directions for Adult and Continuing Education, (74):51.
  34. ↑ Doyle, W. en K. Carter. 2003. Narrative and learning to teach: implications for teacher-education curriculum. Journal of Curriculum Studies, 35(2):129-34.
  35. ↑ Auster, P. 1998. Translator’s note. In P. Clastres. Chronicle of the Guayaki Indians. New York: Zone.
  36. ↑ Le Roux, A. 2010.Die kreatiewe skryfonderrigproses  - 'n Outo-etnografiese studie. Ongepubliseerde M.Ed-verhandeling. Stellenbosch: Universiteit van Stellenbosch.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Outo-etnografie&oldid=1482356"