Gaan na inhoud

Pinocchio (1940-rolprent)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Pinocchio
Produksieleier Walt Disney
Draaiboek Supervising Directors
Sequence Directors
Land Verenigde State
Taal Engels
Bruto wins $2,6 miljoen[1]
Pinocchio verskyn in die Walt Disney film

Pinocchio is 'n 1940 Amerikaanse geanimeerde musikale fantasiefilm vervaardig deur Walt Disney Productions en vrygestel deur RKO Radio Pictures. Losweg gebaseer op Carlo Collodi se 1883 Italiaanse kinderroman The Adventures of Pinocchio, is dit die ateljee se tweede geanimeerde speelfilm, sowel as die derde animasiefilm in geheel vervaardig deur 'n Amerikaanse filmateljee, na Disney se Snow White and the Seven Dwarfs (1937) en Fleischer Studios se Gulliver's Travels (1939).

Met die stemme van Cliff Edwards, Dickie Jones, Christian Rub, Walter Catlett, Charles Judels, Evelyn Venable en Frankie Darro volg die film 'n houtpop, Pinocchio, wat deur 'n ou houtsneekunsternaar, Geppetto, geskep word en deur 'n blou feetjie tot lewe gebring word. Om 'n regte seun te word, moet Pinocchio bewys dat hy "dapper, eerlik en onselfsugtig" is. Op sy reis ontmoet Pinocchio verskeie karakters wat die versoekings en gevolge van verkeerde optrede verteenwoordig, aangesien 'n krieket genaamd Jiminy, wat die rol van Pinocchio se gewete neem, poog om hom te lei in sake van reg en verkeerd.

Die film is deur verskeie storiebordkunstenaars uit Collodi se boek verwerk. Die produksie was onder toesig van Ben Sharpsteen en Hamilton Luske, en die rolprent se reekse is geregisseer deur Norman Ferguson, T. Hee, Wilfred Jackson, Jack Kinney en Bill Roberts. Pinocchio was 'n baanbrekende prestasie op die gebied van effekte-animasie, wat realistiese beweging aan voertuie en masjinerie gegee het, sowel as natuurlike elemente soos reën, water, weerlig, rook en skaduwee. Nadat Pinocchio op 7 Februarie 1940 by die Centre Theatre in New York-stad verskyn het, is Pinocchio op 23 Februarie 1940 in teaters vrygestel.

Alhoewel dit kritieke lof ontvang het en die eerste geanimeerde rolprent geword het om 'n mededingende Akademie-toekenning te wen - twee gewen vir Beste Musiek, Oorspronklike Partituur en vir Beste Musiek, Oorspronklike Liedjie vir "When You Wish Upon a Star" - was dit aanvanklik 'n kommersiële mislukking, hoofsaaklik as gevolg van die Tweede Wêreldoorlog wat die Europese en Asiatiese markte afgesny het. Dit het uiteindelik wins gemaak ná sy 1945-hervrystelling, en word beskou as een van die beste animasiefilms wat nog gemaak is, met 'n 100%-gradering op die webwerf Rotten Tomatoes. Die rolprent en karakters is steeds algemeen in populêre kultuur, wat by verskeie Disney-parke en ander vorme van vermaak voorkom. In 1994 is Pinocchio by die Amerikaanse Nasionale Filmregister gevoeg omdat hy as "kultureel, histories of esteties betekenisvol" beskou is.[2]

Plot

[wysig | wysig bron]

In 'n slaperige dorpie in Italië kom Jiminy Kriek by die winkel van 'n houtsneewerker en speelgoedmaker genaamd Geppetto, wat 'n marionet skep wat hy Pinocchio noem. Terwyl hy aan die slaap raak, wens Geppetto 'n ster vir Pinocchio om 'n regte seun te wees. Laat daardie aand besoek die Blou Feetjie die werkswinkel en maak Pinocchio lewendig, hoewel hy 'n marionet bly. Sy lig hom in dat as hy bewys dat hy dapper, eerlik en onselfsugtig is, hy 'n regte seun sal word. Wanneer Jiminy homself openbaar, wys die Blou Fee hom toe om Pinocchio se gewete te wees. Geppetto word wakker toe hy die rumoer van Pinocchio hoor val, en is verheug om te ontdek dat hy lewe en 'n regte seun sal word.

Die volgende oggend, terwyl hy skool toe stap, word Pinocchio om die bos gelei deur die swendelaar, jakkals, Honest John en sy maat Gideon die Kat. Honest John oortuig hom om by Stromboli se poppespel aan te sluit, ten spyte van Jiminy se protes. Pinocchio word Stromboli se ster-aantreklikheid, maar wanneer hy probeer huis toe gaan, sluit Stromboli hom in 'n voëlhok toe en vertrek om saam met Pinocchio die wêreld te toer. Nadat Jiminy onsuksesvol probeer om sy vriend te bevry, verskyn die Blou Fee, en 'n benoude Pinocchio lieg oor wat gebeur het, wat veroorsaak dat sy neus groei en 'n boomtak met 'n voëlnes word. Die Blou Feetjie herstel sy neus en bevry Pinocchio wanneer hy belowe om reg te maak, maar waarsku hom dat sy geen verdere hulp kan bied nie.

Intussen huur 'n geheimsinnige Coachman Honest John om ongehoorsame en stoute seuns te vind wat hom na Pleasure Island, 'n berugte en berugte plek, kan neem. Eerlike John, ten spyte van die wetlike risiko's en die Coachman se implikasie van wat met die seuns gebeur, aanvaar die werk uit vrees, en vind Pinocchio, wat hom oorreed om 'n vakansie op Pleasure Island te neem. Op pad na die eiland raak Pinocchio bevriend met Lampwick, 'n misdadige seun. By Pleasure Island, sonder reëls of gesag om hul aktiwiteite af te dwing, is Pinocchio, Lampwick en baie ander seuns binnekort betrokke by ondeugde soos vandalisme, bakleiery, rook en drink. Jiminy vind Pinocchio uiteindelik in 'n kroeg waar hy rook en pool speel met Lampwick, en die twee het 'n uitval nadat Pinocchio Lampwick vir sy optrede verdedig het. Soos Jiminy probeer om Pleasure Island te verlaat, ontdek hy dat die eiland 'n aaklige vloek verberg wat die seuns in donkies omskep nadat hulle "jackasses" van hulself gemaak het, en hulle word deur die Coachman in slawearbeid verkoop. Pinocchio sien hoe Lampwick in 'n donkie verander, en met Jiminy se hulp vlug hy voordat hy self ten volle verander kan word, al het hy steeds 'n donkie se ore en stert.

By hul terugkeer huis toe, vind Pinocchio en Jiminy Geppetto se werkswinkel verlate en vol spinnerakke, en kry 'n brief van die Blou Feetjie in die vorm van 'n duif, wat verklaar dat Geppetto na Pleasure Island gevaar het op soek na Pinocchio. Hy is deur 'n reusagtige en bose potvis genaamd Monstro ingesluk en is nou in sy maag vasgevang. Vasbeslote om sy pa te red, spring Pinocchio saam met Jiminy in die Middellandse See en word gou deur Monstro ingesluk, waar hy met Geppetto herenig. Pinocchio bedink 'n skema om Monstro te laat nies en hulle toe te laat om te ontsnap, maar die walvis jaag hulle en vernietig hul vlot met sy stert. Pinocchio trek Geppetto onbaatsugtig na veiligheid in 'n inham net toe Monstro daarin vasval en Pinocchio word dood.

Terug by die huis rou Geppetto, Jiminy, Figaro en Cleo oor Pinocchio. Nadat hy daarin geslaag het om homself dapper, eerlik en onselfsugtig te bewys, word Pinocchio herleef en deur die Blou Fee in 'n regte menseseun verander, tot groot vreugde van almal. Terwyl die groep fees vier, stap Jiminy na buite om die Feetjie te bedank en word beloon met 'n soliede goue kenteken wat hom as 'n amptelike gewete sertifiseer.

Rolverdeling

[wysig | wysig bron]
  • Dickie Jones as Pinocchio, 'n houtpop wat deur Geppetto uitgekerf is en deur die Blou Fee lewendig gemaak is.
    • Jones het ook Alexander uitgespreek, 'n seun wat in 'n donkie by Pleasure Island verander word, maar steeds praat.
  • Cliff Edwards as Jiminy Cricket, 'n kriek wat as Pinocchio se "gewete" optree en die gedeeltelike verteller van die storie is.
  • Christian Rub as Geppetto, 'n bejaarde houtsneewerker en Pinocchio se skepper, wat wens dat hy 'n regte seun moet word.
  • Clarence Nash as Figaro, Geppetto se troeteldierkat wat geneig is om te moeg. Cleo, Geppetto se troetelgoudvis met 'n gewoonte om Figaro se berader te wees, is stemloos. Figaro en Cleo was oorspronklike karakters wat nie in die oorspronklike storie teenwoordig was nie, en is deur die Disney-span by die draaiboek gevoeg.[3] Nash is ook die stem van die growwe huisstandbeeld en maak die balkgeluide vir die donkies op Pleasure Island, nadat die seuns in hulle verander is.[4]
  • Walter Catlett as "Eerlike" John Worthington Foulfellow, 'n antropomorf rooijakkals swendelaar wat Pinocchio bedrieg.
    • Gideon die Kat, Honest John se stom antropomorfiese katmaat wat as komiese verligting dien. Hy was oorspronklik bedoel om uitgespreek te word deur Mel Blanc, in sy tweede werk vir Disney tot sy finale werk in Who Framed Roger Rabbit, maar die filmmakers het eerder met 'n stomme vertoning vir die karakter gegaan. Gideon se hik is egter deur Blanc verskaf.[5]
  • Charles Judels as Stromboli, 'n poppespeler wat Pinocchio vir 'n belaglike bedrag geld by Honest John en Gideon koop, en van voorneme is om genoemde Pinocchio te dwing om op die verhoog op te tree om geld te maak en as brandhout te gebruik sodra hy "te oud" word om op te tree. Hy praat Engels met 'n Italiaanse aksent, en vloek in Italiaanse brabbeltaal as hy kwaad is. Hy word "sigeuner" deur Honest John genoem, waarskynlik as gevolg van sy teater en karavaan wat altyd reis, sowel as ander name soos "boef" en "faker".
    • Judels het ook die Coachman, die eienaar en operateur van Pleasure Island met 'n Cockney-aksent uitgespreek.
  • Evelyn Venable as die Blou Feetjie, wat Pinocchio lewendig maak en belowe om hom in 'n regte seun te verander as hy homself dapper, eerlik en onselfsugtig bewys. Regstreekse aksie-verwysings vir die Blou Fee is verskaf deur Marge Champion, wat gedien het as die lewendige aksie-verwysing vir die titulêre heldin in Sneeuwitjie en die Sewe Dwergies.
  • Frankie Darro as Lampwick, 'n seun met wie Pinocchio bevriend raak op pad na Pleasure Island en in 'n donkie verander word vir sy onheil.
  • Stuart Buchanan as die Carnival Barker, die omroeper by Pleasure Island. In 'n boekverwerking van die film is "Barker" die Coachman se naam of alias.
  • Thurl Ravenscroft as Monstro, die potvis.[6] Hy sluk Pinocchio, Geppetto, Figaro en Cleo in, en probeer hulle dan doodmaak nadat hulle uit sy maag ontsnap het deur hom te laat nies.

Ontvangs

[wysig | wysig bron]

Aanvanklike vrystelling

[wysig | wysig bron]

Frank S. Nugent van The New York Times het die film vyf uit vyf sterre gegee en gesê "Pinocchio is uiteindelik hier, is net so goed as wat ons gebid het dit sou wees - indien nie fyner nie - en dat dit so gay en slim en verruklike 'n fantasie is as wat 'n welgemanierde jong man of bejaarde kan hoop om te sien."[7] Time-tydskrif het die film 'n positiewe resensie gegee en gesê: "In vakmanskap en fynheid van teken en kleur, in die artikulasie van sy dosyne karakters, in die groter verskeidenheid en diepte van sy fotografiese effekte, oortref dit die hoë standaard Sneeuwitjie wat dit stel. self."[8]

Variety het die animasie geprys as beter as Snow White se skryf van die "[a]animasie is so glad dat spotprentfigure 'n indruk van werklike persone en omgewings dra eerder as tekeninge vir toeskouer." Samevattend, hulle het gevoel Pinocchio "sal op [sy] eie staan ​​as 'n aansienlike stuk vermaak vir oud en jonk, wat aandag gee deur sy perfeksie in animasie en fotografiese effekte.[9]The Hollywood Reporter het geskryf "Pinocchio is vermaak vir elkeen van elke ouderdom, so heeltemal bekoorlik en verruklik dat daar diep spyt is wanneer dit die finale vervaag bereik. Aangesien vergelykings onvermydelik sal wees, kan dit net sowel dadelik gesê word dat, vanuit 'n tegniese oogpunt, konsepsie en produksie, hierdie prent tot 'n oneindige wit is."[10]

Loket

[wysig | wysig bron]

Aanvanklik was Pinocchio nie 'n loket-sukses nie.[11] Die loketopbrengste van die film se aanvanklike vrystelling was beide onder Snow White se ongekende sukses en onder ateljee-verwagtinge.[12] Van die film se $2,6 miljoen negatiewe koste—twee keer die koste van Snow White[1]—Disney het aan die einde van 1940 slegs $1 miljoen teruggekry, met ateljeeverslae van die film se finale oorspronklike loketverbruik wat tussen $1.4 miljoen en $1.9 miljoen gewissel het.[13] Die animasiehistorikus Michael Barrier merk op dat Pinocchio huurgeld van minder as een miljoen teen September 1940 teruggegee het, en in sy eerste publieke jaarverslag, Walt Disney Productions afgeboek 'n verlies van $1 miljoen aan die film.[14] Barrier vertel dat 'n 1947 Pinocchio-balansstaat totale ontvangste aan die ateljee van $1,4 miljoen gelys het. Dit was hoofsaaklik te wyte aan die feit dat Tweede Wêreldoorlog en die nasleep daarvan die Europese en Asiatiese markte oorsee afgesny het, en die internasionale sukses van Pinocchio en ander Disney-vrystellings gedurende die vroeë en middel-1940's belemmer het.[15] Joe Grant het onthou dat Walt Disney "baie, baie depressief" was oor Pinocchio se aanvanklike terugkeer by die loket.[12] Die verspreider RKO het 'n verlies van $94 000 vir die rolprent van wêreldwye huurgeld van $3 238 000 aangeteken.[16]

Toekennings

[wysig | wysig bron]

Die film is genomineer en het in 1940 twee Oscar-toekennings gewen vir Beste oorspronklike telling en Beste oorspronklike liedjie (vir "When You Wish Upon a Star"), die eerste Disney-rolprent wat enige kategorie gewen het.[17] Tot op hede het net ses ander Disney-rolprente hierdie prestasie behaal: Mary Poppins (1964), The Little Mermaid (1989), Beauty and the Beast (1991), Aladdin (1992), The Lion King (1994) en Pocahontas (1995).

Heruitgawes

[wysig | wysig bron]

Met die heruitreiking van Snow White and the Seven Dwarfs in 1944 het die tradisie gekom om Disney-rolprente elke sewe tot tien jaar weer uit te stel.[18] Pinocchio is teatraal heruitgegee in 1945, 1954, 1962, 1971, 1978, 1984 en 1992. RKO het die eerste twee heruitgawes in 1945 en 1954 behartig, terwyl die film self heruitgereik het vanaf 1962 deur Disney-afdeling Buena Vista deur Disney-afdeling Buena Vista. Die 1992-heruitgawe is digitaal gerestoureer deur een raam op 'n slag skrape van die oorspronklike negatiewe skoon te maak en te verwyder, klankbaanvervormings uit te skakel en die kleur te laat herleef.[19]

Ten spyte van sy aanvanklike gesukkel by die loket, was 'n reeks heruitgawes in die jare ná die Tweede Wêreldoorlog meer suksesvol en het die film 'n wins gemaak. Teen 1973 het die film huurgeld van $13 miljoen in die Verenigde State en Kanada verdien vanaf die aanvanklike 1940-vrystelling en vier heruitgawes.[20][21] Na die 1978-heruitreiking het die huurgeld toegeneem tot $19,9 miljoen[22] van 'n totale bruto van $39 miljoen.[23] Die 1984-heruitgawe het $26,4 miljoen in die VSA en Kanada verdien,[24] wat sy totale bruto daar op $65,4 miljoen[23] en $145 miljoen wêreldwyd te staan ​​bring.[25] Die 1992-heruitgawe het $18,9 miljoen in die VSA en Kanada verdien, wat Pinocchio se leeftyd se bruto bruto op $84,3 miljoen by die Amerikaanse en Kanadese loket te staan ​​bring.[23]

Moderne lof

[wysig | wysig bron]

Op die webwerf Rotten Tomatoes vir resensies, het die film 'n gradering van 100% gebaseer op 64 resensies, met 'n gemiddelde gradering van 9.1/10.[26] Die algemene konsensus van die film op die webwerf is "Ambisieus, avontuurlustig en soms angswekkend, Pinocchio verteenwoordig waarskynlik die toppunt van Disney se versamelde werke - dit is pragtig vervaardig en emosioneel resonant.".[26] Op Metacritic het Pinocchio 'n geweegde telling van 99 uit 100 gebaseer op 17 kritici, wat 'universele lof' aandui. Dit is tans die hoogste gegradeerde animasiefilm op die webwerf, sowel as die hoogste gegradeerde Disney-animasiefilm.[27]

Baie filmhistorici beskou dit as die film wat die tegniese perfeksie van al die Disney-geanimeerde kenmerke die naaste nader.[28] Die rolprentresensent Leonard Maltin het gesê, "met Pinocchio het Disney nie net die hoogtepunt van sy kragte bereik nie, maar die toppunt van wat baie kritici beskou as die gebied van die tekenprent."[29]

In 1994 is Pinocchio by die Amerikaanse Nasionale Filmregister gevoeg omdat dit as "kultureel, histories of esteties betekenisvol" beskou word.[2] Die rolprentvervaardiger Terry Gilliam het dit as een van die tien beste animasiefilms van alle tye gekies in 'n 2001-artikel geskryf vir The Guardian[30] en in 2005 het die tydskrif Time dit as een van die 100 beste rolprente van die afgelope 80 jaar aangewys, en dit toe in Junie 2011 as die beste animasiefliek van "The 25] Best Animated Films All-TIME" aangewys.[31]

In Junie 2008 het die American Film Institute sy "Top Ten" - die beste tien rolprente in tien "klassieke" Amerikaanse filmgenres - onthul nadat hulle meer as 1 500 mense uit die kreatiewe gemeenskap gepeil het. Pinocchio is erken as die tweede beste film in die medium van animasie, na Snow White.[32] Dit is genomineer vir die AFI se 100 Years...100 Movies,[33] en het verdere benoemings ontvang vir hul Thrills[89] en Heroes and Villains (Stromboli in die skurkekategorie) lyste.[34] Die liedjie "When You Wish Upon A Star" was nommer 7 op hul 100 Songs-lys,[35] en die film 38ste in die 100 Cheers-lys.[36] Die aanhaling "A lie keeps growing and growing until it's as plain as the nose on your face" is genomineer vir die Movie Quotes-lys,[37] en die film het verdere benoeming in die AFI's Greatest Movie Musicals-lys ontvang.[38]

Op 29 Junie 2018 is Pinocchio deur IGN aangewys as die 13de beste Disney-animasiefilm.[39] Rolprentresensent Roger Ebert, wat dit by sy lys van "Groot films" gevoeg het, het geskryf dat die fliek "nie net 'n saamgekonkelde fabel of 'n lawwe sprokie is nie, maar 'n vertelling met diep argetipiese weerklankings."[40] In November 2024 het IndieWire dit eerste in sy ranglys van elke Walt Disney Animation Studios-rolprent gelys. Skrywer Christian Blauvelt het uitgebrei: "Hierdie is nie 'n film waaroor jy ooit jou kop heeltemal sal draai nie, nooit sal 'oplos' nie, nooit sal ophou om dinge te vind om oor te wonder nie. Dit is 'n unieke werk van diepte en ambisie, die soort waarna alle kunstenaars uit die kern van hul wese sal streef."[41]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 Barrier 1999, p. 266.
  2. ↑ 2,0 2,1 "25 Films Added to National Registry". The New York Times. 15 November 1994. p. C20. Besoek op 20 September 2020.
  3. ↑ Cryer, Max (1 Februarie 2015). The Cat's Out of the Bag: Truth and lies about cats (in Engels). Exisle Publishing. p. 134. ISBN 978-1-77559-207-5.
  4. ↑ "Pinocchio Cast Members List – FamousFix".
  5. ↑ Verwysingfout: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named ReferenceA
  6. ↑ Ellis, Richard (2011). The Great Sperm Whale: A Natural History of the Ocean's Most Magnificent and Mysterious Creature. University Press of Kansas. p. 225. ISBN 978-0-700-61772-2.
  7. ↑ Nugent, Frank S. (8 Februarie 1940). "The Screen in Review; 'Pinocchio,' Walt Disney's Long-Awaited Successor to 'Snow White,' Has Its Premiere at the Center Theatre". The New York Times. Besoek op 25 Februarie 2014.
  8. ↑ "Cinema: The New Pictures". Time. 26 Februarie 1940. pp. 64, 66. Besoek op 25 Februarie 2014.
  9. ↑ "Film Reviews: Pinocchio". Variety. 31 Januarie 1940. p. 14. Besoek op 16 September 2020 – via Internet Archive.
  10. ↑ "'Pinocchio' Screen Triumph; Walt Disney's Masterpiece". The Hollywood Reporter. 30 Januarie 1940. p. 3. Besoek op 16 September 2020.
  11. ↑ Barrier 1999, pp. 269–273.
  12. ↑ 12,0 12,1 Thomas 1994, p. 161.
  13. ↑ Barrier 1999, pp. 318, 602.
  14. ↑ Barrier 1999, p. 272.
  15. ↑ Barrier 1999, pp. 269–273, 602.
  16. ↑ Sedgwick, John (1994). "Richard B. Jewell's RKO film grosses, 1929–51: The C. J. Trevlin Ledger: A comment". Historical Journal of Film, Radio and Television. 14 (1): 51–58. doi:10.1080/01439689400260041 – via Taylor & Francis.
  17. ↑ Roberts 2006, p. 134.
  18. ↑ "Pinocchio (1940) – Release Summary". Box Office Mojo. Besoek op 14 Februarie 2014.
  19. ↑ Hunter, Stephen (25 Junie 1992). "'Pinocchio' returns The restored print looks better than the original". The Baltimore Sun. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Februarie 2014. Besoek op 4 Februarie 2014.
  20. ↑ Wasko 2013, p. 137.
  21. ↑ "Updated All-Time Film Rental Champs". Variety. 9 Januarie 1974. p. 23.
  22. ↑ "All-Time Film Rental Champs". Variety. 11 Januarie 1983. p. 16.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 "Pinocchio". Box Office Mojo. Besoek op 20 Desember 2019.
  24. ↑ Harris, Kathryn (12 Junie 1992). "A Nose for Profit: 'Pinocchio' Release to Test Truth of Video Sales Theory". Los Angeles Times. Besoek op 19 September 2020.
  25. ↑ Bierbaum, Tom (9 Mei 1985). "Disney Goes To Vault For Its 'Pinocchio' HV". Variety. p. 1.
  26. ↑ 26,0 26,1 "Pinocchio (1940)". Rotten Tomatoes. Fandango. February 9, 1940. Besoek op Sjabloon:RT data. {{cite web}}: Gaan datum na in: |access-date= (hulp)Sjabloon:RT data
  27. ↑ "Pinocchio (1940)". Metacritic. Besoek op 3 April 2020.
  28. ↑ "Pinocchio – Disney Movies History". Disney.go.com. 4 Augustus 2003. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Augustus 2003. Besoek op 24 Februarie 2014.
  29. ↑ Maltin, Leonard (1973). "Pinocchio". The Disney Films. New York: Crown Publishers. p. 37. ISBN 978-0517177419.
  30. ↑ Gilliam, Terry (27 April 2001). "Terry Gilliam Picks the Ten Best Animated Films of All Time". The Guardian. Besoek op 15 Junie 2015.
  31. ↑ Corliss, Richard (21 Junie 2011). "Pinocchio". Time. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Oktober 2011. Besoek op 4 Februarie 2014.
  32. ↑ "AFI's 10 Top 10". American Film Institute. 17 Junie 2008. Besoek op 18 Junie 2008.
  33. ↑ "Movies_Ballot_06" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 26 Maart 2017. Besoek op 4 Februarie 2014.
  34. ↑ "400 Nominees for AFI's 100 Years... 100 Thrills". Listology. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Maart 2016. Besoek op 4 Februarie 2014.
  35. ↑ "AFI'S 100 Years...100 Heroes and Villains" (PDF). American Film Institute. 20 Junie 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 23 Junie 2017. Besoek op 4 Februarie 2014.
  36. ↑ "AFI's 100 YEARS...100 SONGS". American Film Institute. 22 Junie 2004. Besoek op 4 Februarie 2014.
  37. ↑ "AFI'S 100 Years... 100 Cheers" (PDF). American Film Institute. 20 Junie 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 12 Junie 2018. Besoek op 4 Februarie 2014.
  38. ↑ "AFI's 100 YEARS OF MUSICALS". American Film Institute. 3 September 2006. Besoek op 4 Februarie 2014.
  39. ↑ "The 25 Best Disney Animated Movies". IGN. Besoek op 29 Junie 2018.
  40. ↑ Ebert, Roger (22 November 1998). "Pinocchio movie review". RogerEbert.com.
  41. ↑ Chapman, Wilson; Blauvelt, Christian (28 November 2024). "Every Walt Disney Animation Studio Film, Ranked". IndieWire (in Engels (VSA)). Besoek op 28 November 2024.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Pinocchio_(1940-rolprent)&oldid=2818697"