Plebejers
Die Plebejers het die grootste deel van die bevolking van die vroeë Romeinse Republiek uitgemaak. Hulle was die gewone burgers van Rome, 'n diverse groep wat boere, ambagsmanne, handelaars en ander werkers ingesluit het. Anders as die Patrisiërs, die aristokratiese elite, het die Plebejers nie 'n bevoorregte status gehad nie en was hulle aanvanklik uitgesluit van baie politieke en godsdienstige ampte. In die vroeë dae van Rome was die sosiale struktuur streng verdeel, met die Patrisiërs wat die mag en invloed gehad het, terwyl die Plebejers 'n ondergeskikte rol gespeel het.[1]
Die oorsprong van die Plebejers is minder duidelik gedefinieer as dié van die Patrisiërs. Terwyl laasgenoemde hul afstamming van die oorspronklike stigtersfamilies van Rome kon naspeur, het die Plebejers 'n meer gemengde agtergrond gehad. Hulle het waarskynlik afstammelinge van immigrante, verowerde volke en selfs afgesonderde Patrisiese families ingesluit. Wat hulle verenig het, was hul uitsluiting van die bevoorregte Patrisiese klas en hul gebrek aan politieke mag. Hierdie uitsluiting het gelei tot 'n groeiende gevoel van ongeregtigheid en 'n begeerte vir gelykheid.[1]
Ekonomies het die Plebejers 'n noodsaaklike rol in die Romeinse samelewing gespeel. Hulle het die ruggraat van die landbou en die handel gevorm, en het die meeste van die werk verrig wat die stad en sy groei ondersteun het. Baie Plebejers was kleinboere wat hul eie grond bewerk het, terwyl ander as ambagsmanne of handelaars in die stad gewerk het. Ten spyte van hul ekonomiese belangrikheid, het hulle dikwels onder moeilike omstandighede geleef, met swaar belasting en skuldslawerny as konstante bedreigings.[1]
Die gebrek aan politieke regte en sosiale status het gelei tot 'n langdurige stryd tussen die Plebejers en die Patrisiërs, bekend as die Konflik van die Ordes. Hierdie stryd het oor meer as twee eeue gestrek en het uiteindelik gelei tot beduidende politieke hervormings. Die Plebejers het vir die reg geveg om hul eie amptenare, die Tribune van die Plebs, te kies, wat die mag gehad het om veto teen besluite van die Senaat uit te spreek. Hulle het ook vir toegang tot hoër ampte en die kodifikasie van wette geveg, wat gelei het tot die Twaalf Tafels.
Die stryd van die Plebejers vir gelykheid en erkenning was 'n deurslaggewende faktor in die ontwikkeling van die Romeinse Republiek. Hulle volharding en vasberadenheid het gelei tot die uitbreiding van burgerregte en die skepping van 'n meer inklusiewe politieke stelsel. Uiteindelik het die verskille tussen Patrisiërs en Plebejers begin vervaag, en 'n nuwe elite, die "nobilitas," het gevorm, wat uit beide groepe bestaan het.
