Simosaurus
 | Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
| Simosaurus | |
|---|---|
| |
| 'n Gemonteerde skelet. | |
| Wetenskaplike klassifikasie | |
| Koninkryk: | |
| Filum: | |
| Klas: | |
| Superorde: | |
| Orde: | |
| Genus: | Simosaurus Meyer, 1842
|
| Tipespesie | |
| †Simosaurus gaillardoti Meyer, 1842
| |
Simosaurus is 'n uitgestorwe genus van ’n seereptiel in die superorde Sauropterygia uit die Middel-Trias van Sentraal-Europa. Fossiele is gevind in neerslae in Frankryk en Duitsland wat ongeveer 230 miljoen jaar oud is. Dit word gewoonlik as 'n notosouroïde geklassifiseer, maar word ook as 'n Pachycephalosauria of 'n meer primitiewe vorm van Sauropterygia beskou.
Beskrywing[wysig | wysig bron]
Simosaurus het tussen drie en vier meter lank geword. Dit het 'n stomp, afgeplatte kop en groot openinge agter sy oë gehad wat boonste temporale fossae of holtes genoem word. Hierdie holtes was groter as die oogkante, maar nie so groot soos dié van ander notosouroïdes nie. Simosaurus verskil ook van ander notosouroïdes deurdat dit stomp tande gehad het wat waarskynlik gebruik is vir die kraking van harde skulporganismes. Die kaakgewrig was ver agtertoe geleë en het buite die hoofgedeelte van die skedel uitgesteek. [1]
Geskiedenis[wysig | wysig bron]
Die tipespesie, Simosaurus gaillardoti, is in 1842 deur die Duitse paleontoloog Christian Erich Hermann von Meyer 'n naam gegee. In dieselfde jaar het Von Meyer ook S. mougeoti benoem. Hy het in 1855 'n derde spesie, S. guilelmi, benoem. Oscar Fraas het S. pusillus in 1881 ’n naam gegee, en dit is 'n jaar later in sy eie genus, Neusticosaurus, ingedeel. S. mougeoti en S. guilelmi is meer onlangs as junior sinonieme van S. gaillardoti beskou, wat beteken dat hulle dieselfde spesie verteenwoordig.
Die eerste fossiele van Simosaurus, wat deur von Meyer beskryf is, is in Lunéville, Frankryk, ontdek. Dit is gevind in die boonste Muschelkalk, wat dateer uit die Ladiniese stadium van die Middel-Trias. Materiaal wat in Frankryk gevind is, bevat die holotipe-skedel van S. gaillardoti en 'n gedeeltelike mandibel wat vermoedelik aan S. mougeoti behoort het. Albei is deur Von Meyer beskryf. Die skedel, wat die basis vir die eerste beskrywing van Simosaurus was, het sedertdien verlore geraak. Alhoewel dit aanvanklik aan Simosaurus toegeskryf is, is die mandibel in een van von Meyer se latere geskrifte as "Nothosaurus mougeoti" bestempel.
Bykomende oorblyfsels van Simosaurus is in Franke en Württemberg in Duitsland gevind. Hertog William van Württemberg het 'n volledige skedel ontdek en dit in 1842 aan Von Meyer gestuur. Op grond van hierdie skedel het Von Meyer S. guilelmi benoem en opgemerk dat dit kleiner en smaller was as dié van die tipespesie. 'n Volledige skelet wat eers as S. guilelmi uitgewys is, is die neotipe van Simosaurus genoem. Sommige Duitse fossiele word in die stratigrafies jonger Keuper-neerslae gevind, maar is baie skaars. Simosaurus is teenwoordig in biosones van die Muschelkalk wat onderskei word deur verskillende soorte Ammonoidea. Simosaurus verskyn eers in die nodosus-biosone, waar fossiele van die ammoniet Ceratites nodosus volop is. Monsters is algemeen in die effens jonger dorsoplanus-biosone, wat gekenmerk word deur die ammoniet Ceratites dorsoplanus. [1]
Paleobiologie[wysig | wysig bron]
Beweging[wysig | wysig bron]
Simosaurus het goed ontwikkelde werwels en 'n dorsoventraal afgeplatte romp gehad wat die beweging van die kant af sou belemmer het. Hierdie beweging, wat laterale golwe genoem word, kom in die meeste ander notosouroïdes voor, insluitend Nothosaurus. Die humerus het goed ontwikkelde kruine en die onderkant van die borsgordel is groot, wat daarop dui dat die voorpote 'n kragtige ondertoon het en die meeste van die krag voorsien wat nodig is om te swem. Die skapula is relatief klein vir 'n reptiel wat met sy ledemate swem, wat daarop dui dat die dier se stygslag swak was. Simosaurus was waarskynlik 'n matige swemmer met 'n beweging wat oorgegaan het tussen die laterale golwing van vroeë Sauropterygia en die sterk wipaangedrewe swem van Plesiosaurus.
Voeding[wysig | wysig bron]
Aangesien dit stomp tande gehad het, word aangeneem Simosaurus het organismes met harde skulpe geëet. Sulke reptiele het gewoonlik diep kake en groot adduktorspiere wat hulle toemaak, maar Simosaurus het lang, slanke kake en relatief klein adduktorspiere. Die lang kakebeen lyk meer soos dié van reptiele wat gehapbyt het. Lang kakespiere heg aan die voorkant van die groot temporale holtes aan die bokant van die skedel en skuins na die agterkant van die onderkaak. Hierdie lang, skuins spiere oefen 'n voorwaartse trekking op die kakebeen uit en knip dit vinnig toe. Kleiner spiere lê verder agter in die skedel, en heg aan die agterste gedeelte van die temporale holtes. Hierdie spiere is korter omdat hulle teen vertikale hoeke lê en die skedel baie laag langs die vertikale as is. Die nabyheid van die kaakgewrig maak dit egter moontlik om meer drukkrag uit te oefen.
Die kombinasie van spiere wat die kakebeen vinnig knyp en spiere wat verpletterende krag aan die agterkant van die kakebeen bied, is uniek aan Simosaurus. Dit het waarskynlik organismes met matig harde doppe geëet soos Ceratites en Holostei-visse.[1]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Rieppel, O. (1994). "Osteology of Simosaurus gaillardoti and the relationships of stem-group Sauropterygia". Fieldiana Geology. 28: 1–85.
Skakels[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
