Springbokke

Hierdie artikel handel oor die sportspan "Springbokke". Vir die artikel oor die dier, sien Springbok.

Suid-Afrika
Unie		Suid-Afrikaanse Rugbyunie
Bynaam(e)		Springbokke, Bokke of amaBokoboko
Embleem		Springbok en protea
Stadion		Ellispark-stadion Kings Park-stadion Loftus Versfeld Nelson Mandelabaaistadion Nuwelandstadion Vrystaatstadion
President		Mark Alexander
Rugbydirekteur		Rassie Erasmus
Afrigter(s)		Jacques Nienaber
Kaptein(s)		Siya Kolisi
Spankleure		Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse		Victor Matfield (127)
Meeste toetspunte		Percy Montgomery (893)
Meeste drieë		Bryan Habana (67)
Eerste internasionale wedstryd
Suid-Afrika 4–0 Britse en Ierse Leeus (Kaapstad, Suid-Afrika; 30 Julie 1891)
Grootste oorwinning
Uruguay 5–134 Suid-Afrika (Oos-Londen, Suid-Afrika; 11 Junie 2005)
Grootste nederlaag
Nieu-Seeland 57–0 Suid-Afrika (Auckland, Nieu-Seeland; 16 September 2017)
Wêreldbeker
Verskynings		7/9 (Eerste in 1995)
Beste uitslag		Kampioen in 1995, 2007 en 2019
Amptelike webwerf
www.sarugby.co.za

Die Springbokke, Bokke of amaBokoboko is Suid-Afrika se nasionale rugbyspan. Rugby is een van Suid-Afrika se nasionale sporte en die Springbokke is ’n gedugte krag in internasionale rugby met ’n wenrekord teen byna alle ander lande, behalwe vir die Nieu-Seelandse All Blacks.

Die Springbokke speel jaarliks teen die All Blacks van Nieu-Seeland, die Wallabies van Australië en die Poemas van Argentinië in die Rugbykampioenskap, voorheen die Drienasiesreeks, waartydens hulle ook om die Mandela Uitdaagplaat teen Australië en die Vryheidsbeker teen Nieu-Seeland meeding. Die Springbokke het die voormalige Drienasiesreeks reeds drie keer in die toernooi se 14 jaar bestaan gewen (in 1998, 2004 en 2009), en later die uitgebreide Rugbykampioenskapreeks (in 2019). Die Suid-Afrikaanse rugbyspan is tans (14 Desember 2019) eerste op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys en is in 2004, 2009 en 2019 as die Internasionale Rugbyraad se "Span van die Jaar" aangewys. Twaalf voormalige Springbokke is in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem.

Die Springbokke neem al om die vier jaar aan die Rugbywêreldbeker deel. Alhoewel die Springbokke nie aan die eerste twee Wêreldbekertoernooie kon deelneem nie as gevolg van die sportboikot teen Suid-Afrika, het dié land in 1995 as gasheer vir die toernooi opgetree en in hulle debuutverskyning die beker gewen. Die Springbokke het die All Blacks in die eindstryd met 15–12 geklop, ’n gebeurtenis wat tot vandag toe as een van die grootste prestasies in Suid-Afrika se sportgeskiedenis gesien word. Suid-Afrika kon twaalf jaar later die Webb Ellis-beker tydens die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk en weereens twaalf jaar later tydens die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan inpalm. Die Springbokke het sodoende Nieu-Seeland se vorige rekord van drie titels geëwenaar, maar met twee wêreldbekerverskynings minder. Daarbenewens is die Springbokke nou die wêreld se suksesvolste span, omdat hulle drie uit sewe rugbywêreldbekertoernooie kon wen; die All Blacks daarteen het drie uit nege rugbywêreldbekertoernooie gewen.

Die Springbokke speel in groen-en-goud truie en speel reeds sedert 1891 internasionale rugby toe ’n span van die Britse Eilande ’n toer na Suid-Afrika onderneem het waartydens die Springbokke hulle eerste toets op 30 Julie gespeel het. Die Springbokke word as een van die toprugbyspanne ter wêreld beskou. Sedert 2018 is die seniorspan se afrigter Rassie Erasmus en die kaptein Siya Kolisi.

Geskiedenis

Beginjare

Stellenbosch in die Wes-Kaap, waar in 1883 die Stellenbosch-klub gestig is

Toe Canon George Ogilvie, wat die bynaam Gog gehad het, in 1861 skoolhoof van Diocesan College in Kaapstad geword het, het hy die vorm van voetbal wat by die Winchester-skool gespeel is ingevoer. Dié weergawe van voetbal, wat hantering ingesluit het, en as "Gog's Game" bekend gestaan het, word gesien as die begin van rugby in Suid-Afrika. Jong mans in Kaapstad het spoedig ook die spel begin speel en op 23 Augustus 1862 het die Cape Argus verslag gedoen oor die eerste gepubliseerde wedstryd in Suid-Afrika tussen 17 leëroffisiere van die Elfde Regiment en 15 staatsamptenare, wat John X. Merriman ingesluit het, by Groenpunt in Kaapstad. Dié wedstryd het met ’n gelykopuitslag van 0–0 geëindig. Die plaaslike pers het in daardie tyd verslag gedoen oor ’n reeks voetbalwedstryde tussen saamgeroepte spanne; "Dorp teen die Woonbuurte" of "Tuis (Brits)-gebore teen Koloniaal-gebore".

Daar is in omtrent 1875 begin om rugby in die Kaapkolonie te speel. Die volgende jaar is die eerste rugbyklub (teenoor Winchester voetbal) gevorm. Die voormalige internasionale speler William Henry Milton het in 1878 uit Engeland in Kaapstad aangekom. Hy het by die Villagersklub aangesluit en rugby begin speel en verkondig. Teen die einde van dié jaar het Kaapstad die Winchester-spel so te sê ten gunste van rugby laat vaar. Britse koloniste het gehelp om die spel in die Oos-Kaap, Natal en langs die goud- en diamantroetes na Kimberley en Johannesburg te versprei. Britse troepe sou ook ’n leidende rol in die uitbreiding van die spel oor die hele land speel.

In 1883 is die Stellenbosch-klub gevorm in die boerderydistrik buite Kaapstad. Rugby is entoesiasties deur die jong Boere aangeneem. Die spel was teen daardie tyd sterk genoeg in die Wes-Kaap vir die Westelike Provinsie Rugbyvoetbalunie om gevorm te word. Griekwaland-Wes het in 1886 gevolg, Oostelike Provinsie in 1888, en Transvaal in 1889. Die Suid-Afrikaanse Rugbyunie is ook in 1889 gestig.

Die eerste landswye toernooi is in 1889 in Kimberley gehou met die Westelike Provinsie wat Griekwaland-Wes, die Oostelike Provinsie en Transvaal geklop het.

Eerste internasionale wedstryde

Engeland teen die Kaapkolonie in 1891, die eerste van die onoorwonne Bill MacLagan se Britse Eilande-toer na Suid-Afrika

Die Suid-Afrikaanse Springbokspan wat die tweede toets teen die Britse Leeus in 1891 gespeel het

Die eerste Britse Leeutoer na Suid-Afrika het in 1891 plaasgevind. Die toer is hoofsaaklik deur die Westelike Provinsie en die Eerste Minister van die Kaapkolonie, Cecil John Rhodes, befonds. Dit was die eerste verteenwoordigende wedstryde deur Suid-Afrikaanse spanne wat nog besig was om die spel aan te leer. Die besoekers het altesaam twintig wedstryde gespeel wat hulle almal gewen het en waarin slegs een drie teen hulle aangeteken is. Drie wedstryde wat teen streekspanne gespeel is, is as toetse beskou, alhoewel "Suid-Afrika" in 1891 nie as ’n politieke eenheid bestaan het nie. In ’n noemenswaardige gebeurtenis tydens die toer het die Britse span die Curriebeker aan Griekwaland-Wes toegeken, die provinsie wat tydens dié toer na hulle mening die beste gepresteer het.

Die Leeus se sukses het voortgeduur op die opvolgtoer van 21 wedstryde in 1896. Die Leeus het drie uit vier toetse teen Suid-Afrika gewen. Suid-Afrika se spel het egter heelwat verbeter sedert die 1891-toer. Die voorspelers het veral beïndruk en die span se eerste sege was ’n teken van wat die toekoms sou inhou. Suid-Afrika se span het vir die eerste keer mirtegroen truie gedra wat die kaptein, Barry Heatlie, by sy Old Diocesian-klub geleen het. Die wendrie is deur die Transvaalse losskakel, Alf Larard, gedruk. Rugby in Suid-Afrika het ’n groot hupstoot gekry deur die besoekende Leeus wat belangstelling in die Suid-Afrikaanse pers uitgelok het.

Voor die Tweede Vryheidsoorlog is rugby nie algemeen in die Transvaal gespeel nie, en nog minder in die Oranje-Vrystaat. Georganiseerde rugby is in die twee Boererepublieke slegs in die stede en myndistrikte gespeel en skynbaar glad nie op die platteland nie. Tydens die oorlog is 27 000 Boere krygsgevange geneem waarvan 24 000 na oorsese kampe in Britse gebiede soos Sint Helena, Ceylon, Indië en Bermuda asook na Portugal gestuur is. Die speel van rugby het die Boerekrygsgevangenes ’n verlossing van die swaarkry in die kampe gebied en dit was in dié tydperk wat ’n groot deel van die Boeregevangenes vir die eerste keer met rugby kennis gemaak het. Ná die oorlog sou rugby veral in die platteland onder die invloed van die teruggekeerde krygsgevangenes onder die Afrikanergemeenskap posvat. Sokker en rugby was die enigste spansporte wat vir die boere toeganklik was en rugby het die voordeel gebied dat dit makliker op rowwe ongelyke grond gespeel kon word.

In die Kaap sou die Universiteit van Stellenbosch ’n belangrike rol speel as die teelaarde van toekomstige spelers en administrateurs. Die eerste dokumentêre bewys van ’n rugbyklub by Stellenbosch dateer uit 1880, hoewel die Universiteitsklub eers amptelik in 1919 gestig is. Stellenbosch se ligging naby Kaapstad, waar die spel reeds goed gevestig was teen die einde van die 19de eeu, het ongetwyfeld bygedra tot die ontwikkeling van rugby in Stellenbosch. Vandaar is rugby na die platteland versprei deur die jaarlikse rugbytoer en deur Afrikaanse onderwysers en predikante uit Stellenbosch.

Skaars ’n jaar ná die Vrede van Vereeniging gesluit is om ’n einde te maak aan die Boereoorlog het die Britse Leeus in 1903 vir hulle derde besoek in Suid-Afrika aangekom. Die Leeus sou vir die eerste keer ’n reeksnederlaag in Suid-Afrika lei nadat hulle gelykop gespeel het in die eerste twee toetse en die laaste op 5 September 1896 op Nuweland met 8–0 verloor het. Op die toer kon die Leeus slegs 11 van hulle 22 wedstryde wen. Die Suid-Afrikaners sou in teenstelling hiermee tot in 1956 nie weer ’n reeks verloor nie – hetsy tuis of weg. In die finale toets het Suid-Afrika se span weer die groen kraaglose Old Diocesan-truie gedra wat hulle in hulle eerste oorwinning in 1896 gedra het. Die sukses wat die span in die toets in die groen trui behaal het, het gelei tot ’n besluit om voortaan altyd in groen te speel.

Springboknaam

Die Springbokke in Parys, Januarie 1907

Paul Roos, Springbokkaptein van die eerste Suid-Afrikaanse rugbytoerspan na die Britse Eilande in 1906

Die 1906-Springbokke in aksie teen Cambridge

Die 1906-Springbokspan

Die Springbokke draf uit teen Cornwall tydens hul Europese toer in 1912/13

Daar is reeds voor die 1903-besoek deur die Leeus besluit om ’n groen trui met ’n springbok as embleem vir Suid-Afrika se nasionale span te gebruik. Die embleem kon egter nie betyds borduur word vir die reeks nie. Dit is dus oorgelaat aan die eerste Suid-Afrikaanse span wat oorsee getoer het in 1906/1907 om die eerste Springboktruie te dra. Die 1906/7 span het groen truie met wit krae gedra met swart broeke en blou kouse.

Paul Roos was die kaptein van dié eerste Springbokspan, wat oorheers is deur spelers van die Westelike Provinsie. Die eerste toer na Brittanje het in 1906/7 plaasgevind en 29 wedstryde ingesluit. Engeland het daarin geslaag om gelykop te speel, maar Skotland was die enigste van die Britse tuisunies wat teen die Springbokke kon wen.

Die naam 'Springbokke' is vir die eerste keer tydens die 1906/7-toer gebruik. Die toerbestuurder, amptenare en Paul Roos het die naam by ’n vergadering uitgedink om die Britse pers daarvan te verhoed om hulle eie bynaam vir die span te bedink. Roos het aan koerante gesê om om die span 'De Springbokken' te noem. Die Daily Mail het daarna ’n artikel gepubliseer waarin na die 'Springboks' verwys is. Die span het van toe af baadjies met ’n springbok op die linkersak gedra. Die toer het bygedra tot die heel van wonde ná die Tweede Vryheidsoorlog en het ’n sin van nasionale trots onder Suid-Afrikaners gekweek. Die term 'Springbok' is later gebruik vir alle individue of spanne wat Suid-Afrika internasionaal verteenwoordig het ongeag van die sportsoort. Dié tradisie is beëindig met die begin van die demokratiese bedeling in 1994 in Suid-Afrika en tans word die term slegs vir die nasionale rugbyspanne gebruik.

Die Springbokke het ook die Engelse Kanaal gekruis om ’n nieamptelike wedstryd teen ’n Franse span te speel wat saamgestel was uit lede van twee Paryse klubs: Stade Français en Racing Club de France. Die amptelik Franse span was op daardie stadium op besoek aan Engeland. Die Springbokke het 13 drieë aangeteken in hulle oorwinning van 55–6.

Die 1903-Leeutoer en die Springbokke se eerste toer word gesien as belangrike gebeurtenisse in die versoening tussen die blanke groepe in Suid-Afrika ná die verwoestende effek van die Tweede Vryheidsoorlog. Paul Roos se toerspan het spelers soos Billy Millar, wat ernstig gewond is in die oorlog, A.F.W. Marsberg en W.C. Martheze wat aan die Britse kant geveg het ingesluit sowel as burgers wat die Boererepublieke ondersteun het, soos W.S. Morkel wat ’n krygsgevangene in Sint Helena was. Paul Roos het hom as volg oor die saak uitgespreek:

The tour had united us . . . from Cape Agulhas to the Zambesi, South Africa was one, and all differences had been forgotten. Here, we are one; may it always be the same. (As for the British) We now understand each other better, and if that is going to be one of the results of our tour, we shall be more than satisfied.

Die toer het ook die beeld van Afrikaners en Suid-Afrikaners in Brittanje verbeter, nadat oorlogspropaganda die Boere as agterlik beskryf het. Tydens ’n dinee ná die gelykopwedstryd teen Engeland het Paul Roos die saak volgens die Sportsman as volg beskryf:

The draw was perhaps the best result. Does not this teach that they should all be equal and should "Dutch" and "English" work together side by side? Just as they respected one another so he wished to find things prevail in South Africa. He was proud of his side and the behaviour of his men, who were drawn from all parts and parties, and included men who had fought on each side. They had seen that the Boer was, perhaps, not so bad as he had been painted; on the other hand, the latter had been able to understand things better by making actual acquaintance with this country, and he hoped that in the near future the two races would understand each other better and work hand in hand to noble purpose.

Die 1910-Leeutoer na Suid-Afrika was die eerste wat verteenwoordigers van al vier Britse tuisunies ingesluit het. Die toerspan het gemiddelde sukses teen nie-toetsspanne behaal met oorwinnings in net meer as die helfte van hulle wedstryde. Kaptein Tom Smyth van Ierland se besoekers kon slegs een van hulle drie toetse wen, die tweede toets in Port Elizabeth met ’n telling van 8–3. Die Springbokke het die eerste en laaste toetse 14–10 in Johannesburg en 21–5 in Kaapstad gewen om die reeks 2–1 te beklink.

Die Bokke se tweede Europese toer het in 1912/13 plaasgevind. Op dié toer het die Springbokke al vier tuisunies verslaan om hulle eerste Grand Slam te behaal (Springbokke teen: Skotland 16–0, Ierland 38–0, Wallis 3–0, Engeland 9–3). Die span het ook teen Frankryk gewen (38–5 in Bordeaux).

Tussenoorlogse era

Die Springbokspan wat Nieu-Seeland in die gesig gestaar het in 1921

Die 1937-Springboktoerspan na Australië en Nieu-Seeland

Die Eerste Wêreldoorlog het internasionale rugby onderbreek. Die oorlog sou ook die Springbok Jackie Morkel se lewe eis toe hy in gevegte in Oos-Afrika omgekom het.

Ná die oorlog het die stryd tussen die Springbokke en Nieu-Seeland se All Blacks begin met ’n Springboktoer na Nieu-Seeland. Die strawwe toer het helaas gelykop geëindig.

In 1924 het die Britse en Ierse Leeus Suid-Afrika vir die eerste keer sedert 1910 besoek. Die Leeuspan is deur beserings geteister en swak skopwerk het die span verder in die steek gelaat. Die 1924-Leeus kon slegs nege van hulle 21 wedstryde in Suid-Afrika wen en hulle het al vier die toetse verloor. ’n Wedstryd teen die Westelike Provinsie het ook toetsstatus geniet.

Die All Blacks het Suid-Afrika vir die eerste keer in 1928 besoek. Die reeks het weereens gelykop geëindig. Eers in 1937 het Suid-Afrika daarin geslaag om die dooie punt te verbreek met ’n 2–1 reeksoorwinning in Nieu-Seeland. Die reeksoorwinning oor Nieu-Seeland het gevolg op ’n 2–0 reeksoorwinning teen Australië se Wallabies. Die All Blacks kon eers in 1956 daarin slaag om Suid-Afrika tuis in Nieu-Seeland te klop en het selfs langer geneem om die Springbokke in 1996 in Suid-Afrika te klop.

Met die Springbokke se 1931/32-toer na die Britse Eilande behaal hulle hul tweede Grand Slam. Die span het ’n magtige pak voorspelers gehad, wat gebaat het by die skopskoen van die losskakelkaptein Benny Osler. ’n Sterk Walliese span is met 8–3 verslaan by St Helen’s met Danie Craven wat ’n uitstekende debuutvertoning gelewer het.

In 1938 het die Leeus weer Suid-Afrika besoek. Die Leeus het meer as die helfte van hulle gewone wedstryde gewen. Die Springbokke het, soos verwag is, die eerste twee toetse gewen (Johannesburg 26–12, Port Elizabeth 19–3). Die Leeus het egter verras met ’n 21–16-oorwinning in die derde toets in Kaapstad, die eerste Leeus-oorwinning teen Suid-Afrika sedert 1910.

Naoorlogse era

Die Wallabies-kaptein Solomon as voorsitter van die Springbokke in 1953

’n Saamgestelde Pontypool-Newbridge-span teen Suid-Afrika op 18 Oktober 1951 in Wallis

Llanelli speel op 26 Oktober 1951 teen die Springbokke, Stradeypark, Wallis

In 1949 is Danie Craven as afrigter aangestel. Die Springbokke sou onder sy leiding 10 wedstryde ná mekaar wen wat ’n 4–0 pak slae oor Nieu-Seeland op hulle 1949-toer na Suid-Afrika insluit. Die Nieu-Seelanders het ’n swaar pak voorspelers, wat almal meer as 90 kg geweeg het, gekies. Craven het sy strategie op die spoed van die Transvaalse agsteman, Hennie Muller, gebaseer. Muller sou die All Black-skakelpaar teister en die span sou ’n vinnige pas op die wedstryd afdwing om ’n oorwinning teen die swaar All Blacks te verseker.

Die 1951/52-span is beskou as een van die beste Springboktoerspanne van alle tye. Die span het op hulle besoek aan die Britse Eilande Suid-Afrika se derde Grand Slam behaal deur al vier Tuisunies te klop. Hennie Muller het die kapteinskap by Basil Kenyon oorgeneem nadat laasgenoemde ’n ernstige oogbesering opgedoen het. Die span het ook Frankryk verslaan en het 30 van hulle 31 wedstryde op die toer gewen.

Tydens hulle 1955-besoek aan Suid-Afrika het die Leeus 19 van hulle 25 wedstryde gewen en in een gelykop gespeel. Die toetsreeks van vier wedstryde het gelykop geëindig. Die span onder Ierse kaptein en slot Robin Thompson se taktiek was om op elke moontlike geleentheid met die bal te hardloop eerder as om met die Springbokke se voorspelers slaags te raak. Die taktiek het die Leeuspan gehelp om nuwe standaarde te stel vir opposisie teen die Springbokke wat as byna onoorwinlik beskou is.

In 1956 slaag Nieu-Seeland vir die eerste keer daarin om ’n reeksoorwinning oor die Springbokke te behaal onder die kapteinskap van Bob Duff. Met die verrassende insluiting van Don Clarke van Waikato, wat die bynaam 'The Boot' gekry het, het die All Blacks die beslissende strafdoele behaal wat die reeks in hul guns beklink het.

In 1958 word Frankryk die tweede land uit die Noordelike Halfrond om Suid-Afrika te besoek. Die Franse het die Springbokke geskok deur die toetsreeks van twee te wen. Dié span is gelei deur Lucien Mias, in die plek van die beseerde toerkaptein Michel Celaya. Die onderskatte Franse het gelykop gespeel in die eerste toets op Nuweland (3–3). Dié prestasie is oortref toe die Franse die Springbokke 9–5 op Ellispark geklop het. Die toer is as ’n keerpunt in die geskiedenis van Franse rugby gesien wat aangedui het dat hulle nou onder die beste rugbylande ter wêreld getel het. Die 1958-toer is gevolg deur besoeke in 1964 (1–0-wen vir Frankryk) en 1967 (3–1-wen vir die Springbokke).

Die Springbokke het hulle laaste Grand Slam van die 20ste eeu in 1960/61 gewen toe Avril Malan se span al vier tuisunies verslaan het op ’n viermaande, 34-wedstrydsege deur Europa. Die Bokke kon die prestasie nie in 1969/70, 1998, of 2004 herhaal nie. Die span het ’n voorspelergeoriënteerde spel gespeel waarin intimidasie ’n belangrike rol gespeel het. Opposisiespelers het ’n reeks omstrede beserings opgedoen. Die Bokke het hulle finale wedstryd teen die Britse Barbarians in Cardiff met 6–0 verloor, teen wat moontlik die beste Barbarianvoorspelers was.

In hulle 1962-toer na Suid-Afrika het die Leeus 16 van hulle 25 wedstryde gewen en vier keer gelykop gespeel. Hulle het egter nie goed gevaar in die toetse nie en het al drie verloor. Die toer is gekenmerk deur die voorspelerspel wat in die verlede soveel sukses aan die Springbokke besorg het.

Toenemende internasionale druk teen Suid-Afrika oor apartheid het gelei tot ’n onsuksesvolle poging om die 1960-Nieu-Seelandtoer na Suid-Afrika af te las. Die Nieu-Seelandse Rugbyunie het later wel die beplande 1967-toer gekanselleer toe die Suid-Afrikaanse regering geweier het dat Maori-spelers in die All Blackspan ingesluit word.

In 1968 het die Leeus 15 van hulle 16 provinsiale wedstryde gewen maar drie toetse verloor en in een gelykop gespeel.

Die Springboktoer na Brittanje en Ierland in 1969 is begroet met groot anti-apartheid betogings. Wedstryde moes agter doringdraadversperrings gespeel word. Die tuisunies het oor ’n nuutgevonde selfvertroue beskik en die besoekende Springbokke het twee van hulle sewe wedstryde in Wallis verloor, teen Newport en teen ’n saamgestelde span uit Gwent. Wallis het byna hulle eerste oorwinning oor die Springbokke behaal met ’n gelykopuitslag van 6–6.

Die Sewentigs en Tagtigs

Standbeeld van Danie Craven in Stellenbosch

Suid-Afrika teen Argentinië in 1972, El Gráfico

Polisie buite Edenpark voor ’n All Blacks-wedstryd tydens die Springbok-toer in 1981

Polisiebeamptes bewaak ’n doringdraad rondom Edenpark naby Kingsland-spoorwegstasie in 1981

Toe die All Blacks in Junie-Julie 1970 in Suid-Afrika kom speel het, het die Springbokke die toetsreeks met 3–1 gewen.

Die Eerste Minister van Nieu-Seeland het die 1973-Springboktoer na Nieu-Seeland gekanselleer, maar die 1976-All Blacktoer na Suid-Afrika het wel voortgegaan ondanks teenkanting deur die Arbeidersregering en die Nieu-Seelandse publiek. Die Springbokke het die reeks weereens met drie toetse teen een gewen. Die toer wat saamgeval het met die skoliere-opstand, wat sy middelpunt in Soweto gehad het, het verreikende gevolge vir internasionale sport gehad. ’n Aantal regerings en sportliggame het besluit om verdere sportbyeenkomste met Nieu-Seeland te boikot. Nadat die Nieu-Seelandse Olimpiese Vereniging geweier het om hulle van die rugbyfederasie te distansieer het Afrikalande hulle uit die Olimpiese Somerspele 1976 in Montreal, Kanada, onttrek in protes teen Nieu-Seeland se deelname. Guyana en Irak het by die Afrikalande aangesluit en ook onttrek. Die boikot het die wêreld se aandag op samewerking met Apartheid-sport gevestig.

Massiewe anti-apartheidbetogings het die 1971 Springboktoer na Australië ontsier. Die Suid-Afrikaanse span moes met Australiese Lugmagvliegtuie vervoer word nadat vakbonde geweier het om vliegtuie of treine wat die Springbokke vervoer het, te bedryf. Die Springbokke se toer het begin met wedstryde in Perth, Adelaide en Melbourne. Die Springbokke het al drie toetse gewen met tellings van 18–6, 14–6 en 19–11.

Die Leeus-span wat Suid-Afrika in 1974 besoek het was onoorwonne vir 22 wedstryde en het die reeks met 3–0 (met een gelykopuitslag) gewen. Die bestuur van die Leeus het tot die gevolgtrekking gekom dat die Springbokke hulle opponente met fisiese aggressie domineer. Die Leeus het besluit om "hulle vergelding eerste in te kry" met hulle berugte '99 call'. Die idee was dat ’n Suid-Afrikaanse skeidsregter waarskynlik nie al die Leeus sou afstuur as hulle almal teruggeveg het teen blatante vuilspel nie. By die "Slag van Boet Erasmus-stadion", een van die mees geweldadige in rugbygeskiedenis, het JPR Williams oor die helfte van die veld gehardloop en 'Moaner' van Heerden aangeval ná so ’n roep.

In 1977 het die Verenigde Nasies die Gleneagles-ooreenkoms geteken wat sportkontak met Suid-Afrika ontmoedig het. In 1977 het die gesegregeerde Suid-Afrikaanse rugbyunies saamgesmelt en vier jaar later word Errol Tobias die eerste nie-blanke Suid-Afrikaner om die land te verteenwoordig toe hy vir die Springbokke teen Ierland uitgedraf het.

Ná openbare teenkanting en internasionale voorleggings het die Franse regering die 1979-Springboktoer na Frankryk afgelas en aangekondig dat dit "onvanpas" was vir Suid-Afrikaanse spanne om na Frankryk te toer. Op 8 April 1983 het die Franse regering alle Franse sportorganisasies verbied om verdere kontak met Suid-Afrika te hê as gevolg van die land se apartheidbeleid. Dit lei tot die kansellasie van die beplande Franse rugbytoer na Suid-Afrika in 1983 ondanks vertoë deur Albert Ferrasse, president van die Franse Rugbyfederasie. Massabetogings het ook ’n Suid-Afrikaanse toer na die Verenigde State begroet en ’n einde is aan sulke toere gemaak.

Die Britse en Ierse Leeus het weer in 1980 na Suid-Afrika getoer. Dié span het ’n perfekte nie-toetsrekord behaal deur al veertien hulle nie-toetswedstryde te wen. Hulle het egter die eerste drie toetse verloor voor hulle daarin kon slaag om die laaste te wen.

In weerwil van die Gleneagles-ooreenkoms het die 1981-Springboktoer na Nieu-Seeland voortgegaan. Suid-Afrika het die reeks met 2–1 verloor, maar die toer het gevolge veer buite rugby gehad. As ’n indirekte gevolg van die toer is Suid-Afrika deur die Internasionale Rugbyvoetbalraad van internasionale kompetisie verban totdat Apartheid beëindig is.

Suid-Afrika het gepoog om die land se internasionale sportisolasie teë te werk deur die Suid-Amerikaanse Jaguars uit te nooi op ’n toer na Suid-Afrika. Agt wedstryde is tussen die twee spanne gespeel in die vroeë 1980’s.

In 1985 het voorbereiding vir ’n beplande All Black-toer na Suid-Afrika in Nieu-Seeland plaasgevind te midde van ondersteuning en teenkanting in die land. ’n Toerspan is gekies en sou oor vyf dae na Suid-Afrika vertrek toe die hooggeregshof in Nieu-Seeland ’n interdik toegestaan het om die toer te stop. Die hof het beslis dat die toer nie in die Nieu-Seelandse Rugbyunie se grondwetlike belang was in terme van die bevordering van die spel nie. Nieu-Seeland se Eerste Minister, David Lange, het verklaar dat die span nie as verteenwoordigers van die Nieu-Seelandse Rugbyunie kon toer nie maar dat spelers as "indiwidue" kon gaan. Spelers het ’n private toer gereël, maar dié is ook afgelas en ’n toer na Argentinië is in die plek van die toer na Suid-Afrika gereël.

In Suid-Afrika en in Nieu-Seeland was daar mense wat steeds ’n toer van Nieu-Seeland na Suid-Afrika sou ondersteun. Laat 1985 vind ’n vergadering plaas in Hongkong tussen die Nieu-Seelanders Andy Haden, Andy Dalton, Ian Kirkpatrick en Aucklandse sakeman Winston McDonald en ’n groep Suid-Afrikaners gelei deur Louis Luyt (Voorsitter van die Transvaalse Rugbyunie) en Johan Claassen van Volkskas Bank, waarin reëlings vir ’n rebelletoer na Suid-Afrika getref is. ’n Toer deur ’n span wat as die Kavaliers bekend gestaan het, het in 1986 plaasgevind deur ’n span wat 28 van die 30 spelers wat vir die 1985-All Blacks-toer gekies is, ingesluit het. Die Kavaliers het 12 wedstryde in Suid-Afrika gespeel insluitend vier wat as "toetse" bestempel is. Die Springbokke het die eerste, derde en vierde toetse gewen en die rebelle kon nie die droom om die Springbokke in Suid-Afrika te klop verwesenlik nie. Die Geel Bladsye het die toer vir R2,5 miljoen geborg wat beskryf is as die grootste rugbyborgskap in Suid-Afrika tot op daardie stadium. Gerugte het die rondte gedoen dat die spelers betaal is, op ’n stadium toe rugby nog streng amateurstatus geniet het. Die hoofinpak van die Kavalierstoer in Nieu-Seeland was ontwrigting van die All Blacks se voorbereiding vir die eerste Rugbywêreldbeker in 1987. Die rebelle is baie lig gestraf en is slegs vir twee toetse geskors. Lede van die Kavaliers het maklik gemeng met hulle tydelike plaasvervangers, die sogenaamde ‘Baby Blacks’. Die Kavaliers se beproewing op die Suid-Afrikaanse Hoëveld het waarskynlik bygedra dat die All Blacks die eerste Wêreldbeker gewen het. Meer as die helfte van die span wat Frankryk in die eindstryd geklop het, was voormalige Kavaliers.

In 1989 het ’n Wêreld XV met die toestemming van die Internasionale Rugbyraad ’n mini-toer na Suid-Afrika onderneem. Al die belangrike rugbylande, behalwe Nieu-Seeland, het spelers aan die span verskaf met tien Walliesers, agt Franse, ses Australiërs, vier Engelse, een Skot en ’n Ier.

Die 1990’s

Op 2 Februarie 1990 maak Suid-Afrika se nuwe president, FW de Klerk, dramatiese aankondigings wat lei tot die ontbanning van die ANC, die vrylating van Nelson Mandela en uiteindelik tot die opheffing van Apartheid en die eerste demokratiese verkiesing vir alle Suid-Afrikaners in 1994. Dié politieke veranderinge het spoedig tot Suid-Afrika se terugkeer na internasionale sportdeelname gelei.

Tot die 1990’s het die Springbokke ’n positiewe wenrekord teen elke nasie waarteen hulle gespeel het. Ná Suid-Afrika se hertoetrede tot internasionale rugby in 1992 het die span aanvanklik gesukkel om hulle vorige hoë standaarde te handhaaf. In hulle eerste wedstryd ná hertoelating het die Springbokke op 15 Augustus met 27–24 teen die All Blacks op Ellispark verloor. Hulle verloor ook met 3–26 teen Australië in Kaapstad. Later die jaar toer die Springbokke vir die eerste keer weer na die buiteland waar hulle in Lyon 20–16 teen Frankryk wen maar die tweede toets in Parys met 16–29 verloor en ook op Twickenham-stadion met 16–33 teen Engeland verloor.

In 1993 verloor die Springbokke een toets en speel gelykop in ’n twee-toetsreeks teen Frankryk in Suid-Afrika en nadat hulle wel daarin slaag om die Wallabies in die eerste toets in Sydney, Australië, te wen, verloor hulle ook die reeks met 2–1. Dit is gevolg deur ’n 2–0 reeksoorwinning in Argentinië laat in 1993. 1992 begin met ’n gedeelde reeks teen die besoekende Engelse span voor die Springbokke op hulle eerste besoek aan Nieu-Seeland sedert 1981 se omstrede toer vertrek. Die Springbokke verloor ook die reeks met nederlae in die eerste twee toetse in Dunedin en Wellington. Die enigste troos is ’n gelykopuitslag in die finale toets in Auckland. In Oktober van dié jaar word Kitch Christie aangestel as die nuwe afrigter.

In 1994 wou die nuutverkose ANC-regering die Springboknaam en -embleem vervang met die Protea, Suid-Afrika se nasionale blom, aangesien baie Suid-Afrikaners die Springbok met Apartheid geassosieer het. Ná die tussenbeide tree van Nelson Mandela, Suid-Afrika se eerste swart president, is ’n spesiale vergunning gemaak waarvolgens die Springbokembleem steeds gebruik kon word voor die Rugbywêreldbeker van 1995.

Daar was ’n merkwaardige golf van ondersteuning vir die Springbokke onder wit en swart gemeenskappe in die opbou tot die wêreldbeker wat in 1995 in Suid-Afrika gehou is. Dit was die eerste groot internasionale gebeurtenis wat in die land – wat deur Aartsbiskop Desmond Tutu die "reënboognasie" gedoop is – gehou is. Die hele Suid-Afrika het agter die span en die slagspreuk 'one team, one country' gestaan al was daar net een gekleurde speler, Chester Williams, in die span.

Teen die tyd dat Suid-Afrika as gasheer vir die Wêreldbeker 1995 optree, was die Springbokke die negende gekeurde span. Die Springbokke het Australië, Roemenië, Kanada, Wes-Samoa en Frankryk geklop om in die eindstryd teen die All Blacks te speel. Suid-Afrika het die epiese stryd op Ellispark met 15–12 gewen. ’n skepskop deur Joel Stransky het die oorwinning in ekstra tyd verseker. Die Nieu-Seelanders het ná die tyd beweer dat hulle deur voedselvergiftiging geaffekteer is op die dag voor die wedstryd.

In die seremonie ná die wedstryd het Nelson Mandela ’n Springboktrui gedra toe hy die trofee aan die kaptein Francois Pienaar oorhandig het. Dié gebaar is algemeen gesien as ’n belangrike stap in die versoening tussen swart- en witmense in Suid-Afrika. SARFU se president Louis Luyt het op ’n omstrede wyse die na-wedstrydverrigtinge versuur toe hy by die dinee verklaar het dat die Springbokke die vorige twee Wêreldbekers ook sou gewen het as hulle daarin kon deelneem. Die dag ná die Wêreldbekeroorwinning het die Xhosawoord vir Springbokke, Amabokoboko! as die opskrif van die Sowetan se sportafdeling verskyn. Krisisse in 1995 tot 1997 sou egter later aantoon dat alles nog nie wel was met rasse-aangeleenthede in Suid-Afrikaanse Rugby nie.

Bobby Skinstad wat in 1997 vir die Springbokke begin speel het (foto 2007 teen Samoa)

Op die veld is die Springbokke swaar getref deur afrigter Christie se uittrede in 1996 nadat hy met leukemie gediagnoseer is. Die Springbokke het al 14 hul toetse gewen terwyl Christie die afrigter was. Suid-Afrika het daarna ’n insinking beleef en gesukkel in beide die provinsiale Super 12 en in die Drienasiesreeks met Nieu-Seeland en Australië. In 1996 slaag Nieu-Seeland ook vir die eerste keer om ’n 2–1 reeksoorwinning teen Suid-Afrika in Suid-Afrika te behaal. In 1997 het die Britse en Ierse Leeus Suid-Afrika vir die eerste keer sedert 1980 besoek en die toetsreeks met 2–1 gewen op ’n besoek waarop hulle slegs twee keer verloor het.

In 1997 is die afrigter Andre Markgraaff verplig om te bedank, nadat hy ’n rassistiese opmerking oor die foon gemaak het. Sy opvolger Carel du Plessis het ook nie lank gehou voor hy deur Nick Mallett vervang is nie. In 1998 het Mallett en die nuwe kaptein Gary Teichmann ’n rekordwenlopie behaal met 17 opeenvolgende toetsoorwinnings wat die 1998-Drienasiesreeks ingesluit het. Christie is in die jaar oorlede.

Die Springbokke het die Rugbywêreldbeker 1999 sonder veel hoop aangepak. Nadat die span teruggeval het op skop-en-voorspelerkrag slaag hulle egter wel daarin om die halfeindstryd te haal waar hulle op Twickenham in ’n taai wedstryd teen die uiteindelike kampioen Australië verloor het. Die Springbokke het wel daarin geslaag om die derde plek te behaal deur die All Blacks 22–18 op die Millennium-stadion in Cardiff te klop.

Die nuwe millennium

Die Springbokke teen Georgië tydens die Rugbywêreldbeker 2003 – die Springbokke het met 46–19 gewen

’n Lynstaan tydens die Drienasie-wedstryd tussen die Wallabies en die Springbokke op 7 Julie 2007

In November 2002 het die Springbokke hulle grootste nederlaag ooit op Twickenham teen Engeland ervaar (53–3). Tydens die wedstryd het die al hoe moedeloser Suid-Afrikaanse span van die Engelse spelers met fisiese aanvalle begin teiken. Beeldmateriaal van die wedstryd dui daarop dat die kaptein Corné Krige ’n voorbok in die optrede was. In die 2002/3-seisoen het die Springbokke ook met rekordtellings teen Frankryk, Skotland en die All Blacks verloor. Hulle kon Argentinië met slegs een punt klop en die All Blacks het maklik van die Springbokke ontslae geraak in die kwarteindstryd van die Rugbywêreldbeker 2003 wat later deur Engeland gewen is.

Die aanloop tot die Bokke se Rugbywêreldbeker 2003-veldtog het heelwat opskudding veroorsaak. Gedurende die oefenkamp voor die kompetisie was daar ’n wydgepubliseerde onderonsie tussen die wit speler Geo Cronjé en die bruin speler Quinton Davids. Beide is uit die span weggelaat en Cronjé is voor ’n tribunaal gehaal om op aantygings dat sy aksies rasgemotiveer was te antwoord. Cronjé is uiteindelik kwytgeskeld. Later is die Bokke op ’n militêre-styl boot camp genaamd "Kamp Staaldraad" in die bos gestuur. Toe besonderhede en videomateriaal van Kamp Staaldraad uitgelek het, het die Suid-Afrikaanse rugbyondersteuners met misnoeë gereageer.

Na die Wêreldbeker-debakel was die Bokafrigter Rudolph Straeuli in die spervuur, nie net as gevolg van die span se powere prestasie nie maar ook as gevolg van sy rol in die organisering van Kamp Staaldraad. Hy het bedank en in Februarie 2004 is Jake White aangewys as die nuwe afrigter. White het te vore die o/21-Springbokspan afgerig wat die eerste o/21-Rugbywêreldbeker in 2002 gewen het.

Die Bokke het hierna voortgegaan om aan die rugbywêreld te bewys dat hulle gereed was om na hulle voormalige glorie terug te keer. Hulle het Ierland weggevee in ’n tweetoetsreeks en Wallis verslaan in dié span se besoek aan die Suidelik Halfrond in Junie 2004. Dit is opgevolg deur ’n oorwinning in die 2004-Drienasiesreeks, een van die taaiste in die geskiedenis van dié reeks. In November 2004 het die Springbokke vertrek op ’n ambisieuse Grand Slam-toerpoging. Hulle is egter beslissend deur Engeland verslaan en het op omstrede wyse teen Ierland verloor. Die span het egter wel daarin geslaag om in ’n harde stryd teen Wallis te wen en het maklik afgereken met Skotland. Hoewel die toer nie voldoen het aan die verwagtinge wat geskep is nie, het dit aangetoon dat die Springbokke die insinking van die afgelope jare te bowe gekom het. Die Springbokke se herstel is beloon met ’n reeks IRR-toekennings. Die Bokke is aangewys as die IRR se "span van die jaar", Jake White as "afrigter van die jaar" en die jong flank Schalk Burger as "speler van die jaar".

In 2005 het die Springbokke Uruguay met ’n wêreldrekordtelling verneder. Die Zimbabwies-gebore Tonderai Chavhanga het ses drieë in dié wedstryd aangeteken om Stefan Terblanche se rekord van vyf te verbeter. Die span het tweede geëindig in die 2005-Drienasiesreeks nadat hulle in die eindstryd teen die All Blacks verloor het. Die jaar het geëindig met oorwinnings oor Argentinië en Wallis en ’n nederlaag teen Frankryk in Parys.

Met verskeie nuwe spelers in die span het die 2006-Springbokke weggespring met twee oorwinnings oor Skotland in Suid-Afrika voor hulle teen Frankryk verloor het in hulle eerste nederlaag teen dié span in Suid-Afrika. Tydens ’n swak begin tot die 2006-Drienasiesreeks het die Springbokke met 49–0 teen die Wallabies verloor. Die Springbokke het beter vertonings gelewer in die volgende twee wedstryde en het naelskraap in die laaste minute van die tweede toets teen Australië verloor. Suid-Afrikaanse ondersteuners se oproep vir ’n meer expansive rugbystyl is deur White beantwoord met die samestelling van ’n meer uitdagende span. Die span het Suid-Afrika se verloorlopie van vyf wedstryde beëindig deur die All Blacks 21–20 in die Royal Bafokeng-stadion te klop in die eerste toetswedstryd wat by dié landelike stadion naby Rustenburg gespeel is. Die hoogtepunt van Suid-Afrika se toer na Europa was die 24–15 oorwinning oor Engeland op Twickenham, ná nederlae teen Ierland en teen Engeland die vorige week. ’n Suid-Afrika XV het ook teen ’n Wêreld XV gewen tydens die toer by die Walkersstadion in Leicester.

In Julie 2006 het Springbokafrigter Jake White die pers meegedeel dat hy nie toegelaat is om sommige wit spelers te kies nie "as gevolg van transformasie" – ’n verwysing na die ANC-regering se beleid wat daarop gemik is om historiese raswanbalanse in nasionale sport teen te werk.

Die span was tweede op die IRR-wêreldranglys aan die einde van 2006.

2007 en die 2007-Wêreldbeker

Die Springbokke voor hul Rugbywêreldbeker 2007-wedstryd teen Samoa

Die Springbokke nadat hulle in 2007 as die wêreldkampioen gekroon is

Springbokheelagter Percy Montgomery vleg sy pad oop na die doellyn tydens die toets teen Samoa op Saterdag, 9 Junie 2007 op Ellispark in Johannesburg. Montgomery het dié drie in die drie-en-sestigste minuut gedruk om sy 700ste punt in toetsrugby aan te teken. Die Springbokke het Samoa 35–8 geklop.

Die William Webb Ellis-beker wat deur die Springbokspan van Suid-Afrika as wenner van die Wêreldbekertoernooi van 2007 omhoog gehou is

Die Springbokke se voorbereiding vir die Rugbywêreldbeker 2007 is afgeskop met twee weghol toetsoorwinnings teen ’n besoekende span van Engeland; 58–10 op 26 Mei in Bloemfontein en 55–22 in Pretoria op 2 Junie. Die Engelse span was egter nie ’n volsterkte span nie met 35 Engelse spelers wat as gevolg van klubverpligtinge en beserings nie beskikbaar was vir die toer nie, sowel as siekte en beserings terwyl hulle in Suid-Afrika was.

Dié oorwinning oor Engeland is opgevolg deur ’n 35–8-oorwinning op 9 Junie oor Samoa teen wie Suid-Afrika later in poel A in die Wêreldbeker sou kragte meet.

In die Drienasiesreeks het Suid-Afrika Australië op Nuweland op 16 Junie 22–19 geklop en op 23 Junie in Durban met 21–26 teen die All Blacks verloor in die tuisbeen van Suid-Afrika se veldtog. Ná vyf internasionale wedstryde in minder as ’n maand is daar te midde van groot omstredenheid besluit om 20 van Suid-Afrika se topspelers te laat rus tydens die wegbeen van die Drienasiesreeks in Nieu-Seeland en Australië. Die sogenaamde "Tweede Span" verras egter deur ’n goeie vertoning te lewer en op 7 Julie met slegs 17–25 teen Australië te verloor. Die All Blacks moes hard werk vir hulle 33–6-oorwinning in Christchurch op 14 Julie waarin dit Nieu-Seeland 69 minute geneem het voor hulle ’n drie kon druk teen die Springbokke.

Die Springbokke se plaaslike voorbereidings is voltooi met ’n vriendskaplike wedstryd teen Namibië op Nuweland wat hulle met 105–13 gewen het.

Tydens Suid-Afrika se eerste wedstryd in Europa in 2007 het die Bokke nie juis oortuig met ’n 18–3-oorwinning oor die Ierse klubspan Connacht in Galway nie. Op 25 Augustus 2007 het die Springbokke egter beter vertoon in ’n oortuigende 27–3-oorwinning oor Skotland op Murrayfield.

Tydens die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk kon die Springbokke hul poel wen. Hulle het vervolgens Fiji 37–20 in die kwarteindstryd en Argentinië 37–13 in die halfeindstryd geklop. In die eindstryd klop Suid-Afrika Engeland met 15–6 om die Webb Ellis-beker vir ’n tweede keer omhoog te hou. Die telling, waarin geen drieë gedruk is nie, is behaal met vier strafskoppe deur Percy Montgomery en een deur François Steyn, teenoor die twee van Engeland se Jonny Wilkinson. Ná die Springbokke se triomf tydens die Rugbywêreldbeker 2007 is hulle as die IRR se "span van die jaar", Jake White as "afrigter van die jaar" en die vleuel Bryan Habana as "speler van die jaar" aangewys.

In Januarie 2008 is Peter de Villiers aangestel as die eerste nie-blanke afrigter van die Springbokke. De Villiers se eerste span het tien bruin spelers ingesluit. Die span het laaste by die 2008-Drienasiesreeks geëindig, maar kon verskeie oorwinnings tydens hul 2008-eindjaarrugbytoetsreeks aanteken.

Die 2009-seisoen was meer suksesvol. Die Springbokke het ’n 2–1-oorwinning tydens die Leeureeks aangeteken en toe die 2009-Drienasiesreeks gewen. Hulle het egter hul 2009-eindjaarrugbytoetsreeks verloor nadat die Springbokke deur Frankryk en Ierland geklop is. Suid-Afrika het vervolgens sy top-posisie op die IRR-ranglys verloor. Nogtans is die Springbokke deur die IRR as die "span van die jaar" aangewys.

Die Springbokke se Junie 2010-toetsveldtog het ’n oorwinning oor Frankryk ingesluit, hul eerste oorwinning oor die Franse sedert 2005 Suid-Afrika het egter sleg gevaar tydens die 2010-Drienasiesreeks en op die derde plek van die wêreldranglys geëindig. Tydens die 2011-Drienasiesreeks het die Springbokke in voorbereiding vir die komende Rugbywêreldbeker 2011 van sy spelers laat rus. Tydens dié Rugbywêreldbeker kon die Springbokke hul groep wen, maar is ná die verlore kwarteindstryd met 11–9 teen Australië uit die toernooi geskakel.

Suid-Afrika kon sy poel tydens die Rugbywêreldbeker 2015 ten spyte van ’n skoknederlaag teen Japan – algemeen as die "grootste ontsteltenis" in die rugbygeskiedenis beskou – wen, en het ná ’n taai kwarteindstryd teen Wallis in die halfeindstryd (23–19) die verdedigende kampioen Nieu-Seeland ontmoet; die Springbokke is net-net deur die All Blacks 20–18 verslaan.

2019 en die 2019-Wêreldbeker

Die Springbokke tydens hul toer deur Suid-Afrika in Johannesburg nadat hulle die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan gewen het

Suid-Afrika kon die 2019-Rugbykampioenskapreeks vir die eerste keer in tien jaar én ná die aansluiting van Argentinië in 2012 wen.

Suid-Afrika het die Rugbywêreldbeker 2019 in Japan met ’n oorwinning oor Engeland met 32–12 gewen. Siya Kolisi was die eerste swart kaptein wat die Webb Ellis-beker omhoog kon hou; hy het vervolgens die nommer 6-trui aan president Cyril Ramaphosa oorhandig in herinnering aan Nelson Mandela wat dié trui tydens die Rugbywêreldbeker 1995 ná Suid-Afrika se oorwinning gedra het.

Die eindstryd tussen Suid-Afrika en Engeland was ’n herontmoeting ná die 2007-eindstryd. Dit was die derde keer wat Suid-Afrika die Wêreldbeker kon wen en hulle het sodoende die All Blacks se vorige rekord van drie kampioenskappe geëwenaar.

Na die afloop van die Rugbywêreldbeker 2019 was die Springbokke eerste op die Wêreldrugby-wêreldranglys. Die Bokke is aangewys as Wêreldrugby se "span van die jaar", Rassie Erasmus as "afrigter van die jaar" en die slot Pieter-Steph du Toit as "speler van die jaar".

Springboktrui

’n Vorige Springboktrui (2002), deur Castle geborg

’n Kleurafbeelding van Paul Roos, kaptein van die 1906-Springbokke

Oorsig oor die vorige Springbok-embleme by die Springbokmuseum in Kaapstad

Suid-Afrika speel in groen truie met ’n goue kraag, wit broeke en groen sokkies. Op die linker bors is die SA Rugbykenteken en op die regter bors die springbokkenteken geborduur. Die Japanese maatskappy ASICS is die truiverskaffer vir al die Suid-Afrikaanse rugbyspanne, nadat hulle ’n kontrak met SARU onderteken het wat tot in 2019 streek. Suid-Afrika se hempborg is die plaaslike selfoonverskaffer MTN. Bykomende truiborge sluit in ENB bo die nommers op die rug, Land Rover, FlySafair, en Suidelike Paleis wat om die agterste soom van die kortbroek roteer.

Tydens die Britse Leeus se 1903-toer na Suid-Afrika is die groen trui vir die eerste keer deur ’n Suid-Afrikaanse span gedra. Nadat hulle die eerste twee toetse in wit truie gespeel het, het Suid-Afrika in hul laaste toets op Nuweland vir die eerste keer in ’n groen trui uitgedraf, wat by die Old Diocesan-klub geleen is.

Tydens hul eerste toer na die Britse Eilande in 1906–07 het Suid-Afrika in ’n groen trui met ’n wit kraag, blou broeke en blou sokkies gedra; dié trui is by die Old Diocesan-klub geleen. Tydens die Suid-Afrikaanse toer na Ierland in 2006 het die Springbokke tydens hul toets teen Ierland in Dublin in ’n replika van die historiese trui uitgedraf om die eeufees van die eerste toer te herdenk. Toe die Australiese Wallabies in 1933 vir die eerste keer na Suid-Afrika getoer het, het die besoekers hemelblou truie gedra om verwarring te voorkom, omdat destyds albei spanne donkergroen truie gebruik het. Tydens die Australiese toer in 1953 het die Suid-Afrikaners tydens die toetse wit truie gedra. Tydens hul 1961-toer het die Wallabies in goue truie uitgedraf om verdere verwarring te vermy. In 2017 het die Springbokke in ’n rooi wegtrui in Argentinië gespeel, dit was deel van ’n Asics-program tydens die seisoen waarin die Springbokke en Blitsbokke truie in al die kleure van die Suid-Afrikaanse vlag gedra het — die XV-span het in groen, wit en rooi truie gespeel, terwyl die sewesspan goud, blou en swart gedra het.

Die bynaam van die Springbokke het sy oorsprong ook in die 1906–07-toer na die Britse Eilande. Die springbok is deur die destydse kaptein Paul Roos as simbool gekies om te verhoed dat die Britse pers op sy beurt ’n simbool aan die Suid-Afrikaners toeken. Die kenteken was nie vir die wit span alleenlik nie – die eerste gekleurde span het die springbok in 1939 en die eerste swart span in 1950 gebruik. Ná die einde van apartheid in 1992 is ’n krans van die koningsprotea by die kenteken bygevoeg. Nadat die ANC die verkiesings in 1994 gewen het, is die spannaam, anders as by die Suid-Afrikaanse nasionale krieketspan, nie in Proteas verander nie, deels te danke aan die destydse president Nelson Mandela se ingryping.

In Desember 2008 het die SARU besluit om die protea na die linkerkant van die Springbokke se trui te skuif, soos op ander truie van Suid-Afrikaanse nasionale spanne, en die springbok na die regterkant van die trui. Die nuwe trui is tydens die Britse en Ierse Leeus se 2009-toer na Suid-Afrika gebruik.

Tuisstadions

Speelstede in Suid-Afrika tydens die Rugbywêreldbeker 1995

Loftus Versfeld

Nuweland

Kings Park

Vrystaatstadion

Nelson Mandelabaai

Ellispark

Kaart van Suid-Afrika se huidige tuistadions

Nes ander vername rugbynasies soos Argentinië, Australië, Frankryk en Nieu-Seeland beskik Suid-Afrika oor geen amptelike tuisstadion vir sy nasionale span nie. Die Springbokke span vir hul toetse eerder ’n verskeidenheid stadions dwarsdeur Suid-Afrika in. Ellispark in Johannesburg met sowat 60 000 sitplekke was die hoofstadion gedurende die Rugbywêreldbeker 1995, waar die Springbokke die All Blacks in die eindstryd kon verslaan. Ander gereelde stadions vir toetse sluit in Pretoria se Loftus Versfeld, Nuweland in Kaapstad, Kings Park in Durban, Vrystaatstadion in Bloemfontein en Nelson Mandelabaaistadion in Port Elizabeth. Die Springbokke het op 21 Augustus 2010 hul eerste toets op Sokkerstad gespeel, ’n Drienasieswedstryd teen Nieu-Seeland.

Ander stadions wat vir toetse ingespan is, sluit in Buffalo City-stadion in Oos-Londen, die Royal Bafokeng-stadion net buite Rustenburg, Mbombela-stadion in Nelspruit en die Pumastadion in Witbank. Tydens die Rugbywêreldbeker 1995 is ook die Boet Erasmus-stadion in Port Elizabeth, die Olympia-park in Rustenburg en die Danie Craven-stadion in Stellenbosch vir wedstryde ingespan. Oorspronklik is ook wedstryde in Brakpan, Germiston, Pietermaritzburg, Potchefstroom en Witbank beplan, maar dié wedstryde is na ander plekke verskuif.

Suid-Afrika se eerste internasionale wedstryd is in 1891 op Port Elizabeth se St. Georgespark gespeel. Ellispark is in 1928 opgerig en het in 1955 ’n rekordskare van 100 000 toeskouers tydens die wedstryd tussen Suid-Afrika en die Britse en Ierse Leeus gehuisves.

Die Springbokke het glo ’n goeie vertoning teen besoekende spanne wanner hulle op die Hoëveld speel. Wedstryde op Ellispark, Loftus Versfeld of Vodacompark laat vervolgens fisiese probleme opduik, en beïnvloed ’n wedstryd op ’n aantal ander maniere, soos die bal wat verder rol indien hy geskop word. Deskundiges is nie eens nie of besoekende spanne se tradisioneel swak vertonings direk verband hou met die hoogte bo seespieël en ’n fisiese uitdaging as gevolg daarvan of dit eerder ’n saak van hul gemoedstoestand is.

Rekords

Algehele rekord

Suid-Afrika se plek op Wêreldrugby se ranglys vanaf 10 Oktober 2003 tot op hede

Suid-Afrika het teen 14 Desember 2019 315 van hulle 503 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 63,62%.

Toe die IRR-wêreldranglys in Oktober 2003 ingevoer is, was Suid-Afrika sesde op die lys. Hulle het in Desember 2004 na die vierde plek opgeskuif, en in 2005 eers na die derde en toe tweede plek geklim. In Julie 2006 het hulle weer na die derde plek teruggesak en tussen Desember 2006 en September 2007 tussen vierde en vyfde plek gewissel.

Suid-Afrika se toetsrekord teen alle lande: (Korrek op 14 Desember 2019)

Teen	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Argentinië	30	26	3	1	86,67
Australië	88	48	37	3	54,55
Britse en Ierse Leeus	46	23	17	6	50
Engeland	43	26	15	2	60,5
Fidji	3	3	0	0	100
Frankryk	44	27	11	6	61,36
Georgië	1	1	0	0	100
Ierland	26	18	7	1	69,2
Italië	16	15	1	0	93,33
Japan	3	2	1	0	66,67
Kanada	3	3	0	0	100
Namibië	3	3	0	0	100
Nieu-Seeland	99	36	59	4	36,4
Nieu-Seelandse Cavaliers	4	3	1	0	75
Pasifiese Eilanders	1	1	0	0	100
Roemenië	1	1	0	0	100
Samoa	9	9	0	0	100
Skotland	27	22	5	0	81,48
Spanje	1	1	0	0	100
Suid-Amerikaanse Jaguars	8	7	1	0	87,5
Tonga	2	2	0	0	100
Uruguay	3	3	0	0	100
Verenigde State	4	4	0	0	100
Wallis	36	29	6	1	80
Wêreld XV	3	3	0	0	100
Totaal	503	315	164	24	62,63

Drienasies-rekord

Nasie	Wedstryde				Punte			Bonus- punte	Tabel- punte	Kampioen- skappe
	gespeel	gewen	gelykop	verloor	vir	teen	verskil
Nieu-Seeland	76	52	0	24	2054	1449	+605	35	243	11
Australië	76	30	3	43	1591	1817	–226	34	160	3
Suid-Afrika	72	28	1	43	1480	1831	–351	24	138	3
Argentinië	4	1	2	1	56	84	–28	0	8	0

Bron: espnscrum.com(besoek op 8 Oktober 2018, statistiek dus op datum.)

Die Rugbykampioenskap (sedert 2012)

Suid-Afrika se enigste jaarlikse toernooi is die Rugbykampioenskap (voorheen die Drienasies), waar hulle teen drie ander nasies van die Suidelike Halfrond speel: Australië en Nieu-Seeland sedert 1996; Argentinië het in 2012 by dié toernooi aangesluit. Suid-Afrika kon die toernooi tot dusver vier keer wen: in 1998, 2004, 2005 en 2019. As deel van die Rugbykampioenskap ding die Springbokke ook met die Wallabies om die Mandela Uitdaagplaat en met die All Blacks om die Vryheidsbeker mee.

Nasie	Wedstryde				Punte			Bonus- punte	Tabel- punte	Kampioen- skappe
	gespeel	gewen	gelykop	verloor	vir	teen	verskil
Nieu-Seeland	57	48	2	7	1979	1059	+920	36	233	9
Suid-Afrika	57	28	4	25	1449	1289	+160	26	146	1
Australië	57	25	3	29	1304	1560	–256	13	127	1
Argentinië	57	8	1	48	1036	1868	–832	12	43	0

Bygewerk op 30 Julie 2023
Bron: espnscrum.com (besoek op 30 Julie 2023)

Wêreldbekerrekord

Jaar	Uitslag
1987	Geen deelname
1991	Geen deelname
1995	Kampioen
1999	Derde plek
2003	Kwarteindrondte
2007	Kampioen
2011	Kwarteindrondte
2015	Derde plek
2019	Kampioen
2023	N.v.t.

Sien ook

• Blitsbokke
• Junior Bokke
• Opkomende Springbokke
• Springbokafrigters
• Springbokkapteins

Verdere leesstof

• (en) Harding, Grant; Williams, David (2000). The Toughest of Them All: New Zealand and South Africa: The Struggle for Rugby Supremacy. Auckland, Nieu-Seeland: Penguin Books. ISBN 0-14-029577-1.
• (en) Howitt, Bob (2005). SANZAR Saga – Ten Years of Super 12 and Tri-Nations Rugby. Harper Collins Publishers. ISBN 1-86950-566-2.
• (en) Nauright, John (1997). Sport, Cultures, and Identities in South Africa. Continuum International Publishing Group. ISBN 0-7185-0072-5.
• (en) Parker, A.C. (1970). The Springboks, 1891–1970. London: Cassell & Company Ltd. ISBN 0-304-93591-3.
• (en) Smith, David; Williams, Gareth (1980). Fields of Praise: The Official History of The Welsh Rugby Union. Cardiff: University of Wales Press. ISBN 0-7083-0766-3.

Eksterne skakels

• (en) Amptelike webwerf van die Suid-Afrikaanse Rugbyunie
• (en) Springbokke Rugby Hall of Fame