Magnitude

Die dubbelster Sirius het ’n magnitude van -1,46.

Magnitude beteken letterlik grootte of omvang. In die sterrekunde word dit gebruik om aan te dui hoe helder ’n ster is.

Die (skynbare) helderheid van sterre is in die antieke tyd in getalle aangegee: Die helderste sterre het ’n waarde van 1 gekry en die dofste sterre ’n waarde van 6. Later is onderskei tussen die skynbare helderheid van ’n hemelliggaam en die absolute helderheid – laasgenoemde is die helderheid van hemelliggame asof hulle van dieselfde afstand (10 parsek) van die aarde af gesien word. Hoe kleiner die magnitude, hoe helderder is die ster. Baie helder sterre het ’n negatiewe waarde.

Die stelsel is ook verfyn sodat die presiese helderheid van ’n ster gemeet kan word. Sterrekundiges kan nou verskille in helderheid meet van tot ’n honderdste van ’n magnitude. Sirius het byvoorbeeld ’n magnitude van -1,46, Arcturus -0,04, Aldebaran 0,85, Spica 1,04 en Procyon 0,34. Onder die antieke stelsel sou hulle almal ’n waarde van 1 kon gehad het.

Sterre met magnitudes van tussen 1,5 en 2,5 word tweede-magnitude-sterre genoem en die sowat 20 sterre met ’n magnitude van helderder as 1,5 staan bekend as eerste-magnitude-sterre.

Sien ook

Absolute helderheid