Bruto binnelandse produk

'n Gebied se Bruto binnelandse produk of BBP, is een van die meganismes waarmee die grootte van die ekonomie daarvan gemeet kan word. Die BBP van 'n land word gedefinieer as die algehele markwaarde van al die finale goedere en dienste wat binne 'n land geproduseer word in 'n gegewe tydperk, gewoonlik 'n kalenderjaar. Dit word ook beskou as die som van waarde toegevoeg in elke produksiestadium van al die finale produkte en dienste wat oor 'n gegewe tydperk binne 'n land geproduseer word.

Die mees algemene benadering tot die meting en verduideliking van BBP is die uitgawe metode:

BBP = verbruik + bruto belegging + regeringsbesteding + uitvoere − invoere,

"Bruto" beteken waardevermindering van kapitaalvoorraad word nie afgetrek nie. As bruto belegging deur netto belegging vervang word (wat bruto belegging minus waardevermindering is) in die bostaande vergelyking word die formule vir Netto binnelandse produk verkry. Verbruik en belegging in hierdie vergelyking is uitgawes op finale goedere en dienste. Die uitvoere minus invoere deel van die vergelyking (baie keer netto uitvoere genoem) pas dit dan aan deur die deel van besteding wat nie binnelands geproduseer word nie (die invoere) af te trek, en dan die binnelandse gedeelte (die uitvoere) terug te voeg.

Ekonome verkies om die verbruik gedeelte in twee dele te deel; private verbruik, en openbare sektor (of regerings-) besteding. Twee voordele van die benadering in teoretiese makroekonomie is:

• Privaat verbruik is 'n sentrale aangeleentheid van welvaartekonomie. Die private belegging en handel gedeeltes van die ekonomie word uiteindelik (in hoofstroom ekonomiese modelle) bepaal deur stygings in lang-termyn privaatverbruik.
• Wanneer dit van endogene privaatverbruik geskei word kan regeringsverbruik as eksogeen beskou word sodat verskillende openbare besteding vlakke sinvol binne 'n makroekonomiese raamwerk beskou kan word.