Voedselketting

Voorbeelde van voedselkettings:
op land: plante → sprinkane → muise → slange → roofvoëls
in water: alge → klein kreeftagtiges → klein visse → roofvisse → orka.

'n Voedselketting is 'n oordrag of vloei van energie van die bron af deur groen plante en 'n reeks ander organismes, wat hulself voed en self weer as voedsel vir ander dien. Stralingsenergie van die son word gedurende fotosintese in groen plante (produseerders) in die vorm van chemiese potensiële energie in die koolhidrate geberg. Die herbivore, oftewel primêre verbruikers, verkry hul energie deur die plante te vreet. Predatore of sekondêre verbruikers vreet weer die primêre verbruikers en/of ander sekondêre verbruikers om energie te verkry. Die hele kringloop eindig waar die produseerders en die verbruikers uiteindelik deur die ontbinders ontbind word om weer eens abiotiese stowwe te vorm. Daar is dus 'n vloei van energie van die son af deur die verskillende organismes en eindelik terug na die atmosfeer.

Energie kan nooit vernietig word nie, hoewel die hoeveelheid beskikbare energie kan verminder, dit wil sê 'n deel van die energie word inwendige latente energie van die omgewing. Dit moet egter beklemtoon word dat daar met elke oordrag van die een organisme na 'n ander 'n groot hoeveelheid potensiële energie verlore gaan. Dit word gebruik vir normale liggaamsmetabolisme, voortbeweging, voortplanting, en so voorts. 'n Aansienlike hoeveelheid gaan ook verlore as warmte-energie. Hoe langer 'n voedselketting dus word, hoe minder energie is beskikbaar. Korter voedselkettings hou dus groter voodele vir die betrokke organismes in. Voedselkettings, al is hulle ook hoe lank of ingewikkeld, openbaar egter almal dieselfde basiese kenmerke, naamlik die vloei van energie van die outotrofe organismes (produseerders) af deur die heterotrofe organismes (verbruikers) na die ontbinders. Elk van hierdie voedingsvlakke staan bekend as 'n trofiese vlak. Produseerders vorm die eerste trofiese vlak, primêre verbruikers die tweede vlak, sekondêre verbruikers die derde vlak en die ontbinders die laaste trofiese. Die klassifikasie volgens die trofiese vlak slegs funksioneel en nie volgens soorte organismes nie.

Sekere soorte kan meer as een trofiese vlak beset, soos omnivore. Diatome (alge, eensellig of in kolonies, wat deel vorm van die fitoplankton) is die belangrikste produseerders in vars water (mere) en seewater (oseane). Hulle is dus deel van die eerste trofiese vlak en saam met ander alge die beginpunt van alle voedselkettings in water. Baie spesies van klein waterdiere, byvoorbeeld skaaldiere, slakke en visse, lewe van die plankton en is deel van die tweede trofiese vlak. Groter waterdiere eet die kleiner diere – die derde trofiese vlak. Wanneer hierdie diere en plante sterf, word hulle deur die ontbinders ontbind.

In die meeste biotiese gemeenskappe kan daar tussen die volgende voedselkettings onderskei word:

• Die herbivore-predatorevoedselketting, met die outotrofe organismes (groen plante) aan die beginpunt, gevolg deur die heterotrofe organismes (verbruikers) en die ontbinders aan die eindpunt.
• Die saprofietvoedselketting, wat begin by die plante- en dierereste waarvan die saprovore lewe.
• Die parasietvoedselketting, wat begin by die gasheer (gewoonlik 'n groter dier of plant) waarvan die kleiner parasiet lewe.

Sien ook

• Biologie
• Ekologie
• Ekostelsel
• Voedselweb