Magnitude

Die dubbelster Sirius het ’n magnitude van -1,46.

Magnitude beteken letterlik grootte of omvang. In die sterrekunde word dit gebruik om aan te dui hoe helder ’n ster is. Dit is belangrik om te onthou hoe hoër die magnitude, hoe dowwer is die ster. Baie helder sterre het ’n negatiewe waarde.

Die (skynbare) helderheid van sterre is in die antieke tyd in getalle aangegee: die helderste sterre het ’n waarde van 1 gekry en die dofste sterre ’n waarde van 6. Later is onderskei tussen die skynbare magnitude (m) van ’n hemelliggaam en die absolute magnitude (M) – laasgenoemde is die helderheid van hemelliggame asof hulle van dieselfde afstand (10 parsek) van die aarde af gesien word. Albei waardes is vir lig wat by sigbare golflengtes uitgestraal word.

Die stelsel is ook verfyn sodat die presiese magnitude van ’n ster gemeet kan word. Sterrekundiges kan nou verskille meet van tot ’n honderdste van ’n magnitude. Sirius het byvoorbeeld ’n magnitude van -1,46, Arcturus -0,04, Aldebaran 0,85, Spica 1,04 en Procyon 0,34. Onder die antieke stelsel sou hulle almal ’n waarde van 1 kon gehad het.

Sterre met magnitudes van tussen 1,5 en 2,5 word tweedemagnitude-sterre genoem en die sowat 20 sterre met ’n magnitude van helderder as 1,5 staan bekend as eerstemagnitude-sterre.

Bolometriese magnitude neem energie in ag wat by alle golflengtes uitgestraal word, dus oor die hele elektromagnetiese spektrum.

Sien ook

• Absolute magnitude
• Liggewendheid