Miafisitisme: Verskil tussen weergawes

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Content deleted Content added
Nuwe artikel
 
kNo edit summary
Lyn 13: Lyn 13:
[[Lêer:Crystal txt.png|15px]] Hierdie artikel is vertaal uit die [http://en.wikipedia.org/wiki/Third_Council_of_Constantinople Engelse Wikipedia]</small>
[[Lêer:Crystal txt.png|15px]] Hierdie artikel is vertaal uit die [http://en.wikipedia.org/wiki/Third_Council_of_Constantinople Engelse Wikipedia]</small>


{{DEFAULTSORT:Konsilie van Konstantinopel III}}
[[Kategorie:Oosters-Ortodokse Kerk]]
[[Kategorie:Oosters-Ortodokse Kerk]]
[[Kategorie:Rooms-Katolieke Kerk]]
[[Kategorie:Rooms-Katolieke Kerk]]

Wysiging soos op 19:53, 10 April 2013

Miafisitisme (soms henofisitisme genoem) is ’n Christologiese formule van die Oriëntaal-Ortodokse en verskeie ander kerke wat die eerste drie ekumeniese konsilies aanhang. Daarvolgens is die goddelikheid en menslikheid van Christus verenig in een natuur, sonder onderskeid of verwarring.[1]

Geskiedenis

Op die Konsilie van Efese van 449 is Nestorius, die patriarg van Konstantinopel, se leerstelling verwerp dat Jesus se goddelike en menslike natuur twee aparte entiteite is en dat Maria nie Gods Moeder genoem kan word nie omdat sy net die ma van Jesus die mens is. Op die Konsilie van Chalcedon in 451 is die Konsilie van Efese tersyde gestel en besluit dat God in twee nature erken moet word wat onskeidbaar is: menslik en goddelik.

Die Miafisiete het dit verwerp. Hulle het geglo Christus het net een natuur, wat sowel goddelik as menslik is. Hulle het geglo die besluite van Chalcedon grens aan Nestorius se dwaalleerstellings. ’n Groot chaos het in die Oos-Romeinse Ryk ontstaan. Die ryk was verdeeld tussen die Chalcedoniërs, wat die leerstellings van die Konsilie van Chalcedon aanvaar het, en die Miafisiete.

Daar was verskeie pogings om die twee partye te verenig (onder meer die Henoticon in 482) en die magsewewig het verskeie kere geskuif. Die besluit van Chalcedon het egter die amptelike standpunt van die Oosters-Ortodokse, Rooms-Katolieke en tradisonele Protestantse kerke gebly. Die nie-Chalcedoniese Ortodokse kerke word gewoonlik saam gegroepeer as Oriëntaal-Ortodoks. In onlangse dekades het leiers van die onderskeie takke van die kerke gepraat oor die feit dat die verskille tussen hul ideologieë nie so groot is as wat tradisioneel geglo is nie.

Verwysings

  1. The Blackwell Companion to Eastern Christianity deur Ken Parry 2009 ISBN 1-4443-3361-5 page 88 [1]

Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia