Springbokke

Hierdie artikel handel oor die sportspan "Springbokke". Vir die artikel oor die dier, sien Springbok.

Suid-Afrika
Unie		Suid-Afrikaanse Rugbyunie
Bynaam(e)		Springbokke, Bokke of amaBokoboko
Embleem		die Springbok
Stadion		Ellispark-stadion Kings Park-stadion Loftus Versfeld Nelson Mandelabaai-stadion Nuwelandstadion Vrystaatstadion
President		Oregan Hoskins
Afrigter(s)		Heyneke Meyer
Kaptein(s)		Jean de Villiers
Spankleure		Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse		111 John Smit
Meeste toetspunte		893 Percy Montgomery
Meeste drieë		50 Bryan Habana
Eerste internasionale wedstryd
Suid-Afrika 4 - 0 Sjabloon:OmgekeerdBILru (30 Julie 1891)
Grootste oorwinning
Uruguay 5 - 134 Sjabloon:OmgekeerdRSAru (11 Junie 2005)
Grootste nederlaag
Engeland 53 - 3 Sjabloon:OmgekeerdRSAru (23 November 2002)
Wêreldbeker
Verskynings		5 (Eerste in 1995)
Beste uitslag		Kampioen, 1995, 2007
Amptelike webwerf
www.sarugby.net

Die Springbokke, Bokke of amaBokoboko is Suid-Afrika se nasionale rugbyspan. Die Springbokke speel jaarliks teen die Australiese rugbyspan, die Wallabies, die All Blacks van Nieu-Seeland en Argentinië in die Rugbykampioenskap (voorheen die Drienasiesreeks) sowel as aan ander internasionale kompetisies soos die Rugby Wêreldbeker. Alhoewel die Springbokke nie aan die eerste twee Wêreldbekertoernooie kon deelneem nie as gevolg van die sportboikot teen Suid-Afrika, het die land in 1995 as gasheer vir die toernooi opgetree en in hulle debuutverskyning die beker gewen. Die Springbokke het die All Blacks in die eindstryd met 15-12 geklop, 'n gebeurtenis wat tot vandag as een van die grootste prestasies in Suid-Afrika se sportgeskiedenis gesien word.

Die Springbokke speel in groen-en-goud truie en speel reeds sedert 1891 internasionale rugby toe 'n span van die Britse Eilande 'n toer na Suid-Afrika onderneem het waartydens die Springbokke hulle eerste toets op 30 Julie gespeel het. Die Springbokke word as een van die top-rugbyspanne ter wêreld beskou. Die vorige afrigter was Peter de Villiers en die uittredende kaptein John Smit. Heyneke Meyer is die afrigter vanaf 2012 en die nuwe kaptein is Jean de Villiers.

Geskiedenis

Beginjare

Toe Canon George Ogilvie, wat die bynaam Gog gehad het, in 1861 skoolhoof van Diocesan College in Kaapstad geword het, het hy die vorm van voetbal wat by die Winchester Skool gespeel is ingevoer. Dié weergawe van voetbal, wat hantering ingesluit het, en as "Gog's Game" bekend gestaan het, word gesien as die begin van Rugby in Suid-Afrika. Jong mans in Kaapstad het spoedig ook die spel begin speel en op 23 Augustus 1862 het die Cape Argus verslag gedoen oor die eerste gepubliseerde wedstryd in Suid-Afrika tussen 17 leër offisiere van die Elfde Regiment en 15 staatsamptenare, wat John X. Merriman ingesluit het, by Groenpunt in Kaapstad. Die wedstryd het met 'n gelykop uitslag van 0-0 geëindig. Die plaaslike pers het in daardie tyd verslag gedoen oor 'n reeks voetbalwedstryde tussen saamgerapte spanne; "Dorp teen die Woonbuurte" of "Tuis (Brits)-gebore teen Koloniaal-gebore".

Daar is in omtrent 1875 begin om Rugby in die Kaapkolonie te speel. Die volgende jaar is die eerste rugbyklub (teenoor Winchester voetbal) gevorm. Die voormalige internasionale speler William Henry Milton (Engeland) het in 1878 in Kaapstad aangekom. Hy het by die Villagersklub aangesluit en rugby begin speel en verkondig. Teen die einde van dié jaar het Kaapstad die Winchester-spel so te sê ten gunste van rugby laat vaar. Britse koloniste het gehelp om die spel in die Oos-Kaap, Natal en langs die goud en diamant roetes na Kimberley en Johannesburg te versprei. Britse troepe sou ook 'n leidende rol speel in die uitbreiding van die spel oor die hele land.

In 1883 is die Stellenbosch-klub gevorm in die boerderydistrik buite Kaapstad. Rugby is entoesiasties deur die jong Boere aangeneem. Die spel was teen daardie tyd sterk genoeg in die Wes-Kaap vir die Westelike Provinsie Rugby Voetbal Unie om gevorm te word. Griekwaland-Wes het in 1886 gevolg, Oostelike Provinsie in 1888, en Transvaal in 1889. Die Suid-Afrikaanse Rugbyunie is ook in 1889 gestig.

Die eerste landswye toernooi is in 1889 in Kimberley gehou met die Westelike Provinsie wat Griekwaland-Wes, Oostelike Provinsie en Transvaal geklop het.

Eerste Internasionale Wedstryde

Engeland teen die Kaapkolonie, 1891, Die eerste van die onoorwonne Bill MacLagan Britse Eilande toer na Suid-Afrika

Die eerste Britse Leeus-toer na Suid-Afrika het in 1891 plaasgevind. Die toer is hoofsaaklik deur die Westelike Provinsie en die Eerste Minster van die Kaapkolonie, Cecil Rhodes, bevonds. Dit was die eerste verteenwoordigende wedstryde deur Suid-Afrikaanse spanne wat nog besig was om die spel te leer ken. Die besoekers het altesaam twintig wedstryde gespeel wat hulle almal gewen het en waarin slegs een drie teen hulle aangeteken is. Drie wedstryde wat teen streekspanne gespeel is, is as toetse beskou, alhoewel "Suid-Afrika" in 1891 nie as 'n politieke eenheid bestaan het nie. In 'n noemenswaardige gebeurtenis tydens die toer het die Britse span die Currie Beker aan Griekwaland-Wes toegeken, die provinsie wat tydens die toer na hulle mening die beste gepresteer het.

Die Leeus se sukses het voortgeduur op die opvolgtoer van 21 wedstryde in 1896. Die Leeus het drie van vier toetse teen Suid-Afrika gewen. Suid-Afrika se spel het egter heelwat verbeter sedert die 1891-toer. Die voorspelers het veral beïndruk en die span se eerste sege was 'n teken van wat die toekoms sou inhou. Suid-Afrika se span het vir die eerste keer mirtegroen truie gedra wat die kaptein, Barry Heatlie, by sy Old Diocesian klub geleen het. Die wendrie is deur die Transvaalse losskakel, Alf Larard, gedruk. Rugby in Suid-Afrika het 'n groot hupstoot gekry deur die besoeke deur die Leeus wat belangstelling in die Suid-Afrikaanse pers uitgelok het.

Voor die Tweede Vryheidsoorlog is Rugby nie algemeen in die Transvaal gespeel nie, en nog minder in die Oranje-Vrystaat. Georganiseerde rugby is in die twee Boere Republieke slegs in die stede en om myndistrikte gespeel en skynbaar glad nie in die platteland nie. Tydens die oorlog is 27 000 Boere-krygsgevangene geneem waarvan 24 000 na oorsese kampe in Britse gebiede in Sint Helena, Ceylon, Indië en Bermuda as ook na Portugal gestuur is. Rugby het die Boere-krysgevangenes 'n verlossing van die swaarkry in die kampe gebied en dit was in die tydperk wat 'n groot deel van die Boere-gevangenes vir die eerste keer met rugby kennis gemaak het. Ná die oorlog sou rugby veral in die platteland onder die invloed van die teruggekeerde krygsgevangenes onder die Afrikanergemeenskap posvat. Sokker en rugby was die enigste spansporte wat vir die boere toeganklik was en rugby het die voordeel gebied dat dit makliker op rowwe ongelyke grond gespeel kon word.

In die Kaap sou die Universiteit van Stellenbosch 'n belangrike rol speel as die teelaarde van toekomstige spelers en administrateurs. Die eerste dokumentêre bewys vir 'n rugbyklub by Stellenbosch dateer uit 1880, hoewel die Universiteitsklub eers amptelik in 1919 gestig is. Stellenbosch se ligging naby Kaapstad, waar die spel reeds goed gevestig was teen die einde van die 19de eeu, het ongetwyfeld bygedra tot die ontwikkeling van rugby in Stellenbosch. Van daar is rugby na die platteland versprei deur die jaarlikse rugbytoer en deur veral Afrikaanse onderwysers en Predikante uit Stellenbosch.

Skaars 'n jaar na die Vrede van Vereeniging gesluit is om 'n einde te bring aan die Boereoorlog het die Britse Leeus in 1903 vir hulle derde besoek in Suid-Afrika aangekom. Die Leeus sou vir die eerste keer 'n reeks nederlaag in Suid-Afrika verduur nadat hulle gelykop gespeel het in die eerste twee toetse en die laaste op 5 September 1896 op Nuweland 8-0 verloor het. Op die toer kon die Leeus slegs 11 van hulle 22 wedstryde wen. Die Suid-Afrikaners sou in teenstelling hiermee tot in 1956 nie weer 'n reeks verloor nie - tuis of weg. In die finale toets het Suid-Afrika se span weer die groen kraaglose Old Diocesan truie gedra wat hulle in hulle eerste oorwinning in 1896 gedra het. Die sukses wat die span in die toets in die groen trui behaal het, het gelei tot 'n besluit om voortaan altyd in groen te speel.

Springbokke

Die Springbokke in Parys, Januarie 1907

Paul Roos, Springbokkaptain, van die eerste Suid-Afrikaanse rugbytoerspan na die Britse Eielande in 1906

Die 1906-Springbokke in aksie teen Cambridge

Die 1906 Springbokspan.

Daar is reeds voor die 1903 besoek deur die Leeus besluit om 'n groen trui met 'n springbok as embleem vir Suid-Afrika se nasionale span te gebruik. Die embleem kon egter nie betyds borduur word vir die reeks nie. Dit is dus oorgelaat aan die eerste Suid-Afrikaanse span wat oorsee getoer het in 1906/1907 om die eerste Springbok truie te dra. Die 1906/7 span het groen truie met wit krae gedra met swart broeke en blou kouse.

Paul Roos was die kaptein van dié eerste Springbokspan, wat oorheers is deur spelers van die Westelike Provinsie. Die eerste toer na Brittanje het in 1906/7 plaasgevind en het 29 wedstryde ingesluit. Engeland het daarin geslaag om gelykop te speel, maar Skotland was die enigste van die Britse tuis-unies wat teen die Springbokke kon wen.

Die naam 'Springbokke' is vir die eerste keer tydens die toer gebruik. Die toerbestuurder, amptenare en Paul Roos het die naam by 'n vergadering uitgedink om die Britse pers daarvan te verhoed om hulle eie bynaam vir die span te bedink. Roos het aan koerante gesê om om die span 'De Springbokken' te noem. Die Daily Mail het daarna 'n artikel gepubliseer waarin na die 'Springboks' verwys is. Die span het van toe af baadjies met 'n springbok op die linker sak gedra. Die toer het bygedra tot die heel van wonde na die Tweede Vryheidsoorlog en 'n sin van nasionale trots onder Suid-Afrikaners gekweek. Die term 'Springbok' is later gebruik vir alle individue of spanne wat Suid-Afrika internasionaal verteenwoordig het ongeag van die sport soort. Die tradisie is beëindig na die in plek stel van die demokratiese bedeling in 1994 en tans word die term slegs vir Suid-Afrika se nasionale rugbyspan gebruik.

Die Springbokke het ook die Engelse Kanaal oorkruis om 'n nie-amptelike wedstryd teen 'n Franse span te speel wat saamgestel is uit lede van twee Paryse klubs: Stade Français en Racing Club de France. Die amptelik Franse span was op daardie stadium op besoek aan Engeland. Die Springbokke het 13 drieë aangeteken in hulle oorwinning van 55-6.

Die 1903 Leeus toer en die Springbokke se eerste toer word gesien as belangrike gebeurtenisse in die versoening tussen die blanke groepe in Suid-Afrika na die verwoestende effek van die Tweede Vryheidsoorlog. Paul Roos se toerspan het spelers soos Billy Millar, wat ernstig gewond is in die oorlog, A.F.W. Marsberg en W.C. Martheze wat aan die Britse kant geveg het ingesluit sowel as burgers wat die Boere Republieke ondersteun het soos W.S. Morkel wat 'n krygsgevangene in Sint Helena was. Paul Roos het hom dan ook as volg oor die saak uitgespreek:

The tour had united us . . . from Cape Agulhas to the Zambesi, South Africa was one, and all differences had been forgotten. Here, we are one; may it always be the same. (As for the British) We now understand each other better, and if that is going to be one of the results of our tour, we shall be more than satisfied.

Die toer het ook baie vir die beeld van Afrikaners en Suid-Afrikaners in Brittanje gedoen nadat oorlogspropaganda die Boere as agterlik beskryf het. In 'n dinee na die gelykop wedstryd teen Engeland het Paul Roos die saak volgens die Sportsman as volg beskryf:

The draw was perhaps the best result. Does not this teach that they should all be equal and should Á Dutch and English Á work together side by side? Just as they respected one another so he wished to find things prevail in South Africa. He was proud of his side and the behaviour of his men, who were drawn from all parts and parties, and included men who had fought on each side. They had seen that the Boer was, perhaps, not so bad as he had been painted; on the other hand, the latter had been able to understand things better by making actual acquaintance with this country, and he hoped that in the near future the two races would understand each other better and work hand in hand to noble purpose.

Die 1910 Leeus toer na Suid-Afrika was die eerste wat verteenwoordigers van al vier Britse Tuis-unies ingesluit het. Die span het gematigde sukses teen nie-toets spanne behaal met oorwinnings in net meer as die helfte van hulle wedstryde. Kaptein Tom Smyth van Ierland se besoekers kon slegs een van hulle drie toetse wen, die tweede toets in Port Elizabeth met 'n telling van 8-3. Die Springbokke het die eerste en laaste toetse 14 -10 in Johanneburg en 21-5 in Kaapstad gewen om die reeks 2-1 te wen.

Die Bokke se tweede Europese toer het in 1912/13 plaasgevind. Op die toer het die Springbokke al vier Tuis-unies verslaan om hulle eerste Grand Slam te behaal (Springbokke teen: Skotland 16-0, Ierland 38-0, Wallis 3-0, Engeland 9-3). Die span het ook teen Frankryk gewen (38-5 in Bordeaux).

Tussenoorlogse era

Die 1937 Springboktoerspan na Australië en Nieu-Seeland

Die Eerste Wêreldoorlog het internasionale rugby onderbreek. Die oorlog sou ook die Springbok Jackie Morkel se lewe eis toe hy in gevegte in Oos-Afrika omgekom het.

Na die oorlog het die stryd tussen die Springbokke en Nieu-Seeland se All Blacks begin met 'n Springboktoer na Nieu-Seeland. Die strawwe toer het gelykop geëindig.

In 1924 het die Britse en Ierse Leeus Suid-Afrika vir die eerste keer sedert 1910 besoek. Die Leeu-span is deur beserings geteister en swak skopwerk het die span verder in die steek gelaat. Die 1924-Leeus kon slegs nege van hulle 21 wedstryde in Suid-Afrika wen en het al vier toetse verloor. 'n Wedstryd teen die Westelike Provinsie het ook toets status geniet.

Die All Blacks het Suid-Afrika vir die eerste keer in 1928 besoek. Die reeks het weereens gelykop geëindig. Eers in 1937 het Suid-Afrika daarin geslaag om die dooie punt op te los met 'n 2-1 reeksoorwinning in Nieu-Seeland. Die reeksoorwinning oor Nieu-Seeland het gevolg op 'n 2-0 reeksoorwinning teen Australië se Wallabies. Die All Blacks kon eers in 1956 daarin slaag om Suid-Afrika in Nieu-Seeland tuis te klop en moes selfs langer wag om die Sprinbokke in 1996 in Suid-Afrika te klop.

In die Springbokke se 1931-2 toer aan die Britse Eilande behaal hulle hul tweede Grand Slam. Die span het 'n magtige pak voorspelers gehad het wat gebaat het by die skopskoen van die losskakel kaptein Benny Osler. 'n Sterk Walliese span is 8-3 verslaan by St Helen's met Danie Craven wat 'n uitstekende debuut vertoning gehad het.

In 1938 het die Leeus Suid-Afrika weer besoek. Die leeus het meer as die helfte van hulle gewone wedstryde gewen. Die Springbokke het soos verwag is, die eerste twee toetse gewen (Johannesburg 26-12, Port Elizabeth 19-3). Die Leeus het egter veras met 'n 21-16 oorwinning in die derde toets in Kaapstad, die eerste Leeus oorwinning teen Suid-Afrika sedert 1910.

Naoorlogse Era

Die Tweede Wêreldoorlog het weereens 'n tussenpose in internasionale rugby tot gevolg gehad. In 1949 is Danie Craven as afrigter aangestel. Die Springbokke sou onder sy leiding 10 wedstryde in 'n ry wen wat 'n 4-0 whitewash oor Nieu-Seeland op hulle 1949 toer na Suid-Afrika insluit. Die Nieu-Seelanders het 'n swaar pak voorspelers, wat almal meer as 90 kg geweeg het, gekies. Craven het sy strategie op die spoed van die Transvaalse agsteman, Hennie Muller, gebaseer. Muller sou die All Black-skakelpaar teister en die span sou 'n vinnige pas op die wedstryd afdwing om 'n oorwinning teen die swaar All Blacks te verseker.

Die 1951/52 span is beskou as een van die beste Springboktoerspanne van alle tye. Die span het op hulle besoek aan die Britse Eilande Suid-Afrika se derde Grand Slam behaal deur al vier Tuis-unies te klop. Hennie Muller het die kapteinskap by Basil Kenyon oor geneem nadat laasgenoemde 'n ernstige oogbesering opgedoen het. Die span het ook vir Frankryk verslaan en het 30 van hulle 31 wedstryde op die toer gewen.

Tydens hulle 1955 besoek aan Suid-Afrika het die Leeus 19 van hulle 25 wedstryde gewen en in een gelykop gespeel. Die toetsreeks van vier wedstryde het gelykop geëindig. Die span onder Ierse kaptein en slot Robin Thompson se taktiek was om op elke moontlike geleentheid met die bal te hardloop eerder as om met die Springbokke se voorspelers slaags te raak. Die taktiek het die Leeu-span gehelp om nuwe standaarde te stel vir opposisie teen die Springbokke wat as byna onoorwinlik gesien is.

In 1956 slaag Nieu-Seeland vir die eerste keer daarin om 'n reeksoorwinning oor die Springbokke te behaal onder die kapteinskap van Bob Duff. Die verrassende insluiting van Don Clarke van Waikato, wat die bynaam 'the Boot' gekry het, het die die All Blacks die beslissende strafdoele besorg wat die reeks vir hulle beklink het.

In 1958 word Frankryk die eerste Noordelike Halfrond land om Suid-Afrika te besoek. Die Franse het die Springbokke geskok deur die twee-toets reeks te wen. Die span is gelei deur Lucien Mias, in die plek van die beseerde toerkaptein Michel Celaya. Die onderskatte Franse het gelykop gespeel in die eerste toets op Nuweland (3-3). Die prestasie is oortref toe die Franse die Springbokke 9-5 op Ellis Park geklop het. Die toer is as 'n keerpunt in die geskiedenis van Franse rugby gesien wat aangedui het dat hulle nou onder die top rugby lande ter wêreld getel het. Die 1958 toer is gevolg deur besoeke in 1964 (1-0 wen vir Frankryk) en 1967 (3-1 wen vir die Springbokke).

Die Springbokke het hulle laaste Grand Slam van die 20ste eeu in 1960/61 gewen toe Avril Malan se span al vier Tuis-unies verslaan het op 'n vier-maande, 34-wedstryd sege deur Europa. Die Bokke kon die prestasie nie in 1969/70, 1998, of 2004 herhaal nie. Die span het 'n voorspeler georiënteerde spel gespeel waarin intimidasie 'n belangrike rol gespeel het. Opposisie spelers het 'n reeks omstrede beserings opgedoen. Die Bokke het hulle finale wedstryd 6-0 teen die Britse Barbarians in Cardiff verloor, wat as moontlik die beste Barbarians voorspelers was.

In hulle 1962 toer na Suid-Afrika het die Leeus 16 van hulle 25 wedstryde gewen en 4 keer gelykop gespeel. Hulle het egter nie goed gevaar in die toetse nie en het al drie verloor. Die toer is gekenmerk deur die voorspelerspel wat in die verlede soveel sukses aan die Springbokke besorg het.

Stygende internasionale druk teen Apartheid het gelei tot 'n onsuksesvolle poging om die 1960 Nieu-Seeland toer na Suid-Afrika af te gelas. Die Nieu-Seelandse Rugbyunie het later wel die beplande 1967 toer gekanselleer toe die Suid-Afrikaanse regering geweier het dat Maori-speler in die All Black span ingesluit kon word.

In 1968 het die Leeus 15 van hulle 16 provinsiale wedstryde gewen maar drie toetse verloor en in een gelykop gespeel.

Die Springboktoer aan Brittanje en Ierland in 1969 is begroet met groot anti-apartheid betogings. Wedstryde moes agter doringdraad versperrings gespeel word. Die Tuis-unies het oor 'n nuut-gevonde selfvertroue beskik en die besoekende Springbokke het twee van hulle sewe wedstryde in Wallis verloor, teen Newport en teen 'n saamgestelde span uit Gwent. Wallis het byna hulle eerste oorwinning oor die Springbokke behaal met 'n gelykop uitslag van 6-6.

Die Sewentigs en Tagtigs

Toe die All Blacks in Junie-Julie 1970 in Suid-Afrika kom speel het, het die Springbokke die toetsreeks 3-1 gewen.

Die Eerste Minister van Nieu-Seeland het die 1973 Springboktoer na Nieu-Seeland gekanselleer, maar die 1976 All Blacks toer na Suid-Afrika het wel voortgegaan ondanks teenkanting deur die Arbeiders-regering en die Nieu-Seelandse publiek. Die Springbokke het die reeks weereens met drie toetse teen een gewen. Die toer wat saamgeval het met die skoliere opstand, wat sy middelpunt in Soweto gehad het, het verreikende gevolge vir internasionale sport gehad. 'n Aantal regerings en sportliggame het besluit om sportbyeenkomste met Nieu-Seeland te boikot. Nadat die Nieu-Seelandse Olimpiese Vereniging geweier het om hulle van die rugbyfederasie te distansieer het Afrikalande hulle uit die Montreal Olimpiese spele onttrek in protes teen Nieu-Seeland se deelname. Guyana en Irak het by die Afrika lande aangesluit en ook onttrek. Die boikot het die wêreld se aandag op samewerking met Apartheid-sport gevestig.

Massiewe anti-apartheidbetogings het die 1971 Springboktoer na Australië ontsier. Die Suid-Afrikaanse span moes met Australiese Lugmagvliegtuie vervoer word nadat vakbonde geweier het om vliegtuie of treine wat die Springbokke vervoer het, te bedryf. Die Springbokke se toer het begin met wedstryde in Perth, Adelaide en Melbourne. Die Springbokke het al drie toetse gewen met tellings van 18-6, 14-6, en 19-11.

Die Leeus-span wat Suid-Afrika in 1974 besoek het was onoorwonne vir 22 wedstryde en het die reeks 3-0 (met een gelykop uitslag) gewen. Die bestuur van die Leeus het tot die gevolgtrekking gekom dat die Springbokke hulle opponente met fisiese agressie domineer. Die Leeus het besluit om "hulle vergelding eerste in te kry" met hulle berugte '99 call'. Die idee was dat 'n Suid-Afrikaanse skeidsregter waarskynlik nie al die Leeus af sou stuur as hulle almal teruggeveg het teen blatante vuilspel nie. By die "Slag van Boet Erasmus Stadium," een van die mees geweldadige in rugby-geskiedenis, het JPR Williams oor die helfte van die veld gehardloop en 'Moaner' van Heerden aangeval na so 'n roep.

In 1977 het die Volkebond die Gleneagles Ooreenkoms geteken wat sportkontak met Suid-Afrika ontmoedig het. In 1977 het die gesegregeerde Suid-Afrikaanse rugbyunies saamgesmelt en vier jaar later het Errol Tobias die eerste swart Suid-Afrikaner geword om die land te verteenwoordig toe hy vir die Springbokke teen Ierland uitgedraf het.

Na openbare teenkanting en internasionale voorleggings het die Franse regering die 1979 Springbokke se toer na Frankryk afgelas en aangekondig dat dit onvanpas was vir Suid-Afrikaanse spanne om na Frankryk te toer. Op 8 April 1983 het Frankryk alle Franse sportorganisasies verbied om verdere kontak met Suid-Afrika te hê as gevolg van die land se Apartheidbeleid. Dit lei tot die kansellasie van die beplande Franse rugbytoer na Suid-Afrika in 1983 ondanks vertoë deur Albert Ferrasse, president van die Franse Rugbyfederasie. Massabetogings het ook 'n Suid-Afrikaanse toer na die VSA begroet en 'n einde is aan sulke toere gemaak.

Die Britse en Ierse Leeus het weer in 1980 na Suid-Afrika getoer. Die span het 'n perfekte nie-toetsrekord behaal deur al veertien hulle nie-toetswedstryde te wen. Hulle het egter die eerste drie toetse verloor voor hulle daarin kon slaag om die laaste te wen.

In weerwil van die Gleneagles ooreenkoms het die 1981 Springboktoer na Nieu-Seeland voortgegaan. Suid-Afrika het die reeks 2-1 verloor, maar die toer het gevolge ver buite rugby gehad. As 'n indirekte gevolg van die toer is Suid-Afrika deur die Internasionale Rugbyraad van internasionale kompetisie verban totdat Apartheid beëindig is.

Suid-Afrika het gepoog om die land se internasionale sport-isolasie teë te werk deur die Suid-Amerikaanse Jaguars uit te nooi op 'n toer na Suid-Afrika. Agt wedstryde is tussen die twee spanne gespeel in die vroeë 1980's.

In 1985 het voorbereiding vir 'n beplande All Black toer na Suid-Afrika in Nieu-Seeland plaasgevind te midde van ondersteuning en teenkanting in die land. 'n Toerspan is gekies en sou oor vyf dae na Suid-Afrika vertrek toe die hooggeregshof in Nieu-Seeland 'n interdik toegestaan het om die toer te stop. Die hof het beslis dat die toer nie in die Nieu-Seelandse Rugbyunie se grondwetlike belang was in terme van die bevordering van die spel nie. Nieu-Seeland se Eerste Minister David Lange het verklaar dat die span nie as verteenwoordigers van die Nieu-Seelandse Rugbyunie kon toer nie maar dat spelers as "indiwidue" kon gaan. Spelers het 'n private toer gereël, maar die is ook afgelas en 'n toer na Argentinië is in die plek van die toer na Suid-Afrika gereël. In Suid-Afrika en in Nieu-Seeland was daar mense wat steeds 'n toer van Nieu-Seeland na Suid-Afrika sou ondersteun. Laat 1985 vind 'n vergadering plaas in Hong Kong tussen die Nieu-Seelanders Andy Haden, Andy Dalton, Ian Kirkpatrick en Aucklandse sakeman Winston McDonald en 'n groep Suid-Afrikaners gelei deur Louis Luyt (Voorsitter van die Transvaalse Rugbyunie) en Johan Claassen van Volkskas Bank, waarin reëlings vir 'n rebelletoer na Suid-Afrika getref is. 'n Toer deur 'n span wat as die Kavaliers bekend gestaan het, het in 1986 plaasgevind deur 'n span wat 28 van die 30 spelers wat vir die 1985 All Blacks toer gekies is, ingesluit het. Die Kavaliers het 12 wedstryde in Suid-Afrika gespeel insluitend vier wat as "toetse" bestempel is. Die Springbokke het die eerste, derde en vierde toetse gewen en die rebelle kon nie die droom om die Springbokke in Suid-Afrika te klop verwesenlik nie. Die Geel Bladsye het die toer vir R2,5 miljoen geborg wat beskryf is as die grootste rugbyborgskap in Suid-Afrika tot op daardie stadium. Gerugte het die rondte gedoen dat die spelers betaal is, op 'n stadium toe rugby nog streng amateurstatus geniet het. Die hoofinpak van die Kavalierstoer in Nieu-Seeland was ontwrigting van die All Blacks se voorbereiding vir die eerste Rugby Wêreldbeker in 1987. Die rebelle is baie lig gestraf en is slegs vir twee toetse geskors. Lede van die Kavaliers het maklik gemeng met hulle tydelike plaasvervangers, die sogenaamde ‘Baby Blacks’. Die Kavaliers se beproewing op die Suid-Afrikaanse Hoëveld het waarskynlik bygedra dat die All Blacks die eerste Wêreldbeker gewen het. Meer as die helfte van die span wat Frankryk in die eindstryd geklop het, was voormalige Kavaliers.

In 1989 het 'n Wêreld XV met die toestemming van die Internasionale Rugbyraad 'n mini-toer na Suid-Afrika onderneem. Al die belangrike rugbylande, behalwe Nieu-Seeland, het spelers aan die span verskaf met tien Walliesers, agt Franse, ses Australiërs, vier Engelse, een Skot en een Ier.

Die 1990's

Op 2 Februarie 1990 maak Suid-Afrika se nuwe president FW de Klerk dramatiese aankondigings wat lei tot die ontbanning van die ANC, die vrylating van Nelson Mandela en uiteindelik tot die opheffing van Apartheid en die eerste demokratiese verkiesing vir alle Suid-Afrikaners in 1994. Die politieke veranderinge het spoedig tot Suid-Afrika se terugkeer na internasionale sportdeelname gelei.

Tot die 1990's het die Springbokke 'n positiewe wenrekord teen elke nasie waarteen hulle gespeel het. Na Suid-Afrika se hertoetrede tot internasionale rugby in 1992 het die span aanvanklik gesukkel om hulle vorige hoë standaarde te handhaaf. In hulle eerste wedstryd na hertoelating het die Springbokke 15 Augustus 27-24 teen die All Blacks op Ellispark verloor. Hulle verloor ook 3-26 teen Australië in Kaapstad. Later die jaar toer die Springbokke vir die eerste keer weer na die buiteland waar hulle in Lyon 20-16 teen Frankryk wen maar die tweede toets in Parys 16-29 verloor en ook op Twickenham-stadion 16-33 teen Engeland verloor.

In 1993 verloor die Springbokke een toets en speel gelykop in 'n twee-toets toetsreeks teen Frankryk in Suid-Afrika en nadat hulle wel daarin slaag om die Wallabies in die eerste toets in Sydney, Autralië te wen verloor hulle ook die reeks 2-1. Dit is gevolg deur 'n 2-0 reeks oorwinning in Argentinië laat in 1993. 1992 begin met 'n gedeelde reeks teen die besoekende Engelse span voor die Springbokke op hulle eerste besoek aan Nieu-Seeland sedert 1981 se omstrede toer vertrek. Die Springbokke verloor ook die reeks met nederlae in die eerste twee toetse in Dunedin en Wellington. Die enigste troos is 'n gelykopuitslag in die finale toets in Auckland. In Oktober van die jaar word Kitch Christie aangestel as die nuwe afrigter.

In 1994 wou die nuutverkose ANC-regering die Springboknaam en -embleem vervang met die Protea, Suid-Afrika se nasionale blom aangesien baie Suid-Afrikaners die Springbok met Apartheid geassosieer het. Na die tussenbeide tree van Nelson Mandela, Suid-Afrika se eerste swart president, is 'n spesiale vergunning gemaak waarvolgens die springbok embleem steeds gebruik kon word voor die 1995 Rugby Wêreldbeker.

Daar was 'n merkwaardige golf van ondersteuning vir die Springbokke onder wit en swart gemeenskappe in die opbou tot die 1995 Wêreldbeker wat in Suid-Afrika gehou is. Dit was die eerste groot internasionale gebeurtenis wat in die land - wat deur Aartsbiskop Desmond Tutu die "reënboognasie" gedoop is - gehou is. Die hele Suid-Afrika het agter die span en die slagspreuk 'one team, one country' gestaan al was daar net een gekleurde speler, Chester Williams, in die span.

Teen die tyd dat Suid-Afrika as gasheer vir die 1995 Wêreldbeker optree, was die Springbokke die negende gekeurde span. Die Springbokke het Australië, Roemenië, Kanada, Wes-Samoa en Frankryk geklop om in die eindstryd teen die All Blacks te speel. Suid-Afrika het die epiese stryd op Ellispark 15-12 gewen. 'n Skepskop deur Joel Stransky het die oorwinning in ekstratyd verseker. Die Nieu-Seelanders het na die tyd beweer dat hulle deur voedselvergiftiging geaffekteer is op die dag voor die wedstryd.

In die seremonie na die wedstryd het Nelson Mandela 'n Springboktrui gedra toe hy die trofee aan die kaptein Francois Pienaar oorhandig het. Die gebaar is algemeen gesien as 'n belangrike stap in die versoening tussen Swart en Wit mense in Suid-Afrika. SARFU President Louis Luyt het op omstrede wyse die na-wedstryd verrigtinge versuur toe hy by die dinee verklaar het dat die Springbokke die vorige twee Wêreldbekers sou gewen het as hulle daarin kon deelneem. Die dag na die Wêreldbeker oorwinning het die Xhosa woord vir Springbokke, Amabokoboko! as die opskrif van die Sowetan se sport afdeling verskyn. Krisisse in 1995 tot 1997 sou egter later aantoon dat alles nog nie wel was met rasse-aangeleenthede in Suid-Afrikaanse Rugby nie.

Bobby Skinstad wat in 1997 vir die Springbokke begin speel het (foto 2007 teen Samoa)

Op die veld is die Springbokke swaar getref deur afrigter Christie se uittrede in 1996 nadat hy met leukemie gediagnoseer is. Die Springbokke het al 14 toetse gewen wat hulle gespeel het terwyl Christie die afrigter was. Suid-Afrika het 'n insinking beleef en het gesukkel in beide die provinsiale Super 12 en in die Drie-Nasies reeks met Nieu-Seeland en Australië. In 1996 slaag Nieu-Seeland ook vir die eerste keer om 'n 2-1 reeksoorwinning teen Suid-Afrika in Suid-Afrika te behaal. In 1997 het die Britse en Ierse Leeus Suid-Afrika vir die eerste keer sedert 1980 besoek en die toetsreeks 2-1 gewen op 'n besoek waarop hulle slegs twee keer verloor het.

In 1997 het afrigter Andre Markgraaff bedank nadat hy 'n rassistiese opmerking gemaak het. Sy opvolger Carel du Plessis het ook nie lank gehou voor hy deur Nick Mallett vervang is nie. In 1998 het Mallett en die nuwe kaptein Gary Teichmann 'n rekord wenlopie behaal met 17 opeenvolgende toetsoorwinnings wat die 1998 Drie-Nasies reeks ingesluit het. Christie is in die jaar oorlede.

Die Springbokke het die 1999 Wêreldbeker sonder veel hoop aangepak. Nadat die span teruggeval het op skop en voorspelerkrag slaag hulle egter wel daarin om die halfeindstryd te haal waar hulle op Twickenham in 'n taai wedstryd teen die uiteindelike kampioene Australië verloor het. Die Springbokke het wel daarin geslaag om die derde plek te behaal deur die All Blacks 22 – 18 op die Millennium Stadion in Cardiff te klop.

Die nuwe millennium

Die Springbokke teen Georgië tydens die 2003 Wêreldbeker - die Springbokke het met 46-19 gewen

'n Lynstaan tydens die Drienasie-wedstryd tussen die Wallabies en die Springbokke op 7 Julie 2007

In November 2002 het die Springbokke hulle grootste nederlaag ooit op Twickenham teen Engeland ervaar (53-3). Tydens die wedstryd het die al hoe moedeloser Suid-Afrikaanse span van die Engelse spelers met fisiese aanvalle begin teiken. Beeldmateriaal van die wedstryd dui daarop dat die kaptein Corné Krige 'n voorbok in die optrede was. In die 2002/3 seisoen het die Springbokke ook met rekordtellings teen Frankryk, Skotland en die All Blacks verloor. Hulle kon Argentinië met slegs een punt klop en die All Blacks het maklik van die Springbokke ontslae geraak in die kwart-eindstryd van die 2003 Wêreldbeker wat later deur Engeland gewen is.

Die aanloop tot die Bokke se 2003 Wêreldbeker veldtog het heelwat opskudding veroorsaak. Gedurende die oefenkamp voor die kompetisie was daar 'n wydgepubliseerde onderonsie tussen die wit speler Geo Cronjé en die bruin speler Quinton Davids. Beide is uit die span weggelaat en Cronjé is voor 'n tribunaal gehaal om op aantygings dat sy aksies ras-gemotiveer was te antwoord. Cronjé is uiteindelik kwytgeskeld. Later is die Bokke op 'n militêre-styl boot camp genaamd Kamp Staaldraad in die bos gestuur. Toe besonderhede en videomateriaal van Kamp Staaldraad uitgelek het, het die Suid-Afrikaanse rugbyondersteuners met misnoeë gereageer.

Na die Wêreldbeker-debakel was die Bokafrigter Rudolph Straeuli in die spervuur, nie net as gevolg van die span se powere prestasie nie maar ook as gevolg van sy rol in die organisering van Kamp Staaldraad. Hy het bedank en in Februarie 2004 is Jake White aangewys as die nuwe afrigter. White het te vore die Springbok onder-21 span afgerig wat die eerste U21 Rugby Wêreldbeker in 2002 gewen het.

Die Bokke het hierna voortgegaan om aan die rugbywêreld te bewys dat hulle gereed was om na hulle voormalige glorie terug te keer. Hulle het Ierland weggevee in 'n twee-toets reeks en Wallis verslaan in dié span se besoek aan die Suidelik Halfrond in Junie 2004. Dit is opgevolg deur 'n oorwinning in die 2004 Drie-Nasies reeks, een van die taaiste in die geskiedenis van die reeks. In November 2004 het die Springbokke vertrek op 'n ambisieuse "Grand Slam" toerpoging. Hulle is egter beslissend deur Engeland verslaan en het op omstrede wyse teen Ierland verloor. Die span het egter wel daarin geslaag om in 'n harde stryd teen Wallis te wen en het maklik afgereken met Skotland. Hoewel die toer nie voldoen het aan die verwagtinge wat geskep is nie, het dit aangetoon dat die Springbokke die insinking van die afgelope jare te bowe gekom het. Die Springbokke se herstel is beloon met 'n reeks IRB-toekennings. Die Bokke is aangewys as die IRB "Span van die Jaar", White as "Afrigter van die Jaar" en die jong flank Schalk Burger as "Speler van die Jaar".

In 2005 het die Springbokke Uruguay met 'n wêreldrekord telling verneder. Die Zimbabwies-gebore Tonderai Chavhanga het ses drieë in die wedstryd aangeteken om Stefan Terblanche se rekord van vyf te verbeter. Die span het tweede geëindig in die 2005-Drienasies reeks nadat hulle in die eindstryd teen die All Blacks verloor het. Die jaar het geëindig met oorwinnings oor Argentinië en Wallis en 'n nederlaag teen Frankryk in Parys.

Met verskeie nuwe spelers in die span het die 2006-Springbokke weggespring met twee oorwinnings oor Skotland in Suid-Afrika voor hulle teen Frankryk verloor het in hulle eerste nederlaag teen die span in Suid-Afrika. Tydens 'n swak begin tot die 2006 Drienasiesreeks het die Springbokke 49-0 teen die Wallabies verloor. Die Springbokke het beter vertonings gelewer in die volgende twee wedstryde en het naelskraap in die laaste minute van die tweede toets teen Australië verloor. Suid-Afrikaanse ondersteuners se oproep vir 'n meer expansive rugbystyl is deur White beantwoord met die samestelling van 'n meer uitdagende span. Die span het Suid-Afrika se vyf-wedstryd verloorlopie beëindig deur die All Blacks 21-20 in die Royal Bafokeng-stadion te klop in die eerste toetswedstryd wat by die landelike stadion naby Rustenburg gespeel is. Die hoogtepunt van Suid-Afrika se toer na Europa was die 24-15 oorwinning oor Engeland op Twickenham, na nederlae teen Ierland en teen Engeland die vorige week. 'n Suid-Afrika XV het ook teen 'n Wêreld XV gewen tydens die toer by die Walkers Stadion in Leicester.

In Julie 2006 het Springbokafrigter Jake White die pers meegedeel dat hy nie toegelaat is om sommige wit spelers te kies nie "as gevolg van transformasie" - 'n verwysing na die ANC-regering se beleid wat daarop gemik is om historiese ras-wanbalanse in nasionale sport teë te werk. Die span was nommer twee op die IRB Wêreldranglys aan die einde van 2006.

2007 en die 2007 Wêreldbeker

Springbokheelagter Percy Montgomery vleg sy pad oop na die doellyn tydens die toets teen Samoa op Saterdag, 9 Junie 2007 op Ellispark in Johannesburg. Montgomery het die drie in die drie-en-sestigste minuut gedruk om sy 700ste punt in toetsrugby aan te teken. Die Springbokke het Samoa 35-8 geklop.

Die Springbokke se voorbereiding vir die 2007 Wêreldbeker is afgeskop met twee weghol toetsoorwinnings teen 'n besoekende span van Engeland; 58-10 op 26 Mei in Bloemfontein en 55-22 in Pretoria op 2 Junie. Die Engelse span was egter nie 'n volsterkte span nie met 35 Engelse spelers wat as gevolg van klubverpligtinge en beserings nie beskikbaar was vir die toer nie, sowel as siekte en beserings terwyl hulle in Suid-Afrika was.

Die oorwinning oor Engeland is opgevolg deur 'n 35-8 oorwinning op 9 Junie oor Samoa teen wie Suid-Afrika later in poel X in die Wêreldbeker sou kragte meet.

In die Drienasiesreeks het Suid-Afrika Australië op Nuweland op 16 Junie 22-19 geklop en op 23 Junie in Durban 21-26 teen die All Blacks verloor in die tuisbeen van Suid-Afrika se veldtog. Na vyf internasionale wedstryde in minder as 'n maand is daar te midde van groot omstredenheid besluit om 20 van Suid-Afrika se topspelers te laat rus tydens die wegbeen van die Drienasiesreeks in Nieu-Seeland en Australië. Die sogenaamde "Tweede Span" verras egter deur 'n goeie vertoning te lewer en op 7 Julie met slegs 17-25 teen Australië te verloor. Die All Blacks moes hard werk vir hulle 33-6 oorwinning in Christchurch op 14 Julie waarin dit Nieu-Seeland 69 minute geneem het voor hulle 'n drie kon druk teen die Springbokke.

Die Springbokke se plaaslike voorbereidings is voltooi met 'n vriendskaplike wedstryd teen Namibië op Nuweland wat hulle met 105-13 gewen het.

Tydens Suid-Afrika se eerste wedstryd in Europa in 2007 het die Bokke nie juis oortuig met 'n 18-3 oorwinning oor die Ierse klubspan Connacht in Galway nie. Op 25 Augustus 2007 het die Springbokke egter beter vertoon in 'n oortuigende 27-3 oorwinning oor Skotland op Murrayfield.

Springbokdrag

'n Kleurafbeelding van Paul Roos, kaptein van die 1906-Springbokke

'n Vorige trui (2002) deur Castle geborg

Lêer:South Africa jersey.jpg

Die huidige trui, sederd 2012 geborg deur ABSA

Die Springbokke speel in groen-en-goud truie, wit broeke en groen kouse. Die huidige trui word deur Canterbury of New Zealand gemaak en die truiborg is die Suid-Afrikaanse bankreus ABSA.

Die Springboktrui het gewoonlik 'n goue kraag en sedert 1994 is die kenteken 'n Springbok en Protea. Die vlag van Suid-Afrika word op die bo-arm gedra. Die Springbokke dra soms 'n wit trui om verwarring te vermy met spanne wat ook groen truie dra, dit word egter baie selde gebruik. Toe Australië Suid-Afrika vir die eerste keer in 1933 besoek het, het die besoekers hemelblou truie gedra om verwarring te vermy, op daardie stadium het beide spanne donkergroen truie gedra. In 1953 toe die Wallabies Suid-Afrika weer besoek het, het die Springbokke wit truie gedra.

Die Springbok-naam dateer uit die 1906/7 toer na Britanje. In die vorige eeu was rugby in Suid-Afrika op 'n rassegrondslag geskoei en was daar verskillende "nasionale spanne" vir wit, bruin en swart spelers. Die eerste nasionale bruin span van 1939 het ook die Springbok as embleem gebruik sowel as die eerste swart span in 1950. In 2004 het die Suid-Afrikaanse Sportkommissie se Nasionale Kleureraad besluit dat die Springbok steeds as embleem van die nasionale rugbyspan gebruik kon word maar versoek dat die Protea groter gemaak moet word, aangesien dit die amptelike sportembleem van die land is.

Vir die November 2006-toets teen Ierland het die Springbokke, as deel van die eeufeesviering van Suid-Afrikaanse rugby, 'n replika van die trui wat deur Paul Roos se 1906-toerspan gedra is, gedra. Die uitrusting het bestaan uit 'n groen trui met 'n wit kraag, blou broeke en blou kouse. Selfs die borg Sasol is van die truie weggelaat.. Die embleem op die trui se Springbok het egter in die teenoorgestelde rigting gespring.

Rekord

Drie-Nasies Rekord

Nasie	Wedstryde				Punte			Bonus- punte	Tabel- punte	Kampioen- skappe
	gespeel	gewen	gelykop	verloor	vir	teen	verskil
Nieu-Seeland	76	52	0	24	2054	1449	+605	35	243	11
Australië	76	30	3	43	1591	1817	–226	34	160	3
Suid-Afrika	72	28	1	43	1480	1831	–351	24	138	3
Argentinië	4	1	2	1	56	84	–28	0	8	0

Bron: espnscrum.com(besoek op 8 Oktober 2018, statistiek dus op datum.)

Die Rugbykampioenskap (sedert 2012)

Nasie	Wedstryde				Punte			Bonus- punte	Tabel- punte	Kampioen- skappe
	gespeel	gewen	gelykop	verloor	vir	teen	verskil
Nieu-Seeland	57	48	2	7	1979	1059	+920	36	233	9
Suid-Afrika	57	28	4	25	1449	1289	+160	26	146	1
Australië	57	25	3	29	1304	1560	–256	13	127	1
Argentinië	57	8	1	48	1036	1868	–832	12	43	0

Bygewerk op 30 Julie 2023
Bron: espnscrum.com (besoek op 30 Julie 2023)

Algehele Rekord

Suid-Afrika se IRR Wêreldranglys van 10 Oktober 2003 tot 11 Junie 2012.

Toe die IRR Wêreldranglys in Oktober 2003 ingevoer is, was Suid-Afrika sesde op die lys. Hulle het in November van daardie jaar na die vyfde plek verbeter voor hulle weer in Maart 2004 teruggeval het na die sesde plek. Nadat hulle weer tot die vyfde plek geklim het in Junie 2004 het hulle in Desember na die vierde plek opgeskuif. In 2005 het hulle eers na die derde en toe tweede plek gestyg. In Julie 2006 het hulle weer na die derde plek teruggesak en teen Desember 2006 was hulle in die vierde plek. Tussen dié datum en Mei 2007 het hulle tussen vierde en vyfde plek gewissel voor hulle teen September 2007 weer in vierde plek was.

Die Springbokke se toetsrekord teen alle nasies:

Teen	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Argentinië	15	14	0	1	93.3%
Australië	76	42	33	1	55.3%
Kanada	2	2	0	0	100%
Engeland	36	22	12	2	61.1%
Fidji	3	3	0	0	100%
Frankryk	38	21	11	6	55.3%
Georgië	1	1	0	0	100%
Ierland	21	16	4	1	76.2%
Italië	12	12	0	0	100%
Sjabloon:OmgekeerdBILru	46	23	17	6	50%
Namibië	2	2	0	0	100%
Nieu-Seeland	85	34	48	3	40%
Nieu-Seelandse Cavaliers	4	3	1	0	75%
Stille Oseaan Eilande	1	1	0	0	100%
Roemenië	1	1	0	0	100%
Samoa	8	8	0	0	100%
Skotland	23	18	5	0	77.3%
Suid-Amerikaanse Jaguars	8	7	1	0	87.5%
Spanje	1	1	0	0	100%
Sjabloon:TONru	2	2	0	0	100%
Verenigde State	3	3	0	0	100%
Uruguay	3	3	0	0	100%
Wallis	26	24	1	1	92.3%
Wêreldspan	3	3	0	0	100%
Totaal	420	263	136	21	62.62%

Sien ook

• Springbokkapteins
• Springbokafrigters
• Junior Bokke

Verdere leesstof

• (en) Harding, Grant (2000). The Toughest of Them All: New Zealand and South Africa: The Struggle for Rugby Supremacy. Auckland, New Zealand: Penguin Books. ISBN 0-14-029577-1. {{cite book}}: Onbekende parameter |coauthors= geïgnoreer (hulp)
• (en) Howitt, Bob (2005). SANZAR Saga – Ten Years of Super 12 and Tri-Nations Rugby. Harper Collins Publishers. ISBN 1-86950-566-2.
• (en) Nauright, John (1997). Sport, Cultures, and Identities in South Africa. Continuum International Publishing Group. ISBN 0-7185-0072-5.
• (en) Parker, A.C. (1970). The Springboks, 1891–1970. London: Cassell & Company Ltd. ISBN 0-304-93591-3.
• (en) Smith, David (1980). Fields of Praise: The Official History of The Welsh Rugby Union. Cardiff: University of Wales Press. ISBN 0-7083-0766-3. {{cite book}}: Onbekende parameter |coauthors= geïgnoreer (hulp)

Eksterne skakels

• Amptelike webwerf van die Suid-Afrikaanse Rugbyunie (en)
• Springbokke Rugby Hall of Fame (en)