Spaanse Inkwisisie

Die Spaanse Inkwisisie was 'n instituut wat in 1478 deur die Reyes Católicos van Spanje gestig is om Katolieke Ortodoksie gedurende hul heerskappy te handhaaf. Dit was onder direkte leiding van die Spaanse monargie. Dit word eers in 1834 tydens die heerskappy van Isabella II afgeskaf. As gevolg van die geheimsinnigheid rondom die Inkwisisie Howe, die “skouspelagtige” verbranding van bekende mense en Protestantse propaganda uit Nederland en Engeland, is die aantal slagoffers van die Inkwisisie sterk oorskat en vorm dit 'n belangrike deel van die donker legende.

In beginsel het die Inkwisisie, as 'n hof van die kanonieke-reg, slegs beheer oor gedoopte Christene. In haar geskiedenis is die jurisdiksie egter wel uitgebrei tot byna alle onderdane van die koning van Spanje.

Oorsprong

Wat voorafgegaan het

Die ondersoekende Inkwisisie is nie 'n Spaanse skepping nie. Dit is gestig op grond van 'n pouslike besluit Ad Abolendam ("met die doel om af te skaf"), wat aan die einde van die twaalfde eeu deur Pous Lucius III uitgereik is om die Albigensiese kettery in die suide van Frankryk te bestry. Daar was howe van die pouslike Inkwisisie in verskeie Europese koninkryke gedurende die Middeleeue. In die Koninkryk van Aragon is 'n pouslike Inkwisisie gegrond op die dekreet Excommunicamus van Pous Gregorius IX in 1232 gedurende die era van die Albigensiese kettery. Die belangrikste verteenwoordiger van die pouslike inkwisisie in Arágon was Raymundus van Peñafort. Met verloop van tyd het die belangrikheid van die Inkwisisie afgeneem. In die middel van die vyftiende eeu het die instituut, alhoewel juridies nog in werking, amper vergete.

In Kastilië was die pouslike Inkwisisie nog nooit aktief nie. Opsporing en straf van dwaalleer was take van die biskoppe daar; Dit is dus beter om te verwys na die biskoppe se Inkwisisie.

Konteks

'n Groot deel van die Iberiese Skiereiland is oorheers deur die Arabiere en dele in die suide, veral Granada, het 'n groot Moslem-bevolking gehad. Tot 1492 was Granada nog steeds onder Arabiese heerskappy. Die groot stede, in besonder Sevilla, Valladolid, hoofstad van Kastilië en Barcelona, hoofstad van Corona de Aragón, het groot bevolkings van Jode gehad, gekonsentreer in sogenaamde juderías, Joodse wyke.

Gedurende die Middeleeue was daar 'n redelike vreedsame godsdienstige samelewing in die koninkryke van die Skiereiland, hoewel enkelle voorvalle tussen Christene, Jode en Moslems plaasgevind het. Daar was 'n lang Joodse tradisie van sterrekyk in Aragon. Die vader van Ferdinand, Johan II van Aragón, het die Joodse Abjathar Crescas aangewys as die beste sterrekundige. Die Jode beklee ook baie belangrike posisies, beide in godsdienstige en politieke posisies. Kastilië het selfs 'n nie-amptelike rabbi, 'n Joodse meester in die geneeskunde gehad.

Aan die einde van die veertiende eeu het 'n golf antisemitisme egter op sommige plekke in Spanje ontstaan, aangemoedig deur die preke van Martínez, aartsdiaken van Écija. Die pogroms van Junie 1391 was besonder bloedig: in Sevilla is honderde Jode doodgemaak, die sinagoge is heeltemal verwoes en in ander stede soos Córdoba, Valencia en Barcelona was die aantal slagoffers baie hoog.

Een van die gevolge van hierdie versteurings was die massiewe bekering van Jode. Voor hierdie datum was bekerings skaars, maar toe het bekering skielik sosiale betekenis verkry. Sedert die vyftiende eeu kon mens praat van judeokonversos, ook 'nuwe Christene' genoem, as 'n nuwe sosiale groep wat deur beide Jode en Christene met agterdog beskou is. So het die Jode nie net moontlike vervolgings ontsnap nie, maar kon hulle ook talle werksgeleenthede en posisies behou wat hulle normaalweg sou verbied deur wette wat die Jode ernstig beperk het. Onder die bekeerlinge het baie na 'n belangrike posisie in Spanje in die vyftiende eeu gestyg. Bekende bekeerlinge was onder andere: die dokters Lagoon en Francisco Lopez Villalobos, meester dokter van Ferdinand die Katolieke; die skrywers Juan del Encina, Juan de Mena, Diego de Valera en Alfonso de Palencia en die bankiers Luis de Santángel en Gabriel de Sánchez, wat Christopher Columbus se reis befonds het.

Die bekeerlinge kon uitstaande posisies sonder opposisie in die kerklike hiërargie beklee en sodoende ernstige teenstanders van Judaïsme word. Party van hulle het selfs adelikes geword.

Oorsake

Daar is geen konsensus oor waarom die Reyes Católicos besluit het om die inkwisiesie in Spanje te vestig nie. Navorsers het verskeie moontlike redes voorgestel: 1. Die vestiging van godsdienstige eenheid. Aangesien die doel van die Katolieke konings was om 'n doeltreffende staatsmasjien te skep, was dit 'n prioriteit om godsdienstige eenheid te bewerkstellig. Daarbenewens het die Inkwisisie dit vir die monargie moontlik gemaak om aktief in godsdienstige sake in te gryp sonder die tussenkoms van die pous. 2. Die politieke teenkanting teen die Katolieke konings te verswak. 3. Die magtige minderheid van oconversos te beëindig. In die Koninkryk van Aragón het hulle invloedryke families deur moeilike tye geplaas soos soos Santa Fe, Santángel, Caballería en Sánchez. Dit word egter weerspreek deur die feit dat Fernando self in sy administrasie finansies bly bestuur by talle konversos. 4. Finansiering van die ekonomie. Aangesien een van die maatreëls inbeslagneeming van goedere inhou, kan hierdie moontlikheid nie buite rekening gelaat nie.

Die aktiwiteite van die Inkwisisie

Die Inkwisisie en die uitdrywing van die Jode

Die aantal Jode wat Spanje verlaat na die instelling van die Inkwisisie is nie bekend nie. Historici uit die tyd noem groot getalle: Juan de Mariana (1536 - 1624) meen dat sowat 800 000 Jode Spanje ontvlug en Isaac Abrabanel (1437 - 1508) noem die getal van 300 000. Skattings van moderne historici is laer: volgens Henry Kamen het ongeveer 40 000 van die total van 80 000 Spaanse Jode geëmigreer.

Na die val van Granada op 31 Maart 1492 het Reyes Católicos met die Edik van Verbanning, die gedwonge bekering (of emigrasie) van alle Jode in Spanje afgekondig. Deur die verowering van die laaste Moorse vorstendom op Spaanse bodem was vir die magtige Spaanse geestelikes 'n bewys dat die Spanjaarde deur God uitverkore was om die geskiedenis te vernuwe. Jode wat hierdie messianistiese visie nie insien nie was verlore en moes verdwyn. Diesulkes het 'n half jaar tyd gekry om te emigreer, wel onder ongunstige voorwaardes en daar is op groot skaal misbruik gemaak van hul gedwonge situasie. Geëmigreerde Jode wat later teruggekom het, moes terugkom en het die reg gehad om hul besittings teen dieselfde te koop te koop as wat hulle destyds gedwing was om te verkoop. Deur hierdie laaste maatreël word die antisemitisme teen die sogenaamde conversos (Joodse bekeerlinge) aangewakker.

Die Jode wat in die Koninkryk Kastilië woon, emigreer hoofsaaklik na die koninkryk van Portugal en Marokko. Volgens Kamen emigreer die Jode uit die Koninkryk Aragón veral na Christelike buurlande, veral Italië.

Baie Jode laat hulle doop. Waarskynlik het mense hierdie eerder gedoen om uitsetting te voorkom, as van 'n opregte bekering na die Christendom. Hierdie 'bekeerde' Jode is conversos (bekeerlinge) genoem. Hulle is deur die Inkwisisie voortdurend in die oë gehou. As hulle daarvan verdink word dat hulle na hul bekering nog steeds die Joodse godsdiens te praktiseer, word hulle nog deur die Inkwisisie vervolg.

Die vervolging van conversos was die intensiefste gedurende die periode van 1478 tot 1530. Na 1530 word dit minder en daal die aantal hofsake teen conversos tot 3% van die totale aantal deur die Inkwisisie uitgevoerde sake. In 1588 het 'n oplewing plaasgevind in die vervolging van conversos toe in Quintanar de la Orden 'n groep kripto-jode (Jode wat onder druk as Christene gedoop is, maar in die geheim nog die reëls van die Jodendom naleef) ontdek het. In die laaste dekade van die 16de eeu het baie gedwonge bekeringe van Jode plaasgevind.

In die begin van die 17de eeu het sommige conversos wat na Portugal gevlug het, weer na Spanje teruggekeer, om aan die Portugese Inwisisie te ontkom wat in 1532 gestig is. Dit het tot 'n toename van die aantal sake teen 'kripto-jode' gelei.

In die 18de eeu het die aantal sake van die Inkwisisie teen die conversos baie verminder. 'n Sekere Manuel Santiago Vivar was in 1818 in Córdoba die laaste persoon wat deur die Inkwisisie verhoor word as kripto-jood.