Samniete: Verskil tussen weergawes

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Content deleted Content added
Jcwf (besprekings | bydraes)
Jcwf (besprekings | bydraes)
Lyn 16: Lyn 16:
#In Kampanië kom 'n ''meddix menerevius'' voor, wat met die Minerva-kultus verband hou.
#In Kampanië kom 'n ''meddix menerevius'' voor, wat met die Minerva-kultus verband hou.


Die kultus van [[Hercules]] was wydverspreid. 'n Bekende godin was [[Minerva]].
Die kultus van [[Hercules]] was wydverspreid.<ref>[http://www.sanniti.info/smrely.html Sanniti {{Outeur|Davis Monaco}} 'n Bekende godin was [[Minerva]].


== Geskiedenis ==
== Geskiedenis ==

Wysiging soos op 18:05, 21 Junie 2018

In groen die stamgebied van die Samniete in die tyd van die Derde Samnitiese Oorlog (298 v.C.)

Die Samniete was 'n Italiese volk wat omtrent 400 v.C. in die berge van suid-Italie gewoon het. Van alle volke het hulle die Romeinse Republiek die meeste teenstand gebied toe die Romeine hulle mag oor die skiereiland uitgebrei het. Die Samniete is in drie oorloë tussen 343 en 290 v.C. onderwerp.[1]

Epigrafiese en argeologiese bronne

Hulle het 'n Italiese dialek gepraat wat deel van die Oskiese taal gewees het.

Oskies het sy eie skrif gehad, maar daar is min Samnitiese bronne. Hulle het dalk reeds stede geken en die stede en stamme het losse federasies gevorm om oorlog te voer en religieuse kultusse te versprei. Militêre nederlae het hierdie federasies verbreek en indiwiduele Samnitiese state het ontstaan. Oor die politieke instellings is min bekend. Daar was magistrate wat met meddix aangedui word en die ekwivalente van die Romeinse censor,aedilis en quaestor. Hierdie laer amptenare wat Latynse name het, het waarskynlik 'n Romeinse oorsprong. [2]

In Oskies is die nominatief enkelvoud meddís of meddíss. Dit word as dikwels as m., med. of m d afgekort. Op Sisilië word die nominatief meervoud as μεδδειξ (meddeix) geskryf en in Lucanië word die lokatief enkelvoud μεδικιαι (medikiai) aangetref. Die woord is 'n samestelling van die Italiese stam *med- of *med-es wat reg beteken en die stam *dik- wat die werkwoord spreek verteenwoordig. Die betekenis sal oorspronklik dalk rigter gewees het, soos die rigters in die Bybel.

Daar was verskeie soorte meddices:[2]

  1. Die meddix tuticus verwys na die touta wat dalk volk beteken. Die amp was dalk soos die consuls van Rome, en is jaarliks verkies, maar daar was net een en nie twee nie.
  2. Die meddix campanus (meddís [k]apv(ans)) en meddix pompeianus (medíkeís púmpaiianeís) was dalk burgerlike landdroste
  3. Die meddix degetasius het in Nola die grense van grondbesit bepaal en boetes geïn.
  4. In Kampanië kom 'n meddix menerevius voor, wat met die Minerva-kultus verband hou.

Die kultus van Hercules was wydverspreid.Verwysingfout: Closing </ref> missing for <ref> tag

Tweede Samnitiese Oorlog

Die oorlog begin in 327 v.C. wanneer die Samniete teen die Romeinse kolonies in Kampanië 'n opstand veroorsaak. Die enigste groot veldslag vind naby Lucera plaas (aan die ooskant van Samnium), waar die Romeine onder die juk moet deurloop wat hierdie mans verplig om nie opnuut hul wapens op te neem nie. Hierdie Romeinse verlies word deur 'n wapenstilstand gevolg wat tot 316 v.C. duur. Hierna bou die Romeine die Via Appia om beter toegang te kry en stig kolonies. In 304 v.C. val hulle die sentrum van Samnium binne en vernietig die Samniete.[3]

Derde Samnitiese Oorlog

Die Romeine sluit in 298 v.C. 'n verbond met die Lucani wat suidelik van Samnium woon. Die Samniete sluit 'n groot bondgenootskap met die Etruskiërs, die Umbriërs en die Galliers in die noorde. Hulle wil almal die Romeinse magsuitbreiding stop. In 295 v.C. vind die Slag van Sentinum plaas, die grootste slag wat tot daardie tyd in Italië gebeur het. Rome ly groot verliese maar wen die slag en breek die bondgenootskap.[3]

Later

Oskiese inskripsie uit Pompeii

Die einde van die laaste Samnitiese Oorlog het die politieke onderwerping beteken en die Samniete gedwing om bondgenote van Rome te word. 'n Proses van romanisering het begin, maar hierdie proses het lank geduur en hulle was nie altyd betroubare bondgenote nie.

Die oorlog teen die Epiriese koning Pyrrhus word soms die Vierde Samnitiese Oorlog genoem. Die Griekse stad Tarentum het hom om hulp gevra, maar die Samniete het hom ook gesteun. Hy het selfs 'n vrede voorgestel waarin die Grieke van die suide, soos die Tarentyne, en die Samniete, Apuliẽrs en Lucaniẽrs hulle vryheid van Rome terugkry, maar die Senaat het dit afgewys.[4]

Tydens die Tweede Puniese Oorlog het Hannibal wat in hierdie streke rondgetrek het geprobeer om van die Samniete steun te kry. Die meeste van hulle het sy kant gekies, maar nie die Pentri nie wat aan Rome trou gebly het.[5]

Die laaste opstand teen Rome was in die Bondgenote-oorlog in die 80s, maar in hierdie oorlog het die bondgenote die Romeinse burgerskap geëis pleks van onafhanklikheid en ná hierdie oorlog is die Samniete saam met die ander bewoners van die skiereiland volledig in die Romeinse nasie opgeneem. Pompeii se bevolking was byvoorbeeld in die vyfde eeu v.C. Samnities (of Sabellies; hulle het Oskies gepraat). In 290 v.C. kom hulle onder Romeinse gesag, maar etnies bly hulle Samniete tot die stad in die Bondgenote-oorlog in die 80s v.C. die kant van die opstandige bondgenote kies. Sulla verslaan hulle en vestig 'n veterane-kolonie in die stad waardeur die karakter van die bevolking verander het.[6]

Verwysings

  1. Samnium and the Samnites Salmon, Julie Andrew, E. T. Salmon Cambridge University Press, 1967 ISBN 0-521-06185-7, ISBN 978-0-521-06185-8
  2. 2,0 2,1 Nikoletta Farkas Leadership among the Samnites and related Oscan speaking peoples between the fifth and first centuries BC. Proefskif 2006
  3. 3,0 3,1 Verwysingfout: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Brice
  4. Rome and the Mediterranean 290 to 146 BC Nathan Rosenstein Edinburgh University Press, 2012 ISBN 0-7486-5081-4, ISBN 978-0-7486-5081-1
  5. Hannibal's War: A Military History of the Second Punic War John Francis Lazenby University of Oklahoma Press, 1998, ISBN 0-8061-3004-0, ISBN 978-0-8061-3004-0
  6. Ancient Cities: The Archaeology of Urban Life in the Ancient Near East and Egypt, Greece and Rome Charles Gates Psychology Press, 2003, ISBN 0-415-12182-5, ISBN 978-0-415-12182-8